Χόμπιτ: η μάχη των πέντε κινηματογραφικών λαθών

Σάββατο βράδυ, κρύο και όπως είναι φυσικό αποζητούμε ένα ζεστό χώρο για την έξοδό μας. Η παρέα ψηφίζει σινεμά, αλλά όταν φθάνουμε στο γκισέ του πολυ-κινηματογράφου μετά από διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην δελεαστική μυρωδικά ποπ κορν και νάτσος καθώς και την απίστευτη φασαρία των θαμώνων, μαθαίνουμε ότι τα εισιτήρια έχουν εξαντηληθεί για την ταινία της επιλογής μας. Για κακή μας τύχη παίρνουμε απόφαση στο λεπτό, και γράφω δυστυχώς γιατί  πληρώσαμε εισιτήριο για μια ταινία που έχουμε ξαναδεί πολλάκις και χωρίς καμία πρωτοτυπία!

της Μαρίας Αλιμπέρτη

 Παρά την προσπάθεια να παραχθεί ένα ακόμη έπος, οι δημιουργοί  του "Χόμπιτ η μάχη των πέντε στρατών" αναλώνονται σε ίδια καλούπια και στο ίδιο αφηγηματικό ύφος, στα ίδια κλασικά γενικά πλάνα, στο ίδιο  ηθικοπλαστικό πνεύμα και αμερικάνικο κλισέ: οι ήρωες-λεβέντες θα σώσουν τον κόσμο! Οι καλοί νάνοι, τα καλά ξωτικά πέφτουν στην μάχη ενάντια στα κακά Ορκς σε μια κινηματογραφική φλυαρία που μας έκανε να μπουχτίσουμε από την βία και το φθηνό συναίσθημα.

 Ναι, μεν οι σκηνές με μάχες προκαλούν ένταση στους νευρώνες του εγκεφάλου μας, άλλα δε όταν μια ταινία αναλώνεται κατά τα 2/3 της σε πολεμοχαρείς σκηνές το μόνο που προκαλεί  εν τέλει στον εγκέφαλο είναι η τάση να κάνει ένα διάλειμμα για ύπνο. 

Ο διπλανός μου φανερά βαρέθηκε, εγώ χασμουρίθηκα, ένας ακόμη από την παρέα κοίταζε  τακτικά το ρολόι του. Παροδικά χάζεψα το love story του ξωτικού και του νάνου  που ευτυχώς δεν είχε το συνηθισμένο τέλος "έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα".

Η μάχη των πέντε στρατών  ή η μάχη των πέντε κινηματογραφικών λαθών: επανάληψη, ρηχότητα, μηδέν ευρηματικότητα, κακή μεταφορά ενός εκδοτικού best seller και πολυλογία.

Σε αυτό το εγχείρημα κινηματογραφικής μεταφοράς του έργου του Τολκιν το μόνο που μπορείς να θαυμάσεις είναι τα εφέ, τα κοστούμια και γενικότερα την επίδραση της τεχνολογίας στην 7η τέχνη γιατί κατ'άλλα η ταινία θυμίζει αυτό που στην καθομιλουμένη λέμε... το παραδοσιακό φαγητό της Σαντορίνης, την φάβα!