Γράφει η Βίκυ
Καλοφωτιά
Όταν ο άνθρωπος βάλει κάτι στο μυαλό του και το
επιθυμήσει με όλη τη δύναμη της καρδιάς του, τότε και το πιο αδύνατο καθίσταται
δυνατό. Από την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια ως την πιο μεγαλειώδη. Από το πιο
μικρό όνειρο μέχρι το πιο μεγάλο. Αν και δεν υπάρχουν μικρά όνειρα γιατί όλα
κλείνουν εντός τους την αιωνιότητα. Και πραγματοποιούνται, αν κινηθούμε με
πείσμα και επιμονή προς την εκπλήρωσή τους. Πιστεύοντας στον εαυτό μας και στο
όφελος που αυτά δύνανται κατ’επέκταση να επιφέρουν και σε άλλους ανθρώπους.
Στους μεγάλους αλλά κυρίως στα παιδιά. Όπως ακριβώς έκανε και ένας άνθρωπος που
από ένα συμπαθητικό ποντικάκι δημιούργησε μια ολόκληρη αυτοκρατορία και
μετέτρεψε τον κόσμο σε μια απέραντη παιδική χαρά.
Ο Γουόλτ Ντίσνεϋ,
που παίρνει εκ νέου σάρκα και οστά από τον Τομ
Χανκς, που τον υποδύεται στην νέα
ταινία “Η Μαγική Ομπρέλα” (“Saving Mr.Banks”) η οποία σκηνοθετήθηκε
από τον Τζον Λι Χάνκοκ και προβάλλεται αυτές τις μέρες με εξαιρετικά
ευρεία απήχηση στις αίθουσες του κινηματογράφου. Ο άνθρωπος που επιστρατεύει
κάθε ικμάδα επιμονής, υπομονής, φαντασίας, ευρηματικότητας και πειθούς
προκειμένου να πείσει την ισχυρογνώμονα αλλά συνάμα τόσο χαρισματική συγγραφέα της
λατρεμένης από όλες τις ηλικίες “Μαίρη
Πόππινς” , Π.Λ.Τράβερς (Έμμα Τόμσον), η οποία για αρκετό καιρό
αρνείτο να παραχωρήσει στον προαναφερθέντα τα δικαιώματα για να μεταφερθεί στη
μεγάλη οθόνη η ιστορία της δυναμικής γκουβερνάντας με την ομπρέλα με τη λαβή
παπαγάλου και την τσάντα φτιαγμένη από χαλί. Η “Μαίρη Πόππινς” που εμφανίστηκε πετώντας με την ομπρέλα της από
τον ουρανό, όταν ο άνεμος φυσούσε από τα ανατολικά, μπροστά στο σπίτι της οδού Κερασιών 17, όπου έμενε
ο κύριος και η κυρία Μπανκς με τα τέσσερα παιδιά τους. Και μονομιάς όλα
μοιάζουν να αποκαθίστανται με έναν τρόπο μαγικό. Κάθε λύπη και στενοχώρια
πετάει μακριά και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ή κάπως έτσι. Διότι στην
εν λόγω ταινία, διάρκειας 125 λεπτών,
διαπιστώνουμε ότι πίσω από τα παραμύθια κρύβονται πολλές φορές στιγμές δύσκολες
και δραματικές. Στιγμές που μετουσιώνονται αργότερα σε ιστορίες που εμπνέουν,
κινητοποιούν και υμνούν τη χαρά της ζωής και την αξία που χρειάζεται να δίνουμε
στην κάθε στιγμή. Όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση της Π.Λ.Τράβερς, που βίωσε μια
παιδική ηλικία στην Αυστραλία λατρεύοντας έναν πατέρα που της έμαθε να
ονειρεύεται αλλά την άφησε νωρίς υποκύπτοντας στις ολέθριες συνέπειες του
αλκοολισμού.
Όπως προκύπτει λοιπόν μέσα από την ταινία, η συγγραφέας
εμπνεύστηκε την ιστορία της “Μαίρη Πόππινς” σαν φόρο τιμής στον λατρεμένο της
πατέρα (Κόλιν Φάρελ), που
υπήρξε μια από τις σημαντικότερες και καθοριστικές φιγούρες στη μετέπειτα ζωή
της. Μια φιγούρα που είχε τοποθετήσει τόσο ψηλά, που κανείς άλλος δεν στάθηκε
εφικτό να την αναπληρώσει ως ενήλικη πλέον αν αναλογιστούμε ότι δεν τόλμησε
ποτέ να πει το “ναι” στον έγγαμο βίο. Ένα δράμα τυλιγμένο σε πολύχρωμο χαρτί
και ένα ευφυές χιούμορ που επιστρατεύεται από την ίδια μέσω της συγκεκριμένης
ιστορίας και από τους συντελεστές της ταινίας προκειμένου να τονιστεί ότι στη
ζωή όλα ξεπερνιούνται φτάνει μόνο να το θες. Και αν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες
συνθήκες, να τις δημιουργείς εσύ. Ό,τι κι αν συμβαίνει. Όσο δύσκολο κι αν
φαντάζει στα μάτια σου. Γιατί σχεδόν πάντοτε, αν, όταν είναι κανείς λυπημένος,
κοιτάξει στον ουρανό την ώρα που ο άνεμος φυσάει από τα ανατολικά, θα δει μια γυναίκα να πετάει με μια ομπρέλα με λαβή παπαγάλου που έρχεται να απαλύνει τις όποιες
ατυχίες, να βάλει τάξη στα παιδικά δωμάτια και να προσφέρει ζεστό τσάι με
σταφιδόψωμα. Όποια κι αν είναι η “Μαίρη Πόππινς” για τον καθένα μας. Και από τη
στιγμή εκείνη και μετά, όλα αλλάζουν στη ζωή σου. Και το παραμύθι συνεχίζεται.
Έστω κι αν συμπεριλαμβάνει ενίοτε και λιγότερο χαρούμενες παρενθέσεις.
Γιατί στο τέλος φτιάχνεις από όλα αυτά τα “υλικά”, τον
πιο όμορφο και ανθεκτικό χαρταετό, όπως τα παιδιά στην ταινία και
χρησιμοποιώντας τον ως χάρτινο όχημα πραγματοποιείς τα πιο συναρπαστικά ταξίδια
της ζωής σου! Από όποια κατεύθυνση κι αν φυσάει ο άνεμος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου