Ομάρ: Μια ταινία από την Παλαιστίνη για την Ευρώπη

Μια ταινία μπορεί να σε διασκεδάσει, να σε ψυχαγωγήσει, να σε προβληματίσει και να σε εκπλήξει...μια τέτοια ταινία είναι  το "Ομάρ", το νέο έργο Χανί Αμπού Ασάντ, ο οποίος πριν λίγα χρόνια που είχε σινεφίλ και μη να μιλούν εγκωμιαστικά για το “Παράδεισος τώρα”. Η νέα του ταινία που εξελίσσεται  στην κατεχόμενη λωρίδα της Γάζας, προβληματίζει τόσο το κοινό που μας κάνει να συμμεριζόμαστε την αγωνία και την καταπίεση αυτών των ανθρώπων. Η ταινία θίγει θέματα ηθικής υφής, της επιλογής ανάμεσα στην εσωτερική και την κοινωνική επιταγή.

Ο Ομάρ είναι ένας νεαρός άντρας που αναρριχάται στο τοίχος για να περάσει στην άλλη πλευρά για να συναντήσει τον έρωτα του και τους φίλους του. Όλα δείχνουν ότι είναι μια κανονική παρέα που ζει την καθημερινότητά της, αλλά η πραγματικότητα της Δυτικής Οχθης δεν αφηνει την νεολαία να ζήσει την ανεμελιά της. Οι νέοι θα πρέπει να αγωνιστούν για την υπέρτατη αξία τους την πατρίδα. Ο ευαίσθητος νεαρός φούρναρης, Ομάρ, γίνεται ένας μαχητής της ελευθερίας μαζί με τους παιδικούς του φίλους Ταρέκ και Αμτζάντ. Η αθωότητα θα χαθεί όταν ο Ομάρ θα συλληφθεί και θα υποστεί βασανιστήρια στην φυλακή, θα παγιδευτεί και θα βρεθεί αναγκασμένος να διαλέξει ανάμεσα στην δική του επιβίωση ή την προδοσία των συντρόφων του. Οι ισορροπίες είναι λεπτές μεταξύ του ένστικτου επιβίωσης και της αγάπης προς την πατρίδα, τους φίλους καθώς του έρωτα.

Η ταινία έχει ρυθμό από την πρώτη στιγμή που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή σε συνδυασμό με λεπτό χιούμορ. Ο σκηνοθετικός συλλογισμός απλώνται πάνω σε κάτι ρεαλιστικό που λειτουργεί ως μαγνήτη για τον θεατή που αντιμετωπίζει εκ των έσω τις δυσκολίες καθώς η κάμερα τρέχει μαζί με τον ήρωα στα σοκάκια της κατεχόμενης Παλαιστίνης, Ο φακός συλλαμβάνει την ένταση της στιγμής, το καρδιοχτύπι του καταδιωκόμενου ήρωα που πηδά από ταράτσα σε ταράτσα για να γλιτώσει την σύλληψη. Μέσα από το έργο ο θεατής ταυτίζεται με τους πρωταγωνιστές, κατανοεί τα διλήμματα και το αίσθημα της ασφυξίας σε μια κατάσταση-παγίδα που δεν έχει μπρος και πίσω.

Η φωτογραφία του Εχάμπ Ασάλ καθώς και οι μεταβάσεις των πλάνων είναι πολύ ενδιαφέρουσες όπως στην σκηνή με το φλεγόμενο αμάξι που εξελίχθηκε τζάκι.