Η ποίηση του Καβάφη παντρεύεται τους αρχαιολογικούς θησαυρούς στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Παιχνίδι με αντικατοπτρισμούς, λέξεις στους τοίχους και ποίηση να ξεχειλίζει από παντού. Το βλέμμα μου αγγίζει απαλά του καθρέφτες που αντανακλούν λεπτομέρειες από το άγαλμα νέου που έχει στηθεί στο αίθριο του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Ο νέος λες και στέκει αντιρατσιστικά απέναντι στο είδωλό του και οι στίχοι “Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα , που πλήρης είναι αυτή η όρασίς μου.” από το ποίημα του Κ.Π.Καβάφη νιώθω ότι ταιριάζουν γάντι στο εν λόγω έργο.

Σε μια από τις πιο εκλεπτυσμένες αισθητικά εκθέσεις, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης τιμά την επέτειο για τα 150 χρόνια από τη γέννηση και 80 από τον θάνατο του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή, με την έκθεση «Ιδανικές ‘μορφές’ κι αγαπημένες – Εικονογραφώντας ποιήματα του Καβάφη» η οποία θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο Σταθάτου έως τις 30 Μαρτίου 2014.Ο στίχος «Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες» από το ποίημα «Φωνές», στο οποίο παραπέμπει ο τίτλος της έκθεσης, αποτελεί το ερέθισμα της εικονογράφησης με 67 αρχαιολογικά αντικείμενα (προέρχονται από 13 ελληνικά Μουσεία, Εφορείες Αρχαιοτήτων και ιδιωτικές συλλογές), που συνδυάζονται αρμονικά με τα 27 επιλεγμένα ποιήματα μυθολογικό και ιστορικής, κυρίως, έμπνευσης περιεχόμενο.
Η ποίηση του Καβάφη γίνεται ποτάμι και με παρασύρει στις κοίτες του ελληνικού Πολιτισμού και στην ακτή της Ιστορίας. Στην αίθουσα της Ακαδημίας στέκομαι απέναντι στην προτομή του Ηρώδη του Αττικού που το συνοδεύει το ανάλογο ποίημα, τυπωμένο σε χαρτί για κάθε επισκέπτη, συνοδευόμενο από ανάλυση του ποιήματος αλλά και αρχαιολογικά σχόλια. Σκέφτομαι ότι πρόκειται για μια επαρκή παρουσίαση άξια συγχαρητηρίων στους επιμελητές καθηγητή Νικόλαο Χρ. Σταμπολίδη, Μαρία Δόγκα-Τόλη και Μιμίκα Γιαννοπούλου. Οι προτομές του Νέρωνα, του Δαρείου και άλλων ιστορικών προσωπικοτήτων σαν να σιγοψιθυρίζουν στίχους στην ίδια συντροφιά σε μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε μυσταγωγία.
Σέρνω τα πόδια μου στο ξύλινο πάτωμα, σχεδόν με ευλαβικά για να μην ενοχλήσω τα εκθέματα. Ειδώλια, μαρμάρινα κεφάλια, χάλκινα σκεύη, λυχνάρια, οινοχόες, ξαναζωντανεύουν το καβαφικό σύμπαν που αντλεί έμπνευση από τον ελληνιστικό κόσμο, όπως αυτός δημιουργήθηκε από τους διαδόχους και τους επιγόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά και από την περίοδο της Ρωμαιοκρατίας έως την ύστερη αρχαιότητα, την περίοδο εδραίωσης του Χριστιανισμού, μέχρι και τη βυζαντινή και τη μεταβυζαντινή περίοδο.

Στέκομαι στην σκάλα μια υπέροχη εγκατάσταση με επίκεντρο τα γυαλιά του ποιητή, με προκαλεί να την θαυμάσω. Στο ημίφως του δεύτερου ορόφου φλερτάρουν με το φως και την σκιά, νεκρικά πορτραίτα, οινοχόες, κρατήρες ... Λουσμένα στο φως, στην τελευταία ενότητα μαγνήτισαν το βλέμμα μου το ασημένιο ποτήριο και η Παναγία Ελεούσα, έργο της Κρητικής Τέχνης.