Ραντεβού στο Θέατρο Βικτώρια με τον…“φίλο μου το Λευτεράκη”!

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Κυριακή βραδάκι, λίγο πριν τις 9. Σε μια πολυσύχναστη συνοικία στο κέντρο της Αθήνας. Παρκάρω με το αυτοκίνητο λίγα στενά πιο πάνω από τον τελικό προορισμό μου, γωνία Μαγνησίας και 3^ης Σεπτεμβρίου. Κατευθύνομαι με γοργό βηματισμό προς το ζεστό και φιλόξενο χώρο που στεγάζει από τις 7 Νοεμβρίου μια από τις κατεξοχήν αγαπημένες παραστάσεις βασισμένη στο σενάριο του Αλέκου Σακελλάριου: “Ο φίλος μου ο Λευτεράκης”. Η φωτεινή επιγραφή στην είσοδο του θεάτρου Βικτώρια προαναγγέλλει με περηφάνια του λόγου το αληθές, όπως και όλος ο κόσμος που έχει συγκεντρωθεί στην είσοδο και στο φουαγιέ του θεάτρου, αναμένοντας το τρίτο καμπανάκι, που θα σημάνει την επίσημη έναρξη της παράστασης. 

Πριν εισέλθω στον κυρίως χώρο του θεάτρου, δεν μπορώ να μην επισημάνω νοερά το πόσο η κρίση που βιώνουμε ως χώρα, έχει επηρεάσει τον τρόπο που παρουσιάζονται πλέον οι διάφορες ψυχαγωγικές προτάσεις στο κοινό που επιθυμεί να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Ψυχαγωγία μεν, αλλά και υλικό για στοχασμό και τέρψη του εγκεφάλου, δε. Είναι μία από εκείνες τις φορές, που θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η κρίση λειτουργεί υπέρ μας. Έτσι για αλλαγή. Διότι πλέον δίνεται όλο και συχνότερα σημασία στην ουσία του προς παρουσίαση εκάστοτε ψυχαγωγικού θέματος και όχι στο περιτύλιγμά του. Στο κυρίως θέμα και όχι στα…πέριξ, τύπου εντυπωσιακά ντεκόρ, φρου-φρου, φύκια και μεταξωτές κορδέλες σκηνικών, διακοσμητικών και συμπεριφορών. Όταν η απλότητα και το λιτό του πράγματος καταργεί το σύνθετο και πομπώδες, που όμως στερείται περιεχομένου και νοήματος ύπαρξης. 

Το τρίτο καμπανάκι ηχεί αποφασιστικά και τα φώτα σβήνουν για να ανάψουν αμέσως μετά αποκαλύπτοντας το εσωτερικό ενός σαλονιού της δεκαετίας του ’60 και δύο εκ των πρωταγωνιστών να δίνουν δυναμικά το παρόν επί σκηνής. Ο Σπύρος Πούλης στο ρόλο του Θοδωρή και η Βάσω Γουλιελμάκη, σε εκείνον της ερωμένης που από τα πρώτα λεπτά της στιχομυθίας τους παρασέρνουν το κοινό σε ένα ταξίδι γέλιου και ευδαιμονίας, που συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Οι ευφάνταστοι διάλογοι των ηθοποιών, η ύπαρξη ενός σεναρίου που διανθίστηκε σκηνοθετικά με ευρήματα προσαρμοσμένα στο σύγχρονο τρόπο ζωής από πλευράς των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, η ιδανική χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών και η διάθεση για γέλιο που το έχουμε όλοι μας τόσο πολύ ανάγκη, συνετέλεσαν στο να ανακηρυχθεί η εν λόγω παράσταση πανηγυρικά ως η κωμωδία του χειμώνα, που θα ανασύρει το πηγαίο γέλιο μέσα από την ψυχή και του πιο απαιτητικού και δύσπιστου θεατή. Απολαυστικός στην ερμηνεία του, τόσο ο πρωταγωνιστής, όσο και όλο το επιτελείο των ηθοποιών, όπως η Μαρία Ανδρούτσου, στο ρόλο της απατημένης συζύγου, η Χριστίνα Τσάφου, σε εκείνον της Ελένης, φίλης της προαναφερθείσας, ο Μάνος Παπαγιάννης, στο ρόλο του Λευτεράκη, ο Γιάννης Μποστατζόγλου σε έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του ο και Χάρης Γρηγορόπουλος να υποδύεται έναν εξίσου απολαυστικό χαρακτήρα. 

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ήταν από τις λίγες φορές που γυρνώντας διακριτικά το κεφάλι μου προς όλες τις κατευθύνσεις κατά τη διάρκεια της παράστασης, δεν παρατήρησα ούτε έναν που να μην έχει στο πρόσωπό του την ίδια χαρούμενη και χαμογελαστή έκφραση, που πιστοποιούσε ότι πράγματι περνούσαν όλοι τους καλά. Όπως άλλωστε και η υποφαινόμενη, που όπως με πληροφόρησε στο τέλος και η παρέα μου, ήμουν από εκείνους που δήλωναν με τον πιο ηχηρό τρόπο διά του γέλιου τους, ότι η παράσταση είχε επιτελέσει αδιαμφισβήτητα το σκοπό της. Μας είχε κάνει να περάσουμε όλους μας υπέροχα, δίνοντας για δύο περίπου ώρες “ρεπό” στις όποιες μη χαμογελαστές στιγμές της καθημερινότητάς μας. Όσο δηλαδή διήρκεσε η παράσταση. Και ακόμη και μετά το πέρας αυτής, αφού η έκφραση ευδαιμονίας διατηρείτο ακόμη στα πρόσωπα όλων μας και στο δρόμο της επιστροφής στην αγκαλιά του σπιτιού μας. Γεγονός που απέδειξε περίτρανα ότι το “ραντεβού” μας με το…Λευτεράκη και την παρέα του, ήταν η ιδανική επιλογή για ό,τι ακριβώς είχαμε ομόφωνα ανάγκη τη δεδομένη χρονική στιγμή και γενικότερα. Ένα ευχάριστο και διασκεδαστικό βράδυ με αστείρευτο γέλιο και ρεπό από καθετί που ευθύνεται για την απουσία του. 

 

*Απόδοση κειμένου/Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου, Μιχάλης Ρέππας
Σκηνικά: Λαμπρινή Καρδαρά
Κουστούμια: Έβελυν Σιούπη
Φωτισμοί: Γιώργος Φωτόπουλος

Ημέρες και Ώρες παραστάσεων:
Πέμπτη 19:00, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:00, 21:00, Κυριακή 18:00, 21:00
Τιμές εισιτηρίων: 20, 18, 15, 12 (για όσους δεν ονομάζονται Λευτέρηδες/Ελευθερίες)
Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά με το διάλειμμα

Κάθε Λευτέρης/ Ελευθερία είναι φίλος/η, θα μπαίνει ΔΩΡΕΑΝ στο Θέατρο, με την επίδειξη της αστυνομικής ταυτότητας. 

Από 07/11/2013 έως 20/04/2014.