Έξι καλλιτέχνες υπό την «επήρεια» της Σελήνης: Με το βλέμμα της σαγήνης και της απομάγευσης

Σε ένα ονειροπόλημα μας καλούν έξι καλλιτέχνες αξιοποιώντας τα θέλγητρα της Σελήνης. Το πέπλο μυστηρίου για το άστρο που «κεντήθηκε» με νήμα το ανθρώπινο φαντασιακό έρχονται να «σηκώσουν» και να μας αποκαλύψουν ο καθένας με τη δική του ματιά. Η Σελήνη αποτελεί την αφετηρία ή την αφορμή και η κοινή έκθεση των έργων συνιστά μια «μήτρα» για αναμόχλευση συλλογισμών, εννοιών, αναμνήσεων, βιωμάτων και οραμάτων.

Η Ηώ Αγγελή μπροστά από τα έργα της

 Οι καλλιτέχνες-συνομιλητές στην ομαδική έκθεση «Από τη Σελάνα στο Moon Hoax: 6 εικαστικοί παρατηρούν το φεγγάρι», λαμβάνουν τον «μίτο» της προσωπικής τους αφήγησης και μας οδηγούν σε μονοπάτια σκέψης και ευαισθησίας… 
Ακόμη και η θεματική της έκθεσης, που επιμελείται η Ελισάβετ Σακαρέλη, «γεφυρώνει» την φαντασίωση του μακρινού μυστηρίου με την κατάκτηση της Σελήνης, αφήνοντας περιθώριο στον επισκέπτη-θεατή να ερμηνεύσει τα οπτικά ερεθίσματα με τα δικά του αισθητικά πρότυπα αλλά και από την δική του οπτική, είτε της μυστηριακής σαγήνης είτε  της απομάγευσης.

Η  Μαριλίτσα Βλαχάκη και η Καλλιόπη Ασαργιωτάκη 

Στο πλαίσιο αυτό αναπτύσσονται πολλές θεματικές όπως το ανθρώπινο όν,  ο έρωτας, το τοπίο, η παράδοση κ.ά. σε ένα φάσμα πολυφωνίας χάρη στις διαφορετικές εικαστικές γλώσσες- τεχνικές.

Διασχίζοντας την γκαλερί Φωκίωνος Νέγρη 16 "συναντήθηκα" πρώτα με τις μελαγχολικές ηρωίδες των «Μπλε φεγγαριών» της  Καλλιόπης Ασαργιωτάκη. Aν και είναι αέρινες και μοιάζουν με λεπτεπίλεπτες θεότητες, διαθέτουν μια εσωτερική υπόσταση, «αγνές Ατθίδες και Μενάδες» όπως τις χαρακτηρίζει  ο δημοσιογράφος Νίκος Βατόπουλος, ο οποίος επιμελήθηκε τα κείμενα για τον κατάλογο της έκθεσης. 

Χάρη στην δαντελένια απόδοση των μορφών της Καλλιόπης, καθώς τις κοιτώ άλλοτε μου θυμίζουν αγγέλους και άλλοτε «σκοτεινές» πρωταγωνίστριες του Έντγκαρ Αλά Πόε. Η σελήνη γίνεται σημείο αυτό-αναφοράς, σύμβολο και κώδικας της θηλυκότητας τους ως άλλη πηγή ζωής- φωτός! Ως προσεκτικός θεατής παρατηρώ την «σκηνοθεσία» και τα μηνύματα της καλλιτέχνιδος που κατεβάζει από τον «θρόνο» της στον ουρανό την σελήνη  για χάρη της αγάπης και του έρωτα ενός ζευγαριού!

Καθώς «αγναντεύω» από τα παράθυρα-καμβάδες της Μαριλίτσας Βλαχάκη έρχομαι αντιμέτωπη με το μεγαλείο της φύσης, της πόλης και του έρωτα, «μας δίνει έναν κόσμο  στα όρια της φαντασίας, μέσα στην ενδοχώρα του ψευδαισθητικού καταφυγίου, στους κόλπους της εξωσωματικής ενόρασης» όπως συμπληρώνουν τις σκέψεις μου τα γραφόμενα του κ. Βατόπουλου. 

Με έντονη δραματοποίηση και τα ιπτάμενα αγκαλιασμένα ζευγάρια η καλλιτέχνης διευρύνει τον «Ορίζοντα Πρόσληψης» του κοινού, διανοίγοντας έναν διάλογο με τον Σαγκάλ και ανασυγκροτώντας το καλλιτεχνικό νόημα του παρελθόντος ώστε να "μεταφραστεί" από την καλλιτέχνιδα με μια σύγχρονη καταννόηση.  Αξιοσημείωτη είναι η  προσωπική τεχνική της -το λεπτό χαρτί πάνω σε καμβά, που δημιουργεί την αίσθηση του μη άσπιλου και της δικής του προϊστορίας, όπως μου εξηγεί η ίδια η καλλιτέχνης.

Με την ζωγραφική του να λειτουργεί ως «μαγικός αυλός» ο Νίκος Αγγελίδης με ταξιδεύει σε ένα κόσμο φαντασίας με αξιοθαύμαστη όμως ρεαλιστική απόδοση. Η αντίστιξη αυτή δεν  με ξενίζει ως θεατή αντίθετα με προκαλεί να εισέλθω στην «αυλή των θαυμάτων» ή καλύτερα να νιώσω πρωταγωνίστρια στο «Τσίρκο της Σελήνης». Στην ευανάγνωστη ζωγραφική αλλά ταυτόχρονα κρυπτική στάθηκε και ο κ. Βατόπουλος σχολιάζοντας ότι ενέχει το σπόρο του δισυπόστατου κόσμου ανάμεσα στον ρεαλισμό και την ψευδαίσθηση.. 

Η Καλλιόπη Ασαργιωτάκη και ο Νίκος Αγγελίδης

Με ευχαρίστηση δέχομαι  την πρόκληση της ανακάλυψης του και στο δεύτερο έργο «Με το φεγγάρι στην Βεράντα».  Όσο ακολουθώ τα χνάρια του καλλιτέχνη μου δημιουργεί την αίσθηση ότι εκφράζει παιδικές του αναμνήσεις από  βιώματα  ή ακόμη και από όνειρα.

Μια ηρεμία  και ένα αίσθημα γαλήνης μου μετέδωσαν τα έργα της Ηούς Αγγελή, «Δεκατρείς εκδοχές του Φεγγαριού», θυμίζοντάς μου  ένα κολλάζ, όπως εύστοχα έχουν τοποθετηθεί. «Η Ηώ Αγγελή προσέρχεται  με αποθέματα τρυφερότητας για τον κόσμο. Στη Σελήνη ανιχνεύει  εκείνη την ιερότητα  της παράλληλης  κατανόησης του κόσμου και εκείνη την ιαματική επίδραση στα ίχνη των ανθρώπων» διαβάζω τα εύστοχα σχόλια του δημοσιογράφου Νίκου Βατόπουλου.

Πολλές ελληνικές καταβολές, νέες αναγνώσεις του Τσαρούχη και του Θεόφιλου αναγνώρισα στα έργα του Κώστα Παπανικολάου. Οι παστέλ αποχρώσεις και η ώχρα μου έφερε στο μυαλό τα χρώματα της αγιογραφίας, «θυμίζει τους παλιούς μάστορες, εκείνους τους χειρώνακτες(…) Ο Κώστας Παπανικολάου εντάσσει  τη Σελήνη με τρόπο υπαινικτικό, αλλά απόλυτο (…) Σαν ένα ρολόι  του ουρανού  ή σαν ένας οφθαλμός  σε άυλο στερέωμα, η Σελήνη του Κώστα Παπανικολάου εποπτεύει και ακτινοβολεί το χλωμό φως».

Μακρινά αλλά και τόσο γνώριμα τοπία μου μοιάζουν οι «Σεληνομνήμονες» του Αλέκου Λεβίδη. Τόσο οικείο αλλά και τόσο απόκοσμο, ίσως γιατί  η Εχέντρα, ένας πραγματικός τόπος που απεικόνισε ο καλλιτέχνης βρίσκεται στην αγαπημένη μου Σαντορίνη, που μέσα από την ηφαιστειακή γη  την κάνει να μοιάζει με σεληνιακό τοπίο. Για τοπίο μνήμης κάνει λόγο ο κ. Βατόπουλος στο σημείωμά του, αναφέροντας ότι πρόκειται για έργο αλληγορικό και βαθιά  συμβολικό. «Στον βράχο, υπάρχει υπόσκαφο λαξεμένο αρχαίο ιερό σε μια σύνθεση που με μια ελευθερία  παραπέμπει  σε αρχιτεκτονικά απρόβλεπτα  όπως αυτό του χορηγικού μνημείου  του Θρασύλλου στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Το αέτωμα είναι ραγισμένο , η λάμψη της Σελήνης  δεν μπορεί να διεισδύσει  και το εσωτερικό του αρχαίου μνημείου παραμένει  σκοτεινό και μυστηριακό.  Αυτή η έννοια του μυστηρίου που διαποτίζει το έργο οδηγεί σε προσλήψεις ιερότητας».

Έως 21 Δεκεμβρίου