“Κραυγές ζώσες” σε…τέμπο δυαδικό

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Ο Αδάμ και η Εύα έχουν φτιαχτεί για να είναι μαζί. Δεν υπάρχει Εύα χωρίς Αδάμ, ούτε βέβαια Αδάμ χωρίς Εύα. Εκείνος γεννά κι εκείνη τίκτει. Και πάντοτε μια νέα ζωή χρειάζεται δύο για να αντικρίσει το φως του κόσμου. Μαζί έχουν τη δύναμη να δημιουργήσουν τα πάντα από την αρχή μέσα από την αγάπη που δείχνει ο ένας στον άλλον. Όταν εκείνη

αγαπάει κι εκείνος αδιαφορεί, τότε κάτι σπάει. Και η νομοτελειακή ισορροπία διαταράσσεται. Όταν εκείνη προτάσσει το “λαβείν” έναντι του “δούναι”, τότε η αγάπη πονάει. Και το αντίστροφο. Εκείνη, η γυναίκα. Εκείνος, ο άνδρας. Δυο άνεμοι φαινομενικά αντίθετοι, πλασμένοι όμως από το ίδιο υλικό έτσι ώστε να λειτουργούν αρμονικά μόνο όταν φυσούν προς την ίδια κατεύθυνση.

Κραυγές που ενώνονται και “κινούν βουνά” ακόμη και μέσα από τη σιωπή τους. “Κραυγές ζώσες”. Κραυγές που αποτυπώθηκαν στο χαρτί με σεβασμό στην ορμή και τη μεταμορφωτική δύναμη που κλείνουν εντός τους, μέσα από την πένα της Χριστίνας Κόλλια, που άνοιξε τον “ασκό του Αιόλου” και βάζοντας στη σειρά λέξεις που ενώνουν τους δύο αντίθετους αυτούς ανέμους, κατόρθωσε να τιθασεύσει την επικείμενη θαλασσοταραχή και να τους συμφιλιώσει έτσι ώστε να φυσούν αμφότεροι προς την ίδια κατεύθυνση. Η “κραυγή σε τέμπο θηλυκό” θέτει σε κίνηση τους μηχανισμούς εκείνους που ενεργοποιούν την αντίστοιχη “σε τέμπο αρσενικό” και μέσα από το “πάντρεμά” τους επέρχεται η Κάθαρση που οδηγεί στο πολυπόθητο “μαζί”. 

Γυναίκες που μη τολμώντας να σπάσουν το φράγμα των “πρέπει”, βάζουν τρικλοποδιά σε όλα τα “ΘΕΛΩ” και έτσι το κάθε όνειρο μπαίνει σε κλουβί. Τα όνειρα όμως είναι για να ζουν και να υλοποιούνται και όχι για να ασφυκτιούν εντός αυτοσχέδιων φυλακών περιμένοντας από λεπτό σε λεπτό τη θανατική τους καταδίκη. Είναι για να μοιράζονται και να ανασταίνονται κάθε φορά που αναλαμβάνει δράση η καρδιά μέσα από τις στάχτες που άφησε πίσω της η ηγεμονία των ανούσιων “πρέπει”. Γυναίκες “ματωμένες”, έρμαιες των

έξωθεν επιβεβλημένων κοινωνικών συνθηκών που παραμονεύουν να τις ρίξουν στην πυρά, κάθε φορά που τολμούν να “φλερτάρουν” με τα “ΘΕΛΩ” τους. Στην πυρά. Σαν άλλες μάγισσες ή σύγχρονες “Ιωάννες της Λωραίνης”. Άλλες φορές πάλι “κορδώνεται” δίπλα τους η συνήθεια με την ανυπέρβλητη δύναμή της παραμάσχαλα και τότε η επιθυμία για έξοδο λιώνει σιγά-σιγά σαν το κερί και δεν έρχεται ποτέ. Γιατί ελλοχεύει ο φόβος και η εκούσια και επανειλημμένη αναβολή. Γιατί έχουν μάθει να ξεχνούν να ζήσουν. Μέχρι που έρχεται η συμφιλίωση με τον αντίθετο άνεμο και αλλάζει τα πάντα στο πέρασμά της…

Άνδρες που κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους σε μια προσπάθεια να πουν το “ναι”, στην άνευ όρων παράδοσή τους στην αγάπη κι έτσι βρίσκονται να τάσσονται υπέρ της πλευράς τους που ρέπει προς τις εχθροπραξίες και συρράξεις. Που “τρώνε με λύσσα τα σωθικά τους” και ενώ αυτο-κατασπαράζονται, τυφλώνονται από την πλάνη της δήθεν “ανύψωσης” που απορρέει από αυτή τους την ενέργεια. Όταν όμως μετά από καιρό έρχεται η διαπίστωση ότι έτρεχαν να ξεφύγουν από την κινητήριο δύναμη της ζωής, ίσως είναι

πλέον πολύ αργά. Γιατί η αγάπη έχει εν τω μεταξύ “υποκύψει στα τραύματά της” και κείται στην άκρη του δρόμου ψυχορραγώντας. Ο δρόμος που οδηγεί σε συναισθηματική αναισθησία, είναι συνώνυμος με την αυτοκτονία. Άνδρες που ζητούν με αφορισμούς και όρους μονομερών μαθηματικών εξισώσεων να βάλουν την αγάπη σε κουτιά “στραγγαλίζοντας” κάθε της συναίσθημα, ανάσα και παλμό. Μα, τα συναισθήματα δεν υπόκεινται στη λογική του παραλόγου και οι αφορισμοί δεν έχουν θέση στην αγάπη. Όταν “σκοτώνεις” το συναίσθημα, χτίζεις σε πέτρα και γη άγονη. Στην πέτρα όμως δεν οικοδομούνται παράδεισοι αλλά τα πιο σκοτεινά μπουντρούμια. Και η αγάπη δεν ζει στο σκοτάδι.

Ο κήπος της Εδέμ θέλει τον Αδάμ και την Εύα ενωμένους. Το να την πληγώνει, ισούται με πράξη ενάντια σε ένα κομμάτι δικό του, αφού εκείνη δημιουργήθηκε με πηλό από το δικό του σώμα. Το να τον λαβώνει, ισούται με πράξη ενάντια σε ένα κομμάτι δικό της, αφού εκείνη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτόν. Δυο σύμμαχοι στο ίδιο στρατόπεδο. Ένα πεδίο μάχης χωρίς αντιπάλους, αφού είναι φτιαγμένοι για να είναι μαζί. Στενά συνδεδεμένοι ανά τους αιώνες. 

Ένα ταξίδι ξεκινά. Ένα ταξίδι όπου θα γράψουν μαζί την κοινή τους ιστορία. 

Και τριγύρω πετούν ολόλευκα περιστέρια δίνοντας το φιλί της ζωής στην ειρήνη…και ο ένας στον άλλον το χέρι φεύγοντας για το ΜΑΖΙ..!

“Αποτάσσομαι το προπατορικό μελάνωμα

  Δραπετεύω ΣΗΜΕΡΑ.

  Πετάω ΤΩΡΑ.

  Ζω ΜΑΖΙ σου”.

  

*Η συλλογή των ποιητικών μονολόγων “Κραυγές ζώσες”, της Χριστίνας Κόλλια, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ιωλκός.

Φωτογραφίες: Βασίλης Γιαννακόπουλος, Μαργαρίτα Ράντεβα

Σχεδιασμός εξωφύλλου: Δημήτρης Κουρκούτης

Πρόσωπα φωτογραφιών: Μαίρη Τριανταφύλλου, Γιώργος Καλογήρου