Σπύρος Ανέμης: “Αν το βάλεις κάτω στα δύσκολα, γιατί να σου αξίζουν τα εύκολα;”

 

Λέγεται ότι η εποχή μας αφήνει τα όνειρα να λιμοκτονήσουν, αφαιρεί το γαλάζιο από τον ουρανό και το οξυγόνο από την επιθυμία μας να δώσουμε το φιλί της ζωής σε όλα όσα κάνουν την ψυχή μας να χαμογελά. Κι όμως, παρ’όλα αυτά, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αψηφούν τα σύννεφα και μέσα από την τέχνη τους σε συμπαρασύρουν σε ένα ταξίδι προς την άντληση δύναμης και θάρρους για να προχωρήσεις μπροστά μέχρι “να ξαναδείς τη λιακάδα και τη γαλήνια θάλασσα”. Έτσι ακριβώς νιώθει κανείς ακούγοντας τους στίχους ενός νέου ερμηνευτή και τραγουδοποιού, του Σπύρου Ανέμη, που αντιμετωπίζει το όποιο σκοτάδι ως μια ευκαιρία “να βυθίζεται μέσα του και να δημιουργεί”, όπως μοιράστηκε μαζί μας ανοίγοντας την καρδιά του σε μια βαθιά ανθρώπινη συνομιλία. Άλλωστε “η τέχνη έχει τη δυνατότητα να διώχνει τις ζοφερές συνθήκες” και για να επιβιώσουν όσοι “φουμάρουν ουρανό”-όπως είναι και ο τίτλος της πρώτης δισκογραφικής του δουλειάς-πρέπει να κάνουν ακριβώς αυτό: “να μην αφήνουν κανέναν να τους τον κρύβει”. Και έτσι ακριβώς είναι. Γιατί ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μας, η πραγματική δύναμη και ο αληθινός παράδεισος βρίσκεται μέσα μας. Και δεν έχουμε παρά να το συνειδητοποιήσουμε…

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Μεγαλώσατε στην Εύβοια, σε ένα μέρος με γραφική ομορφιά δίπλα στον ήχο της θάλασσας. Πότε συναντήθηκαν οι δρόμοι σας με τη μουσική και τη μαγεία της; Τι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να “ανοίξετε τα πανιά σας” και να σαλπάρετε για το προσωπικό σας ταξίδι στα πολύχρωμα νερά της;

Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ τυχερός, που μεγάλωσα σε έναν τόπο που συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Άλλωστε η θάλασσα για μένα, φάνταζε πάντα σαν μια “διέξοδος” και το βουνό σαν μια αξιόλογη ευκαιρία για να βλέπω τη “διέξοδο” από ψηλά. Στα δεκατέσσερά μου χρόνια, όταν απέκτησα την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα, δίχως να ξέρω να παίζω, πειραματιζόμενος, έγραψα το πρώτο μου τραγούδι. Κάπου εκεί άρχισε και η αγάπη μου για τη στιχουργική και την ποίηση. Αυτά τα δύο, απ’ό,τι αποδείχτηκε, πορεύονται μαζί μέχρι και σήμερα. Καθοριστικό ρόλο για αυτό το ταξίδι, έπαιξε η εμμονή μου στο να παρατηρώ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, φιλτράροντάς τα εσωτερικά και μετέπειτα, έχοντας βρει το δικό μου τρόπο έκφρασης, να τα εξωτερικεύω.

“Δεν είμαστε γίγαντες, είμαστε νάνοι…”, καταθέτετε μέσα από τους στίχους σας, στο πρώτο προσωπικό σας άλμπουμ “Για όσους φουμάρουν ουρανό”. Είμαστε κουκκίδες στο χάρτη της αιωνιότητας κι όμως παρά τα όσα διαδραματίζονται στη ζωή μας, εξακολουθούμε να αναλωνόμαστε στο ανελέητο κυνήγι της εξουσίας και της πρόσκαιρης ευημερίας λησμονώντας το “φθαρτό” της ύπαρξής μας. Για ποιό λόγο συμβαίνει κάτι τέτοιο;

Το συγκεκριμένο τραγούδι, το αφιερώνω σε αυτούς που νομίζουν ότι είναι γίγαντες και μπορούν να πατούν όλους τους άλλους. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος συχνά χάνει την αίσθηση της πραγματικής του ύπαρξης και βυθίζεται σε μια αδικαιολόγητη και μετέωρη απληστία. Χρίζει τον εαυτό του ως κάτι άφθαρτο και μεγαλοπρεπές, παραβλέποντας το αυτονόητο. Τη

φθορά. Κατά τη γνώμη μου, η φθορά μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα σημαντικό εργαλείο, στο να ωθεί τον άνθρωπο στη δημιουργία και στο σεβασμό κάθε μορφής ζωής  και όχι στην όξυνση του υπέρμετρου εγωισμού της ατομικότητάς του.

Τα τραγούδια σας, στα οποία υπογράφετε και τη μουσική “βρίθουν από αναζητήσεις κοινωνικές συνδυάζοντάς τες με την τρυφερή μελαγχολία”, έχει δηλώσει ο Νίκος Αντύπας, μια σημαντική φυσιογνωμία στα μουσικά δρώμενα. Με ποιόν τρόπο καταφέρνετε να “παντρεύετε” αρμονικά τον κοινωνικό προβληματισμό με το συναίσθημα και τη μελωδία που κάνει τον ακροατή να ταξιδεύει;

Ένα κοινωνικό γεγονός γίνεται προσωπικός προβληματισμός, όταν εισέρχεται στην εσωτερική σου οδό, όταν αυτό συμβαίνει είναι φυσικό να αναμιγνύεται με τα συναισθήματά σου και να δημιουργείται ένα μείγμα, το οποίο όταν εξωτερικεύεται σε κάποια μορφή έκφρασης, δείχνει την αντίληψη και την ταυτότητα κάθε δημιουργού.

Από πού αντλεί ένας νέος άνθρωπος, δύναμη και ψυχικό σθένος έτσι ώστε να χαράξει την προσωπική του πορεία στο χώρο της τέχνης παρά τις ζοφερές συνθήκες που επικρατούν ιδίως στον εν λόγω χώρο; Ισχύει τελικά ότι “Όλα γράφονται εδώ στα σκοτεινά”, όπως είναι και ο τίτλος της δεύτερης προσωπικής σας μουσικής κατάθεσης;

Δεν μπορώ να αντιληφθώ την τέχνη, έχοντας στο νου μια προδιαγεγραμμένη πορεία και μια συγκεκριμένη κατάληξη σε αυτή. Οπότε, πιστεύω ότι δημιουργείς καθαρά, γιατί έχεις την ανάγκη να δημιουργήσεις. Αν έχεις την πρόθεση να επικοινωνήσεις το έργο σου, το

επικοινωνείς όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται. Άλλωστε η τέχνη υπάρχει και έχει τη δυνατότητα να κάνει ακριβώς αυτό, να διώχνει τις ζοφερές συνθήκες. Στην προκειμένη περίπτωση, το σκοτάδι συμβολίζει, τουλάχιστον για εμένα, την εσωτερικότητα του ανθρώπου και κατ' επέκταση των ανθρώπων που έχουν την ανάγκη να βυθίζονται μέσα τους και να δημιουργούν.

Όλο και συχνότερα συναντάμε το φαινόμενο της μετανάστευσης των νέων στο εξωτερικό, αφήνοντας πίσω τη λιακάδα στον ουρανό για να εξασφαλίσουν τη “λιακάδα στην τσέπη”. Έχετε βρεθεί κι εσείς αντιμέτωπος με ένα τέτοιο ενδεχόμενο αναλογιζόμενος τη σημερινή εικόνα που παρουσιάζει η χώρα μας;

Δεν έχω μπει καν στη διαδικασία να σκεφτώ μια ενδεχόμενη αναχώρησή μου στο εξωτερικό. Όταν είσαι καπετάνιος και βρίσκεσαι σε λιακάδα και ήρεμη θάλασσα, απολαμβάνεις την πορεία και όσα καλά αυτή σου δίνει. Όταν όμως πέσεις στην καταιγίδα και στην αντάρα της θάλασσας, κοιτάς να νικήσεις, για να ξαναδείς τη λιακάδα και την όμορφη θάλασσα. Αν το βάλεις κάτω στα δύσκολα, γιατί να σου αξίζουν τα εύκολα;

“Άγγελοι μικροί που λένε τραγούδια σήμερα και κλαίνε, τον παράδεισο χαλάνε καθώς για την αγάπη μας μιλάνε”, σας ακούμε να ερμηνεύετε σε ένα από τα τραγούδια σας. Κατά πόσο δύναται ένας άνθρωπος στον “Καιρό των Παλαβών”-όπως λέγεται το ομότιτλο τραγούδι σας-να μιλάει για την αγάπη και τα ευγενή συναισθήματα χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί γραφικός και να αντιμετωπίζεται με καχυποψία;

Θέλω να πιστεύω, ότι η αγάπη και τα ευγενή συναισθήματα, δε θα εκλείψουν από τις ψυχές

των ανθρώπων, για χάρη καμίας εποχής.

Πώς είναι εφικτό να επιβιώσουν όλοι όσοι “φουμάρουν ουρανό”, σε μια εποχή που φαινομενικά κάνει τα πάντα προκειμένου να σβήσει από τον καμβά της καθημερινότητάς μας κάθε ίχνος του ανέφελου ουρανού, που κάποτε ατενίζαμε;

Για να επιβιώσουν όσοι “φουμάρουν ουρανό”, δεν πρέπει να αφήνουν κανέναν να τους κρύβει τον ουρανό.

Τι περιλαμβάνουν τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια για το άμεσο μέλλον;

Αυτή τη στιγμή, δεν έχει κανονιστεί κάτι, ώστε να μπορώ να σας το ανακοινώσω.

Προφίλ

Ο Σπύρος Ανέμης  γεννήθηκε στα Λουτρά Αιδηψού το 1982. Η πρώτη του επαφή με τη μουσική ήταν σε ηλικία 14 ετών. Φοίτησε σε ωδείο στη Χαλκίδα και αργότερα στην Αθήνα. Από την ηλικία των 18 εμφανίζεται ως τραγουδοποιός σε μικρές μουσικές σκηνές. Έχει εμφανιστεί επίσης μαζί με τους “Domenica” και τα “Διάφανα Κρίνα”. Παράλληλα με την ενασχόλησή του με τη μουσική, φοιτά στα ΤΕΙ Αθήνας, στο τμήμα Τοπογράφων Μηχανικών.

Το πρώτο του προσωπικό CD, με τίτλο “Για όσους φουμάρουν ουρανό”, σε στίχους και μουσική του ιδίου και παραγωγή του Νίκου Αντύπα και Άκη Γκολφίδη, κυκλοφορεί από την Impact music, ενώ το “Όλα γράφονται εδώ στα σκοτεινά”, που είναι η δεύτερη κατά σειρά δισκογραφική του δουλειά, στην οποία υπογράφει επίσης τους στίχους και τη μουσική, κυκλοφόρησε το Μάϊο του 2013, από την Άναμμα Records.