12 Years slave: μια ταινία που "σκλαβώνει" τον θεατή

Δραματική

Όταν μια ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία με ιντριγκάρει περισσότερο, πολύ περισσότερο όταν ξέρω ότι άνθρωποι όπως ο ήρωας υπόκεινται στα ίδια βάσανα ακόμη και σήμερα τότε με κάνει να θέλω να την απολαύσω λεπτό προς λεπτό. Περίπου 150 χρόνια έχουν περάσει από το δράμα του Αφροαμερικάνου Σόλομον Νόρθαπ (Solomon Northup), ο οποίος έπεσε θύμα απαγωγής και στερήθηκε την ελευθερία του από το 1841 ως το 1853. Όμως και στις μέρες μας αθώες ψυχές πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης δουλεμπόρων που είτε τα εξωθούν στην πορνεία, είτε στην επαιτεία. Πολλοί προβληματισμοί μου γεννήθηκαν κατά την προβολή του «12 Years a Slave», του Στιβ ΜακΚουίν (Steve McQueen), που δικαίως έχει διακριθεί και θεωρείται φαβορί για το όσκαρ καλύτερης ταινίας αλλά και άλλων κατηγοριών.

Στην πρώτη σκηνή ένας λευκός επιστάτης αποκαλεί τους έγχρωμους δούλους “φρέσκους αράπηδες” και τους διατάζει να κόψουν καλάμια. Με ένα φλας μπακ ο σκηνοθέτης μας γυρίζει στην ζωή του Σόλομον Νόρθαπ (Chiwwetel Ejiofor) στη Saratoga με την οικογένειά του  ως βιολιστής και ως σεβαστό πρόσωπο. Όμως, δυο κακοποιά στοιχεία του στήνουν παγίδα, τον απαγάγουν και τον πουλούν σε κύκλωμα δουλεμπόρων. Ύστερα από σκληρό ξυλοδαρμό ο ήρωας υποχρεώνεται να ξεχάσει το όνομά του, την ταυτότητά του και την ελευθερία του. Θα βρεθεί υπό την κατοχή διαφορετικών αφεντάδων, που αν και αντιμετωπίζουν τους δούλους και τους αποκαλούν ζωντανά, κάποιοι θα τον διακρίνουν για την ευστροφία του. Όμως, ο χειρότερος δυνάστης (Michael Fassbender) υποβάλλει τον ήρωα στα χειρότερα δεινά. Η άφιξη ενός προοδευτικού Καναδού (Brad Pitt), θα αλλάξει την ζωή του.

Ο Στιβ ΜακΚουίν ( «Hunger» και «Shame») χρησιμοποιεί την συναισθηματική φόρτιση για να

επεξεργαστεί ένα ευαίσθητο θέμα για την αμερικάνικη κοινωνία που είναι υπερήφανη για την ισότητα των πολιτών της. Οι σκληρές σκηνές βασανισμού- ειδικά στην αρχή όπου ο δουλέμπορος σπάει ένα κόπανο στα πλευρά του ήρωα- σίγουρα σοκάρουν τον πολιτισμένο κόσμο. Στόχος όμως είναι να τονισθεί η έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα λόγια του Σόλομον “Εγώ θέλω να ζήσω, όχι να επιβιώσω.” Η αισθητική φροντίδα είναι εμφανής σε σκηνές με ωραία τοπία, σε άλλες που η κινηματογραφική κάμερα εστιάζει στο βιολί του πρωταγωνιστή αλλά και στο φλεγόμενο γράμμα του. Η επιμελημένη φωτογραφία συνδυάζεται αρμονικά με την μουσική υπόκρουση.

Σαφώς, ο πρωταγωνιστής ,Chiwwetel Ejiofor κλέβει την παράσταση, καθώς η ταινία βασίζεται στην ερμηνεία του, ενώ ο πήχης ανεβαίνει και με την απόδοση του κακού της υπόθεσης από την πλευρά του Fassbender.

                                                                                                                                                 
                                                                                             Μαρία Αλιμπέρτη