“Ένας Ήρωας με Παντόφλες” παίρνει το μάθημά του στο Θέατρο Βρετάνια

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Βράδυ Νοεμβρίου στον εξώστη του Θεάτρου Βρετάνια. Μια γλυκιά, φθινοπωρινή βραδιά στη φωτισμένη, νυχτερινή Αθήνα λίγο πριν υποδεχτούμε τα πρώτα κρύα του χειμώνα. Η αγαπημένη μου ξαδέλφη, η Μαρία κι εγώ, έχουμε ήδη λάβει τις θέσεις μας στα βελούδινα καθίσματα και ενώ έχει ήδη χτυπήσει το δεύτερο κουδούνι πριν την έναρξη της παράστασης,

πιάνω τον εαυτό μου για μία ακόμη φορά να νιώθει σαν παιδί που το πηγαίνουν για πρώτη φορά στο λούνα παρκ. Τόση είναι κάθε φορά η χαρά μου, όταν βρίσκομαι στο χώρο του οποιουδήποτε θεάτρου. Αυτή η μυρωδιά από παλιό λουστραρισμένο ξύλο που διαχέεται ολόγυρα, πάντοτε αφύπνιζε τη θεατρίνα που υποβόσκει μέσα μου κάνοντάς με να αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου. 

Τρίτο καμπανάκι. Τα φώτα χαμηλώνουν και η σκηνή φωτίζεται. 

Είναι η ώρα που ένας-ένας οι ηθοποιοί εμφανίζονται στο θεατρικό σανίδι δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό με την αγωνία, τη ζέση, το πάθος και τον ενθουσιασμό τους γι’αυτό που κάνουν να καθρεφτίζονται ολοφάνερα στα πρόσωπά τους. Και δεν χρειάζεται παρά μονάχα μερικά λεπτά μέχρι η αρχική νευρικότητα της πρεμιέρας να δώσει τη θέση της σε χαρακτήρες ηρώων που σε κερδίζουν από την πρώτη στιγμή παίρνοντάς σε από το χέρι και ταξιδεύοντάς σε στην Ελλάδα της εποχής του Εμφυλίου και στη ζωή ενός “Ήρωα με Παντόφλες”, του απόστρατου στρατηγού, Λάμπρου Δεκαβάλλα (Γιάννης Μπέζος), που διάγει έναν βίο με την αξία της οικογένειας, του σεβασμού προς την πατρίδα και την πίστη στους αγώνες του ανθρώπου να διεκδικεί τα δικαιώματά του, να έχουν τον πρώτο λόγο.

Και καθώς οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη με το κωμικό στοιχείο να “παντρεύεται” με το δραματικό και την παράσταση να “ανοίγει με μαεστρία τα πολύτιμα σεντούκια της”, καθίσταται σαφές ότι δεν χρειάζονται πολλά εξωτερικά “φτιασιδώματα” για να αναδειχθεί η προσωπικότητα και το ξεχωριστό της ύπαρξης ενός πραγματικού ήρωα. Όλες οι αρετές θα μπορούσαν να συνοψιστούν στο εξής μαγικό τρίπτυχο: καλή καρδιά, αίσθημα καθήκοντος και ανόθευτη αγάπη για την πατρίδα. Γνήσια αγάπη για την πατρίδα. Αγάπη που αφήνει πίσω της να καταφθάνουν τελευταίες και….καταϊδρωμένες οι έννοιες, όπως πατριδοκάπηλοι, κομπιναδόροι, αριβίστες και συμφεροντολόγοι, που χαρακτηρίζουν ανθρώπους οι οποίοι δρουν με σκοπό το ίδιον όφελος σε βάρος του συλλογικού καλού. 

 

Όχι, λοιπόν. Δεν είναι φτιαγμένοι από τέτοια “υλικά” οι ήρωες που υπηρέτησαν την πατρίδα και διεκδίκησαν την ελευθερία και την ευημερία της, αλλά αυτά είναι οι “πρώτες ύλες” από τις οποίες παίρνουν “σάρκα και οστά” άνθρωποι που εξαπατούν χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς ίχνος ενοχής. Ακριβώς όπως οι άνθρωποι που στήνουν ένα κακόγουστο παιχνίδι στον καλοκάγαθο πρωταγωνιστή της παράστασης, Λάμπρο Δεκαβάλλα, όταν του ανακοινώνεται ότι η πατρίδα, για να τον τιμήσει, αποφάσισε να αναγείρει τον ανδριάντα του, στην πλατεία μπροστά από το σπίτι του. 

Καθώς εκτυλίσσεται η πλοκή, δεν αργεί η στιγμή που γίνονται τα…αποκαλυπτήρια και η απάτη ξεσκεπάζεται κατά το σύνηθες. Γιατί πάντοτε οι απάτες έχουν ημερομηνία λήξης και “γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος”. 

Ακόμη όμως και σε τέτοιες συνθήκες εξαπάτησης και πρωτοκαθεδρίας του κίβδηλου που προσωρινά πανηγυρίζει τη…νίκη του, υπάρχουν ευκαιρίες να οικοδομηθούν αληθινές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αληθινές φιλίες, αληθινά ιδανικά, αληθινά συναισθήματα, γιατί όπως λέει και ένας εκ των πρωταγωνιστών: “Όλο και κάποιος καλός

άνθρωπος θα βρεθεί να χτυπήσει την πόρτα των καλών ανθρώπων…”. Αρκεί να έχει κανείς ανοιχτά τα μάτια της καρδιάς για να μπορέσει να διακρίνει αυτούς τους ανθρώπους και να μην απογοητευτεί καθώς θα διατρέχει το δρόμο που φαίνεται να τους κρατάει καλά κρυμμένους σαν “άσσους στο μανίκι” έτσι ώστε να τους φανερώσει την κατάλληλη στιγμή σε όσους δεν τα παράτησαν στα μισά της διαδρομής.

“Ο πόνος μοιρασμένος είναι μισός και η χαρά μοιρασμένη είναι διπλή”. Η αφοσιωμένη σύζυγος (Δάφνη Λαμπρόγιαννη) του Λάμπρου Δεκαβάλλα, που σαν πραγματική σύντροφος στηρίζει τον άνδρα της ζωής της ακόμη κι αν διακρίνει ότι κάπου στην πορεία το μεγαλεπήβολο σχέδιο της ανέγερσης του ανδριάντα του, είναι θέμα χρόνου να αποδειχτεί “σκάρτο”. Η κόρη που ανακαλύπτει ότι ο αρραβώνας της στηριζόταν μέχρι πρότινος σε θεμέλια που γκρεμίζονται με το πρώτο φύσημα του ανέμου και βρίσκει τη δύναμη μέσα της να ρίξει την “αυλαία” δίνοντας το φιλί της ζωής στην αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό της και στην αληθινή αγάπη να της χτυπήσει από εδώ και στο εξής την πόρτα.

“Μεγάλη ζημιά η καρδιά. Αν δεν είχαμε καρδιά, θα ήμασταν όλοι καλύτερα…”. Λόγια που ακούγονται, όχι επειδή αμφισβητείται η αναγκαιότητα ύπαρξης της καρδιάς αλλά ακριβώς για να τονιστεί το πόσο πολύ την έχουμε ανάγκη ανά τους αιώνες. Τότε, τώρα, μετά, πάντα...

 

…γιατί αν δεν υπάρχει η καρδιά, να ψιθυρίζει γλυκά στο αυτί την αλήθεια της, τότε πώς θα καταλάβουμε ότι έχουμε μπροστά μας έναν ήρωα; Πώς θα ξεχωρίσουμε τον αυθεντικό από τον ψεύτικο; Πώς θα γνωρίζουμε με ποιον τρόπο να τον προσεγγίσουμε έτσι ώστε να καταλάβει ότι είμαστε μαζί του, στο ίδιο στρατόπεδο, παλεύοντας για την υλοποίηση κοινών στόχων και την εκπλήρωση των μεγαλύτερων ονείρων που αγγίζουν τις ζωές όλων μας;

Υπάρχουν, λοιπόν ήρωες ακόμη και σήμερα. Και ας πέφτουν καμιά φορά σε παγίδες που στήνονται από όλους όσους δεν είναι ήρωες αλλά θα ήθελαν πολύ να γίνουν. Μόνο που είναι πολύ πιο δύσκολο να τους ξεχωρίσεις. Γιατί τις περισσότερες φορές οι πραγματικοί ήρωες δεν κρατούν σπαθί και δεν φορούν εντυπωσιακές στολές με αστραφτερά μανικετόκουμπα και χρυσά σιρίτια αλλά ένα απλό ζευγάρι παντόφλες…

Στοιχεία Παράστασης:

“Ένας Ήρωας με Παντόφλες” των Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου
Θέατρο Βρετάνια (Πανεπιστημίου 7 Αθήνα, τηλ. 2103221579)

 Παίζουν οι ηθοποιοί:
Γιάννης Μπέζος, Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Τάσος Γιαννόπουλος, Κώστας Φλωκατούλας, Αλμπέρτο Φάις, Δημήτρης Κανέλλος, Αμαλία Νίνου, Ντένια Στασινοπούλου, Ελένη Τσιμπρικίδου, Δημήτρης Λιόλιος 

Σκηνοθεσία: Γιάννης Μπέζος
Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Πάτσας
Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας
Bοηθός σκηνοθέτη: Ντένια Στασινοπούλου
Παραγωγή: Θεατρικές επιχειρήσεις Κάρολος Παυλάκης

Προβολή-Επικοινωνία: BrainCo