Ελίζα Μαρέλλι, ένας μύθος θυμάται...

Πόσο συχνά στην ζωή σου δίνεται η ευκαιρία να μιλάς με ένα μύθο; Σκεφτόμουν καθώς κοίταζα στα μάτια την κομψή και καλοστεκούμενη κυρία. Είναι να μην ευγνωμονείς την τύχη σου όταν συναντάς τέτοιους ανθρώπους με σπάνιες ποιότητες του χαρακτήρα σαν την Ελίζα Μαρέλλι;

Τι και εάν μεσουράνησε την δεκαετία του '50 και του '60, στάθηκε δίπλα σε θρύλους όπως η Σοφία Βέμπο και η Δανάη Στρατηγοπούλου και άγγιξε με την βελούδινη χροιά της φωνής γενιές, παραμένει ταπεινή και καταδεκτική. Αποδεχόμενη την πρωινή συντροφιά μου, κάναμε μια εκ βαθέων συζήτηση που ανέδυε εικόνες και μυρωδιές μιας άλλης αθώας εποχής. Για χάρη της συζήτησής μας ταξίδεψε στο παρελθόν και θυμήθηκε παλιούς και αγαπημένους συναδέλφους της όπως η Δανάη Στρατηγοπούλου.

Σαγηνευμένη και κρεμάμενη από τα χείλη της, ακολουθούσα αφοσιωμένη τον μίτο της ιστορίας της, που ξετύλιγε σχεδόν με ευλάβεια. Δεν είναι μόνο η πορεία της στο ελληνικό καλλιτεχνικό στερέωμα, οι συνεργασίες της με μεγάλους δημιουργούς αλλά και το μάθημα ζωής που δίνει προς τα έξω καθώς θυσίασε την καριέρα της για να μεγαλώσει τα τρία υπέροχα παιδιά της. Φυσικά δεν εγκατέλειψε ποτέ το Ελαφρό Τραγούδι, αφού φροντίζει να το συντηρεί στις μνήμες μας και να το ανατροφοδοτεί μέσα από τον Σύλλογο Φίλων Ελαφρού τραγουδιού στον οποίο δίνει την ψυχή της. Με αφορμή την εκδήλωση του Συλλόγου στις 30 Μαΐου στον Σύλλογο Λογοτεχνών (ώρα 6μ.μ.) και την παρουσίαση του ημερολογίου του συλλόγου για το 2014 που είναι αφιερωμένο στα φωνητικά τρίο, άνοιξε το σπίτι της και την καρδιά της και ένιωσα να με αγκαλιάζει στοργικά.

συνέντευξη στην Μαρία Αλιμπέρτη

-Κυρία Μαρέλλι μου κάνει εντύπωση ότι όσα χρόνια έχω την χαρά να σας γνωρίζω είστε πάντα ένας ταπεινός και δοτικός άνθρωπος. Γιατί δεν συμπεριφέρεστε ως μια ντίβα;

-«Ποτέ δεν είχα αυλές που θα με κολάκευαν ανούσια και θα μου φούσκωναν τα μυαλά, απομονώνοντάς με από την πραγματικότητα. Η δική μου δύναμη, αν θέλετε, ήταν πάντα το κοινό που με άκουγε στο ραδιόφωνο, αναγνώριζε την αξία και αγόραζε τους δίσκους μου. Αυτό το κοινό συντηρούσε τη δημοφιλία μου ακόμα και όταν είχα αποχωρήσει από το προσκήνιο. Δεν χαρίστηκα ούτε μου χαρίστηκε κανείς. Δεν έχω ζήσει τη ζωή της σκηνής με τα θεατρινίστικά της τερτίπια, όπως ακριβώς το έλεγε και η κορυφαία καλλιτέχνιδα που έχει βγάλει ο τόπος μας, η Δανάη. Το τραγούδι ήταν πάντα για μένα πάθος, δημιουργία και πειθαρχία.

-Γιατί δημιουργήσατε τον Σύλλογο Φίλων του Ελαφρού Τραγουδιού;

-« Δίνω τον δικό μου αγώνα για να διατηρηθεί ζωντανό αυτό το όμορφο είδος τραγουδιού και να το γνωρίσω και στις επόμενες γενιές. Μας δίνετε η ευκαιρία να προβάλλουμε συναδέλφους, θυμίζοντάς τους στους παλαιότερους και συστήνοντάς τους στους νεότερους, μέσα από το έργο του Συλλόγου και το Ημερολόγιο που εκδίδεται κάθε χρόνο. Η συμβολή αυτού του είδους στην ελληνική μουσική ήταν καθοριστική... Δεν είναι τυχαίο ότι σύγχρονοι καλλιτέχνες όλο και πιο συχνά προσθέτουν τραγούδια εκείνης της εποχής στο ρεπερτόριό τους, αφού διαπιστώνουν τη διαχρονική τους αξία και την απήχηση που έχουν στο κοινό. Το ελαφρό τραγούδι είναι οι ρίζες και το στέρεο έδαφος στο οποίο πατάει με ασφάλεια και προχωράει με σταθερά βήματα το ελληνικό τραγούδι προς το μέλλον.»

-Η διάθεσή σας για προσφορά και ο χαρακτήρα σας πιστεύετε πηγάζει από την παιδεία που σας έδωσαν οι γονείς σας;

-«Γεννήθηκα και έζησα με δυο υπέροχους γονείς, ιδεαλιστές, με αξίες. Δεν μας επέβαλαν ποτέ να κάνουμε κάτι χωρίς να το θέλουμε. Είχα δύο αδέλφια. Η ζωή μας ήταν λιτή. Δεν ήμασταν εθισμένοι στις υπερβολές. Η λέξη Ίντριγκα ήταν λέξη άγνωστη για μας. Μία φράση που μας έλεγε συχνά ο πατέρας μας ήταν αυτή: Καλύτερα να σας αδικήσουν, παρά να αδικήσετε εσείς άλλον άνθρωπο. Τις Κυριακές πηγαίναμε στην εκκλησία για να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία. Πηγαίναμε και στο κατηχητικό. Η μητέρα μας ήταν αφοσιωμένη στην οικογένειά της. Μεγαλώσαμε με αγάπη και σεβασμό μεταξύ μας. Ήταν μια άλλη εποχή. Το ραδιόφωνο ήταν ένα μέσο πληροφόρησης και ψυχαγωγίας για τους περισσότερους ανθρώπους. Η μουσική και το τραγούδι ήταν μια αληθινή συντροφιά. Οι δίσκοι ήταν απρόσιτοι και γι’ αυτό μόνο οι οικονομικά ευκατάστατοι μπορούσαν να τους προμηθεύονται και να τους απολαμβάνουν.»

-Και πως βρεθήκατε στον χώρο του τραγουδιού;

-« Η αρχή έγινε όταν βρισκόμουν σε μια τρυφερή ηλικία. Όταν βρέθηκα στον χώρο του τραγουδιού έπαιζα ακόμη με τις κούκλες μου. Ήμουν τυχερή γιατί εκτός από την προστασία και την καθοδήγηση των γονέων μου, η Columbia με αναγνώρισε ως ταλέντο και επένδυσε στη φωνή μου, την οποία ανέδειξε και παρουσίασε στο κοινό με τον ιδανικότερο τρόπο. Η εταιρεία, μετά από τις πρώτες μου επιτυχίες γραμμένες σε δίσκους 78 στροφών, «Τίποτα άσχημο δεν έχεις», «Μη φοβάσαι» του Ζοζέφ Κορίνθιου επέλεξε δικά μου τραγούδια, όπως «Τι μου’ χεις κάνει», για να πρωτογράψει δίσκους 45 στροφών. Με θεώρησαν «γούρικη».

Μεγάλη δασκάλα μου στο Ωδείο, ήταν η ανεπανάληπτη και μοναδική Δανάη. Άνθρωπος βαθιά πνευματικός, πολυσχιδής προσωπικότητα και φωνητικό ταλέντο.

-Την αγαπούσατε βαθιά; Ερμηνεύσατε όμως πολλούς καταξιωμένους δημιουργούς;

-« Η σχέση μου με τη Δανάη ήταν σχέση ζωής. Στην αρχή ήταν Μέντοράς μου, με καθοδηγούσε στην επιλογή τον τραγουδιών μου και στον τρόπο της ερμηνείας μου. Χαρακτήριζε τη φωνή μου «κρυμμένο θησαυρό» . Ο Κώστας Γιαννίδης ήταν επίσης μεγάλος μου δάσκαλος στα πρώτα μου βήματα, μου εμπιστεύθηκε τραγούδια του και με συνόδευε από το από το χεράκι στους άλλους μεγάλους δημιουργούς της εποχής. Τα πρώτα μου τραγούδια ήταν ταγκό και βαλς.

Συνεργάστηκα με όλους τους καταξιωμένους στιχουργούς και συνθέτες όπως Φατσέας, Σουγιούλ, Σακελάριος, Πυθαγόρας, Βέλλας, Χατζηαποστόλου, Ιακωβίδης, Σπάρτακος, Πλέσσας, Μουζάκης κ.α . Ο Εδουάρδο Μπιάνκο, ο Βύρων Κολάσης, ο Γιάννης Κανελίδης με συνόδευαν με την ορχήστρα τους. Ακόμη και ο Μίκης Θεοδωράκης εκδήλωσε την επιθυμία να ερμηνεύσω δικά του τραγούδια, όταν με άκουσε στη διάρκεια ηχογράφησης στα στούντιο της Κολούμπια, αλλά οι άνθρωποι της εταιρίας με θεωρούσαν ιδανική ερμηνεύτρια του ελαφρού τραγουδιού. 

-Πείτε μας κάτι για τις πρώτες εμφανίσεις σας στο κοινό;

-« Την πρώτη φορά που εμφανίστηκα στο κοινό, οι θαυμαστές μου έδειξαν έκπληξη, περιέργεια, ενθουσιασμό, αγάπη και θαυμασμού. Ο κόσμος αναγνώριζε τη φωνή μου αλλά όχι την μορφή μου, αφού οι δημόσιες εμφανίσεις μου ήταν περιορισμένες. Με αποκαλούσαν φωνή χωρίς πρόσωπο.

-Η οικογένεια όμως ήταν και αυτό που σας ώθησε να φύγετε από την σκηνή;

-« Οι επιλογές μου μπορεί να φαίνονταν περίεργες σε κάποιους, αλλά δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Δεν έγινα μία εμπορευματοποιημένη και επαγγελματίας τραγουδίστρια. Επέλεξα την οικογένεια όταν βρέθηκα μπροστά στο δίλημμα: Καριέρα ή οικογένεια. Βρέθηκα στον χώρο του τραγουδιού σε μία εποχή που ακόμη δεν είχε μετατραπεί σε προϊόν. Έζησα την εποχή που οι δημιουργοί ένιωθαν συγκίνηση από την απήχηση που είχαν οι συνθέσεις τους στο κοινό και χωρίς την υποστήριξη κάποιου οργανωμένου κυκλώματος μάρκετινγκ, το κοινό ήταν αυτό που προωθούσε και έχριζε επιτυχίες τα τραγούδια τους. Χωρίς διαφήμιση και απονομή χρυσών ή πλατινένιων δίσκων. Απλώς τα τραγουδούσαν στις παρέες και σε όποιους χώρους σύχναζαν. Στις ταβέρνες, στις πλατείες, στους δρόμους... Και έτσι καθιερώνονταν τα τραγούδια στη συνείδηση του κοινού και γίνονταν διαχρονικές επιτυχίες. Και άντεξαν, αντέχουν και θα αντέχουν στο διηνεκές. »

-Πως βιώνετε την κρίση;

-«  Η κρίση αγγίζει όλους μας. Τι φαντασία πρέπει να διαθέτει κανείς για να αντέξει, να εξηγήσει και να πιστέψει τι συμβαίνει στην χώρα μας. Είχα την τιμή να γνωρίσω τον αξιομακάριστο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλο και παρακολουθούσα με ανησυχία τον αγώνα που έδινε για την ζωή του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του "όρθιοι, υπερήφανοι και δυνατοί, θα πρέπει να βρούμε ότι έχουμε απολέσει, πρώτα είμαστε Έλληνες Ορθόδοξοι και μετά Ευρωπαίοι"...Ας ευχηθούμε τα καλύτερα για τον τόπο μας. »

-Σας ευχαριστώ κα Μαρέλι για την συζήτηση.

-Και εγώ σας ευχαριστώ.