Ο πίνακας της Φλάνδρας-Ένα μυθιστόρημα για...καλούς παίκτες

Η πρωινή λιακάδα με ζεσταίνει από το τζάμι, έχω τραβήξει την καρέκλα κοντά στο παράθυρο, έχω φτιάξει πρόχειρα έναν καφέ και αγωνιώ καθώς επιθυμώ διακαώς να διαβάσω την συνέχεια του βιβλίου. Με πήρε χθες βράδυ στην αγκαλιά του ο Μορφέας ενώ  παρακολουθούσα την Χούλια να προσπαθεί να λύσει το αίνιγμα με αυτό τον πίνακα που απεικονίζει μια σκακιστική παρτίδα. Αυτό το βιβλίο, "Ο Πίνακας της Φλάνδρας" του Αρτούρου Πέρεθ-Ρεβέρτε μου έχει γίνει εμμονή, μέρες τώρα νιώθω σαν Σέρλομ Χολμς, ενώ απολαμβάνω την σύνδεση της λογοτεχνίας με την εικαστική τέχνη.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Στα τέλη του δέκατου πέμπτου αιώνα, ένας Φλαμανδός καλλιτέχνης, ο Πίτερ βαν Χάυς δημιουργεί το έργο "Η σκακιστική παρτίδα" και κρύβει  κάτω από ένα στρώμα χρώματος το μυστικό που θα μπορούσε να αλλάξει το ρου της Ευρωπαϊκής ιστορίας.  Χάρη στην τεχνολογική πρόοδο πέντε αιώνες αργότερα, η Χούλια μια νεαρή συντηρήτρια έργων τέχνης, ένας γνωστός αντικέρ κι ένας εκκεντρικός σκακιστής ενώνουν τις δυνάμεις τους αποφασισμένοι να λύσουν αυτό το αίνιγμα. 
Η Χούλια μοιάζει λίγο με ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας που λόγω της άγνοιάς της θα περιπέσει σε παγίδες αλλά θα φέρει στο τέλος την αποκάλυψη της αλήθειας. Καθώς

ακολουθεί το μίτο της ιστορίας, υπό την σκιά μιας δολοφονίας, μαθαίνει ότι στο έργο απεικονίζονται ο Φερδινάνδος Αλτενχόφεν, δούκας του Οστεμβούργου και ο ιππότης Ροζέ ντε Αρράς να παίζουν σκάκι, ενώ στο βάθος βρίσκεται η σύζυγος του δούκα, Βεατρίκη. Ήδη μια ακτινολογική εξέταση έχει φέρει την συντηρήτρια μπροστά στο μυστήριο της επιγραφής, ενώ οι πληροφορίες που φθάνουν στα χέρια της μαρτυρούν ότι ο Ροζέ ντε Αρράς ποτέ δεν πόζαρε γι’ αυτόν τον πίνακα διότι είχε δολοφονηθεί από το 1469. Η ηρωίδα βρίσκεται μπροστά από μια πρόκληση, να ανακαλύψει ποιος δολοφόνησε τον ιππότη ή ποιος έβαλε να τον δολοφονήσουν. Και η ταυτότητα του δολοφόνου είναι κρυμμένη στον πίνακα. 
Σε ορισμένα σημεία του βιβλίου η ιστορία εξελίσσεται σε δυο επίπεδα με αναφορές στο τι συνέβη πριν πέντε αιώνες αλλά και στην σύγχρονη πραγματικότητα.Συγκεκριμένα, ξεδιπλώνεται το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, η σχέση της Χούλια  με τον Θέσαρ, τον εκκεντρικό ομοφυλόφιλο αντικέρ, που συμπεριφέρεται ως πατέρας, ως φίλος ...
Στο σημείο αυτό εμφανίζεται ο τρίτος παίχτης,  ο Μουνιόθ, ένας παθιασμένος παίκτης σκάκι. Θα δράσει σαν καταλύτης, αναπαριστώντας την παρτίδα που βλέπει να παίζουν οι δύο άντρες στον πίνακα από το τέλος προς την αρχή... 

Η ραχοκοκαλιά του βιβλίου αναπτύσσεται πάνω σε μια πρωτότυπη ιδέα που αφορά ένα σκακιστικό παιχνίδι. Βέβαια, σε κάποια σημεία δυσκολεύει τον μη μυημένο αναγνώστη, αλλά ωστόσο οξύνει την ευφυΐα του και τον προκαλεί να υιοθετήσει την διάθεση "εξιχνίασης" της υπόθεσης. Κάποια φλας μπακ διευκολύνουν την διαφώτιση ορισμένων σημείων αλλά  οι αναδρομές δεν μπλέκουν σε ιστορικά μονοπάτια. Οι παραπομπές στον Μεσαίωνα, σε ιππότες και καταπιεσμένους έρωτες ταξιδεύουν στο χρόνο χωρίς να μπερδεύουν την πλοκή του έργου, αντίθετα ενισχύουν, τουλάχιστον φαινομενικά προς την λύση του μυστηρίου. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο συνιστά το παιχνίδι μεταξύ μαύρου-άσπρου, καλού-κακού, θηλυκού -αρσενικού αλλά και το δίπολο εξουσίας-υποταγής...Λοιπόν θα παίξουμε;