Άκου…“Kάτω από τη Φωτιά η Μουσική”

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Έφτασε επιτέλους στα χέρια μου, παραμονή της ονομαστικής μου εορτής. Σαν θετικός οιωνός. Με περίμενε υπομονετικά πάνω στο γραφείο πλάι στον υπολογιστή, που χρησιμεύει ως γέφυρα για να διανυθεί η διαδρομή των λέξεων από την ψυχή μου στο λευκό χαρτί. Ένα μικρό πακέτο με το όνομά μου πάνω, που περιείχε ένα βιβλίο, το οποίο “μίλησε” μέσα μου από την πρώτη στιγμή που πραγματοποίησε δυναμικά την είσοδό του στο χώρο των εκδόσεων με την επίσημη κυκλοφορία του. Για την ακρίβεια και πολύ πιο πριν. Από τότε που ο συγγραφέας του, ο Νίκος Καραγεώργος, ανακοίνωσε την επικείμενη κυκλοφορία του παραθέτοντας κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα και αποκαλύπτοντας το εξώφυλλό του. Και τον τίτλο του. “Κάτω από τη Φωτιά η Μουσική”. Ένας τίτλος που φέρει εντός του το στοιχείο του τέλους της προηγούμενης διαδρομής και συνάμα εκείνο της αναγέννησης μέσα από τις στάχτες. Ένας τίτλος χαραγμένος στο εξώφυλλο σε απόχρωση από την πολυποίκιλη παλέτα του κόκκινου, πάνω σε δυο ερμητικά κλειστά παραθυρόφυλλα που στεγάζουν εντός τους έναν ολόκληρο κόσμο. 

Ιστορίες ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μας, είναι κομμάτια του καθενός από εμάς, τους αναγνωρίζεις καθώς ξεφυλλίζεις τις σελίδες, τους ακούς, τους βλέπεις, νιώθεις το χτύπημα της καρδιάς τους, τις αγωνίες, τους φόβους, τα διλήμματα, τα υπαρξιακά ερωτήματα να τους ταλανίζουν, να τους ολοκληρώνουν, να τους συμπαρασύρουν σε έναν χορό αγκαζέ με την ίδια τη ζωή και προορισμό εκείνη την πολύτιμη σπίθα που κρατάει ζωντανή μια ύπαρξη. Ήρωες της διπλανής πόρτας. Ήρωες που δεν διστάζουν να “τσαλακωθούν”, να εκτεθούν, να πραγματοποιήσουν την αυτοκριτική τους, να βάλουν προσωπικά στοιχήματα και με μελάνι ανεξίτηλο να αφήσουν τη δική τους μοναδική υπογραφή. Χωρίς “μακιγιάζ”. Χωρίς μάσκες. Χωρίς παρωπίδες. Έτσι ώστε να ανακαλύψουν μέσα από την πάλη με τους προσωπικούς τους δαίμονες, τα πάθη και τις αδυναμίες τους, τα “υλικά” από τα οποία είναι φτιαγμένοι, τις αντοχές τους, τα τρωτά και τους άσσους στο μανίκι που διέθεταν ανέκαθεν χωρίς όμως να το γνωρίζουν. Γιατί πάντα υπάρχει ένας άσσος στο μανίκι για τον άνθρωπο που επιθυμεί να διυλίζει ό,τι προκύπτει στην πορεία της ζωής του και να προχωρά πέρα από τα φαινομενικά εμπόδια που ορθώνονται κατά καιρούς μπροστά του απειλητικά. Πάντα υπάρχει μια διέξοδος, μια χαραμάδα διαφυγής από οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση, για τον άνθρωπο που βλέπει κάτω από την επιφάνεια. Που ακούει και αισθάνεται κάτω από τη φωτιά τη μουσική ενώ όλα γύρω του μοιάζουν να υποδηλώνουν την απώλεια της παραμικρής διάθεσης και αφορμής για παραγωγή μουσικής και άκουσμα της οποιασδήποτε μελωδίας.

Είναι άνθρωποι που δεν διστάζουν να υπερβούν εαυτόν. Άνθρωποι που “σιχαίνονται τα αραιωμένα” και αρνούνται να μετατραπούν σε “κατεβασμένες τέντες”, σε υπάρξεις που έχουν από καιρό πάρει διαζύγιο από την ουσία και τη χαρά της ζωής, όπως ο αφηγητής στο διήγημα του βιβλίου “Ο σιωπηλός αδερφός”, που παλεύει να ισορροπήσει στη μέση και φλερτάρει με τα άκρα, όπου και νομίζει ότι αισθάνεται ασφαλής. Βαδίζει σε πεδία “έξω από τα νερά του” και ενώ του δημιουργούν φόβο, παρ’όλα αυτά δεν διστάζει να τα διατρέξει. Γιατί αν δεν ρισκάρεις, δεν μαθαίνεις. Δεν πας παρακάτω. Πολύ απλά: Δεν ζεις. Δεν ζεις αν αναλώνεσαι καθημερινά μονομερώς στην κατάκτηση νέων στόχων, νέων εμπειριών, νέων υλικών αποκτημάτων, νέων γνωστικών πεδίων, αλλά συγχρόνως αφήνεις να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια σου το σημαντικότερο όλων. Ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος δίπλα σου. Στη ζωή σου. Στα όνειρά σου. Σε όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής σου. Και στις λιγότερο δημοφιλείς στιγμές. “Συνέλεξα τα μυστικά της φωτιάς κι ο άνθρωπος έλειπε. Τι να την κάνω, λοιπόν, τη φωτιά;”. 

Και καθώς το κουβάρι των ιστοριών ξετυλίγεται, ο κάθε ήρωας προσθέτει το δικό του κομμάτι του παζλ για να ολοκληρωθεί πληρέστερα το ανθρώπινο και πρωτότυπο αυτό ολοζώντανο ψηφιδωτό. Ο τυφλός με τη χρυσή μάσκα, η Νία Βιολέντη, η ηθοποιός-υπόδειγμα αυταπάρνησης, ο μυστηριώδης πελάτης στην καντίνα του Δημήτρη Σολπατζίδη, ο άνεργος νέος, ο αυτόφωτος και μεγαλοπρεπής λυχνοστάτης της οδού Ουίλσον…ιστορίες φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους, που όμως ένα αόρατο νήμα τις συνδέει με τον πιο άρρηκτο δεσμό…εκείνον του μεγαλείου του ανθρώπου που ενώ βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, γνωρίζει ότι πέφτοντας δεν θα χτυπήσει και ενώ βρίσκεται στο σημείο μηδέν, γίνεται φίλος με την επικοινωνούσα μοναξιά του και αντλεί δύναμη από την ίδια του την ύπαρξη προχωρώντας με το κεφάλι ψηλά… Τι κι αν γύρω του μυρίζει παντού μπαρούτι και ανθρώπινη σάρκα που καίγεται, εκείνος προχωρά…γιατί το νέο γεννιέται μέσα από την αποσύνθεση του παλιού. Κι εκείνος είναι ένας από αυτούς που βλέπουν κάτω από τα αποκαΐδια, το μπουμπούκι σιγά-σιγά να ανθίζει…και ακούνε “Κάτω από τη Φωτιά, τη μουσική…”.

 

*Το βιβλίο του Νίκου Α.Καραγεώργου “Κάτω από τη Φωτιά η Μουσική” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδη.

Φωτογραφία εξωφύλλου: Παναγιώτης Πέστροβας