Γράφει
η Βίκυ Καλοφωτιά
Η πρόσκληση για τα εγκαίνια της έκθεσης της εικαστικού, Μανταλένας
Αγγελέτου, στο χώρο του “Boxes n’ Foxes”, το έγραφε ξεκάθαρα με μεγάλα
και ευδιάκριτα γράμματα:
“Τρεις φίλοι, μια βαρκούλα, το ποδήλατο, ένα σπιτάκι
δίπλα σε μια πολυκατοικία, μια μπανιέρα για δυο, ένα ψάρι, μια ομπρέλα στην
παραλία, ένα κορίτσι που το παίρνει ο άνεμος…”.
Όλα αυτά τα σύμβολα μαζί αλλά
και το καθένα ξεχωριστά κοσμώντας κουκλίστικα κουτιά, σουπλά, αφίσες, γούρια
και τις σελίδες ενός ιδιαίτερου ημερολογίου που μας γυρνά στην παιδική μας
ηλικία. Σύμβολα που “κρατούν το ένα το
χέρι του άλλου”, άλλοτε σε φόντο ασπρόμαυρο και άλλοτε πλαισιωμένα από μια χρωματική
“έκρηξη”, που ενώ αποτελούν αναπόσπαστες εικόνες της καθημερινότητάς μας,
παραπέμπουν ωστόσο με έναν μαγικό τρόπο στους δρόμους της φαντασίας και του
ονείρου.
Με τη βροχή να πέφτει στους
δρόμους της Αθήνας κάνοντάς τους να αστράφτουν κάτω από το φως του φεγγαριού,
φτάνω στο ζεστό και φιλόξενο χώρο όπου παρουσιάζει τα παραπάνω κομψοτεχνήματα, η γυναίκα που τους έδωσε πνοή ζωής μέσα από
την
αγάπη της για την τέχνη που ρέει στις φλέβες της. “Προτιμώ να μιλώ μέσα από τα έργα μου”, μου εκμυστηρεύεται
όταν καταφέρνω να την πλησιάσω για να της αποσπάσω έστω και μια πληροφορία παραπάνω για τον τρόπο που
εμπνέεται τις δημιουργίες της και αντιλαμβάνεται τον κόσμο που μας περιβάλλει.
Ακούγοντάς την να μιλάει με
φειδώ και μια συστολή που διαπνέει τους πραγματικούς καλλιτέχνες σε συνδυασμό
με την ιδιαίτερη χροιά που αποπνέει η αύρα της, καταλαβαίνω ότι δεν θα μου πει
πολλά. Θα μου πει όμως λίγα και ουσιαστικά. “Οι ζωγράφοι είναι μουγγοί”, λέει με μια παιχνιδιάρικη διάθεση
και συνεχίζει “Τα καταγράφουν όλα
στον καμβά τους. Εκεί μιλάνε με κάθε λεπτομέρεια”.
Δράττομαι της ευκαιρίας για να
της εκμαιεύσω όσο γίνεται περισσότερα σχετικά με το αντικείμενο της τέχνης της
και τη ρωτώ τι είναι αυτό που επιθυμεί να εκφράσει εντονότερα μέσα από τις δημιουργίες
της. “Με τα έργα μου προσπαθώ να
βγάλω προς τα έξω το παιδί που όλοι μας έχουμε μέσα μας και συχνά το ξεχνάμε”, μου απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη. “Ίσως κάποιοι να πιστεύουν ότι τα έργα
μου είναι πολύ παιδικά ή ίσως ακόμη και ναΐφ για τα δικά τους αισθητικά
κριτήρια, ωστόσο νομίζω ότι οτιδήποτε αφυπνίζει μέσα μας την παιδικότητα, είναι
κάτι που αφορά όλες τις ηλικίες”, συμπληρώνει και έρχομαι να συμφωνήσω.
Απόλυτα.
Κοιτάζω ολόγυρα. Κόσμος με
χαμογελαστά πρόσωπα και χριστουγεννιάτικη διάθεση μπαινοβγαίνει και περιφέρεται
ανάμεσα στις χαρακτικές δημιουργίες, τις ευχετήριες κάρτες, τα πανέμορφα
αξεσουάρ, τις πολύχρωμες λεπτομέρειες, τα λαμπιόνια και τα βελούδινα
φορέματα
που κρέμονται σε κάποιες γωνιές θυμίζοντας έντονα ατμόσφαιρα θεάτρου. Την
κοιτάζω και βλέπω ότι ίσα που προλαβαίνω να τη ρωτήσω και κάτι ακόμη λίγο πριν
αποσυρθεί ξανά στον “πύργο της σιωπής” σαν μια γνήσια καλλιτέχνης. Αλήθεια από
τι εμπνέεται και τι είναι αυτό που γεννά μέσα της τη διάθεση για δημιουργία;
“Εμπνέομαι
από την πόλη. Λατρεύω την πόλη. Μου αρέσει να παρατηρώ τα σπίτια κάθε φορά που
κάνω περίπατο στους δρόμους της. Είναι κάτι που με γεμίζει εικόνες, τις οποίες στη
συνέχεια προσπαθώ να αποτυπώσω στον καμβά”.
Το ρολόι στο χέρι μου δείχνει
λίγο πριν τις δέκα το βράδυ. Πίνω την τελευταία γουλιά από το γλυκό, κόκκινο
κρασί που υπάρχει στο τραπεζάκι δίπλα στα μελομακάρονα και τα
πεντανόστιμα
σοκολατάκια με καβουρδισμένο αμύγδαλο-που σημειωτέον έχω ήδη “τιμήσει” πέντε ή
έξι αν δεν απατώμαι-και αποχαιρετώντας τη δημιουργό και τους ευγενέστατους
οικοδεσπότες της βραδιάς κατευθύνομαι προς το σημείο όπου έχω παρκάρει για να
πάρω το δρόμο της επιστροφής.
Η βροχή έχει πλέον σταματήσει
αλλά το κρύο καλά κρατεί.
Κι όμως, στον απόηχο μιας
υπέροχης βραδιάς γεμάτης με εικόνες, τέχνη, δημιουργίες, κουβέντα και χαμόγελα,
νιώθω να με τυλίγει μια υπέροχη αίσθηση ζεστασιάς. Ίσως τελικά να είναι το παιδί μέσα μου που τρέχει χαρούμενο και
πανηγυρίζει για μία ακόμη φορά.
Άλλωστε, όπως είπε και η
Μανταλένα: “Η παιδικότητα που
φωλιάζει μέσα στην ψυχή, είναι κάτι που αφορά όλες τις ηλικίες”…
*Η εικαστική έκθεση της Μανταλένας Αγγελέτου “Μια βόλτα στην πόλη” θα διαρκέσει έως και τις 15/1/2015, στο χώρο του “Boxes n’ Foxes”, Αρχελάου 23, Παγκράτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου