Πάθος και μαγεία από τα Nederlands Dans Theater

Καλοσμιλευμένα σώματα κινούνται με αρμονία, σαν σε γλυπτό κατά την χύτευση του. Απαλά,  σχεδόν γλιστρούν πάνω στην σκηνή και είναι στιγμές που λες τα σώματά τους δεν υπακούν στον νόμο της βαρύτητας! Το κοινό με ευλάβεια τους παρακολουθεί και χειροκροτά θερμά σε κάθε χορογραφία τους. Σαν ένα χαρούμενο μελίσσι  ο κόσμος συζητά  με ενθουσιασμό για το θέαμα. Το Nederlands Dans Theater σαγηνεύει κάθε θεατή...


της Μαρίας Αλιμπέρτη

Μικρά φωτάκια πλημμυρίζουν, σαν σμήνη πουλιών ή σαν νυφάδες χιονιού την

σκηνή...οι στίχοι του ποιήματος του Μαρκ Στραντ, «Lines for Winter» ενέπνευσαν την Καναδή χορογράφο και περφόρμερ Κρύσταλ Πάιτ για την χορογραφία Solo Echo. Οι χορευτές δεσπόζουν στην σκηνή με την ενέργειά τους και γίνονται έναν με τους ήχου, λες και η καρδιά τους χτυπά με τον ρυθμό του βιολοντσέλου και του πιάνου των συνθέσεων του Γιοχάννες Μπραμς. 

Το πάθος τους φθάνει μέχρι την πιο μικρή σπιθαμή της αίθουσας, μεταδίδουν το συναίσθημα με κάθε κύτταρο του σώματός τους: ζευγάρια εναλλάσσονται μέχρι και οι επτά χορευτές να βρεθούν επί σκηνής σε έναν ιδιαίτερο στροβιλισμό  στην χορογραφία του " Κleines Requiem" (Μικρό ρέκβιεμ) Χανς φαν Μάνεν.
Η αποθέωση ήρθε με το "Stop Motion" των Σολ Λεόν και Πωλ Λάιτφουτ, μια χορογραφία που συνδυάστηκε με βιντεοπροβολή. Μια γυναικεία μορφή προβάλλεται σε οθόνη στο επάνω μέρος της σκηνής, μια μορφή που αρχικά μου θυμίζει μαριονέτα. Η μορφή αυτή αλλάζει κατά την διάρκεια της χορογραφίας μέχρι κάποια στιγμή να γίνει σκόνη...μια σκόνη που εμφανίζεται σαν άμμο και στην σκηνή. Οι χορευτές με πιο νευρικές κινήσεις και πιο εκφραστικές μεταδίδουν την έξαψη όπως την επιτείνει  και η μουσική  του Μαξ Ρίχτερ. Μια αίσθηση αντίθεσης- οι δυο χορεύτριες με άσπρα και μαύρα ενδύματα "πέφτουν" κάτω από το πορτραίτο της γυναίκας, θα σηκωθούν δημιουργώντας την εντύπωση της σύνθεσης, της μεταμόρφωσης. Οι χορευτές μέσα σε αυτή την δημιουργική διαδικασία, σε μια συμβολική αναγέννηση στροβιλίζονται μέσα στην σκόνη, σαν να ξεσηκώνουν την ζωή. Η ένταση κορυφώνεται όταν ο έγχρωμος χορευτής κολλιέται στην λευκή σκόνη αναδεύοντας ...τα σύννεφα της δημιουργίας