Αναβιώνει ο “Οιδίπους Τύραννος” στο Θέατρο Ελυζέ

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Ήταν, αν θυμάμαι καλά, η χρονιά που πήγαινα στην πρώτη τάξη του Λυκείου, ορκισμένη εχθρός των μαθηματικών και ενθουσιώδης οπαδός του μαθήματος των αρχαίων ελληνικών και της έκθεσης. Κενά μεταξύ των μαθημάτων, σχολικές εκδρομές, καταλήψεις, κοπάνες, δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες απουσίες, φροντιστήρια και ελάχιστος έως ανύπαρκτος

ελεύθερος χρόνος. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αφαιρούσε από τότε καθετί όμορφο και ουσιαστικό από τη σχολική πραγματικότητα και το μετέτρεπε συνήθως σε αγγαρεία και πλήξη, με τα σχολικά βιβλία να γίνονται σχεδόν πάντοτε χώροι φιλοξενίας των όσων θέλαμε να πούμε μεταξύ μας κατά τη διάρκεια του μαθήματος, αλλά αποφεύγαμε, εξαιτίας της απειλής της ωριαίας αποβολής που καραδοκούσε να μας επιβληθεί με την πρώτη ευκαιρία. Ένα από τα βιβλία αυτά ήταν εκείνο με το λευκό εξώφυλλο και τα έντονα, πράσινα γράμματα: “Οιδίπους Τύραννος”, του Σοφοκλή.

Και να’μαι απόψε το βράδυ, αρκετά χρόνια μετά, κρατώντας στα χέρια μου το εισιτήριο που θα μου εξασφάλιζε την είσοδο στο χώρο του Θεάτρου Ελυζέ, σε κεντρική συνοικία της Αθήνας, για να παρακολουθήσω να ζωντανεύει επί σκηνής μία από τις σημαντικότερες τραγωδίες του σπουδαίου προαναφερθέντος ποιητή της κλασικής εποχής, σε σκηνοθεσία του Λεωνίδα Τσιριγκούλη, με φόντο τη σύγχρονη Ελλάδα. Κάπου στο βάθος ακούγεται το τρίτο καμπανάκι που σηματοδοτεί και επίσημα πλέον την έναρξη της παράστασης. Τα φώτα

χαμηλώνουν και η σκηνή φωτίζεται από άκρη σε άκρη μεταφέροντάς μας εν ριπή οφθαλμού στην πόλη της Θήβας, την εποχή που μαστιζόταν από το λιμό που είχε απλωθεί ολόγυρα σαν σκοτεινό πέπλο. Κυνήγι εξουσίας, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, μαρασμός, θλίψη και δυστυχία και από κάποια γωνιά η μοίρα του ανθρώπου να υφαίνει με ματωμένο νήμα, ιστορίες, που δεν τις φαντάζεται ο ανθρώπινος νους. Και στις ιστορίες αυτές ο θεός του πολέμου, ο Άρης, που σε συνθήκες ευδαιμονίας κανείς δεν θέλει να του μιλά, να κατέχει τώρα θέση περίοπτη. Σκηνές που παραπέμπουν άλλωστε και στο σήμερα, καθιστώντας το εν λόγω έργο πιο επίκαιρο από ποτέ άλλοτε.

Οι εξαιρετικές ερμηνείες του κάθε ηθοποιού ξεχωριστά, απέδωσαν στο μέγιστο και με συγκλονιστική γλαφυρότητα το σπουδαίο λόγο του ποιητή προκαλώντας συγκίνηση, ρίγος, σκέψη και ισχυρή δόση προβληματισμού, ενώ τα εντυπωσιακά κοστούμια της ενδυματολόγου, Μαίρης Τριανταφύλλου, που “μιλούσαν” μέσα από την απλότητα, την πρωτοτυπία τους και τους ευφάνταστους και σπάνιους συνδυασμούς χρωμάτων, υπογράμμιζαν με μια φρέσκια πινελιά τη συνολική επί σκηνής παρουσία των πρωταγωνιστών. Ιδιαίτερη, επίσης, μνεία αξίζει να γίνει και στην καταλυτική παρουσία του χορού με την Αναστασία Ζερβάκη να υπογράφει με το δικό της μοναδικό τρόπο, τις χορογραφίες. 

Μια τραγική φιγούρα, ο Οιδίποδας (Νεκτάριος Δημητρακόπουλος), η Ιοκάστη (Ανδριανή Μπαρτσώτα), ο Κρέων (Βαγγέλης Πυρινής), οι απόγονοι, μια ολόκληρη πόλη, δέσμιοι ενός πεπρωμένου από το οποίο δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Γιατί ο χρησμός και οι προφητείες του Τειρεσία (Νίκου Ντάβα), το είπαν καθαρά: Ο Λάϊος θα έβρισκε κάποτε το θάνατο από τα χέρια του ίδιου του, του γιου, που θα έκανε παιδιά με τη γυναίκα που τον έφερε στον κόσμο. Και το επιβεβαίωσαν μέσα από τις συγκλονιστικές τους μαρτυρίες, τόσο

ο Άγγελος (Αλέξης Μαρτζούκος), όσο και ο Εξάγγελος (Γιώργος Οικονόμου). Εκείνος όμως κάνει κύκλους σαν την πεταλούδα γύρω από τη φωτιά. Και ας γνωρίζει ότι αργά ή γρήγορα θα καεί. Γιατί πολλές φορές αδυνατούμε να κατανοήσουμε τα προφανή και ας βρίσκονται ακριβώς μπροστά μας. Γιατί τρέχουμε πίσω από χίμαιρες. Και “έχουμε μάτια, αλλά δεν βλέπουμε” επιλέγοντας να εθελοτυφλούμε και να ζούμε στην πλάνη που τόσο απλόχερα προσφέρει το σκοτάδι.

Το φωτεινό σκηνικό πίσω από τους ηθοποιούς απεικονίζει το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων. Της σημερινής Βουλής των Ελλήνων. Εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις εκ μέρους των εκλεγμένων από τους πολίτες εκπροσώπων του λαού με σκοπό την υποτιθέμενη μέριμνα για το συλλογικό καλό. Για το καλό του τόπου μας, που με την κατάσταση που παρουσιάζει σήμερα, παραπέμπει δυστυχώς στη Θήβα του καιρού εκείνου. “Όποιος όμως παίρνει βιαστικά αποφάσεις, πέφτει σε σφάλματα”. Και όλες αυτές οι τακτικές κάνουν την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Και όλους εμάς να γινόμαστε συνένοχοι με την εκάστοτε ψήφο μας. Αλλά κυρίως με την

παγιωμένη σιωπή μας που μας κάνει να παραλύουμε μπροστά σε όσα συμβαίνουν χωρίς να προβάλλουμε καμία αντίσταση. Νέοι άνθρωποι αναζητούν το μίτο της Αριάδνης για οριστική έξοδο από τη χώρα μας, άνθρωποι όλων των ηλικιών ψάχνουν για την τροφή τους στους κάδους των απορριμμάτων, άστεγοι κείτονται σε κάθε γωνιά του δρόμου, σχολεία κλείνουν, παιδιά ζητιανεύουν για ένα ψίχουλο ψωμιού και παντού επικρατεί η “αδικία που πληγώνει τους ανθρώπους” και η “έπαρση που γεννά τους τυράννους” οδηγώντας αναπόφευκτα στο ξέσπασμα τρικυμίας στην ψυχή του καθενός από εμάς.

Έρχεται όμως κάποτε η στιγμή που παίρνει τη σκυτάλη η Νέμεση με τον παράγοντα “χρόνο” στο πλευρό της, που όλα τα αποκαλύπτει εν καιρώ και απονέμεται η πολυπόθητη δικαιοσύνη. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι ο καλός κυβερνήτης είναι ο καθένας μας. Ο καθένας μας δύναται να αγωνιστεί μέχρι ενός σημείου για να αποτρέψει την

καταστροφή της χώρας του. Για να δείξει την αντίδρασή του απέναντι στο “πώς την κατάντησαν αυτοί που την εξουσιάζουν”. Απέναντι σε όλους όσους εμείς εμπιστευτήκαμε την ευημερία της και τώρα μαζεύουμε από κάθε μεριά του δρόμου τα κομμάτια της. Όπως χαρακτηριστικά λέγεται στην παράσταση: “Το Θεό παρακαλώ ποτέ να μην σταματήσει τον αγώνα Του για το καλό της πόλης” και “ο Δίας, ας ρίξει κεραυνούς σε όλους όσους θέλουν να αφανίσουν την Ελλάδα μας”.

Συν Αθηνά, όμως και χείρα κίνει. Μόνο έτσι θα έρθει η μέρα εκείνη, όπου θα λάμψει πάνω από τη χώρα μας ο “φωτεινός φάρος της αλήθειας, της ευδαιμονίας, της καλοτυχίας και της δικαιοσύνης” και θα κάνει κάθε είδους σκοτάδι να ξεθωριάσει. 

…και όσο για όλους όσους ευθύνονται για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει σήμερα, “μηδένα προ του τέλους μακάριζε”. Γιατί η ώρα της Θείας Δίκης είναι πάντα συνεπής στο ραντεβού της...με όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως…

Στοιχεία Παράστασης:

Παραγωγή: Κέντρο Πολιτισμού Ελεύθερη 'Εκφραση

Μετάφραση: Σταμάτη Βαλσαμάκη, Εκδόσεις Εξάντας
Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Τσιριγκούλης
Ενδυματολόγος: Μαίρη Τριανταφύλλου
Βίντεο: Κώστας Κουτσιαμπασάκος
Χορογραφίες βίντεο: Κατερίνα Πυρινή
Χορογράφος: Αναστασία Ζερβάκη
Φωτογραφίες : Λεωνίδας Κανέλλος
Φωτογραφίες Κατοχής : Επίκαιρα Α.Ε

Παίζουν :

  

Οιδίποδας: Νεκτάριος Δημητρακόπουλος

Κρέων - Θεράπων: Βαγγέλης Πυρινής
Τειρεσίας: Νίκος Ντάβας
Ιοκάστη: Ανδριανή Μπαρτσώτα
Άγγελος: Αλέξης Μαρτζούκος
Εξάγγελος: Γιώργος Οικονόμου
Κορυφαίοι: Σάββας Αβραμίδης, Νάγια Νικολάου, Πολυτίμη-Αλεξάνδρα Καλομοίρη
Χορός: Αναστασία Ζερβάκη, Μαρία Μαρουλάκη, Δήμητρα Παπαδάτου, Σόνια Μάρρη, Καρολίνα Λούβαρη, Μαρία Κούρτη, Σοφία Παροικάκη, Ιωάννα Ιακώβου
Βουβό πρόσωπο: Ιωάννα Καραμπόλα
Φρουρός: Σπύρος Μαρτζούκος
Ισμήνη: Μαρία Κούρτη
Αντιγόνη: Ιωάννα Ιακώβου

Πρόγραμμα Παραστάσεων:

24 Φεβ 2014 ώρα 21:30
03 Μαρ 2014 ώρα 21:30
10 Μαρ 2014 ώρα 21:30
17 Μαρ 2014 ώρα 21:30
24 Μαρ 2014 ώρα 21:30
31 Μαρ 2014 ώρα 21:30
07 Απρ 2014 ώρα 21:30
14 Απρ 2014 ώρα 21:30

Τιμές εισιτηρίων:

10€ γενική είσοδος
5€ (φοιτητές – συνταξιούχοι)
Είσοδος ελεύθερη (άνεργοι με κάρτα ανεργίας).

  

Από 24 Φεβρουαρίου στο Θέατρο ΕΛΥΖΕ, Νυμφαίου 12, Ιλίσια (Σταθμός Μέγαρο Μουσικής).

Τηλ. επικοινωνίας: 6944634624-6974754915