Δραματική
Η ταινία αρχίζει με ενδιαφέρουσες σκηνές από την Αθήνα, αλλά σύντομα ευχόμουν η κινηματογραφική οθόνη να είχε τηλεκοντρόλ για να αλλάξω κανάλι. “Ο Δρόμος του Ορφέα” μάλλον ήθελε να με κάνει να ξεστρατίσω. Παρά την προσπάθεια αισθητικού εντυπωσιασμού δεν με έπεισε η καθημερινή ιστορία με την λιτή σκηνοθετική ματιά του Κώστα Κολημένου, γωστoύ από το ντοκιμαντέρ “Οργανώνοντας τον χρόνο”.
Η ταινία αρχίζει
με ένα ζευγάρι που τσακώνεται, έναν
εμετό και τοπία στην Αθήνα. Η Νίκη ζει
στην πρωτεύουσα με τον σύζυγό της και
τον επτάχρονο γιο της, Ορφέα. Η νεαρή
γυναίκα παγιδευμένη στην ρουτίνα του γάμου, ερωτεύεται έναν γοητετικό μποέμ τύπο. Και οι δύο
αισθάνονται μια ισχυρή έλξη που κυριαρχεί
το σώμα και την ψυχή τους, και αποφασίζουν
να δραπετεύσουν στην ελληνική φύση. Όμως, ο Ορφέας
θα εξαφανιστεί και η Νίκη θα αναγκαστεί
να προσγειωθεί στην πραγματικότητα.
Σε μια προσπάθεια να δοθεί έμφαση στα ενστικτώδη αισθήματα και στις χαμένες ανθρώπινες αξίες, όπως γράφει και ο σκηνοθέτης σε σημείωμά του, το ύφος του έργου περιπλέκεται. Το καταγγελτικό ύφος διαμαρτυρίας για την κοινωνική πραγματικότητα με σφήνες φωτογραφιών από πορείες έρχεται σε αντίθεση με βουκολικές ερωτικές σκηνές. Το μπαρόκ αποτέλεσμα μάλλον μπερδεύει τον θεατή ...Η ταινία μοιάζει με ερασιτεχνική προσπάθεια. Βέβαια η παραγωγή είναι ειλικρινής καθώς διευκρινίζεται ότι η ταινία είναι μια απάντηση στην κρίση, οπότε πρέπει να αναγνωριστεί ένα φιλότιμο εγχείρημα.
Στη σκηνή του δάσους, ενδιαφέρουσες είναι οι κοντινές λήψεις στοιχείων της φύσης, καθώς και η μουσική επένδυση, ιδιαίτερα οι ήχοι της τσαμπούνας αποτελούν ενδιαφέρον σημείο της ταινίας. Αντίθετα, οι βουβές σκηνές κουράζουν τον θεατή και η αφύσικη απόδοση των διαλόγων βαραίνει την πλοκή. Η κακή επιλογή του καστ είναι μείζον ζήτημα. Σε ορισμένες σκηνές οι ηθοποιοί φαντάζουν ιδιαίτερα άγουροι ερμηνευτικά, λες και δεν είχαν κάνει καμία πρόβα τα λόγια τους. Και παρά το γεγονός ότι η ταινία διαρκεί μόνο 72 λεπτά η αργή πλοκή μας κάνει να νιώθουμε ότι η ταινία βαστάει αιώνια.
Η ταινία αρχίζει με ενδιαφέρουσες σκηνές από την Αθήνα, αλλά σύντομα ευχόμουν η κινηματογραφική οθόνη να είχε τηλεκοντρόλ για να αλλάξω κανάλι. “Ο Δρόμος του Ορφέα” μάλλον ήθελε να με κάνει να ξεστρατίσω. Παρά την προσπάθεια αισθητικού εντυπωσιασμού δεν με έπεισε η καθημερινή ιστορία με την λιτή σκηνοθετική ματιά του Κώστα Κολημένου, γωστoύ από το ντοκιμαντέρ “Οργανώνοντας τον χρόνο”.
Η ταινία αρχίζει
με ένα ζευγάρι που τσακώνεται, έναν
εμετό και τοπία στην Αθήνα. Η Νίκη ζει
στην πρωτεύουσα με τον σύζυγό της και
τον επτάχρονο γιο της, Ορφέα. Η νεαρή
γυναίκα παγιδευμένη στην ρουτίνα του γάμου, ερωτεύεται έναν γοητετικό μποέμ τύπο. Και οι δύο
αισθάνονται μια ισχυρή έλξη που κυριαρχεί
το σώμα και την ψυχή τους, και αποφασίζουν
να δραπετεύσουν στην ελληνική φύση. Όμως, ο Ορφέας
θα εξαφανιστεί και η Νίκη θα αναγκαστεί
να προσγειωθεί στην πραγματικότητα.Σε μια προσπάθεια να δοθεί έμφαση στα ενστικτώδη αισθήματα και στις χαμένες ανθρώπινες αξίες, όπως γράφει και ο σκηνοθέτης σε σημείωμά του, το ύφος του έργου περιπλέκεται. Το καταγγελτικό ύφος διαμαρτυρίας για την κοινωνική πραγματικότητα με σφήνες φωτογραφιών από πορείες έρχεται σε αντίθεση με βουκολικές ερωτικές σκηνές. Το μπαρόκ αποτέλεσμα μάλλον μπερδεύει τον θεατή ...Η ταινία μοιάζει με ερασιτεχνική προσπάθεια. Βέβαια η παραγωγή είναι ειλικρινής καθώς διευκρινίζεται ότι η ταινία είναι μια απάντηση στην κρίση, οπότε πρέπει να αναγνωριστεί ένα φιλότιμο εγχείρημα.
Στη σκηνή του δάσους, ενδιαφέρουσες είναι οι κοντινές λήψεις στοιχείων της φύσης, καθώς και η μουσική επένδυση, ιδιαίτερα οι ήχοι της τσαμπούνας αποτελούν ενδιαφέρον σημείο της ταινίας. Αντίθετα, οι βουβές σκηνές κουράζουν τον θεατή και η αφύσικη απόδοση των διαλόγων βαραίνει την πλοκή. Η κακή επιλογή του καστ είναι μείζον ζήτημα. Σε ορισμένες σκηνές οι ηθοποιοί φαντάζουν ιδιαίτερα άγουροι ερμηνευτικά, λες και δεν είχαν κάνει καμία πρόβα τα λόγια τους. Και παρά το γεγονός ότι η ταινία διαρκεί μόνο 72 λεπτά η αργή πλοκή μας κάνει να νιώθουμε ότι η ταινία βαστάει αιώνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου