Το Παρίσι γιορτάζει τη Νύχτα στα Μουσεία

 

To Παρίσι ετοιμάζεται να γιορτάσει την Διεθνή Ημέρα Μουσείων, με τη Νύχτα στα Μουσεία, Nuit des Musées 2025. Ένα εξαιρετικό νυχτερινό ταξίδι στο Παρίσι θα μπορούν  να απολαύσουν οι επισκέπτες της πόλης του Φωτός.

Η «La Nuit des Musées» είναι μια μοναδική εκδήλωση κατά την οποία τα πολιτιστικά ιδρύματα προσφέρουν δωρεάν είσοδο σε όλους, προσκαλώντας τους λάτρεις της τέχνης και της ιστορίας να απολαύσουν ένα ευρύ φάσμα ανακαλύψεων και δραστηριοτήτων. Κάθε χρόνο, υπάρχει ένας αριθμός εξαιρετικών νυχτερινών και εκπληκτικών εκδηλώσεων! Νέες εγκαταστάσεις, προσκεκλημένοι καλλιτέχνες υψηλού κύρους, καθώς και ξεναγήσεις, βραδινές βόλτες, συναυλίες, παραστάσεις και δραστηριότητες για παιδιά ζωντανεύουν τα μουσεία για ένα βράδυ ή ίσως και για μια νύχτα.

 

Πρόκειται για μια τέλεια ευκαιρία να ανακαλύψετε τα μουσεία του Παρισιού και της περιοχής Île-de-France σε μια μοναδική ατμόσφαιρα, καθώς πέφτει η νύχτα. Όσοι βρεθείτε στο Παρίσι, είναι η ιδανική στιγμή για να προγραμματίσετε μια νυχτερινή επίσκεψη.

 

Ιδιαίτερη πρόταση

 Για ακόμη μια χρονιά το Musée de la Chasse et de la Nature συμμετέχει σε αυτή την εκδήλωση το Σάββατο 17 Μαΐου. Το μουσείο βρίσκεται στη συνοικία Marais του Παρισιού και προσφέρει μια μοναδική εικόνα του κυνηγιού, της φύσης και της πολύπλοκης σχέσης μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Αυτό το ασυνήθιστο μουσείο προσκαλεί τους επισκέπτες να ανακαλύψουν μια εξαιρετική συλλογή, ενώ παράλληλα ενθαρρύνει τον προβληματισμό για τη σχέση μας με τη χλωρίδα και την πανίδα.

 

Το Musée de la Chasse et de la Nature είναι ένας συναρπαστικός χώρος που βρίσκεται στο Hôtel de Guénégaud και στο Hôtel de Mongelas. Στο μουσείο μπορείτε να ανακαλύψετε τις συλλογές του Ιδρύματος François-Sommer για το κυνήγι και τη φύση. Κάθε χρόνο, αυτό το ιδιωτικό μουσείο παρουσιάζει περιοδικές εκθέσεις.

Κάθε χρόνο, αυτό το ιδιωτικό μουσείο παρουσιάζει περιοδικές εκθέσεις και για τη Nuit des Musées 2025, το Musée de la Chasse et de la Nature παρουσιάζει επίσης ένα ειδικό πρόγραμμα.Με αφορμή την Ευρωπαϊκή Νύχτα Μουσείων, το Musée de la Chasse et de la Nature προσκαλεί την καλλιτέχνιδα Sheila Concari να καταλάβει την αυλή του μουσείου με το Serpens, μια καθηλωτική εγκατάσταση που σχεδιάστηκε σε συνεργασία με τον Nikolaï Saoulski.

 

Σχεδιασμένο ως μια πολυαισθητηριακή εμπειρία, το έργο αυτό μεταμορφώνει τον χώρο σε ένα ονειρικό, σεληνιακό τοπίο, όπου το φως και ο ήχος συμπλέκονται σε μια μαγευτική αλχημεία. Οι οπτικές προβολές και η ηλεκτροακουστική σύνθεση αλληλεπιδρούν για να ζωντανέψουν ένα σύμπαν που κατοικείται από ερπετοειδείς μορφές που αιωρούνται στην έλλειψη βαρύτητας - τόσες πολλές παρουσίες που παραπέμπουν σε μυστήριο και μεταμόρφωση.

 

Εμπνευσμένη από την αμφίσημη μορφή του φιδιού, σύμβολο της μεταμόρφωσης και της αναγέννησης, η Serpens εξερευνά τα όρια μεταξύ του οργανικού και του φανταστικού. Η ζωικότητα και η ανθρωπιά αναμειγνύονται για να δημιουργήσουν μια ζωντανή, σχεδόν ζωντανή παρουσία.

 

Το έργο αυτό αποτελεί το δεύτερο μέρος του κύκλου Lupus Homini Serpens, το

πρώτο κεφάλαιο του οποίου παρουσιάστηκε στο μουσείο τον περασμένο Νοέμβριο. Απηχώντας αυτή την εγκατάσταση, η Galerie Pierre-Alain Challier θα παρουσιάσει ταυτόχρονα ένα οσφρητικό έργο της Sheila Concari. Δημιουργημένο με τους αρωματοποιούς Camille Goutal και Isabelle Doyen, αυτό το πρωτότυπο κερί επεκτείνει την αισθητηριακή εξερεύνηση της καλλιτέχνιδας αποτυπώνοντας τη μυστηριώδη ουσία του φιδιού.

 

Πηγή :sortirparis.com

Μια έκθεση για τον μάγο τους χρώματος και τoν ποιητή των εικόνων Marc Chagall

 

"Η τέχνη πρέπει να είναι μια έκφραση αγάπης, αλλιώς δεν είναι τίποτα." έλεγε ο Marc Chagall (1887-1985), ένας από τους πιο συναρπαστικούς καλλιτέχνες του μοντερνισμού. Οι φανταστικές και ποιητικές εικόνες του χαρακτηρίζονται από φωτεινά, έντονα χρώματα και μοτίβα που παραμένουν αινιγματικά μέχρι σήμερα και εξακολουθούν να μας γοητεύουν.

 

Στην τεσσαρακοστή επέτειο από το θάνατο του ζωγράφου, η έκθεση συγκεντρώνει περίπου 100 έργα από όλες τις φάσεις της καριέρας του. Η έκθεση  με τίτλο "Marc Chagall - Early Works" στο K20 της Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen, που διοργανώνεται σε συνεργασία με την Albertina της Βιέννης, είναι μια μονογραφική έκθεση για το έργο του Ρωσο-Γάλλου ζωγράφου.

Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στα πρώιμα έργα που δημιουργήθηκαν μεταξύ 1910 και 1923. Ως νεαρός καλλιτέχνης στο Παρίσι, ο Chagall πειραματίστηκε με τον Φωβισμό και τον Κυβισμό, συνδυάζοντας τις νέες στιλιστικές τάσεις με εβραϊκά μοτίβα και ρωσικό φολκλόρ. Αυτό ήταν μοναδικό για την εποχή του και τον κατέστησε το «παιδί-θαύμα του μοντερνισμού». Η έκθεση αποκαλύπτει όχι μόνο τις ζωγραφικές επιρροές στο πρώιμο έργο του Chagall.

Μπορεί επίσης ο επισκέπτης να ανακαλύψει τη λιγότερο γνωστή σκοτεινή και κοινωνικά επικριτική πλευρά του καλλιτέχνη, η οποία δεν έχει χάσει τη σημασία της μέχρι σήμερα. Ανάμεσα στα εκθέματα, ξεχωρίζουν πίνακες όπως "Der Geiger" (1911) και "Schlafende mit Blumen" (1972), που αναδεικνύουν τη μοναδική του χρήση χρωμάτων και φαντασιακών εικόνων. Ο Pablo Picasso είχε πει κάποτε: "Όταν πεθάνει ο Matisse, ο Chagall θα είναι ο μόνος ζωγράφος που καταλαβαίνει πραγματικά το χρώμα."

 

 

Εκτός από τις πρωτοποριακές επιρροές, η έκθεση ρίχνει φως και στις σκοτεινές και κοινωνικά επικριτικές πτυχές της τέχνης του, οι οποίες παραμένουν διαχρονικά επίκαιρες. Το έργο του Chagall είναι έντονα επηρεασμένο από την καταγωγή του από τη μικρή εβραϊκή ορθόδοξη πόλη Vitebsk (σήμερα Λευκορωσία). Πολλοί από τους πίνακές του αντικατοπτρίζουν τη ζωή και τις παραδόσεις της παιδικής του ηλικίας, αλλά και τις τραυματικές εμπειρίες των διώξεων και του αποκλεισμού. Στα μεταγενέστερα έργα του από τη δεκαετία του 1960 έως τη δεκαετία του 1980, επεξεργάστηκε επίσης προσωπικές εμπειρίες και αντέδρασε στις παγκόσμιες κοινωνικές εξελίξεις.

 

 

 Λίγα λόγια για τον καλλιτέχνη

Ο Chagall μεγάλωσε στη μικρή πόλη Vitebsk (στη σημερινή Λευκορωσία) ως το μεγαλύτερο παιδί μιας ορθόδοξης εβραϊκής οικογένειας και προβληματίστηκε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του σχετικά με την καταγωγή του. Οι πίνακές του μιλούν για την καθημερινή ζωή και τα έθιμα, αλλά και για τον αποκλεισμό και τα πογκρόμ... το τραύμα των διώξεων, αλλά και με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής.

Έως 10 Αυγούστου 2025

Η αφύπνιση του μύθου: Gala Dalí- Μια έκθεση μόδας για την μούσα και θεά του Salvador Dali

 

 

Υπήρξε η μούσα  για τη Γαλάτεια των Σφαιρών, τη Παναγία του Πορτ Λιγκάτ, τη Leda Atomica, το Dream of Venus του Salvador Dali! Με αφορμή την 130ή επέτειο από τη γέννησή της (το 1894 στο Καζάν της Ρωσίας), τιμάται η Gala, μέσα από τη μόδα με το τρίτο μέρος κύκλου εκθέσεων μικρού σχήματος. Οι τρεις συλλογές (άνοιξη-καλοκαίρι, υψηλή ραπτική και φθινόπωρο-χειμώνας) αναδεικνύουν μερικά από τα πιο εμβληματικά κομμάτια από το προσωπικό της αρχείο, στην οποία σχέδια υψηλής ραπτικής των Elsa Schiaparelli και Michel Goma αλλάκαι με ρούχα του Hubert de Givenchy ή του Oleg Cassini. Επίσης, με ρούχα χωρίς ετικέτα που μας υπενθυμίζουν ότι η εικόνα της ξεπερνά κατά πολύ την ετικέτα και αποτελεί την αντανάκλαση μιας μοναδικής προσωπικότητας, απαλλαγμένης από περιορισμούς, η οποία, πάνω απ' όλα, παρέμενε πάντα πιστή στον εαυτό της.

 της Μαρία Αλιμπέρτη

Το σχέδιο της έκθεσης, που φιλοξενείται το κάστρο Púbol,  εκεί που η Gala Dalí πέρασε το τελευταίο μέρος της ζωής της, μια νέα έκθεση μόδας ρίχνει φως στην τολμηρή προσωπικότητά της και την αντισυμβατική ζωή της. Η έκεθση είναι καρπός της συνεργασίας μεταξύ του Ιδρύματος Gala-Salvador Dalí και του La Roca Village, αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης πρωτοβουλίας που διαπνέεται από την επιθυμία να ανακαλύψουμε εκ νέου την ταυτότητα της Gala Dalí και να αξιολογήσουμε την επίδρασή της στη μόδα, τον πολιτισμό και την κοινωνία.

Εκθέματα

Μέσα από τα πιο αξιοσημείωτα σχέδια μόδας και αξεσουάρ από το προσωπικό αρχείο της Gala, οι θεατές θα εντρυφήσουν βαθύτερα στη γυναίκα με τη δική της προσωπικότητα που βρίσκεται πίσω από τον Σαλβαδόρ Νταλί. Έχοντας εμπιστοσύνη στην εικόνα που επιθυμούσε να προβάλει, η Gala βρήκε στις δημιουργίες της Elsa Schiaparelli, της Mimi di Niscemi και του Maurice Renoma, μεταξύ άλλων, ένα νόμιμο και ισχυρό μέσο έκφρασης και αυτογνωσίας, το οποίο της επέτρεψε να προσθέσει στρώματα στο μύθο που φιλοδοξούσε να γίνει.

Η ζωή και το πάθος

Μούσα, σύζυγος, εκπρόσωπος,... Η Gala-Έλενα Ιβάνοβνα Ντιακόνοβα- ήταν μια από τις πιο μυστηριώδεις και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες του 20ού αιώνα. Γεννημένη στη Ρωσία, υπήρξε πηγή έμπνευσης και σύντροφος του διάσημου σουρεαλιστή ζωγράφου Σαλβαδόρ Νταλί. Η σχέση τους άρχισε το 1929, όταν η Gala γνώρισε τον Νταλί ενώ ήταν ακόμα παντρεμένη με τον Γάλλο ποιητή Πολ Ελυάρ. Η Gala χώρισε και αφιέρωσε τη ζωή της στον Νταλί, επηρεάζοντας καθοριστικά την καλλιτεχνική του πορεία, στην πραγματικότητα υπήρξε συνεργάτης του. νεργά στη διαχείριση της καριέρας του, διαπραγματευόταν συμβόλαια και προωθούσε το έργο του σε γκαλερί και συλλέκτες. Ο Νταλί συχνά υπέγραφε έργα με τα ονόματα και των δύο, δείχνοντας την αφοσίωσή του σε εκείνη. Η Gala αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλά από τα έργα του, όπως ο πίνακας "Η Γαλάτεια των Σφαιρών", που συνδυάζει την τέχνη με την επιστήμη.

Η ζωή τους χαρακτηριζόταν από πάθος, αντιφάσεις και έντονα συναισθήματα, ενώ η Gala είχε σημαντική επιρροή και στη μόδα, συνεργαζόμενη με σχεδιαστές όπως η Coco Chanel. Παρά τις προσωπικές τους διαφορές, ο Νταλί την περιέγραφε ως το κέντρο της ζωής και της τέχνης του

 

 

Κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Gala υιοθέτησε διαφορετικούς ρόλους ή ταυτότητες σε σχέση με τον καλλιτέχνη, αποκαλύπτοντας τον εαυτό της ως μια δημιουργική και αποφασιστική γυναίκα που γνώριζε πολύ καλά πώς ήθελε να παρουσιάσει τον εαυτό της και που ασκούσε έναν συνεχή έλεγχο της αναπαράστασής της στα διάφορα έργα τέχνης, τις φωτογραφίες και τις δράσεις του Νταλί στις οποίες εμφανίζεται. Με τον τρόπο αυτό συμμετείχε ενεργά στη διαμόρφωση της εικόνας της  και, ως ένα βαθμό, ήταν και η υποκινήτρια του δικού της μύθου.

 

Έως  7 Ιανουαρίου 2026

 

Η γυναικεία πινελιά στην avant –garde στην έκθεση "31 Women. An Exhibition by Peggy Guggenheim”

Eνάντια στις κοινωνικές προσδοκίες και τους ρόλους των φύλων που υπαγόρευε η αστική ιδεολογία... Επαναστατικές, ανεξάρτητες και αφοσιωμένες, καθεμία από αυτές ήξερε πώς να αμφισβητεί και να εκθέτει τις πατριαρχικές παραδοχές...

Φως στην θηλυκή  δημιουργία επέλεξε να ρίξει το 1943 η συλλέκτρια Peggy Guggenheim σε μια από τις πρώτες εκθέσεις αφιερωμένη αποκλειστικά στο έργο γυναικών καλλιτεχνών στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην γκαλερί Art of This Century της Νέας Υόρκης. Με τίτλο Exhibition by 31 Women, ένας από τους στόχους της Guggenheim ήταν να αναδείξει τη συμβολή των γυναικών καλλιτεχνών, οι οποίες συχνά απορρίπτονταν από την πατριαρχική νοοτροπία της εποχής. 

 Η έκθεση διοργανώνεται  ξανά από την Fundación MAPFRE της Μαδρίτης σε συνεργασία με την MAC/CCB, με ένα εξαιρετικό δάνειο από τη συλλογή "The 31 Women Collection" της Guggenheim του 1943.

 

Σε μια εποχή που οι γυναίκες λειτουργούσαν ως μούσες, μιμητές ή σύντροφοι διάσημων ανδρών καλλιτεχνών η Peggy Guggenheim βοήθησε να αναδυθεί το άρωμα γυναίκας στη Τέχνη. Επέλεξε 31 Γυναίκες –καλλιτέχνες, καταξιωμένες δημιουργούς και ανερχόμενα ταλέντα, οι οποίες προέρχονταν από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλές από τις οποίες συνδέονταν με τον υπερρεαλισμό και την αφηρημένη τέχνη. 

Έχοντας επίγνωση των προκλήσεων που αντιμετώπιζαν επειδή ήταν γυναίκες, αυτές οι καλλιτέχνιδες συχνά πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα χρησιμοποιώντας τις κυρίαρχες καλλιτεχνικές γλώσσες της εποχής τους: επανερμήνευσαν τις συνεισφορές του Σουρεαλισμού και του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού για να αναδείξουν τις πατριαρχικές αρχές στις οποίες βασίζονταν τα κινήματα αυτά.

Σίγουρα, ανάμεσα σε αυτές που η Peggy Guggenheim, η Frida Kalho τα κατάφερε καλύτερα όσο καμία όχι μόνο να ξεπεράσει σε φήμη του συζύγου της, να γίνει σύμβολο για το Μεξικό και να ξεχωρίσει ως γυναίκα καλλιτέχνης, να είναι σχεδόν σήμερα σύμβολο των φεμινιστριών. Λιγότεροι θα γνωρίζουν για την Μeraud Guevara, το γένος Guinness που συνδέθηκε με τον Picabia, ο οποίος  έγραψε και τον πρόλογο στον  κατάλογο της πρώτης της έκθεσης στην Galerie Van Leer, στο Παρίσι. Η Meraud συναναστράφηκε την Γερτρούδη Στάιν και τους παρισινούς νεορομαντικούς ζωγράφους, μοιράστηκε ανησυχίες με τον γλύπτη Alberto Giacometti, τον Βρετονό ζωγράφο Pierre Tal-Coat και άλλους.

 

Στην έκθεση θα συμπεριληφθούν έργα της Dorothea Margaret Tanning, ίσως της πιο γνωστής Αμερικανίδας σουρρεαλίστριας ζωγράφου, χαράκτη, γλύπτρια, συγγραφέας και ποιήτρια. Το πρώιμο έργο της επηρεάστηκε από τον υπερρεαλισμό. Υπήρξε  εμπορική καλλιτέχνιδα, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με τη ζωγραφική της, και ανακάλυψε τον υπερρεαλισμό στη σημαδιακή έκθεση του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης του 1936, Φανταστική Τέχνη, Νταντά και Υπερρεαλισμός

 

Άγνωστη παραμένει σήμερα η Anne Harvey (1916-1967), θεία του Στίβεν Χάρβεϊ. Η Anne επέδειξε ένα πρώιμο ταλέντο στο σχέδιο και τη ζωγραφική στα προεφηβικά της χρόνια  στο Σικάγο και το 1928  ταξίδεψε στο Παρίσι με βοήθεια από τη θεία της και εκεί ξεκίνησε η ζωή της «ανάμεσα σε καλλιτέχνες και ζωγράφους». Σε αυτό το σημείο της ζωής της, οι πύλες στο κάστρο του κόσμου της τέχνης άνοιξαν διάπλατα. Η Anne γνώρισε τον Pascin (του οποίου το σχέδιο του 1929 της δωδεκάχρονης Anne αναπαράγεται στον κατάλογο), τους Leger, Matisse, Picasso, Calder, Survage και Brancusi, μεταξύ άλλων.

Η Meret Oppenheim στο έργο της ενσωματώσε πολλά καλλιτεχνικά κινήματα του 20ού αιώνα, ιδιαίτερα τον ντανταϊσμό και τον σουρεαλισμό, αλλά θεωρείται στοχαστής που ακολούθησε το δικό της όραμα. Με σπουδές στο Παρίσι, σχετίστηκε με μέλη του σουρεαλιστικού κύκλου, May Ray, Andre Breton, Marcel Duchamp και Max Ernst. Έγινε γνωστή για το έργο της το φλιτζάνι τσαγιού της, Object (Le déjeuner en fourrure [Γεύμα με γούνα]), το οποίο έγινε σύμβολο της τέχνης του 20ού αιώνα. Παίρνοντας αποστάσεις από τους Σουρεαλιστές επέστρεψε στην Ελβετία κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Επανήλθε στα μέσα της δεκαετίας του 1950, υπερασπιζόμενη για άλλη μια φορά την ατομικότητα και τη θηλυκότητα της. Στην περίφημη ομιλία αποδοχής της για το Βραβείο Τέχνης της Πόλης της Βασιλείας το 1975, η Oppenheim  έθιξε το θέμα της γυναίκας καλλιτέχνιδας και της προσωπικής ελευθερίας, υπερασπιζόμενη το «ανδρόγυνο του νου» και διακήρυξε ότι «Η ελευθερία δεν σου δίνεται, πρέπει να την αδράξεις».

 

Η δε Valentine Hugo συνεργάστηκε με  τον Jean Cocteau σε σχέδια μπαλέτου τη δεκαετία του 1920, ο οποίος τη σύστησε στους σουρεαλιστές. Μέσα από την ενασχόλησή της με τον σουρεαλιστικό κύκλο, έγινε φίλη και συνεργάτιδα με τους André Breton, Jacqueline Lamba, Pablo Picasso, Paul Éluard, Salvador Dalí και Max Ernst.

 

Η Jacqueline Lamba  σύζυγος του André Breton, ηγέτη της Σουρεαλιστικής Ομάδας, το 1934, υπήρξε ταλαντούχα καλλιτέχνιδα. Η  Lamba συμμετείχε σε πολλές σουρεαλιστικές δραστηριότητες και οι πίνακές της εμφανίστηκαν σε ομαδικές εκθέσεις από το 1934 έως το 1948. Μαζί με τον σύζυγό της μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη τα πρώτα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με αρκετούς σουρεαλιστές που είχαν ήδη εξοριστεί εκεί.

 

Η επαναστάτρια του σχεδιασμού  και πρωτοπόρος Elizabeth Eyre (ο θείος της Wilson Eyre ήταν κορυφαίος αρχιτέκτονας Arts and Crafts και πρόγονος ήταν ο ιδιαίτερος γραμματέας του George Washington), έλαμψε σαν κομήτης σε όλο τον 20ό αιώνα, μετακινούμενη μεταξύ Παρισιού και Ρώμης. Σπούδασε στο Arts Students League του Μανχάταν (ένας από τους δασκάλους της ήταν ο ζωγράφος Robert Henri), έγραψε σημαντικά άρθρα, σχεδίασε εσωτερικούς χώρους και έπιπλα που χαιρετίστηκαν για τον έντονο νεωτερισμό τους, σχεδίασε πορτρέτα κοινωνικών μορφών και εικονογράφησε παιδικά βιβλία.

Αξίζει να επισκεφθείτε την έκθεση και να γνωρίσετε όλο το γυναικείο αυτό κύμα δημιουργικότητας.Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα των  καλλιτεχνών:  Meraud Guinness Guevara, Anne Harvey, Valentine Hugo, Buffie Johnson, Frida Kahlo, Jacqueline Lamba, Eyre de Lanux, Gypsy Rose Lee, Hazel McKinley, Aline Meyer Liebman, Louise Nevelson, Meret Oppenheim, Milena Pavlovic-Barilli, Barbara Poe-Levee Reis, Irene Rice Pereira, Kay Sage, Gretchen Schoeninger, Sonja Sekula, Esphyr Slobodkina, Hedda Sterne, Sophie Taeuber-Arp, Dorothea Tanning, Julia Thecla, Pegeen Vail Guggenheim και Maria Helena Vieira da Silva.

 

 

 

 

Έως 29 Ιουνίου 2025

https://www.ccb.pt/en/evento/31-women-an-exhibition-by-peggy-guggenheim/

 

Η έκθεση «Turner and Constable» έρχεται στη Tate Britain

 

Η αντιπαλότητα του J. M. W. Turner και του John Constable είναι μία από τις μεγαλύτερες στην Iστορία της Tέχνης. 250 χρόνια μετά τη γέννησή τους, οι δύο μεγάλοι της Τοπιογραφίας θα συναντηθούν σε μια έκθεση-ορόσημο στην Tate Britain του Λονδίνου στις 27 Νοεμβρίου.

Γεννημένοι στο Λονδίνο το 1775 και στο Σάφολκ το 1776, αντίστοιχα, οι καλλιτέχνες θεωρούνται δύο από τους μεγαλύτερους ζωγράφους τοπίου της Βρετανίας. Ενώ και οι δύο είχαν ισχυρούς δεσμούς με τη φύση, την απεικόνισαν με πολύ διαφορετικούς τρόπους. Ο Turner απεικόνιζε μεγαλειώδεις σκηνές από τα ταξίδια του με τολμηρές πινελιές και δραματική χρήση του φωτός και του χρώματος, ενώ ο Constable επέστρεφε ξανά και ξανά σε οικεία μέρη, αναζητώντας τη φρεσκάδα μέσα από την επανάληψη.

 

Η έκθεση «ξετυλίγεται» μέσα από έναν συνδυασμό πινάκων ζωγραφικής, σελίδων από τετράδια σκίτσων και προσωπικών αντικειμένων! Η έκθεση με τίτλο «Turner and Constable» θα αναπτύξει μια ολοκληρωμένη άποψη για τον κάθε καλλιτέχνη, προσφέροντας στους επισκέπτες την ευκαιρία να συγκρίνουν και να αντιπαραβάλουν τις ξεχωριστές τους προσεγγίσεις. Τα σημαντικότερα σημεία θα περιλαμβάνουν τους μεταγενέστερους αφηρημένους πίνακες του Turner, οι οποίοι σόκαραν τους συγχρόνους του και συνέχισαν να εμπνέουν τον Claude Monet, καθώς και τα σκίτσα σύννεφων του Constable, τα οποία αναδεικνύουν τη μοναδική ικανότητά του να απεικονίζει τη δυναμική, διαρκώς μεταβαλλόμενη ποιότητα του φωτός και της φύσης.

Αξίζει να αναφερθεί ότι οι ζωγράφοι τοπίου Turner και Constable ήταν σημαντικοί εκπρόσωποι του ρομαντισμού, ενός καλλιτεχνικού κινήματος των τελών του 1700 έως τα μέσα του 1800 που έδωσε έμφαση στη συναισθηματική ανταπόκριση στη φύση. Ο Τέρνερ, ο οποίος ταξίδευε εκτενώς, συχνά εμπλούτιζε τα δραματικά θαλασσογραφικά και τοπία του με λογοτεχνικούς ή ιστορικούς υπαινιγμούς. Ο Constable, ο οποίος δεν έφυγε ποτέ από την Αγγλία, προτιμούσε πιο ευθύγραμμες απεικονίσεις ήρεμων αγροτικών τοπίων.

Αντίθεση και  συμπόρευση

Δουλεύοντας στο στούντιο με βάση τα σκίτσα και τη φαντασία του, ο Τέρνερ ανακάτευε τα λαδομπογιές του με ρευστά στρώματα ημιδιαφανούς χρώματος. Ο Constable, ζωγραφίζοντας μερικές φορές απευθείας σε εξωτερικούς χώρους, εφάρμοζε τρεμάμενες πινελιές από παχιά, αδιαφανή λάδια. Παρά τις διαφορές στην ιδιοσυγκρασία και την τεχνική τους, ο Turner και ο Constable προκαλούν την ίδια λατρεία της φύσης που διαπνέει τη λογοτεχνία των συγχρόνων τους, των ρομαντικών ποιητών Wordsworth, Coleridge, Byron, Shelley και Keats.

Και οι δυο μαζί άλλαξαν το πρόσωπο της βρετανικής τέχνης, ενώ έχουν θεωρηθεί ως πολικά αντίθετοι. Διαφοροποιούμενοι ως προς την ιδιοσυγκρασία, το υπόβαθρο, τις πεποιθήσεις και το όραμα, δημιούργησαν εικόνες τόσο διαφορετικές όσο και οι προσωπικότητές τους.

 

Ωστόσο, από πολλές απόψεις ήταν συνοδοιπόροι. Ως παιδιά του τέλους του 18ου αιώνα, και οι δύο αντιμετώπιζαν τις ίδιες προκλήσεις και ευκαιρίες. Πάνω απ' όλα, είχαν κοινό σκοπό ως υπέρμαχοι μιας ξεχωριστής βρετανικής τέχνης. Μέσω του έργου τους, αγωνίστηκαν για την αναγνώριση και την εκτίμηση της ζωγραφικής τοπίου -και με τον τρόπο αυτό εξασφάλισαν ότι η φήμη τους θα ήταν για πάντα συνυφασμένη και αλληλένδετη.

 

Το ερώτημα γιατί οι δύο μεγαλύτεροι ζωγράφοι της Βρετανίας μισούσαν ο ένας τον άλλον απασχόλει ακόμη και τους νεότερους χρόνους, τον Βρετανικό Τύπο: Οι δύο καλλιτέχνες ήταν αντίθετοι εμφανισιακά και σε επίπεδο ιδιοσυγκρασίας. Και οι δύο γεννήθηκαν στη νότια Αγγλία στα μέσα της δεκαετίας του 1770. Ο Turner παρέμεινε εργένης και έζησε με τον πατέρα του ενώ Ο Constable απέκτησε επτά παιδιά από τη σύζυγό του Maria Bicknell. Ο Turner ήταν μόλις 15 ετών όταν έκανε την πρώτη του έκθεση στην Ακαδημία, ενώ ο Constable ήταν σχεδόν 40 ετών, σύμφωνα με παλαιότερο δημοσιεύμα DAILY MAIL. Μάλιστα έτυχε να εκθέσουν δίπλα-δίπλα στις ψηλοτάβανες αίθουσες της Ακαδημίας!

Έως 12 Απριλίου 2026

Πηγές: www.tate.org.uk, nga.gov/,yalebooks.co.uk/, dailymail.co.uk