Σύγχρονο έργο «συνομιλεί» πλέον με τα εκθέματα του Αρχαιολογικού Μουσείου Pietro Griffo στο Αγκριτζέντο;

 

Σε έναν κόσμο που το φως της αρχαιότητας συναντά τη σκιά της σύγχρονης σκέψης, η τέχνη αποτελεί τον καλύτερο δίαυλο για  διάλογο. Κάθε έργο, είτε γεννήθηκε σε μαρμάρινο εργαστήριο της κλασικής εποχής είτε σε στούντιο γεμάτο καμβάδες και ιδέες, κουβαλά μέσα του μια αόρατη γραμμή σύνδεσης — μια αέναη συνομιλία ανάμεσα στο τότε και στο τώρα.

Ο Giulio Paolini, με το Vis-à-vis (Amazon), δεν στέκει  απλώς σε μια εγκατάσταση, υφαίνει έναν στοχασμό πάνω στην ίδια την ουσία της τέχνης. Δύο πρόσωπα, δύο βλέμματα, δύο σιωπές που συναντιούνται στο κενό — όχι για να γεμίσουν τον χώρο, αλλά για να τον ορίσουν. Εκεί, ανάμεσα στις ρωγμές του γύψου και τις γραμμές του κόκκινου μολυβιού, γεννιέται η ερώτηση: τι βλέπει η τέχνη όταν την κοιτάμε;

 

Το έργο Vis-à-vis (Amazon) (3) του Ιταλού καλλιτέχνη Giulio Paolini εντάσσεται επίσημα στη μόνιμη συλλογή του Περιφερειακού Αρχαιολογικού Μουσείου "Pietro Griffo" στο Αγκριτζέντο. Η απόκτηση του έργου πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Αρχαιολογικού και Τοπιογραφικού Πάρκου της Κοιλάδας των Ναών, σε επιμέλεια των Giusi Diana και Antonio Leone, με χρηματοδότηση από το πρόγραμμα PAC2024 – Σχέδιο για τη Σύγχρονη Τέχνη, που προωθείται από τη Γενική Διεύθυνση Σύγχρονης Δημιουργικότητας του Υπουργείου Πολιτισμού. Το κόστος της απόκτησης ανήλθε σε 140.250 ευρώ, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Agrigento Notizie.

 

Διάλογος ανάμεσα στην αρχαιότητα και τη σύγχρονη τέχνη

Το έργο, δημιουργημένο το 2019, αποτελείται από δύο μισά γύψινου εκμαγείου της κεφαλής ενός ρωμαϊκού αντιγράφου του τραυματισμένου Αμαζόνα, έργο που αποδίδεται στον αρχαίο Έλληνα γλύπτη Πολύκλειτο (5ος αιώνας π.Χ.) και φυλάσσεται σήμερα στα Μουσεία Καπιτωλίου στη Ρώμη. Τα δύο τμήματα, τοποθετημένα αντικριστά, θα εκτεθούν στην Αίθουσα XV του Μουσείου Griffo, σε διάλογο με ένα αριστούργημα της αρχαίας ελληνικής κεραμικής: τον μεγάλο ερυθρόμορφο κρατήρα του Ζωγράφου των Νιοβιδών (460 π.Χ.) από τη νεκρόπολη της Γέλας. Στο αγγείο απεικονίζεται η Αμαζονομαχία, με τη σκηνή όπου ο Αχιλλέας σκοτώνει την Πενθεσίλεια, βασίλισσα των Αμαζόνων, ερωτευόμενος την ίδια στιγμή που τη διαπερνά με το δόρυ του.

 

Η εγκατάσταση ως φιλοσοφικός στοχασμός

Στην εγκατάσταση του Paolini, τα δύο μισά του προσώπου της Αμαζόνας συνομιλούν με έναν μεγάλο κρεμαστό καμβά, διασχισμένο από δύο διαγώνιες γραμμές με κόκκινο μολύβι – ένα επαναλαμβανόμενο στοιχείο, σχεδόν υπογραφή του καλλιτέχνη, που ορίζει εννοιολογικά τον χώρο της αναπαράστασης. Το στοιχείο αυτό εμφανίζεται ήδη από το πρώτο του έργο Geometric Drawing του 1960 και αποτελεί τόσο τεχνική προοπτικής όσο και ποιητική δήλωση που συνοδεύει σταθερά την καλλιτεχνική του πορεία.

Ο Paolini εξηγεί: «Όταν τοποθετώ δύο ίδια αντίγραφα του ίδιου αρχαίου γλυπτού αντικριστά, δεν θέλω να είμαι ο δημιουργός ή ο ανακαλύπτης αυτών των γλυπτών, αλλά ο παρατηρητής που αντιλαμβάνεται την απόσταση που τα χωρίζει – και όλες τις πιθανότητες σχέσης ή απουσίας σχέσης που προκύπτουν μεταξύ τους και μεταξύ αυτής της εικόνας και εμάς».

 

Ένα έργο σε απόλυτη αρμονία με τον χώρο του

Ο Paolini δήλωσε: «Λίγες φορές στην μακρά μου καριέρα ένιωσα τόσο ευχάριστη έκπληξη μαθαίνοντας ότι ένα έργο μου θα βρει στέγη σε έναν χώρο τόσο απόλυτα εναρμονισμένο με τη φύση του. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο συγγενές πλαίσιο και για αυτό ευχαριστώ όσους επιθύμησαν και υλοποίησαν αυτή την απόκτηση».

 

Το μουσείο ανοίγει διάλογο με τη σύγχρονη δημιουργία

Η πρόσφατη στροφή του Μουσείου Griffo προς τον διάλογο μεταξύ αρχαίας και σύγχρονης τέχνης άρχισε  με την απόκτηση φωτογραφιών του Claudio Gobbi, σε επιμέλεια της Giusi Diana και με τη στήριξη του προγράμματος Photography Strategy 2023. Ο διευθυντής του Αρχαιολογικού Πάρκου, Roberto Sciarratta, τόνισε ότι είναι απόλυτα ταιριαστό να ξεκινήσει αυτή η νέα ενότητα με τον Giulio Paolini, έναν από τους πιο αναγνωρισμένους Ιταλούς καλλιτέχνες διεθνώς, ο οποίος από τη δεκαετία του 1970 αναπτύσσει στα έργα του έναν συνεχή διάλογο με την κλασική αρχαιότητα.

Οι επιμελητές Giusi Diana και Antonio Leone σχολίασαν: «Τα δύο φαινομενικά μακρινά έργα – ένα αριστούργημα της αττικής κεραμικής και το αινιγματικό έργο ενός κορυφαίου εκπροσώπου της εννοιολογικής τέχνης – φωτίζονται με νέες ερμηνείες μέσα από εικονογραφικές συγγένειες, οδηγώντας στην αντίληψη αυτής της κοινής "αναχρονιστικότητας" που για τον Paolini αποτελεί τη "γενική σταθερή διάθεση της Τέχνης"».

ΠΗΓΗ : https://www.finestresullarte.info/

: