“Still Life”: Όταν η σιωπή “κραυγάζει” για ΖΩΗ

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Σάββατο βράδυ, λίγο μετά τις οκτώ. Το βλέμμα μου περιπλανιέται στο χώρο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, εκεί που από λεπτό σε λεπτό οι φαντασμαγορικοί προβολείς θα στραφούν στη σκηνή όπου θα ζωντανέψει το νόημα της ζωής μέσα από τις ρηξικέλευθες κινήσεις, την ηχηρή σιωπή και το ασίγαστο πάθος της ερμηνείας των πρωταγωνιστών, στην παράσταση “Still Life” που φέρει τη χαρακτηριστική έμπνευση και υπογραφή του Δημήτρη Παπαϊωάννου. 

Και τα φώτα χαμηλώνουν. Οι ψίθυροι σβήνουν απαλά και οι καρδιές ανοίγουν για να “ακούσουν” τα λόγια που βρίσκονται πίσω από το ψυχρό εξωτερικό περίβλημα των όσων αυτό-περιοριστικά αντιλαμβάνεται ο νους όταν πεισματικά φιμώνεται η φωνή της καρδιάς. 

“Βρίσκει καινούριους δρόμους αυτός που χάνεται”, σκέφτομαι καθώς παρακολουθώ μια παράσταση που τα λέει όλα εισχωρώντας στης ψυχής τα άδυτα χωρίς όμως κανείς από τους ηθοποιούς να χρειαστεί να πει ούτε μια λέξη. Και “φτιάχνει κι άλλους, εκεί που δεν υπάρχουν”.  Έτσι λένε. Και έτσι είναι. Θέλει όμως αντοχή μεγάλη και να κρατάς “ομπρέλα” στις κακοκαιρίες της ψυχής και της συνύπαρξης με τους έτερους έμβιους οργανισμούς που απαρτίζουν το πολύχρωμο ψηφιδωτό της ζωής. Και θέλει αντοχές μεγάλες, γιατί άλλοτε χρειάζεται να κάνεις κύκλους γύρω από τον εαυτό σου και άλλοτε να επιλέξεις δρόμους που δεν σου ταιριάζουν μέχρι να βρεις αυτόν που εναρμονίζεται με το τραγούδι σου, το τραγούδι εκείνο που μόνο εσύ μπορείς να ακούσεις και που έχει γραφτεί ειδικά για εσένα. Το τραγούδι εκείνο που σαν άλλον Κοντορεβυθούλη θα σε οδηγήσει στην προσωπική σου φωλιά αφήνοντας κατά μήκος της διαδρομής το δικό σου στίγμα για να οδηγηθείς εκεί που πραγματικά βρίσκεται το σπίτι σου. Εκεί όπου θα

αγαπηθείς γι’αυτό που είσαι και για όλα όσα γίνεσαι στην πορεία. Εκεί όπου, όταν συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου, θα έρθει να σε συναντήσει εκείνος που θα σβήσει με μονοκονδυλιά όλους όσους προσπάθησαν ανεπιτυχώς να αφαιρέσουν από γύρω σου το αλεξίσφαιρο γυάλινο τείχος που νόμιζες ότι σε προστάτευε μέχρι πρότινος από ακατάλληλες επιδρομές και επιθέσεις. Εκείνος που θα σου δώσει το χέρι και τα κατάλληλα εργαλεία για να σηκωθείς και να προχωρήσεις. Γιατί πάντα υπάρχει κάποιος που σου δίνει το χέρι. Φτάνει η καρδιά σου να είναι ανοιχτή και να θες να σου το παραχωρήσει. Και φυσικά να μάθεις μόνος σου να χρησιμοποιήσεις τα εργαλεία που σου προσφέρονται. Γιατί, αν δεν το μάθεις μόνος, κανείς άλλος δεν πρόκειται να σου μάθει να χτίζεις στέρεα και ακλόνητα θεμέλια στην κατεστραμμένη γη του σήμερα, να παίρνεις μαθήματα από τις επώδυνες εμπειρίες του χθες και να κάνεις κτήμα σου τη Γνώση του πάντοτε.

Χρειάζεται να εκτεθείς, να αγωνιστείς, να ματώσεις, να τσαλακωθείς, να αναμετρηθείς με τους προσωπικούς σου δαίμονες, να λειάνεις και να “χτίσεις” εκ νέου τον πρότερο κακοφορμισμένο ίσως εαυτό σου που επιτέλεσε πλέον το σκοπό του αφού σε έφερε μέχρι αυτό εδώ το σημείο. Μέχρι το σημείο όπου είσαι πολύ κοντά στο να σε βρεις. Μέχρι το σημείο όπου κάπου στον ορίζοντα αρχίζει να φαίνεται αχνά στεριά. Κι εσύ όλο και πλησιάζεις στο υψηλότερο σημείο από όπου θα μπορείς να ατενίσεις τον κόσμο κάτω στη γη και εκείνον που βρίσκεται πάνω στον ουρανό. Και φτάνεις στην κορυφή. Κατορθώνεις για λίγα μόλις δευτερόλεπτα να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στον Παράδεισο και μετά καταβαραθρώνεσαι στους πιο απότομους γκρεμούς της ζωής. Όταν επαναπαυτείς και βιαστείς να ανακηρύξεις τον ατελή ακόμη εαυτό σου, νικητή. Και όταν συστηματικά επιμένεις να μην εκτιμάς όσο θα έπρεπε αυτά που σου δίνονται στην πορεία. Τότε δεν αργεί η στιγμή που ολάκερο το υπαρξιακό σου οικοδόμημα κατακρημνίζεται και ο αγώνας ξεκινάει από την αρχή. Εκείνη όμως, η σύντομη κλεφτή ματιά του Παραδείσου που κατόρθωσες κάποτε να ρίξεις, είναι που σου δίνει το κουράγιο και τη δύναμη να ξεκινήσεις πάλι από το σημείο μηδέν και να πατήσεις ξανά το πόδι σου στο υψηλότερο σημείο των πιο “απάτητων” βουνοκορφών. 

Και πάντοτε κουβαλώντας στην πλάτη σου εκτός από τα “βαρίδια” του παρελθόντος, εκείνον τον τοίχο που καθορίζει τη χροιά της σφραγίδας που αφήνεις στον κόσμο ετούτο. Σοβάδες πέφτουν ολόγυρα σε κάθε σου φαινομενική αστοχία. Πιάνεις “πάτο” και χτίζεις ξανά από την αρχή. Τουβλάκι το τουβλάκι. Πρόσεξε, όμως, να χρησιμοποιήσεις τον τοίχο αυτό ως σχεδία και όχι να του αποδώσεις το ρόλο του οδοστρωτήρα, που απειλεί να σε συνθλίψει κάτω από το ίδιο του το βάρος. Το ίδιο σου το βάρος. Το βάρος της ύπαρξής σου, που ένα

απειροελάχιστο βήμα προς τη συμβατή με εσένα κατεύθυνση μπορεί να τη μετατρέψει  από “αλυσοδεμένη”, σε κύριο του εαυτού της και της ελευθερίας της. Της ελευθερίας μέσα από τη συμφιλίωση με τον εαυτό σου και μέσα από το άνοιγμα των πυλών σε συμβατές με εσένα υπάρξεις που σε καθορίζουν μετέπειτα και βρίσκετε από κοινού το δρόμο προς την πανηγυρική έξοδο καθώς ο ένας σχηματίζεται μέσα από την τριβή του με τον άλλον. Και τότε αρχίζουμε να πετάμε ένα-ένα τα κάθε λογής “βαρίδια” για να ανυψωθούμε. Ακριβώς όπως γίνεται με ένα αερόστατο.

Και προσγειωνόμαστε στον πολυπόθητο πλανήτη του “ΜΑΖΙ”. Εκεί, όπου αφαιρώντας τα περιττά σου “πέπλα”, βρίσκεσαι μπροστά στην Ανατολή του Ήλιου εντός σου και κατ’επέκταση στη ζωή σου. Εκεί, όπου φτάνεις αποκαμωμένος μα δυνατότερος και πλουσιότερος από ποτέ άλλοτε και γεύεσαι ουσιαστικά και συνειδητοποιημένα την κάθε μπουκιά από το τραπέζι που είναι στρωμένο ακριβώς μπροστά σου. Και η θέση σου δίπλα στους νικητές καρδιάς και τους αληθινούς μαχητές σε περιμένει. Η θέση σου δίπλα στον άνθρωπο της ζωής σου…

Τέλος της παράστασης. Τα φώτα άναψαν ξανά και η αίθουσα επέστρεψε στη συνήθη ροή των πραγμάτων. Κι όμως, τίποτα δεν ήταν πλέον ίδιο γιατί τα πάντα είχαν αλλάξει. Μέσα από ένα ταξίδι στα ενδότερα της ψυχής όπου ειπώθηκαν οι πιο συγκλονιστικές αλήθειες χωρίς κανένας να χρειαστεί να πει ούτε μια λέξη. Γιατί τα συναισθήματα μόνο να τα βιώσει μπορεί κανείς και όχι να μιλήσει γι’αυτά. Όπως και καθετί πέρα για πέρα αληθινό που ήρθε αφαιρώντας με τη μία, το “προστατευτικό” γυάλινο τείχος που μέχρι πρότινος σε περιέβαλλε. Και ένα είναι σίγουρο: ότι αυτό το αληθινό και ανόθευτο είναι πλέον εδώ. 

Και ήρθε για να μείνει…

  

Στοιχεία παράστασης:

“Still Life”, με τους: Αριστείδη Σερβετάλη, Δρόσο Σκώτη, Μιχάλη Θεοφάνους, Αργύρη Πανταζάρα, Καλλιόπη Σίμου, Παυλίνα Ανδριοπούλου και το Δημήτρη Παπαϊωάννου

Εικαστική σύλληψη-σκηνοθεσία-κοστούμια-φωτισμοί: Δημήτρης Παπαϊωάννου

Ηχητική σύνθεση: Γιώργος Πούλιος

Το σκηνικό σχεδιάστηκε σε συνεργασία με τους Δημήτρη Θεοδωρόπουλο - Σοφία Ντώνα

Γλυπτική-ζωγραφική: Νεκτάριος Διονυσάτος

Τα κοστούμια σχεδιάστηκαν σε συνεργασία με τη Βασιλεία Ροζάνα

Βοηθός σκηνοθέτη-Διεύθυνση & εκτέλεση παραγωγής: Τίνα Παπανικολάου

Τεχνικός διευθυντής-εκτέλεση παραγωγής: Γεώργιος Μπαμπανάρας

Παραγωγή: Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

23 Μαΐου-8 Ιουνίου  & 18-22 Ιουνίου 2014
Παράταση για 5 ακόμη παραστάσεις: 18-22 Ιουνίου 2014