«Τα Τείχη της Ιεριχούς»: Όταν η κοινωνία χτίζει κάγκελα πιο ψηλά κι από την καρδιά

Η ταινία "Τα Τείχη της Ιεριχούς" (The Walls of Jericho, 1948) είναι ένα κοινωνικό και πολιτικό δράμα που διατηρεί τη δύναμή του μέσα στον χρόνο, σαν παλιό κρασί που ωριμάζει και αποκαλύπτει νέες αποχρώσεις σε κάθε θέαση. Με φόντο την Αμερική των αρχών του 20ού αιώνα, η ταινία αναδεικνύει διαχρονικά ζητήματα όπως είναι ο καθωσπρεπισμός, οι κοινωνικοί φραγμοί και η εσωτερική φυλακή που χτίζουμε μόνοι μας. 

Με προβλημάτισε το πόσο επίκαιρα παραμένουν ζητήματα όπως η διαφθορά και τα σκάνδαλα μιας μικρής κοινωνίας που αποτελούν αντανάκλαση μια όλοκληρης χώρας. Δυστυχώς παρά την πρόοδο σε κάποιες "κακιές συνήθειας" παραμένει κολλημένη η ανθρωπότητα και ας αλλάζουν οι δεκαετίες και οι  αιώνες.

της Μαρίας Αλιμπέρη

Η σκηνοθεσία του John M. Stahl βασίζεται στο μυθιστόρημα του Paul Wellmanκαι αποτυπώνει με ακρίβεια την ατμόσφαιρα μιας μικρής πόλης του Κάνσας, όπου η φιλοδοξία, η υποκρισία και οι προσωπικές επιθυμίες συγκρούονται με τις κοινωνικές νόρμες. Ο Cornel Wilde υποδύεται τον Dave Connors, έναν φιλόδοξο δικηγόρο που παλεύει ανάμεσα στην πολιτική του καριέρα και την προσωπική του ζωή. Η Anne Baxter ενσαρκώνει την Julia Norman, μια γυναίκα-δικηγόρο σε μια εποχή που η παρουσία της στον χώρο ήταν σπάνια, προσδίδοντας βάθος και αξιοπρέπεια στον ρόλο της.

Ερμηνείες

Η Linda Darnell και η Ann Dvorak ξεχωρίζουν ακόμη  με τις ερμηνείες τους ως γυναίκες που χρησιμοποιούν διαφορετικά μέσα για να επιβληθούν: η μία με χειριστικότητα, η άλλη με την αυτοκαταστροφή του αλκοολισμού. Οι χαρακτήρες τους αποκαλύπτουν τις σκοτεινές πλευρές της κοινωνικής ανέλιξης και της συναισθηματικής εξάρτησης. Ο Kirk Douglas, στον ρόλο του Tucker Wedge, προσθέτει δυναμισμό και ένταση, ενισχύοντας τις συγκρούσεις που διαπερνούν την ιστορία.

Νοήματα

Η ταινία θίγει με τόλμη τον αδικαιολόγητο ανταγωνισμό, τον καιροσκοπισμό και την αγάπη που αντί να απελευθερώνει, εγκλωβίζει. Οι κοινωνικές συμβάσεις παρουσιάζονται ως τείχη – όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά – που οι χαρακτήρες καλούνται να γκρεμίσουν ή να αποδεχτούν. Η μουσική υπόκρουση των Cyril J. Mockridge και Alfred Newman ενισχύει την συναισθηματική φόρτιση, ενώ η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Arthur C. Miller δημιουργεί έντονες αντιθέσεις αποδεικνύοντας τη σημασία του σωστού φωτισμού στον κινηματογράφο.

Η ταινία έλαβε ανάμεικτες κριτικές κατά την κυκλοφορία της, με αρκετούς να την χαρακτηρίζουν ως «καλοφτιαγμένο κοινωνικό μελόδραμα» και άλλους να την επαινούν για τις ερμηνείες και τη σκηνοθετική της συνέπεια. Σήμερα, επανεκτιμάται ως ένα έργο που αποτυπώνει με ευαισθησία τις μεταπολεμικές ανησυχίες και τις εσωτερικές συγκρούσεις των ανθρώπων, παραμένοντας επίκαιρο και ουσιαστικό. Σίγουρα όμως με μια προσωπική ματιά κάποιο προβληματισμό για το σήμερα θα ιτνριγκάρει και σε εσάς!