Ανακαλύφθηκε εντυπωσιακό Ωδείο στη Σαγαλασσό: Ένα αρχαίο Κέντρο Πολιτισμού ξαναζωντανεύει

 

Μνημειώδες ωδείο σε βάθος σχεδόν τεσσάρων μέτρων κάτω από την επιφάνεια της γης εντόπισαν οι αρχαιολόγοι στην περιοχή Αγλασούν του Μπουρντούρ. Οι ερευνητές έφεραν στο φως ένα εντυπωσιακό ωδείο στην αρχαία πόλη Σαγαλασσός, ένα εύρημα, που χαρακτηρίζεται ήδη ως το τρίτο μεγαλύτερο ωδείο στην Τουρκία μετά από εκείνα της Εφέσου και της Κιβύρας. Η ανακάλυψη αναμένεται να αναδείξει τη σημασία της πόλης ως πολιτιστικό και διοικητικό κέντρο της αρχαιότητας.

Πολιτιστικός πυρήνας με στεγασμένη αίθουσα 2.500 θέσεων

Το ωδείο, με χωρητικότητα περίπου 2.500 θεατών, διαθέτει στεγασμένη αρχιτεκτονική που επέτρεπε τη διεξαγωγή παραστάσεων και συνελεύσεων ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών. Η θέση του δίπλα στο Νυμφαίο του Αδριανού και στην πλακόστρωτη κεντρική πλατεία υποδηλώνει τον ρόλο του ως πυρήνα της δημόσιας ζωής της Σαγαλασσού. Σύμφωνα με τον Δρ. Ντουζγκούν Ταρκάν, μέλος της ανασκαφικής ομάδας, το ωδείο αποτελούσε σημείο συνάντησης για μουσικές εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις και πολιτικές συνελεύσεις.

Ενδείξεις για πληθυσμό έως 40.000 κατοίκους

Η πόλη διέθετε επίσης ένα μεγαλύτερο υπαίθριο θέατρο με χωρητικότητα 9.000–10.000 θέσεων, γεγονός που ενισχύει την εκτίμηση των αρχαιολόγων ότι ο πληθυσμός της Σαγαλασσού στην αρχαιότητα έφτανε τους 35.000–40.000 κατοίκους. Το εύρημα ενισχύει την εικόνα μιας πόλης με έντονη πολιτιστική δραστηριότητα και προηγμένη αστική οργάνωση.

Η ελληνιστική ταυτότητα της Σαγαλασσού

Η Σαγαλασσός, που σήμερα βρίσκεται εντός των συνόρων της Τουρκίας, υπήρξε μία από τις σημαντικότερες ελληνιστικές πόλεις της Πισιδίας. Συγκεκριμένα, αν και με δύσκολη πρόσβαση λόγω της θέσης της σε ορεινό όγκο κατακτήθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο το 333 π.Χ. και εντάχθηκε στα ελληνιστικά βασίλεια των Διαδόχων, διατηρώντας έντονα στοιχεία ελληνικής αρχιτεκτονικής και πολιτισμού. Το πέρασμα του μεγάλου στρατηλάτη έμεινε ανεξίτηλο στη τοπική μνήμη, αφού ο κωνικός λόφος στη νότια είσοδο της πόλη - μοναδικό σημείο αντίσταση- ονομάστηκε λόφος του Αλέξανδρου.

Ο οικοδομικός σχεδιασμός της πόλης, σύμφωνα με τα ευρήματα, είναι τυπικός του  Ελληνιστικού μοντέλου: Με οχυρωματικό τείχος, αγορά, βουλευτήριο, ναούς και ζώνες εμπορικής χρήσης. Οι κάτοικοι και οι επισκέπτες έμπαιναν από τα βόρεια, τα νότια και τα ανατολικά. Από τον Βορρά ήταν πιο δύσκολα λόγω μιας απότομης χαράδρας, ενώ από την ανατολική πύλη έφταναν στα υδραγωγεία. Λίγο πιο έξω ήταν τα νεκροταφεία, με ταφικά μνημεία καια αξιοσημείωτες είναι οι οστεοθήκες, κατασκευές τυπικές για την Ελληνιστική περίοδο, οι ρωμαϊκές σαρκοφάγοι που κατασκευάζονταν στα τοπικά εργαστήρια, καθώς και τα αρκοσόλια της Ύστερης Αρχαιότητας.

 Εξαιτίας της θέσης της σε ορεινό όγκο, ακόμη της εύκολης πρόσβασης σε νερό αλλά και  της εξόρυξης ασβεστολιθικών πετρωμάτων,  η πόλη είχε πλεονεκτήματα ανάπτυξης έναντι των άλλων πόλεων της Πισιδίας.  Η πόλη εξελίχθηκε σε κέντρο εμπορίου, πολιτικής και τέχνης, με δημόσια κτίρια που αντανακλούν την επιρροή του ελληνικού κόσμου.

Ακμή υπό ρωμαϊκή κυριαρχία και διεθνής αναγνώριση

Κατά τη ρωμαϊκή εποχή, η Σαγαλασσός γνώρισε νέα περίοδο ακμής, ενταγμένη πλέον στο ευρύτερο ρωμαϊκό δίκτυο πόλεων. Η ένταξή της στον Προσωρινό Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO επιβεβαιώνει τη σημασία της ως αρχαιολογικού θησαυρού, με τα νέα ευρήματα να ενισχύουν την ανάγκη για περαιτέρω προστασία και ανάδειξη της ιστορικής της ταυτότητας.

ΠΗΓΕΣ: https://www.anatolianarchaeology.net 

http://asiaminor.ehw.gr/

«Ένας Ήρωας» του Ασγκάρ Φαραντί -Ηθική πολυπλοκότητα και κοινωνικός καθρέφτης

Αξίες, χαρακτήρες, νοοτροπίες...Η  ταινία «Ένας Ήρωας» (A Hero), σε σκηνοθεσία του Ιρανού auteur Ασγκάρ Φαραντί, αποτελεί ένα από τα πιο πολυσυζητημένα κοινωνικά δράματα  διεθνώς. Βραβευμένη με το Μεγάλο Βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών και υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα, η ταινία συνεχίζει την παράδοση του Φαραντί να εξερευνά με λεπτότητα και βάθος τις ηθικές αντιφάσεις της ιρανικής κοινωνίας, μέσα από ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που παγιδεύονται σε αδιέξοδα. Με φόντο το θεοκρατικό και συντηρητικό Ιράν, ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα κινηματογραφικό σύμπαν όπου η αλήθεια είναι ρευστή και η ηθική δεν έχει απόλυτες απαντήσεις.

Η υπόθεση: ένας ήρωας με ρωγμές

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τον Ραχίμ, έναν άνδρα που βρίσκεται στη φυλακή λόγω χρεών, τον οποίο  υποδύεται μοναδικά ο Αμίρ Τζαντίντ. Κατά τη διάρκεια μιας διήμερης άδειας, προσπαθεί να πείσει τον πιστωτή του να αποσύρει τη μήνυση. Όταν η σύντροφός του βρίσκει μια τσάντα με χρυσά νομίσματα, ο Ραχίμ αποφασίζει να την επιστρέψει στον ιδιοκτήτη της, μια πράξη που τον μετατρέπει σε λαϊκό ήρωα. Όμως η δημόσια εικόνα του αρχίζει να καταρρέει όταν αμφισβητείται η ειλικρίνεια της πράξης του....

 Η ταινία εξετάζει πώς η κοινωνία κατασκευάζει και αποδομεί τους ήρωες, και πώς η επιθυμία για αποδοχή μπορεί να οδηγήσει σε ηθικά αμφίβολες αποφάσεις.

Οι διεθνείς κριτικές 

Οι διεθνείς κριτικές στάθηκαν με σεβασμό απέναντι στο έργο του Φαραντί, αναγνωρίζοντας την αφηγηματική του δεινότητα και την ικανότητά του να δημιουργεί ψυχολογικά σύνθετους χαρακτήρες. Η ιστορία του λαΪκού ήρωα αποτυπώνεται με αφηγηματική άνεση και λειτουργικό σασπένς. Παράλληλα, δεν έλειψαν οι αναφορές στην αντιπαράθεση με την Ιρανή δημιουργό Αζαντέχ Μασιχζαντέχ, η οποία ισχυρίστηκε πως ο Φαραντί αντέγραψε το ντοκιμαντέρ της, προσθέτοντας μια επιπλέον διάσταση στο ηθικό υπόβαθρο της ταινίας.

Ο Ραχίμ ως σύμβολο της ανθρώπινης αμφισημίας

Ο Φαραντί εγκλωβίζει τον πρωταγωνιστή του σε έναν ιστό παρεξηγήσεων, προκαταλήψεων και κοινωνικών προσδοκιών, δημιουργώντας ένα έργο που δεν έχει ξεκάθαρους ήρωες ή κακούς. Ο Ραχίμ είναι ταυτόχρονα θύμα και θύτης, ειλικρινής και αμφίβολος, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να κάνει το σωστό αλλά συχνά αποτυγχάνει για λάθος λόγους. Η ταινία λειτουργεί ως καθρέφτης μιας κοινωνίας που διψά για παραδείγματα ηθικής, αλλά είναι έτοιμη να τα καταστρέψει μόλις φανούν οι ρωγμές. Ο θεατής δεν ξέρει εάν συμαπαθει ή ταυτίζεται, ή τον αντιπαθεί και θέλει να καταδικαστεί. 

Γυναίκες Καλλιτέχνιδες στο Ντίσελντορφ: Μια έκθεση αποκαθιστά τις ξεχασμένες δημιουργούς του 19ου αιώνα

Πάνω από 100 έργα και 500 βιογραφίες φωτίζουν ένα παραγνωρισμένο κεφάλαιο της ιστορίας της τέχνης...Μια νέα μεγάλη έκθεση στο Μουσείο Kunstpalast του Ντίσελντορφ φέρνει στο προσκήνιο τις γυναίκες που δημιούργησαν τέχνη σε μια εποχή που η παρουσία τους ήταν αόρατη. Η έκθεση «Women Artists! Από τη Monjé στη Münter» είναι η πρώτη που εστιάζει αποκλειστικά στις ζωές, τα έργα και τις προκλήσεις των γυναικών που ήταν ενεργές καλλιτεχνικά στην πόλη κατά τον 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα.

Το Ντίσελντορφ ως κέντρο γυναικείας δημιουργίας

Κατά τον 19ο αιώνα, το Ντίσελντορφ αποτέλεσε μαγνήτη για καλλιτέχνες από όλη την Ευρώπη. Αν και οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα φοίτησης στην Ακαδημία Τεχνών μέχρι τη δεκαετία του 1920, πολλές ταξίδεψαν στην πόλη, οργανώνοντας ιδιωτικά μαθήματα και χτίζοντας δίκτυα για να μπορέσουν να εργαστούν και να εκθέσουν. Κάποιες κατάφεραν να ξεχωρίσουν, άλλες εξαφανίστηκαν από το δημόσιο βλέμμα ή δεν έγιναν ποτέ αντιληπτές.

Ξεχασμένες μορφές και άγνωστα έργα

Η έκθεση παρουσιάζει περισσότερα από 100 έργα, πολλά από τα οποία εκτίθενται δημόσια για πρώτη φορά από τον 19ο αιώνα. Εκτός από γνωστά ονόματα όπως η Gabriele Münter, το Kunstpalast αναδεικνύει λησμονημένες δημιουργούς όπως η Anna Bensinger, η Minna Heeren και η Magda Kröner. Συνολικά, η έρευνα που προηγήθηκε της έκθεσης αποκάλυψε περίπου 500 ονόματα γυναικών καλλιτεχνών, πολλές από τις οποίες είναι σχεδόν άγνωστες σήμερα.

Η εξέλιξη της γυναικείας παρουσίας στην τέχνη

Από τη δεκαετία του 1830, οι γυναίκες στο Ντίσελντορφ εργάζονταν σε στενή επαφή με άνδρες συναδέλφους, συχνά με παρόμοια θεματολογία. Με την αύξηση της επαγγελματικής δραστηριότητας και την άνθηση της αγοράς τέχνης, ο αριθμός των γυναικών καλλιτεχνών αυξήθηκε. Από τη δεκαετία του 1890, αρκετές γυναίκες που αργότερα χαρακτηρίστηκαν ως «κλασικές μοντερνίστριες» ζούσαν και δημιουργούσαν στην πόλη.

Από τη σκιά στην αναγνώριση

Για πολλές γυναίκες, το Ντίσελντορφ ήταν απλώς ένας ενδιάμεσος σταθμός, καθώς αναζητούσαν καλύτερες εκπαιδευτικές ευκαιρίες σε πόλεις όπως το Βερολίνο, το Μόναχο και το Παρίσι. Η σχολή εφαρμοσμένων τεχνών για γυναίκες άνοιξε το 1904, ενώ με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης το 1919, οι γυναίκες απέκτησαν ίσα δικαιώματα και πρόσβαση στις ακαδημίες.

Αυτοκριτική και αποκατάσταση από το Kunstpalast

Η έκθεση αποτελεί και μια αυτοκριτική ματιά στην ιστορία των μουσείων. Οι γυναίκες παραμένουν υποεκπροσωπημένες στις περισσότερες ιστορικές συλλογές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων του Kunstpalast. Το μουσείο εργάζεται ενεργά για να καλύψει αυτά τα κενά, έχοντας ήδη αποκτήσει 15 έργα γυναικών του 19ου αιώνα για τη συλλογή της πόλης του Ντίσελντορφ.

Μια νέα ματιά στην ιστορία της τέχνης

Η έκθεση «Women Artists!» προσφέρει μια πολυαναμενόμενη δεύτερη ματιά στη γυναικεία καλλιτεχνική δημιουργία και διευρύνει ουσιαστικά την κατανόησή μας για την τέχνη του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Η επιμελήτρια Kathrin DuBois καλεί το κοινό να ανακαλύψει τις ξεχασμένες βιογραφίες και να επαναπροσδιορίσει την ιστορία της τέχνης με τρόπο πιο ποικιλόμορφο και πιο πλήρη.

πηγή :artdaily. cc

«Μητέρα Αράχνη»: Εικαστικό-μουσικό θέατρο για την υφαντική τέχνη στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης

Ένα πολυδιάστατο δρώμενο φωτίζει την ιστορία της ελληνικής υφαντικής μέσα από λόγο, μουσική και σκηνική τέχνη από σήμερα 28 έως και τις 31 Αυγούστου. Η παράσταση «Μητέρα Αράχνη» παρουσιάζεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, με  ώρα έναρξης 21.00. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο εικαστικό-θεατρικό-μουσικό δρώμενο που συνδυάζει την υφαντική τέχνη με την ελληνική μυθολογία, το έπος και τη λογοτεχνία.

 Υφαντική τέχνη ως σκηνικό και αφηγηματικό μέσο

Δώδεκα σύγχρονα έργα υφαντικής τέχνης, επιλεγμένα και επιμελημένα από την ιστορικό τέχνης Ίριδα Κρητικού, αποτελούν τον πυρήνα της παράστασης. Τα έργα, φιλοτεχνημένα από κορυφαίους textile artists, στερεώνονται σε ανισομεγέθη τελάρα και λειτουργούν ως σκηνικό αλλά και ως ενιαίο εικαστικό σύνολο.

 Κείμενα που διατρέχουν τρεις χιλιετίες

Ο Γιώργος Γιανναράκος, που υπογράφει τη σύλληψη και σκηνοθεσία, δραματοποιεί κείμενα που αναδεικνύουν την υφαντική τέχνη μέσα από την ελληνική πολιτισμική κληρονομιά: από το έπος και τη μυθολογία, έως το θέατρο, τη λογοτεχνία και την ποίηση.

 Ζωντανή μουσική και παραδοσιακά τραγούδια

Ο Νίκος Κυριαζής παρουσιάζει πρωτότυπες και παραδοσιακές συνθέσεις επί σκηνής, ενώ η Κερασία Σαμαρά τραγουδά και συμμετέχει ερμηνευτικά. Τα τραγούδια, διασκευασμένα και ενταγμένα θεματικά, ενισχύουν τη σύνδεση της μουσικής με την υφαντική τέχνη και την πολιτισμική της συνέχεια.

 Καλλιτεχνική ομάδα και συντελεστές

Η σκηνική παρουσίαση, τα κοστούμια και τα σκηνικά αντικείμενα φέρουν την υπογραφή της Εύας Μελά, ενώ ο σχεδιασμός φωτισμών ανήκει στον Βαγγέλη Μούντριχα. Την παραγωγή διευθύνει η Τζένυ Αναγνωστοπούλου, με βοηθό σκηνοθέτη τον Νικόλαο Κλάδη και σχεδιασμό προγράμματος από τον Πέτρο Αργυρό.

 Πληροφορίες παράστασης

• Ημερομηνίες: 28 & 29 Αυγούστου 2025

• Ώρα έναρξης: 21.00

• Διάρκεια: έως 31 Αυγούστου

• Χώρος: Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης

• Παραγωγή: ΑΜΚΕ ΘΕΣΙΣ

Ανακαλύφθηκε Βαπτιστήριο στην Αντάνδρο: Από Ρωμαϊκή Έπαυλη σε Χριστιανικά Τελετουργικά

Μια σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη έγινε στην αρχαία πόλη της Αντάνδρου, που βρίσκεται στην επαρχία Μπαλικεσίρ της Τουρκίας, κοντά στις πλαγιές του όρους Ίδη (Kazdağları). Οι ανασκαφές αποκάλυψαν ότι μια κατασκευή, η οποία αρχικά αποτελούσε μέρος ρωμαϊκής έπαυλης, μετατράπηκε αργότερα σε βαπτιστήριο μετά την αναγνώριση του Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 380 μ.Χ. Η έρευνα επικεντρώνεται σε ένα συγκρότημα που βρίσκεται στην νοτιοανατολική πλαγιά της ρωμαϊκής έπαυλης.

 Δεξαμενή  βάπτισης με σκαλοπάτια και τοιχογραφίες

Σύμφωνα με τον Polat, μόνο ένα δωμάτιο της κατασκευής έχει αποκαλυφθεί πλήρως μέχρι στιγμής: «Το δωμάτιο έχει διαστάσεις 7,20 επί 5,90 μέτρα. Οι τοίχοι του φέρουν τοιχογραφίες και το δάπεδο είναι καλυμμένο με μαρμάρινες πλάκες. Αρχικά αποτελούσε μέρος της ρωμαϊκής έπαυλης. Όμως μετά την επίσημη αναγνώριση του Χριστιανισμού το 380 μ.Χ., μετατράπηκε σε βαπτιστήριο. Το ισχυρότερο στοιχείο είναι η βαπτιστική δεξαμενή με σκαλοπάτια στο κέντρο, διαμέτρου περίπου ενός μέτρου.»

 Διακοσμητικά στρώματα δύο Εποχών

Η ομάδα εντόπισε επίσης δύο διακριτά στρώματα διακόσμησης στους τοίχους: «Η πρώτη τοιχογραφία χρονολογείται γύρω στο 300 μ.Χ. Μετά την αλλαγή χρήσης—περίπου στα μέσα του 5ου αιώνα—οι τοίχοι διακοσμήθηκαν εκ νέου με φυτικά μοτίβα και σχεδιασμούς πάνελ, που ήταν δημοφιλείς εκείνη την εποχή. Αυτές οι διακοσμήσεις είναι σήμερα καλυμμένες από παχύ στρώμα ασβέστη, το οποίο η ομάδα μας αφαιρεί προσεκτικά για να αποκαλύψει τα αρχικά μοτίβα», εξήγησε ο Polat.

 Ψηφιδωτά και πολιτισμικός πλούτος

Οι ανασκαφές στην αρχαία πόλη της Αντάνδρου αποκάλυψαν επίσης ένα εξαιρετικά διατηρημένο ψηφιδωτό δάπεδο, προσφέροντας μια ματιά στην καλλιτεχνική και πολιτισμική ακμή της ρωμαϊκής περιόδου. Οι εργασίες αναμένεται να συνεχιστούν έως τα τέλη Δεκεμβρίου, με ομάδα 25 ειδικών, συμπεριλαμβανομένων εννέα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο Saarland της Γερμανίας.

 Η Άντανδρος: Στρατηγικός κόμβος της Τρωάδας

Η Αντάνδρος βρίσκεται στο νότιο τμήμα της αρχαίας περιοχής της Τρωάδας, με θέα στον Κόλπο του Εδερεμίτ. Ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. και γνώρισε άνθηση κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, με πολυτελείς επαύλεις, ψηφιδωτά και μνημειακούς τάφους. Η στρατηγική της θέση την καθιστούσε σημαντικό οικισμό για Πέρσες και Ρωμαίους. Αρχαίες λογοτεχνικές πηγές αναφέρουν την Αντάνδρο ως ένα από τα λιμάνια που επισκέφθηκε ο Αινείας, ο Τρώας ήρωας, κατά το θρυλικό του ταξίδι προς την Ιταλία.

 Από την επιφάνεια στην Ιστορία

Οι αρχαιολογικές εργασίες ξεκίνησαν με επιφανειακές έρευνες το 2000 και ακολούθησαν συστηματικές ανασκαφές από το 2007. Προηγούμενα ευρήματα περιλαμβάνουν μια πολυτελή ρωμαϊκή έπαυλη με περίτεχνα ψηφιδωτά, μια νεκρόπολη και εγκαταστάσεις παραγωγής ελαιολάδου.

πηγή: https://www.anatolianarchaeology.net/