Μίλτος Πασχαλίδης: “Ο μόνος τρόπος να πετύχουμε το εφικτό, είναι να κυνηγάμε το άπιαστο”

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Τσαλακωμένα χαρτιά πεταμένα άτσαλα, δεξιά κι αριστερά. Στην επιφάνεια του σκονισμένου γραφείου, στο πάτωμα, δίπλα στη λάμπα που φωτίζει αχνά τις λέξεις τις οποίες απεγνωσμένα προσπαθώ τις τελευταίες τρεις ώρες να μεταφέρω στο λευκό, διαδικτυακό χαρτί. Σκέψεις που πασχίζουν με νύχια και με δόντια να βρουν την έξοδο από το λαβύρινθο του μυαλού, της ψυχής, των εδώ και καιρό παρατημένων ονείρων που διεκδικούν μανιωδώς το δικαίωμα σε μια δεύτερη ευκαιρία.

«…να αφήνεις τη στεριά, πάνω στο νερό δεμένος και να φτάνεις πιο μακριά απ’αυτό που’σαι φτιαγμένος…», πλημμυρίζουν το σκοτεινό δωμάτιο οι στίχοι του Οδυσσέα Ιωάννου που αποκτούν σώμα, μορφή και υπόσταση μέσα από τη φωνή ενός ανθρώπου που αφήνει εδώ και χρόνια την ξεχωριστή του σφραγίδα. Στη μουσική, στις λέξεις των βιβλίων του, στο τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει, στην άποψή του που δεν διστάζει να εκφράσει χωρίς “ίχνος μακιγιάζ” έστω κι αν αυτή χτυπάει με ορμή πάνω στην πεπατημένη όπως το αφρισμένο κύμα στα βράχια. 

Ο Μίλτος Πασχαλίδης. Που στην ερώτησή μου αν έχουμε σήμερα τα κότσια και την αντοχή να υπερβαίνουμε εαυτόν και να διεκδικούμε τα όνειρά μας έστω κι αν αυτά μοιάζουν άπιαστα, δεν διστάζει να μου απαντήσει πως «ο μόνος τρόπος να πετύχουμε το εφικτό, είναι να κυνηγάμε το άπιαστο». Το αλλοτινό παιδί που μεγάλωσε με στόχους και φιλοδοξίες στις γειτονιές της Καλαμάτας μαθαίνοντας να μην το βάζει κάτω και να συνεχίζει ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν μάταια, δύσβατα κι απροσπέλαστα. Κυρίως τότε είναι που οφείλεις στον εαυτό σου να επιστρατεύεις το πείσμα και να «γκρεμίζεις πόρτες κλειστές, με την υπομονή σου, την επιμονή, τη στάση σου, τον τρόπο σου», όπως είχε δηλώσει ανεπιφύλακτα πριν από κάποια χρόνια, και όπως αποφασιστικά μου συμπληρώνει σήμερα υποστηρίζοντας ότι «το πείσμα είναι σημαντικό αλλά η επιμονή περισσότερο. Και η τύχη, με την έννοια ότι αν και τίποτα δεν μου χαρίστηκε, τίποτα δεν πήγε και τόσο στραβά που να μην ισιώνει».

“Υπάρχει άραγε κάποιο όνειρο που δεν πραγματοποίησε μέχρι αυτή τη στιγμή;”, τον ρωτάω αμέσως μετά, και εκείνος σπεύδει να μου εκμυστηρευτεί πως “τα όνειρά μου- δυστυχώς ή ευτυχώς- ήταν πάντα μικρά. Είχα μικρά όνειρα και τα πέτυχα σχετικά νωρίς”. 

Και τι είναι αυτό που θα έκανε άραγε διαφορετικά αν είχε τη δυνατότητα να γυρίσει το χρόνο πίσω, όπως και αυτό που θα επαναλάμβανε χωρίς δεύτερη σκέψη; Και νιώθω πως οι λέξεις που ακολουθούν, συμπυκνώνουν τη σοφία που συνοδεύει το πέρασμα των χρόνων και την τόλμη σου να μπορείς να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη κάνοντας την αυτοκριτική σου. Μα πάνω απ’όλα υμνούν την αγάπη του γονιού προς το παιδί. Σχέση διαχρονική. Αδιαπραγμάτευτη.

“Δεν μετανιώνω δραματικά για κάτι, σίγουρα κάποια θα τα έκανα αλλιώς και θα απέφευγα να πληγώσω ανθρώπους έστω και εν αγνοία μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη θα έκανα την κόρη μου. Ίσως να επιχειρούσα κι άλλο παιδί, νωρίτερα”.

 

Η κουβέντα μας φτάνει στην Ελλάδα και στην πολιτική κατάσταση. Ορμώμενος από ένα ακόμη τραγούδι που έχει ερμηνεύσει με τον τίτλο “Σ’τα είπα όλα”, θεωρεί πως ως Έλληνες πολίτες τα έχουμε πει όλα στους πολιτικούς, στα έθνη, στους γύρω μας, στον εαυτό μας ή η τελευταία λέξη δεν έχει ειπωθεί ακόμη;

«Δεν υπάρχει τελευταία λέξη, τα πάντα εξελίσσονται. Και μάλλον τώρα ζούμε τις “Βυθισμένες άγκυρες”»…

Λίγο πριν τον αποδεσμεύσω, θέλω να μάθω και κάτι ακόμη. Κάτι που αναρωτιέμαι πολύ συχνά. Μια απορία που γίνεται εντονότερη κάθε φορά που ακούω τους στίχους που σκάλισε στο χαρτί ο Οδυσσέας Ιωάννου για εκείνον, και κατ'επέκταση για όλους όσους λατρεύουν να ακούν τα τραγούδια τους. “Ό,τι αγαπάς σ’ακολουθεί, πιάνει το βήμα σου, κι ό,τι πιστεύεις σαν νερό, παίρνει το σχήμα σου…”. Τελικά, όντως ό,τι αγαπάει κανείς δεν τελειώνει ποτέ, ακόμη κι αν οι δυσκολίες… βάζουν τα δυνατά τους για να τον κάνουν να το απαρνηθεί;

«Όλα στην αγάπη καταλήγουν. Κι όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, δεν έχει ιδέα τι στερείται». 

Και πράγματι, μετά από αυτή τη συνειδητοποίηση, μοιάζει ασήμαντο το ερώτημά μου για το ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά του σχέδια μετά τις συναυλίες που δίνει αυτήν την περίοδο ανά την Ελλάδα. «Το βασικό σχέδιο είναι να είμαστε υγιείς. Τα άλλα, θα τα βρούμε», απαντά. 

«Τα τραγούδια μια σταλιά, μα οι γλώσσες τους ροδάνια, μου’παν τόσα μυστικά, που γεμίζουν δυο ποτάμια…», ξεπηδούν εκείνη τη στιγμή στη μνήμη μου κάποιοι άλλοι στίχοι με τους οποίους μου έρχεται αυθόρμητα να παρομοιάσω τα λεγόμενά του. Λίγα και λακωνικά, κι όμως σε θέση να θέσουν σε λειτουργία τα “γρανάζια” που απαιτούνται για να προχωρά κανείς με θάρρος και ανεξάντλητη επιμονή έστω κι αν όλα μοιάζουν μάταια.

Να προχωρά μπροστά. Γκρεμίζοντας πόρτες ερμητικά κλειστές…

 

Πηγή φωτογραφιών: www.miltospashalidis.com