Το σώμα μου κάθε Δεκέμβρη- Όταν ο χορός εκφράζει τα τραύματα που μας θυμίζουν τις τραγικές επετείους

Πληγές, συντροφικότητα, βιαιότητα, ημέτερα πυρά...Πόσα χωράει το σώμα μας;
 Ποια τραύματα μας θυμίζουν τραγικές επετείους; 
Η ιστορία γράφεται πάνω στο σώμα μας. 
Ούτε οι βουβές κραυγές δεν μπορούν να κρύψουν τον πόνο... 
Ο χορός θα τα πει όλα...
Μνήμες και συμβολισμοί σε μια μοναδική χορευτική παράσταση του Κωνσταντίνου Μίχου, με τίτλο "Το σώμα μου κάθε Δεκέμβρη" που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του συνεδρίου "Δεκεμβριανά 1944. Το παρελθόν και οι χρήσεις του", το οποίο οργανώθηκε από τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας και το Φόρουμ Κοινωνικής Ιστορίας. 



της Μαρίας Αλιμπέρτη

Το θέατρο Εμπρός κατάμεστο. Στέκομαι όρθια και ακουμπώ στον τοίχο. Στην πρώτη κίνηση των χορευτών κάνω αυθόρμητα ένα βήμα εμπρός σαν παιδί που σαγηνεύεται από τον μαγικό αυλό.
"Μηνύματα και πως θα τα αποκρυπτογραφήσω", σκέφτομαι. Μια ιστορία ματωμένη στέκεται έμπνευση  για  μια χορογραφία υψηλής αισθητικής . Είναι και η ζωντανή μουσική που με παρασύρει.
Αντιστέκομαι για μερικά λεπτά αλλά δεν μπορώ να μην μπω στον κόπο να "σπάσω" τους κώδικες. Οι χορευτές σηκώνουν τους συντρόφους στις πλάτες, όπως τους πληγωμένους στο πεδίο της μάχης.

Μου θύμισαν τον ισχυρισμό το Συμπόσιο του Πλάτωνα όπου οι πρώτοι άνθρωποι είχαν τέσσερα πόδια και δυο χέρια, δυο κεφάλια, ήταν δυο σε ένα. Μέχρι την ημέρα που η δίψα για εξουσία τους ώθησε να φθάσουν στους πρόποδες του Ολύμπου για να τον κατακτήσουν,  ο Δίας τους έκοψε στα δυο και μια ζωή να αναζητούν το άλλο τους μισό, την αδελφή ψυχή τους...
Ένας νεαρός κινείται γρήγορα λες και τον κυνηγούν οι σφαίρες. Το κορίτσι ανεβαίνει στο θεωρείο, στροβιλίζονται γύρω από τον εαυτό τους όπως οι δερβίσιδες σε εκσταση. Φωνάζουν τις οδούς που εκτιλήχθηκαν οι οδομαχίες "Ζαΐμη, Ευριπίδου, Βασ. Αμαλίας..."
Η ένταση ανεβαίνει και η δραματικότητα επιτείνεται. Σε μια σκηνή που θυμίζει βωβό κινηματογράφο ένα κορίτσι που φορά κόκκινα παπούτσια διεκδικείται από δυο άντρες, το τραβάνε από τα χέρια, τα πόδια, από τα μαλλιά... Να συμβολίζει άραγε την πληγωμένη Ελλάδα; αναρωτιέμαι ή απλά αναπαριστά μια σκηνή βασανισμού.
Ο σκηνοθέτης διαβάζει από την εφημερίδα "Ελευθερία" της 3ης Δεκεμβρίου 1944 τι παιζόταν εκείνη την ημέρα στην Εθνική Λυρική Σκηνή και σημειώνει ότι κάποιοι ηθοποιοί ανήκαν στον ΕΑΜ. Σχολιάζοντας ότι αυτοί που διασκέδαζαν τότε δεν πήγαιναν να αγωνιστούν αλλά και σήμερα εάν μπουν τραπεζάκια στην Πανεπιστημίου κανένας δεν θα διαδηλώνει στα Προπύλαια. Στην επόμενη παρέμβασή του θα ανακαλέσει μνήμες του χωροφύλακα πατέρα του από την μάχη στου Μακρυγιάννη. Τώρα που εκείνος πια στα 95 του δεν θυμάται, ο κ. Μίχος ελπίζει ότι θα ξαναγράψει την ιστορία.

Οι χορευτές επιστρέφουν στην σκηνή σ'ένα "ταγκό" εξουσίας: πιάνουν τον συνοδό τους από τους καρπούς των χεριών και προσπαθούν να τον υποτάξουν, σαν να παλεύουν ποιος θα υπερισχύσει. Πέφτουν στο πάτωμα και αλλαζουν ζευγάρια, σαν να αλλάζουν ρόλους.
Το ονειρικό φλερτάρει με το πραγματικό. Το φως  πέφτει στο πρόσωπο των ηθοποιών που βρίσκονται συγκεντρωμένοι στο κέντρο της σκηνής και μοιάζει να βγάζουν βουβές κραυγές. 
Ένας κουβάς γίνεται σύμβολο του κράνους των στρατιωτών που πρέπει να εκτελέσουν άβουλα και άψυχα την αποστολή τους.
 Οι χορευτές βρίσκονται στο πάτωμα σαν πτώματα στην σειρά, κυλιούνται καθώς ο σκηνοθέτης μοιάζει να προσπαθεί να τους δαμάσει. Κυλούν ο ένας μετα τον άλλο προς μια κατεύθυνση. Όταν εκείνος σηκώνεται ψάχνοντας για τις πληγές στα χέρια και το σώμα του οι υπόλοιποι χορευτές αλλά και οι μουσικοί σχηματίζουν ένα τύμβο από θύματα. 

Χόρεψαν:Γεώργιος Ανδρίτσος, Νίκος Αραβίδης, Κωνσταντίνος Κέκκας, Μάνος Κότσαρης, Αθηνά Κυρούση, Κωνσταντίνος ΜίχοςΝαπολέων Μανάτος

Μουσική: Κολεκτίβα μουσικών Τ.Ι.Μ.Ε

Χορογραφία - σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μίχος

Παραγωγή: Ομάδα Χορού Λάθος Κίνηση