Ίσως να μην έμοιαζε με νανούρισμα. Ίσως να μην ήταν ένα τραγούδι γεμάτο ζεστασιά, αλλά ένας ψίθυρος που γίνεται κραυγή όταν πέσουν τα φώτα. Πίσω από κάθε "είμαι καλά" μιας μητέρας μπορεί να κρύβεται ένα σύμπαν από κόπωση, μοναξιά και αδιέξοδο. Η Tully δεν είναι ταινία για το μωρό που κλαίει — είναι για τη γυναίκα που δεν μπορεί πια να κλάψει. Είναι η ιστορία όλων όσων προσπαθούν να σταθούν δυνατοί, ενώ μέσα τους λυγίζουν. Ένα καθρέφτισμα της ψυχικής φθοράς που συντελείται σιωπηλά πίσω από τις κλειστές πόρτες ενός σπιτιού γεμάτου ζωή.
Της Μαρίας Αλιμπέρτη
Η γυναίκα που ξυπνά κάθε νύχτα
Εσωτερική σιωπή που δεν είναι γαλήνη... Είναι η σιωπή της κουρασμένης μητέρας που ξυπνά για τρίτη φορά μέσα στη νύχτα, που θηλάζει με μάτια μισόκλειστα, που μαγειρεύει με το ένα χέρι και κρατάει το μωρό με το άλλο. Είναι η σιωπή της Marlo στην ταινία Tully, μιας γυναίκας που δεν φωνάζει, αλλά καταρρέει. Και κανείς δεν την ακούει.
Επιλόχεια κατάθλιψη: η αόρατη πληγή
Η Tully δεν είναι απλώς μια ταινία - που μπορείτε να δείτε ελεύθερα από το erflix-για τη μητρότητα. Είναι μια ωμή, σχεδόν ποιητική απεικόνιση της επιλόχειας κατάθλιψης — μιας κατάστασης που επηρεάζει 1 στις 7 γυναίκες, αλλά σπάνια αναγνωρίζεται εγκαίρως. Η Marlo δεν είναι «απλώς κουρασμένη». Είναι εξαντλημένη, απομονωμένη, αποσυνδεδεμένη από τον εαυτό της. Η φανταστική φιγούρα της Tully, η νυχτερινή νταντά, δεν είναι άλλη από την ίδια της τη νεότητα, την ελευθερία που έχασε, την ψυχική της ισορροπία που κλονίζεται.
Ο σύντροφος που δεν βλέπει
Ο Drew, ο σύζυγός της, δεν είναι κακός άνθρωπος. Είναι απλώς… απών. Όχι σωματικά, αλλά συναισθηματικά. Η ταινία αποτυπώνει με ακρίβεια τη δυσκολία των συντρόφων να κατανοήσουν το βάθος της ψυχικής φθοράς που μπορεί να βιώνει μια μητέρα. Η Marlo δεν ζητάει βοήθεια — γιατί έχει μάθει να μην τη ζητά. Και εκείνος δεν την προσφέρει — γιατί δεν βλέπει την ανάγκη.
Τα βάρη της μητρότητας
Η μητρότητα, όπως παρουσιάζεται στην Tully, δεν είναι ροζ. Είναι γκρίζα, κουρασμένη, γεμάτη ενοχές. Η Marlo κουβαλά όχι μόνο τα παιδιά της, αλλά και τις προσδοκίες της κοινωνίας, την ανάγκη να είναι «καλή μητέρα», «καλή σύζυγος», «καλή επαγγελματίας». Και μέσα σε όλα αυτά, ξεχνά να είναι άνθρωπος. Η ταινία μάς θυμίζει ότι η φροντίδα χωρίς φροντίδα για τον εαυτό είναι αυτοκαταστροφική.
Το κοινωνικό στίγμα της ψυχικής υγείας
Ίσως το πιο σκληρό στοιχείο της ταινίας είναι ότι η Marlo δεν διαγιγνώσκεται ποτέ σωστά. Η επιλόχεια κατάθλιψη, ή ίσως ακόμη και ψύχωση, παραμένει χωρίς όνομα, χωρίς θεραπεία, χωρίς αναγνώριση. Και αυτό δεν είναι απλώς κινηματογραφική αδεία — είναι η πραγματικότητα για χιλιάδες γυναίκες. Το κοινωνικό στίγμα γύρω από την ψυχική υγεία, ειδικά στη μητρότητα, παραμένει ισχυρό. Η μητέρα «πρέπει» να είναι ευτυχισμένη. Αν δεν είναι, κάτι πάει λάθος — με εκείνη.
Μια ταινία που ανοίγει συζητήσεις
Η Tully δεν προσφέρει λύσεις. Αλλά προσφέρει κάτι εξίσου πολύτιμο: ορατότητα. Μας καλεί να δούμε, να ακούσουμε, να μιλήσουμε. Να αναγνωρίσουμε ότι η ψυχική υγεία είναι εξίσου σημαντική με τη σωματική. Ότι η μητρότητα δεν είναι πάντα ευτυχία — και αυτό δεν την κάνει λιγότερο αληθινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου