Ο Λύκος της Wall Street: η πιο νεανική ταινία του Scorsese

Δραματική

Σχόλιο επί του καπιταλισμού, καταγγελία της κερδοσκοπίας ή μια κινηματογραφική αναπαράσταση της ζωής ενός τυχοδιώκτη; Αυτές οι σκέψεις στροβίλιζαν στο μυαλό μου βλέποντας την ταινία “ο Λύκος της Wall Street” σε σκηνοθεσία του Martin Scorsese, ο οποίος συνεργάζεται για πέμπτη φορά με τον Leonardo Di Caprio, μελαχρινό εδώ, να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Παρά τα 71 χρόνια ο Scorsese ετοίμασε μια νεανική ταινία για το αμερικάνικο όνειρο ξεφεύγοντας από την παγίδα μιας ηθικοπλαστικής διδαχής, μια ταινία με ένταση, ενέργεια, νευρικότητα που μοιάζει με βουτιά χωρίς ανάσα!

Ο πρωταγωνιστής κοιτά κατάματα την κάμερα, δίνοντας έμφαση στην προσωπική αφήγηση, μιλά για τα κόλπα και τον έκλυτο βίο. του χρηματιστή, Τζόρνταν Μπέλφορντ (Jordan Belford). Ο θεατής σχεδόν συμμερίζεται το πάθος του φιλόδοξου ήρωα, ο οποίος στα τέλη της δεκαετίας του ’80 άρχισε την καριέρα του στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης την Μαύρη Δευτέρα. Σε μια εποχή χρηματοοικονομικής φρενίτιδας, έστησε δική του επιχείριση, πούλησε “νεραιδόσκονη” και ακολουθώντας στρατηγική κατάφερε να εθίσει τους πελάτες του και τους υπαλλήλους του στο ευκολο κέρδος. Έμαθε τα κόλπα να τους κρατά στο “λούνα πάρκ” όπως είπε σε κάποια σκηνή. Από την ζωή του δεν έλειψε η χλιδή, τα πάρτι, τα ναρκωτικά-για να τον κρατούν σε εγρήγορση που χρειάζεται το επάγγελμα αλλά και το σεξ με εκδιδόμενες καθώς και όμορφες φιλόδοξες γυναίκες. Μπορεί η επαγγελματική του ανέλιξη να έμοιαζε με την εκτόξευση πυραύλου, αλλά αντίστοιχα έλαβε κατιούσα με ταχύτητα φωτός.

Ο σκηνοθέτης κατάφερε να δώσει ρεαλιστική διάσταση στην μεταφορά του μυθιστορήματος και

της ζωής ενός αινιγματικού χαρακτήρα, ενός άνδρα αυτοδημιούργητου και ταυτόχρονα αυτοκαταστροφικού- αγαπημένο θέμα του Σοκρτσέζε. Η επιμονή στην άμεση επαφή με τον θεατή και η εστίαση στην ανδρεναλίνη την οποία απολάμβανε ο ήρωας ίσως αποτελούν τα μυστικά της επιτυχίας του Σκορτσέζε. Φυσικά το εγχείρημα πετυχαίνει χάρη στην διασκευή του σεναρίου που έχει επιμεληθεί ο Terrence Winter του Sopranos, ενώ φαίνεται πως ο σκηνοθέτης επενδύει στην συναισθηματική φόρτιση και με αργά πλάνα σε στιγμές έντασεις. Ο θεατής μοιράζεται το πάθος που νιώθει ο “λύκος” και παρασέρνει την αγέλη του- χρηματιστές υπαλλήλους του σε ακολασίες και πλουτισμό με μεθυστικές αγορεύσεις.

Σαφώς η ερμηνεία του Ντι Κάπριο είναι κάτι παραπάμω από πειστική ιδιαίτερα στην σκηνή που παραλύει από την χρήση ενός ναρκωτικού, ενώ σε άπειρες σκηνές “σνιφάρει” κόκα και προβαίνει σε πλήθος άλλων ασωτιών . Σίγουρα, αποδίδει απόλυτα το πείσμα του “λύκου” για νίκη, ακόμη και όταν ξέρει ότι θα πέσει στην παγίδα που του έχουν στήσει. Στο πλευρό του ήρωα ο Jonah Hill, αποδίδει απόλυτα το δεξί χέρι του Μπέλφορντ και την ανθρώπινη αδηφάγα απληστία

Ρυθμό στη ταινία δίνει το χιούμορ και οι ζωντανοί διάλογοι. Σπαρταριστές σκηνές όπως εκείνη που ο Matthew McConaughey συμβουλεύει τον ΝτιΚάπριο να αυνανίζεται πολλές φορές και να κάνει ναρκωτικά για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες του επαγγέλματος.

Μοναδικό μειονέκτημα η μεγάλη διάρκεια της ταινίας που δεν σε αφήνει να απολαύσεις την ολοκλήρωση της ιστορίας.

Για να δείτε το τρέιλερ της ταινίας πατήστε εδώ http://www.youtube.com/watch?v=-s0-eRJ0uaU

                                                                                                     Μ.ΑΛΙΜΠΕΡΤΗ