Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

«Δε σε ξέχασα ποτέ» παράσταση του ΚΘΒΕ στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ

Ο έρωτας, ο πόνος, η γλώσσα... είναι όλα μνήμες. "Ο εγγονός. Η γιαγιά. Και οι δύο. Ανακαλούν εικόνες και εμπειρίες.Ο ένας για να ορίσει ίσως τη σχέση του σεφαραδίτικου πολιτισμού με την ενεστώσα ζωή του, η άλλη γιατί από μικρή πάντα τραγουδούσε, πάντα αφηγούνταν.
Μια ιστορία όπου το παρόν και το παρελθόν συνυπάρχουν∙ ένα ταξίδι με όχημα την –όχι και τόσο πρόθυμη πολλές φορές– μνήμη. Στην περίπτωση της Ζάνα, μέσα από αναμνήσεις, στην περίπτωση του Ιντό, μέσα από λέξεις και εικόνες. Ούτως ή άλλως, ό,τι κάνουμε και λέμε στο παρόν, εξαρτάται από το πώς έχουμε αντιληφθεί το παρελθόν." γράφει ο σκηνοθέτης Μιχάλης Σιώνας.
Η μουσικοθεατρική παράσταση του ΚΘΒΕ «Δε σε ξέχασα ποτέ», σε σκηνοθεσία Μιχάλη
Σιώνα, μετά την παρουσίαση της σε επιλεγμένους χώρους της Θεσσαλονίκης και τη μεγάλη ανταπόκριση του κοινού, ταξιδεύει σε μουσεία της πόλης. Την προσεχή  Τετάρτη 14 και την Πέμπτη 15 Ιουνίου, στις 21.00 η παράσταση θα παρουσιαστεί στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ, στο Υπαίθριο Αμφιθέατρο.


Μια παράσταση για τη ζωή μιας διάσημης τραγουδίστριας που ερμηνεύει  επί σκηνής 10 σεφαραδίτικα  και ρεμπέτικα τραγούδια... Ένα έργο του Λέοντα Α. Ναρ, που μας θυμίζει πως οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν κάποτε μετανάστες, τιμάει την ιστορία της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης και υπενθυμίζει πως στην πόλη αυτή κάποτε ζούσαν αδερφωμένοι Ορθόδοξοι, Εβραίοι και Οθωμανοί.

 
Η Ζάνα, ο Γκάμπι, ο Ιντό, η Γράσια, αλλά και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές του έργου επαναφέρουν την ιστορική μνήμη ενός κόσμου που εξοντώθηκε βίαια και λησμονήθηκε άδικα. Θέτουν διάφορα ζητήματα: Την αδιαφορία που επέδειξαν πολλοί συμπολίτες για την τύχη των γειτόνων τους, αλλά και την έμπρακτη στήριξη που επέδειξαν άλλοι την ίδια χρονική στιγμή.  Τα σεφαραδίτικα, που  μιλούσαν οι παππούδες, γιαγιάδες και γονείς. Με το παράπονο, βέβαια, γιατί η δική μου γενιά καταλαβαίνει πλέον λίγες μονάχα ισπανοεβραϊκές λέξεις. Με την ανησυχία της συναισθηματικής αποστασιοποίησης που ίσως στιγματίσει τις επόμενες γενιές. Αλλά και με την υπέρτατη ανάγκη διαχείρισης της μνήμης των πολλών «απόντων»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου