Κορίτσια ντυμένα πολύχρωμα παίρνουν θέση σε μαύρο φόντο. Έχουν κοκκινήσει τις άκρες των δακτύλων τους σαν χορεύτριες του ινδικού κλασσικού χορού Bharat Natyam. Με συμβολικές χειρονομίες , λόγο και κώδικες της νοηματικής γλώσσας μας μεταφέρουν σε ένα παράλληλο σύμπαν σε μια ινδική πόλη. Η θεατρική ομάδα κωφών «Τρελά χρώματα» επιχείρησε αυτή τη φορά τη θεατρική μεταφορά του βιβλίου «Το Υπουργείο της Υπέρτατης Ευτυχίας» της βραβευμένης με Μπούκερ Roy Arundhati.
Μια παράσταση που παρουσιάζεται στο Θέατρο Άβατον μιλά για τα δικαιώματα των ανθρώπων εφαρμόζοντας την ισότητα στην πράξη καθώς η ομάδα των ηθοποιών ακουόντων και μη ακουόντων δίνει χρώμα… σε «γκρίζα» θέματα! Άξια πολλών συγχαρητηρίων η ομάδα «Τρελά
Χρώματα» καινοτομεί για τα ελληνικά δεδομένα εφαρμόζοντας την συμπερίληψη ατόμων με αναπηρία και μας φέρνει πιο κοντά στην νοηματική γλώσσα «διαγράφοντας» το στίγμα για τους μη ακούοντες.
της Μαρίας Αλιμπέρτη
Το άνοιγμα στο «αλλιώτικο» είναι εμφανές στις παραστάσεις τους καθώς και στην προηγούμενηη παράσταση τους είχαν καταπιαστεί με διαφορετικούς πολιτισμούς. Αυτή τη φορά τολμούν και μιλάνε για θέματα ταμπού, των ερμαφρόδιτων ανθρώπων…. Έτσι η εν λόγω παράσταση δεν έχει μόνο την ιδιαιτερότητα της συνύπαρξης επάνω στη σκηνή των ήχων και της νοηματικής γλώσσας με παράλληλο υποτιτλισμό, αλλά και μια πρωτοποριακή και αιχμηρή θεματολογία που έρχεται να κουμπώσει με τα αιτήματα και το κλίμα της εποχής, το Ελληνικό κίνημα #metoo, τις γυναικοκτονίες, την βία και την ψυχολογική της μορφή, αυτής της κακοποιητικής συμπεριφροάς σε βάρος των συνανθρώπων μας, ανεξαρτήτως φύλου.
Σε αυτή την παράσταση η ομάδα φέρνει επί σκηνής διαφορετικές ιστορίες που στέλνουν το μήνυμα του δικαιώματος στην διαφορετικότητα, θίγοντας επιμέρους ζητήματα της αγάπης και της αποδοχής από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, αλλά κυρίως την ανθρώπινη μάχη για μια καλύτερη ζωή. Με χιούμορ και με τρυφερότητα καθώς και μια εικαστικά προσεγμένη απόδοση η ομάδα προσεγγίζει το θέμα , δημιουργώντας εικόνες μέσω της αφήγησης του χορού και της κίνησης και άλλοτε με φόρμες που θυμίζουν ανθρώπινα γλυπτά.
Παρά την δυσκολία του εγχειρήματος να μεταφέρουν στο θεατρικό σανίδι ένα επιτυχημένο βιβλίο καταφέρνουν να μας μεταφέρουν την ατμόσφαιρα της Ινδίας, την κουλτούρα και την υψηλή αισθητική με αναφορές σε μύθους, παραμύθια, νοοτροπία των ντόπιων κ.ά. Οι ηρωίδες αφηγούνται περιπέτειες, ζουν ιστορικά γεγονότα αλλά τα βιώνουν με δικό τους τρόπο. Σε ένα «ψηφιδωτό» εξιστορήσεων οι ζωές τους σε κάποια σημεία τέμνονται οπότε ….ένα κορίτσι φυλακισμένο σε ένα σώμα αγοριού θα βρεθεί σε ένα στο σπίτι του παραδείσου, των Χίτζρα, με άλλα τέτοια βασανισμένα κορίτσια. Ένα από αυτά θα συναντήσει έναν απεσταλμένο Ιρακινό συνονόματο του Σαντάμ Χουσείν…Ένα μωρό θα εγκαταλειφθεί σε μια διαδήλωση …
Μια κοινωνία με
τάξεις όπως οι ινδικές κάστες γίνεται ο καμβάς για να προβληματιστούμε και να
αναλογιστούμε πως μέσα σε τέτοια κουτάκια -συμβάσεις κλείνουμε χωρίς να το
παραδεχόμαστε τους ανθρώπους και εμείς οι δήθεν προοδευτικοί δυτικοί. Και
μπορεί η παράσταση να είναι πολύ ευχάριστη, με μια μικρή δυσκολία στην
παρακολούθηση των πολλών πυκνών ιστοριών, όμως βάζει την σκέψη σε τροχιά να
αναρωτηθεί και να βρει αλήθειες και να εντοπίσει κακοποιητικές –ρατσιστικές συμπεριφορές
σε σύγχρονες κοινωνίες, όπως η δική μας εν έτη 2021. Συνεπώς, η δίγλωσση
παράσταση για ακούοντες και μη αποτελεί
ταυτόχρονα γέφυρα Ανατολής και Δύσης και ένα παράδειγμα σεβασμού στην ισότητα
της δημιουργίας και έκφρασής μεταξύ ανθρώπων απλά διαφορετικών δυνατοτήτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου