Πόσο επίκαιρος μπορεί να είναι ο «Ορέστης» του Ευριπίδη;

Η μητριαρχία ενανίον της πατριαρχίας, η ηθική παράδοση ενάντια στο νόμο της κοινωνίας, τα φαντάσματα της κοινωνικής απομόνωσης βορά στα νύχια του όχλου, oι αποδιοπομπαίοι τράγοι στην υπηρεσία αχρείων πολιτικών που πηγαίνουν όπου φυσά ο άνεμος και το συμφέρον της παράταξής τους… 

Σε 1.690 στίχους του «Oρέστη» του Ευριπίδη ξεδιπλώνεται από την ομάδα του ΚΘΒΕ ένα οικογενειακό δράμα αλλά και η εσωτερική ανθρώπινη αγωνία ανάμεσα στο δίλημμα του άγραφου νόμου και της επιβίωσης  καθώς και η κοινωνική κονιορτοποίηση αξιών και ανθρώπων.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Το σκηνοθετικό εγχείρημα του Γιάννη Αναστασάκη πάνω στη μετάφραση του ποιητή

Γιώργου Μπλανά στοχεύει να φέρει στο σήμερα τον αγώνα τριών νέων αφενός  να υπερασπιστούν  την ζωή και αφετέρου τις αξίες τους. Η περιπέτεια που περιγράφει ο Ευριπίδης, δηλαδή τους γόνους του Αγαμέμνονα, Ορέστη και Ηλέκτρα, να εκδικηθούν  το θάνατό του από την αδίστακτη μάνα τους Κλυταιμνήστρα μέσα από την ματιά του Αναστασάκη αναμοχλεύει επίκαιρα ζητήματα όπως η δημοκρατία και η δικαιοσύνη.

Ο σκηνοθέτης θέτει εκ νέου το ερώτημα «Ποιος κινεί όμως τα νήματα; Ο πολίτης ή αυτός που κατέχει τη δύναμη-εξουσία;» Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι θεατές στο Θέατρο της Επιδαύρου χειροκρότησαν θερμά στους στίχους που ο Ευριπίδης επισημαίνει ότι οι κατέχοντες την εξουσία θα  πρέπει να τηρούν και να εφαρμόζουν τα λεγόμενά τους!

Με φόντο τη μελοδραματική οικογενειακή δυστυχία, ο Χρίστος Στυλιανού ως  Ορέστης απέδωσε με την στεντόρεια φωνή του την ψυχική ανισορροπία του ήρωα, που υπαγορεύει  από τη μια πλευρά το καθήκον, η εκδίκηση για τον άδικο θάνατο του πατέρα και από την άλλη πλευρά η συνείδηση, οι τύψεις για την δολοφονία της μητέρας του από τα ίδια τα χέρια του.  Αντίθετα, με τη προαναφερθείσα ερμηνεία,  σε κάποια σημεία του έργου παρατηρήθηκε πρόβλημα ακουστικής, γεγονός που ανάγκαζε το κοινό να εστιάζει στους υπέρτιτλους χωρίς να μπορεί να αφοσιωθεί στη ροή του έργου.

Την εκδικητική μανία  της Ηλέκτρας απέδωσε απόλυτα η Ιωάννα Κολλιοπούλου, η οποία όμως υπέπεσε σε υπερβολές στο δεύτερο μέρος της παράστασης . Απολαυστικές ήταν οι ερμηνείες του  Κώστα Σαντά  ως Τυνδάρεου και του Δημήτρη Μορφακίδη  ως Πυλάδη. Κωμική νότα στην παράσταση προσέδωσε η εμφάνιση της Δάφνης Λαμπρόγιαννη ως Ελένης με γυαλιά ηλίου που εμφανίστηκε στο κοίλο του θεάτρου σαν άλλη ντίβα.

Το σκηνικό του Γιάννη Θαβώρη, η αυλή ενός παλατιού σε ανακαίνιση, λειτούργησε

άψογα ως κελί για τους ήρωες και αποδόθηκε συμβολικά με κορδέλες σήμανσης που απέκλεισαν τα μιάσματα από την υπόλοιπη κοινωνία.   
 Ωστόσο, η έλλειψη εναλλαγής σκηνικών δεν βοήθησε στη δράση της παράστασης που ήταν αρκετά μονότονη και με μεγάλη διάρκεια. Αντιθέτως, στα πλεονεκτήματα της παράστασης συγκαταλέγεται  η σύγχρονη μουσική του Μπάμπη Παπαδόπουλου που χάρισε μια νεανική και ροκ αίσθηση στο έργο.