Στα αρχοντικά μιας επίγειας Εδέμ, της Κηφισιάς!

Δροσιά, σκιά, κελαριστά νερά που έρχονται από το Κεφαλάρι και υπέροχα αρχοντικά… Νομίζω ότι βρίσκομαι σε κάποια επίγεια Εδέμ. Δεν είναι τυχαίο  άλλωστε ότι το τοπωνύμιο  της περιοχής που έχει διατηρηθεί ίδιο από την αρχαιότητα προέρχεται από τον θεό και ποτάμι Κηφισό.

Κι όμως περπατώ στην Κηφισιά σε έναν νοσταλγικό περίπατο που διοργάνωσε ο δήμος της περιοχής αναδεικνύοντας το παρελθόν και την ποικιλία κατοικιών με τόσους διαφορετικούς αρχιτεκτονικούς ρυθμούς. 

Της Μαρίας Αλιμπέρτη


 Λίγα βήματα από το κέντρο της  κι όμως νομίζω ότι γύρισα στον χρόνο καθώς αντικρίζω τις άμαξες που σέρνουν από ένα άλογο στην οδό Δηληγιάννη, έξω από την οικία Βαλλιάνου-Ρωμανού. 
Παλιοί Κηφισιώτες αλλά και άλλοι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου έχουμε καταφθάσει και σχηματίζουμε μια ομάδα περιήγησης. Αφού διασχίσουμε τον κατάφυτο κήπο  χαζεύουμε το εντυπωσιακό κτίριο που θυμίζει αγροτική κατοικία με έντονα ρομαντικά στοιχεία και τους υπαίθριους χώρους να μοιάζουν με χαγιάτια, ένα τύπο που αποκαλείται και «νέοελβετικό», συνηθισμένο στυλ επί Όθωνος. Τα έγχρωμα πλακίδια στο πάτωμα που έχουν διασωθεί ελκύουν την προσοχή μας, καθώς περπατάμε στον ευήλιο χώρο που σήμερα λειτουργεί ως παιδικός σταθμός.

Λίγο πιο κάτω επί της οδού Δηληγιάννη θα κάνουμε τη δεύτερη στάση μας στη Βίλα Νόρμα, εκεί η ξεναγό μας κα Ρένα Πολίτη θα μας εξηγήσει ότι στη Κηφισιά διατηρούσαν οι πιο εύπορες κοινωνικές ομάδες τα εξοχικά τους, όπου έφθαναν από ένα αμαξωτό τα πιο πρόσφατα χρόνια και με την σούστα παλιότερα. 

Επίσης, πολλοί Κυκλαδίτες εγκαταστάθηκαν  στην περιοχή για να φροντίζουν τους υπέροχους κήπους καλλιεργώντας μια ανθοκηπουρική παράδοση που έμελλε να αφήσει ιστορία με την πρώτη ανθοκομική έκθεση το 1896, την χρονιά αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Ένας γνωστός ανθοκόμος τον οποίο τιμά η πόλη  δίνοντας το όνομά του σε μια οδό ήταν ο Κοκκινάκης. Καθώς η ομάδα εισέρχεται στο κτίριο με στοιχεία εκλεκτικισμού και art nouveau,  η ματιά μου «χαϊδεύει» την μαρμάρινη σκάλα, ενώ μαγεύεται από τις πιστές αναπαραστάσεις της ψευδοροφής με τα ιωνικά κύματα.

Η ξενάγηση μας συνεχίζεται και περπατάμε στην οδό Στροφυλλίου από εκεί περνούσε το τραίνο γνωστό ως « Θηρίο» που συνέδεε την Αττική με το Διόνυσο  και από εκείνη με το Λαύριο, δηλαδή μεταφέρονταν τα μάρμαρα της εταιρείας ΜΑΡΜΟΡ. Στην γύρω περιοχή εικάζεται ότι βρίσκεται η έπαυλης του Ηρώδη του Αττικού καθώς πολλές αρχαιότητες ήρθαν στην επιφάνεια με ανασκαφή του 2010.

Λίγα μέτρα πιο κάτω θα βγούμε στην οδό Τατοϊου για να φθάσουμε στο εκκλησάκι της Παναγιάς Ξυδούς που πήρε το όνομά του, σύμφωνα με τον Ορλάνδο είτε από τον κτήτορα του είτε επειδή ένας Οθωμανός το μετέτρεψε σε κελάρι αλλά τελικά το κρασί του βγήκε ξύδι! Στην μικρή βασιλική που πιθανολογείται ότι κτίστηκε κατά τον 13^ο αιώνα, εντοπίσαμε πολλά  θραύσματα από αρχαία ιερά, ενώ θαμπωθήκαμε από την αγιογράφηση. 

Από την αυλή της εκκλησίας κρυφοκοιτάζουμε τον επόμενο σταθμό μας, την οικεία Ράλλη. 
Για καλή μας τύχη το ερειπωμένο κτίριο ανοίγει για το κοινό ειδικά για την ξενάγησή μας και έτσι θαυμάζουμε και το εσωτερικό του κτιρίου με μεσαιωνικά χαρακτηριστικά και φρουριακή-οχυρωματική αρχιτεκτονική.

Τελευταίος μας σταθμός  η οικία Νικολάου, γνωστή ως έπαυλη Πύρνα από το ρέμα της Κηφισιάς, παραπόταμο του Κοκκιναρά.  Αφού θαυμάσαμε τα νεοκλασικού ρυθμού αετώματα, τις παραστάδες στα παράθυρα και του ρόδακες , απολαύσαμε στον πίσω κήπο την έκπληξη που μας ετοίμασαν οι διοργανωτές, ένα υπέροχο ταγκό με μουσική υπόκρουση που θύμιζε τις ένδοξες ρομαντικές ημέρες της Κηφισιάς!