Έφη Μεράβογλου: “Η αγκαλιά είναι ό,τι πιο δυνατό και όμορφο! Δεν είναι δεδομένη…”

Σε μια παραμυθένια γωνιά κάπου στα νότια προάστια της Αθήνας, υπάρχει ένας τόπος τόσο ξεχωριστός, που νιώθει κανείς τυχερός σαν περάσει το κατώφλι του. Ένας τόπος που έχει στα σπλάχνα του ένα “μαγικό σεντούκι”, και είναι πασπαλισμένος με νιφάδες ονείρου και άφθονες δόσεις χρυσόσκονης, η οποία στολίζει κάθε νύχτα την γυαλιστερή ράχη των αστεριών. Το μέρος αυτό είναι γεμάτο πλάσματα μυθικά, εικόνες πολύχρωμες, τεράστιους κόκκους αγάπης και ήχους. Πολλούς ήχους. Από αυτούς που δημιουργούνται όταν φυσάει απαλό αεράκι και ακούει κανείς το θρόισμα που κάνουν τα δαντελένια φορέματα των Μουσών, τη μελωδία που απλώνεται σαν αραχνοΰφαντο πέπλο καθώς οι μουσικές νότες αποκαλύπτουν τον πλούτο τους, τον θόρυβο που κάνουν οι πλανήτες όταν περιστρέφονται γύρω από τον άξονά τους, και τις συνομιλίες που κάνουν μεταξύ τους τα γράμματα πριν σχηματίσουν τις λέξεις στο χαρτί. 

 

…και παντού ολόγυρα υπάρχουν παιδιά με ευτυχισμένα πρόσωπα, που σκορπούν τα πιο όμορφα και αυθεντικά χαμόγελα, παρακολουθώντας αυτόν τον κόσμο να ζωντανεύει επί σκηνής μέσα από την πένα της Έφης Μεράβογλου. Της γυναίκας που υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία της θεατρικής παράστασης “Το Μαγικό Σεντούκι”. Βουτώντας την πένα στο μελάνι, αρχίζει να μιλάει για παραμυθένιες πολιτείες, όνειρα που πραγματοποιούνται αν πιστεύεις πολύ σε αυτά, και θαύματα που υπάρχουν κρυμμένα σε κάθε γωνιά του κόσμου. Φτάνει μόνο να τον κοιτάζουμε μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, και τότε εμφανίζεται η λύση σε κάθε γρίφο, τη στιγμή που εμείς είμαστε απασχολημένοι κάνοντας άλλα σχέδια. “Ας ξαναβρούμε το παιδί μέσα μας! Έχουμε τόσο μεγάλο πλούτο και εγκλωβιστήκαμε στον υλικό κόσμο!”, λέει καθώς συζητάμε και αμέσως το μυαλό μου πηγαίνει σε όλες εκείνες τις στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να ξεχνάει το παιδί που υπήρξε κάποτε και να προσπαθεί να ερμηνεύσει το γιατί, το πώς, το πού και το πότε, παραδίνοντας τα σκήπτρα στη λογική. Και ανυπομονώντας να βρεθούν όλα εδώ και τώρα. Ακόμη κι αυτή, η πολυπόθητη ευτυχία. 

 

Κι όμως, όταν ήταν παιδί, άφηνε το χρόνο να κυλήσει με τους δικούς του ρυθμούς και να κάνει τα δικά του μαγικά. Και τότε ήταν που συνέβαιναν τα πιο συναρπαστικά γεγονότα! Όλα όσα ονειρευόταν να έρθουν κάποτε να τη βρουν. Γιατί “η ευτυχία είναι σαν μια πεταλούδα. Όσο την κυνηγάς, σου ξεφεύγει αλλά αν στρέψεις την προσοχή σου αλλού, θα έρθει και θ’ ακουμπήσει απαλά στον ώμο σου...”.

Και τότε, τα πάντα είναι θέμα χρόνου να ξεκινήσουν. Λίγο ακόμη και θα ξεκινήσουν.

Τώρα όλα ξεκινούν..!

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Ποια σκέψη υπερτερούσε μέσα σας καθώς φέρνατε γραπτά στη ζωή, το έργο “Το Μαγικό Σεντούκι…”;

Να ταξιδέψω σε μια χρονομηχανή και μαζί μου να έχω συνταξιδιώτες τα παιδιά.

Ποια ήταν μέχρι στιγμής η πιο χαρακτηριστική αντίδραση παιδιού, που παρακολούθησε την παράσταση, η οποία λειτούργησε ως κίνητρο για να συνεχίσετε να χαράζετε στο χαρτί θεατρικά έργα;

Το γέλιο τους που πάντα είναι τόσο δυνατό και οι ατάκες τους όταν συμμετέχουν στην σκηνή. Είναι ένας σημαντικός λόγος, ένα κίνητρο για να υπάρχεις ως καλλιτέχνης.

Κατά τη διάρκεια της παράστασης, τα παιδιά συμμετέχουν σε αυτήν και ντύνονται…μεγάλοι. Ποιους “σπόρους” θα θέλατε να σπείρετε στην ψυχή των μικρών θεατών για να ανθήσουν τα πιο όμορφα “λουλούδια” όταν πλέον ενηλικιωθούν;

Αυτή η στιγμή που εξηγούν οι Μούσες μας τι σημαίνει παρόν, παρελθόν, μέλλον, είναι από τις αγαπημένες μου. Τα παιδιά μπαίνουν στο χρονοντούλαπο –στην προκειμένη περίπτωση σεντούκι– και ανακαλύπτουν με πολύ απλά πράγματα το χρόνο. Τα αντικείμενα είναι χωρισμένα σε παλιά και καινούρια. Αυτός είναι ένας διαχωρισμός καθοριστικός για το παιδί καθώς ανακαλύπτει έννοιες που ακόμα και μεγάλοι θα μπερδεύονταν. Για να καταλάβουν τι σημαίνει μέλλον, αύριο, γίνεται μια δράση όπου τα παιδιά ντύνονται με ρούχα μεγάλων και όντως αντιλαμβάνονται οι πιο μεγάλες ηλικίες τι σημαίνει μέλλον. Εύχομαι να μεγαλώσουν ζώντας την κάθε στιγμή και ο χρόνος τους να κυλά σύμφωνα με αυτό που βιώνουν. Αυτό φυσικά ξεκινά από την οικογένεια!

 

“Άνοιξαν οι ουρανοί…”, είναι ένας από τους στίχους που ακούγεται από τα χείλη των ηθοποιών, που μεταδίδει στο κοινό ελπίδα κι αισιοδοξία. Στη ζωή εκτός θεατρικής σκηνής, κατά πόσο πιστεύετε ότι κάποια στιγμή θα μπορούμε να τραγουδήσουμε τα ίδια λόγια παρά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας αυτή τη χρονική στιγμή;

Το πιστεύω ότι μπορούμε και δεν είναι ακατόρθωτο! Αυτό συμβαίνει γιατί νιώθουμε πάρα πολύ ενήλικες και έχει χαθεί σημαντικό κομμάτι της φαντασίας μας. Το ζω κάθε μέρα από τα μαθήματα Υποκριτικής που κάνω σε ενήλικες. Πάντα κάτι θα συμβαίνει, το θέμα είναι να βρεις πού είσαι εσύ, σε όλο αυτό το ταξίδι! Το τραγούδι της Αγάπης είναι τόσο ελπιδοφόρο, όμορφο και εύχομαι οι μεγαλύτεροι να αντιλαμβάνονταν πόσο δυστυχισμένοι γίνονται, όταν αμφισβητούν την παιδικότητά τους, τον αυθορμητισμό τους και άλλα πολλά. Αυτό που θα έπρεπε να μας απογοητεύει και να μας θλίβει θα ήταν η απώλεια της παιδικής ηλικίας. Όλα τα άλλα υπάρχει πιθανότητα να αντιμετωπιστούν. Η ψυχολογία μας παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο στην ζωή μας. Ας κάνουμε μια νέα αρχή, ο καθένας μόνος του και μετά ως σύνολο! Η αγκαλιά για την έναρξη της ημέρας μας είναι ό,τι πιο δυνατό και όμορφο! Δεν είναι δεδομένη…

Από τι αντλείτε δύναμη και θάρρος για να εξακολουθείτε να ασκείτε την τέχνη της Υποκριτικής, σε μια εποχή που η ανάγκη για βιοπορισμό είναι πιο έντονη από ποτέ άλλοτε;

Πάντα ήταν! Δύναμη αντλώ από μέσα μου, από τους ανθρώπους που συναντώ και από κάθε τι αρνητικό που μου συμβαίνει! Δεν το βάζω εύκολα κάτω! Είμαι σκληρό καρύδι.

 

Μέσα από την πένα σας, ζωντανέψατε στη σκηνή του Τεχνοχώρου “Εργοτάξιον” και τις εννέα Μούσες, οι οποίες φυλακίζονται σε ένα κλουβί. Με ποιον τρόπο θα μπορούσε ο καθένας μας να απελευθερώσει ξανά τις αντίστοιχες “Μούσες” που κρύβονται μέσα του, έτσι ώστε να μην σταματά ποτέ να κυνηγά τα όνειρά του;

Ανακαλώντας τις δικές του παιδικές αναμνήσεις, και αν αυτές πονάνε, τότε να τις αντικαταστήσει με μια ψεύτικη παιδική ανάμνηση ή με μια που μπορεί όντως να είχαν. Ας ξαναβρούμε το παιδί μέσα μας! Έχουμε τόσο μεγάλο πλούτο και εγκλωβιστήκαμε στον υλικό κόσμο! Αγαπώ πολύ τα παιδιά και είναι για εμένα πηγή έμπνευσης όχι μόνο συγγραφικά αλλά και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης.

Τι θα τοποθετούσατε μέσα σε ένα “μαγικό σεντούκι” για να το προσφέρετε στην Ελλάδα και να σχηματιστεί ξανά στο “πρόσωπό” της, το χαμένο της χαμόγελο;

Σίγουρα κάτι αληθινό και το οποίο ανήκει στην φύση. Ίσως λουλούδια που θα σχημάτιζαν ένα ουράνιο τόξο.

Έχουν ήδη ξεκινήσει να παίρνουν μορφή στο μυαλό σας, οι ήρωες που θα πρωταγωνιστούν στο αμέσως επόμενο θεατρικό έργο σας;

Ακόμα όχι για παιδικό έργο, είμαι σε αναζήτηση για το επόμενο έργο μου που είναι για ενήλικες!

  

*Υπόθεση έργου:

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε η ασπρόμαυρη πόλη. Κανένας άνθρωπος δεν διασκέδαζε, χαμογελούσε, τραγουδούσε, έπαιζε. Ο ήλιος είχε εξαφανιστεί, ήταν θλιμμένος. Η ιστορία, όμως ξεκινάει από τα χρόνια τα παλιά, τότε που οι θεοί κατοικούσαν στο Όλυμπο και ο Δίας με την Μνημοσύνη απέκτησαν 9 κόρες. Κάθε φορά που κάποιος ήθελε να γιορτάσει, εκείνες βρίσκονταν εκεί. Ο κόσμος ήταν πολύ χαρούμενος και ευτυχισμένος. Τα είχαν όλα, ώσπου αρκετά χρόνια μετά την Βασιλεία ανέλαβε ένας πολύ κακός άνθρωπος που μισούσε να ακούει χορούς, γλέντια τραγούδια, να βλέπει ευτυχισμένους ανθρώπους. Ξεγέλασε τις Μούσες, τις μάγεψε και τις φυλάκισε σε ένα μεγάλο κλουβί. Τις ήθελε δικές του. Εκείνες μέρα με την μέρα μαραζώνανε, οι φωνές τους είχαν χάσει την φρεσκάδα τους και η ζωντάνια τους για ζωή χανόταν. Ο μικρός γιός του Βασιλιά διέταξε να τις μεταμορφώσουν σε κέρματα. Η πόλη μαράζωσε και σκοτείνιασε. Πολλά χρόνια μετά ένα ψαράς βρήκε ένα πουγκί στην θάλασσα και το φύλαξε στο σπίτι του…

*Προφίλ παράστασης “Το Μαγικό Σεντούκι”:

Κείμενα – Σκηνοθεσία – Στίχοι: Έφη Μεράβογλου

Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Αριστέα Ανύση

Παίζουν: Ανδριάνα Σταυριδοπούλου, Άνια Καστρινάκη, Ισαβέλλα Αναστασίου

Κιθάρα: Βαγγέλης Σταθόπουλος

*Η παράσταση –που ανεβαίνει κάθε Κυριακή στις 17:00– είναι υπό την αιγίδα του Ομίλου για την Unesco Πειραιώς & Νήσων.

*Τεχνοχώρος Εργοτάξιον (Διογένους 1, Άγιος Δημήτριος)

Τηλ.κρατήσεων: 6983930220