Ευ-Γενιά, μια παράσταση προμήνυμα για την εφιαλτική κοινωνία του μέλλοντος

Ένα μοιρολόι, μια γιορτή και ένας κόσμος τόσο μακρινός και συνάμα κοντινός... H ήμερα 6840 έφθασε, δηλαδή τα 18α γενέθλια τους, όπως θα έλεγαν οι παλαιοί κάτοικοι του κόσμου, η ημέρα ενηλικίωσης και η Ευ-γενιά γιορτάζει τους νέους τέλειους ενήλικους πολίτες της, με τις σωστές προδιαγραφές ενός πειθήνιου πολίτη, σωστού φερέφωνου έτσι όπως έχει ορίσει το "σχεδίασμα". Το γραφείο κωδικών θα παραδώσει στους εκπαιδευόμενους  τον σωστό κωδικό του συντρόφου της ενήλικης ζωή τους.
 
Μια φωνή δίνει εντολές από ένα μεγάφωνο και μια άλλη φωνή μέσα στο μυαλό τους καθοδηγεί, κι όλο αυτό θυμίζει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις πιο μαύρες σελίδες που έχει γνωρίσει η ανθρώπινη Ιστορία. Το ανησυχητικό είναι ότι αυτός ο ήχος που προαναγγείλει τον υποβολέα να δίνει τις εντολές είναι τόσο οικείος, μοιάζει με τον ήχο του κινητού..."πόσο κοντά είναι αυτή η στιγμή της τελειότητας;" σκέφτομαι και τρομάζω καθώς παρακολουθώ την παράσταση "Ευ-Γενιά" στο θέατρο "Μορφές Έκφρασης" .

Ο απόλυτα ελεγχόμενος άνθρωπος που δεν εξεγείρεται, δεν μπορεί να απαρνηθεί ούτε την παραμικρή αμφιβολία του, "καταπίνει τα πάντα αμάσητα"- στο έργο καταπίνει χάπια βουλιμικά με το πρόσχημα μιας συναισθηματικής διαταραχής για να επιστρέψει στην γραμμή που του όρισαν- γιατί τον εκφόβισαν ότι ο κόσμος πέρα από τα σύνορα που του επέβαλαν είναι μολυσμένος. Η ζωή πέρα από το περιχαρακωμένο περιβάλλον του είναι απαγορευμένη, ενώ στο προστατευόμενο χώρο του ευαγγελίζονται οι γενετιστές και οι μητρικοί-πατρικοί σύμβουλοί του ότι  δεν θα νιώσει τον πόνο... όμως βασικά δεν θα έχει την ευκαιρία να νιώσει την ζωή...

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Σε μια εφιαλτική κοινωνία του μέλλοντος μας μεταφέρει η παράσταση "Ευ-Γενιά" που προκαλεί ανατριχίλα σε κάθε σκεπτόμενο θεατή. Στέλνοντας ένα προμήνυμα το έργο αποτελεί "τροφή για σκέψη"  σχετικά με τις συνήθειες που υιοθετούμε άκριτα, απερίσκεπτα, τον εθισμό μας στην τεχνολογία και πως αυτή μπορεί να αξιοποιηθεί εναντίον μας, όπως σημείωσε η συγγραφέας και σκηνοθέτης του έργου, Άννα-Σεβαστή Τζίμα  πριν την παράσταση, τονίζοντας ότι η τεχνολογία από μόνη της δεν είναι κακή, αλλά ο ανθρώπινος αλόγιστος χειρισμός μπορεί να φέρει ολέθρια αποτελέσματα.
 Δεν είναι απλά μια παράσταση επιστημονικής φαντασίας: Κι όμως  αφορά την αγάπη, δυο νέων αλλά και του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, ακόμη και προς τον ίδιο του τον εαυτό, την φύση του και την έλλογη δυνατότητα του. Καθώς εκείνη εξελίσσεται συνειδητοποιείς τα πολλαπλά νοήματα, τις παράλληλες ερμηνείες που μπορείς να κάνεις και το βάθος της σκέψης.

 Κι αυτό γιατί αποδεικνύει ότι και σε ένα κόσμο τελειότητας- απόλυτα ελεγχόμενης πραγματικότητας- μόνη παραφωνία μπορεί να αποτελέσει ο έρωτας-αγάπη, να σχηματίσει ρωγμή, από την οποία θα ξεπηδήσει η αλήθεια.  Το συναίσθημα είναι εκείνος ο αστάθμητος παράγοντας που θα εκκινήσει ακόμη και την λογική, σ' ένα κόσμο κακίας που  δίνει εντολή για " καταστροφή κι αντικατάσταση" του ανθρώπου λες και είναι απλά μια μηχανή!

Και ενώ η κεντρική ιδέα είναι διαχρονική καθώς η ιστορία του έργου είναι βασισμένη  σε γερά θεμέλια, στην ελληνική παραλογή "Της Λυγερής και του Χάρου" είναι τόσο σύγχρονη και προφητική, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτό που περιγράφει ο Όργουελ στο "1984", την αστυνόμευση της σκέψης. Η Ευγενούλα και ο Κωνσταντής από την προφορική παράδοση των δημοτικών μας τραγουδιών, όπως και ο Ρωμαίος με την Ιουλιέτα, ένα αρχέτυπο του αιώνιου έρωτα, της δυαδικότητας που μπορεί να αποβεί σε ολότητα και μπορεί να καταδειχθεί σε μέσο  αφοβία, δηλαδή την αγάπη να στέκεται όρθια απέναντι στον Χάρο-Θάνατο.
  Η γλαφυρότητα γύρω από τα όρια της ανθρώπινης ζωής αποδίδεται  στην παράσταση
  και με άλλες κλασικές ποιότητες του θεάτρου: το ευφυές εύρημα του αφηγητή που φέρει σεξπιρικά ψήγματα στην πλοκή, χωρίς ακροβασίες, δηλαδή η συγγραφέας να προσπαθεί να αναμετρηθεί με τον Σαίξπηρ. 
Σαφώς, η αναπαράσταση αυτού του αγώνα απέναντι στον εφιάλτη μιας υποταγμένης κοινωνίας επιτυγχάνεται χάρη σ' ένα υπέροχο κάστ νέων ταλαντούχων ηθοποιών  των  Ανδρέα Γιαννακούλα, Γεώργιο Κοσκορέλλο, Σάββα  Πογιατζή και  Έλενα Σαλένκοβα, που καταφέρνουν να αποδώσουν την ανυπακοή στο δεδομένο και επιβεβλημένο.  Δεν είναι απλά η φρεσκάδα που προσδίδουν στο θεατρικό σανίδι, αλλά το πάθος τους που υπενθυμίζει το δικαίωμα στην διαφοροποίηση, στην έκφραση και στην σκέψη του ιδιαίτερου "εγώ" μας. 

Το  "νέο αίμα" στο θέατρο γεννά ελπίδα για το μέλλον, όπως η πολυτάλαντη πρωταγωνίστρια Έλενα Σαλένκοβα που παίζει μέχρι και βιολί κατά την διάρκεια της παράστασης. Και όλα αυτά με την στιβαρή ερμηνεία της Βλασίας Βέρβερη σχεδόν να πείθει τους πάντες για το όραμα μιας ποδηγετημένης κοινωνίας.  Δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο ότι η μεταφορά στον κόσμο του μέλλοντος επιτυγχάνεται  με οπτικοακουστικό υλικό, ηχητικά εφέ, όπως ο επιτυχημένος συναγερμός που συμβολοποιεί τον συναγερμό που πρέπει να νιώσουμε μέσα μας...