Το Μουσείο της Ακρόπολης στο νυχτερινό φως- μια πραγματική αποκάλυψη!

Κόσμος έχει καταλάβει τα σκαλάκια του προαύλιο, χειροκροτεί και η μπάντα συνεχίζει. Πολύχρωμα φώτα αναβοσβήνουν και η ατμόσφαιρα είναι γιορταστική. Κάποιοι προσπαθούν να βγάλουν φωτογραφία, αλλά πως να αιχμαλωτίσει με ένα κλείσιμο το κλείστρο της μηχανής όλο αυτό τον ενθουσιασμό και την λαμπρότητα του κτιρίου του Μουσείου της Ακροπόλεως, το οποίο χθες είχε τα πέμπτα του γενέθλια.



της Μαρίας Αλιμπέρτη

Αφήνοντας την συναυλία πίσω μου περπατούσα πάνω στο διαφανές πάτωμα

χαζεύοντας τις βυζαντινές αρχαιότητες που βρίσκονται στο ισόγειο. Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό καθώς ο φωτισμός αναδείκνυε τα ερείπια που λες και πρόβαλαν ντροπαλά από το έδαφος. Γενικότερα, ο φωτισμός προσέδιδε άλλη όψη στο μουσείο λες και γεννήθηκε να λειτουργεί νύχτα. Και δεν είναι μόνο τα φώτα καθώς και ο ευρωπαϊκός αέρας του που νιώθεις ότι βρίσκεσαι όχι μόνο στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, αλλά στην πρωτεύουσα του πνευματικού κόσμου. 

Περνώντας τον έλεγχο και περπατώντας το κεκλιμένο επίπεδο, ένιωθα ότι ανέβαινα στον ιερό λόφο, βράδυ για να προσφέρω τάματα στους θεούς- κάπως έτσι σκέφτηκα ότι θα ένιωθαν και οι αρχαίοι Αθηναίοι που σχεδόν σκαρφάλωναν στον ιερό βράχο για να αφήσουν αφιερώματα στο χρυσελεφάντινο ξόανο της θεάς Αθηνάς. Ο χώρος ήταν τόσο λαμπερός που ήθελα να τον αποθανατίσω σε κάθε τρεμοπαίξιμο του βλεφάρου μου. Τι κρίμα να μην επιτρέπεται η φωτογράφηση -μόνο στον τελευταίο όροφο. 
Νέοι, μεγάλοι, οικογένειες με μπόμπιρες στα καρότσια στέκονταν μπροστά στα αριστουργήματα του που εκτίθενται στο μουσείο. Οι περισσότεροι

στέκονταν πολύ ώρα μπροστά στις χρωματισμένες αναπαραστάσεις που στέκονταν δίπλα από τα γνήσια αγάλματα και οι οποίες καταστούσαν σαφές σε κάθε επισκέπτη ότι τα αγάλματα στην αρχαιότητα ήταν χρωματισμένα, ενώ διαφώτιζαν για την πραγματική τους εικόνα. Ένα τέτοιο χρωματισμένο ομοίωμα  ήταν αυτό της Χιώτισσας κόρης που μου τράβηξε την προσοχή με τις λεπτομέρειες του ενδήματός της, αλλά και το πρόπλασμα της Νίκης Καλλίμαχου, αφιερωμένο στον στρατάρχη Καλλίμαχου που έπεσε  το 490 στην Μάχη του Μαραθώνα. 
Ώρα χάζευα τις Καρυάτιδες, από την πίσω μεριά τις διαφορετικές κομμώσεις αλλά και τα λυγισμένα πόδια τους, εντοπίζοντας ότι η κάθε μια έχει άλλο πόδι ελαφρά προτάξει. Αναστοχαζόμενη την Καρυάτιδα που απουσιάζει καθώς εκλάπη, συνειδητοποιούσα πόσο λείπει η ισορροπία από την σύνθεση χωρίς αυτήν.  Προσπαθούσα να φανταστώ το μουσείο να γιορτάζει την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, τι γιορτή θα στηθεί τότε...Φθάνοντας στον τρίτο όροφο ένιωσα σαν παιδί που ξετυλίγουν μπροστά στα μάτια του το πιο όμορφο δώρο. Η θέα της φωτισμένης Ακρόπολης μέσα από τις αντανακλάσεις της τζαμαρίας ήταν από τις πιο ωραίες εικόνες που έχουν δει τα μάτια μου και πλέον από τις πιο σημαντικές αναμνήσεις που έχει καταγράψει η μνήμη μου. Χωρίς φλας προσπαθούσα να αιχμαλωτίσω κάθε γωνιά της πτέρυγας και όσο προσπαθούσα τόσο περισσότερο πίστευα ότι το συγκεκριμένο μουσείο χάνεται στο φως της ημέρας.   
Κάθισα στο μαρμάρινο στηθαίο και προσπαθούσα να αδράξω κάθε στιγμή, κάθε λεπτομέρεια των γλυπτών κάθε πτύχωση και κάθε φωτισμένη γωνιά τους. Το παιχνίδι φωτός και σκιάς τόσο έντονο, δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα τόσο αισθησιακή σαν να άκουγες στο βάθος ήχους σαξόφωνου. 
Ευλαβικά και οι άλλοι επισκέπτες στέκονταν μπροστά στα μνημεία, φωτογράφιζαν και σχολίαζαν με τις παρέες τους αυτή την μοναδική εμπειρία. 
Η μνήμη της φωτογραφικής μου μηχανής γέμιζε, ενώ στεκόμουν ώρα μπροστά στα γλυπτά για να βρω την πιο ιδανικά φωτισμένη γωνία .
 Η παρέα μου συζητούσε για την ιστορία της Ακρόπολης, την μεταφορά των μαρμάρων από το παλιό μουσείο στο νέο αλλά και την θαυμάσια προβολή τους στο νέο εκθεσιακό χώρο. Η θέα στον ιερό βράχο μας είχε σαγηνεύσει όλους και ευγνωμονούσαμε την τύχη μας που μας έφερε εκείνο το βράδυ στο μουσείο. Η ανακοίνωση ότι το μουσείο κλείνει σε μισή ώρα διέκοψε την συζήτησή μας. Σταθήκαμε για λίγα λεπτά στην βιντεοπροβολή και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος παρέμενε στις αίθουσες αφού φαίνεται όλοι μας δεν θέλαμε να φύγουμε από αυτό το θετικά μαγνητισμένο χώρο. Με θετικές σκέψεις και με την ευχή του χρόνου να γιορτάσουμε και την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα, βγήκαμε σχεδόν πια μεσάνυχτα στην Διονυσίου  Αρεοπαγίτου.