Υπάρχουν έργα που σου σφίγγουν το στομάχι και στροβιλίζουν ως σκέψη μέρες στο μυαλό σου. Μια τέτοια απαράσταση είναι η «Φάλαινα», ένα θεατρικό κείμενο που δεν συγκινεί μόνο, αλλά διαπερνά το σώμα και τη σκέψη. Ο ήρωας, εγκλωβισμένος στο ίδιο του το σώμα, έχει μετατρέψει το σπίτι του σε καταφύγιο και φυλακή. Η παχυσαρκία του δεν είναι μόνο σωματική, είναι υπαρξιακή. Ο ήρωας με αυτό το τρόπο, έχει αυτοτιμωρηθεί, έχει απομονωθεί, όχι τόσο από ντροπή όσο από αυτολύπηση, πένθος και τύψεις.
της Μαρίας Αλιμπέρτη
Η παράσταση έρχεται να φέρει στην επιφάνεια όλα όσα επενδύουμε με σιωπή ή κρύβουμε κάτω από το χαλάκι. Οι διαταραγμένες σχέσεις με τους δικους μας ανθρώπους καθώς και όσα πρέπει επιβάλουμε στον εαυτό μας για να συγχωρέσουμε τα λάθη μας στέκονται απέναντί μας μετά τυην θέαση της παράστασης.
Περίληψη έργου
Η «Φάλαινα» του Σάμιουελ Ντι Χάντερ, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, είναι ένα βαθιά συγκινητικό δράμα που αφηγείται την ιστορία του Τσάρλι, ενός παχύσαρκου καθηγητή αγγλικών, ο οποίος έχει απομονωθεί στο σπίτι του, εγκλωβισμένος κυριολεκτικά και μεταφορικά στο σώμα και τις τύψεις του. Έχοντας χάσει την επαφή με τον έξω κόσμο και την επιθυμία για ζωή, παλεύει να συμφιλιωθεί με την αποξενωμένη κόρη του και να αντιμετωπίσει το παρελθόν του. Το έργο εξερευνά την αυτοτιμωρία, την απώλεια, την ενοχή και την ανάγκη για συγχώρεσης.
Ερμηνείες και σκηνοθεσία
Η ερμηνεία του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη είναι καθηλωτική. Δεν υποδύεται απλώς τον Τσάρλι, τον ενσαρκώνει με μια σωματική και ψυχική μεταμόρφωση που καθηλώνει ι του θεατή. Μοναδικά αποδίδει ακόμη και τα συμπτώματα, την δυσκολία στην αναπνοή και στην κίνηση. Η αυτολύπηση του ήρωα δεν παρουσιάζεται ως αδυναμία, αλλά ως κραυγή για λύτρωση. Η σχέση του με την κόρη του, μια έφηβη παγιδευμένη στην ορμητική της απόρριψη, αποτυπώνεται με ένταση και αλήθεια. Στην παράσταση αναδύεται ακόμη η σπαρακτική ακρίβεια την ψυχολογία μιας θυμωμένης κόρης και μια μαμα που την έχει υπεπροστατεύσει και έχει καταφύγει στην γονική αποξένωση, έχει βάλει την απόσταση μεταξύ παιδιού -πατέρα και σκληρότητα, για να αποφύγει την κριτική μιας «κακής μήτερας».
Από την άλλη η ανάγκη να προστατεύσεις τους αγαπημένους ή να βοηθήσεις για να βρεις το νόημα στη δική σου κενή ζωή έρχονται ως επισημάνσεις στη δική μας ζωήΟι συγκρούσεις και οι πληγές αποδίδονται επι σκηνές με ειλικρίνεια, σχεδόν με ωμότητα. Οι χαρακτήρες είναι ευάλωτοι και σχεδόν διάφανοι, εξομολογουνται τα τραύματά τους, προσπαθούν να επιβιώσουν μαζί με αυτά.
Μήνυμα της παράστασης
Η θρησκοληψία, η γονική αγάπη, η αδυναμία συγχώρεσης, ο εφηβικός θυμός βρίσκονται στον πυρήνα της παράστασης που σκιαγραφεί ένα πολυεπίπεδο ψυχολογικό τοπίο. Το έργο αναδεικνύνει ζητήματα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αλλά και τη ενοχής, της γονεϊκής ανάγκης του για θυσία με στόχο την εξιλέωση από τα λάθη του παρελθόντος. Επι σκηνής τίθενται σύγχρονα και επίκαιρα ζητήματα όπως οι συγκρούσεις στις σχέσεις παιδιού-γονέα, η επιλογη του τρόπου ζωής με την καρδιά και όχι με την λογική ή τον καθωσπεπρισμό της κοινωνίας, οι παράπλλευρες απώλειες των επιλογών μας αλλά και οι εθισμοί που μοιάζουν με σωσίβια αλλά στην πραγματικότητα γίνονται η τιμωρία από τον αυτο-οίκτο μας.
Εν είδη κραυγής η παράσταση φέρνει τη λύτρωση. Η «Φάλαινα» είναι η ενσάρκωση ενός ανθρώπου ηττημένου, που και την ύστατη στιγμή ζητά την ευκαιρία να αγαπηθεί. Ένα ουρλιαχτό που μοιάζει με την εσωτερική ένταση των σημερινών εφήβων, που δεν μπορούν να εκφράσουν τις ορμόνες και τα συναισθήματά τους. Ένα έργο που σε αναγκάζει να προβληματιστείς για την ανθρώπινη αδυναμία. Η παράσταση «Φάλαινα» σε αναγκάζει να κοιτάξεις κατάματα την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και να αναμετρηθείς με τις δικές σου σκιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου