Η ιστορική ταινία «Ο Τυχοδιώκτης του Παρισιού» μας προσκαλεί σε μια κατάδυση στα θολά νερά της ανθρώπινης μοίρας, εκεί όπου το αίμα δεν είναι μόνο σωματικό αλλά και συμβολικό. Μια ταινία εποχής,καθόλου ρηχή και επιτηδευμένη, μάλλον ωμή. Από την πρώτη σκηνή, η ατμόσφαιρα πνίγει τον θεατή: οι συνθήκες κράτησης είναι ασφυκτικές, οι μορφές απόκοσμες, και η φωτογραφία σκοτεινή, σαν να θέλει να μας υπενθυμίσει πως η ιστορία δεν γράφεται με φως αλλά με σκιά.
της Μαρίας Αλιμπέρτη
Η ατμοσφαιρική ταινία L’Empereur de Paris του Jean-François Richet αφηγείται τη ζωή του Ευγένιου-Φρανσουά Βιντόκ, ενός άνδρα που από βαρυποινίτης μετατρέπεται σε σύμμαχο της αστυνομίας. Ο Vincent Cassel ενσαρκώνει τον Vidocq με μια εσωτερική ένταση που διαπερνά κάθε σκηνή.
Η πλοκή: Από φυλακισμένος σε κυνηγός του εγκλήματος
Ο ήρωας προσπαθεί να ξεφύγει από το στίγμα του παρελθόντος, να αφήσει πίσω του τις φυλακές και τις μονομαχίες, αφού μια με έναν ζηλόφθονο σύζυγο που τον έσπρωξε στο περιθώριο. Μπορεί να δημιούργησε μαι δέυτερη ευκαιρία, να προσπαθεί να επιβιώσει τίμια, πουλώντας υφάσματα, όμως ο υπόκοσμος τον αναγνωρίζει, τον διεκδικεί, τον τραβά με τα πλοκάμια του. Για να επιβιώσει, ο Vidocq αναγκάζεται να ταχθεί με την απέναντι πλευρά: από δραπέτης γίνεται διώκτης. Μα τώρα κουβαλά νέο στίγμα—τον αποκαλούν «σπιούνο».
Η ταινία δεν διστάζει να δείξει βία, αίμα και σκληρότητα. Όμως πίσω από κάθε μάχη, κάθε πληγή, κάθε προδοσία, κρύβεται μια βαθύτερη αναμέτρηση: η προσπάθεια του ανθρώπου να αποδείξει πως δεν είναι το παρελθόν του, πως αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία.
Υπάρχει και δεύτερη ανάγνωση, και δεν είναι άλλη από την απόδοση της πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής της μεταεπαναστατικής Γαλλίας, με φόντο τις αγορές, τα πανδοχεία και τα σαλόνια του Παρισιού. Ο Vidocq υπήρξε πηγή έμπνευσης για λογοτεχνικούς ήρωες όπως είναι ο Βοτρέν του Μπαλζάκ, ο Γιάννης Αγιάννης του Ουγκώ και ο Ντυπέν του Πόε.
Γιατί αξίζει να τη δεις: Τα βαθύτερα νοήματα πίσω από το σκοτάδι
Η ταινία δεν είναι απλώς ένα ιστορικό δράμα. Είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας, τότε και τώρα. Θίγει ζητήματα δικαιοσύνης σε ένα σύστημα που φυλακίζει όσους κλέβουν για να φάνε, ενώ αφήνει ελεύθερους τους μεγαλοκαρχαρίες και τους δολοφόνους. Μιλά για το έλλειμμα ευκαιριών, για την ανάγκη να αποδείξεις την αλήθεια σου και όχι να συκοφαντείς από ζήλια. Θέτει το ερωτήματα: τι είναι εξουσία; Ποιος την αξίζει και ποιος την κατέχει;
Μέσα από το ιστορικό πλαίσιο της μεταναπολεόντειας Γαλλίας, η ταινία στέλνει μηνύματα για τη δημοκρατία, για τη διαφορά λαού και όχλου, για την ανάγκη απόδοσης δικαίου σε μια κοινωνία που αλλάζει συνεχώς χέρια με αίμα και απώλειες. Και παράλληλα, ο υπόκοσμος δεν πεθαίνει—απλώς αλλάζει ηγέτες.
Και στο βάθος όλων αυτών, υπάρχει η εκδίκηση. Όχι ως πράξη βίας, αλλά ως εσωτερική κάθαρση. Μοιάζει με σπαθί που πρέπει πρώτα να περάσει μέσα από την καρδιά σου για να την κατακτήσεις. Ο Vidocq τον οποίο υποδύεται μοναδικά ο Κασέλδεν εκδικείται τους εχθρούς του, εκδικείται τη μοίρα του, το παρελθόν του, την κοινωνία που τον έθαψε πριν τον σκοτώσει. Πλάι του εμφανίζονται η Olga Kurylenko, ο Fabrice Luchini και ο Denis Ménochet, σε μια πολυπολιτισμική σύνθεση ηθοποιών.
Εάν δεν σε έπεισα μέχρι τώρα, μπορείς να παρακαολουθήσεις ταινία για τα εντυπωσιακά σκηνικά, την φωτογραφία, τη μουσική, είναι από τις πιο ακριβές παραγωγές της γαλλικής κινηματογραφίας, με προϋπολογισμό 25,6 εκατομμύρια δολάρια και πάνω από 450 πλάνα ειδικών εφέ. Παρότι δεν σημείωσε εμπορική επιτυχία, αποτελεί ένα εντυπωσιακό κινηματογραφικό επίτευγμα με αυθεντικά γυρίσματα στο Παρίσι.
Μια ταινία που ξεπερνά την εποχή της
«Ο Τυχοδιώκτης του Παρισιού» είναι μια ταινία που αρχιζειμε αίμα και τελειώνει με ελπίδα. Η σκοτεινή φωτογραφία δεν είναι απλώς αισθητική επιλογή—είναι συμβολισμός μιας εποχής που πνίγεται στη βία και την αδικία. Όμως μέσα σε αυτό το σκοτάδι, ο θεατής βρίσκει φως: την ανάγκη για λύτρωση, για δικαιοσύνη, για μια νέα αρχή. Και αυτό είναι που την κάνει αξέχαστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου