Χρώματα ερεθίζουν τα μάτια μου, ευωδιές γαργαλούν την μύτη μου, παιδικές αναμνήσεις από τον κήπο της γιαγιάς μου έρχονται στο μυαλό μου. Η μυρωδιά των ζουμπουλιών που φύτευε ο παππούς μου είναι τόσο έντονη γύρω μου, μια εποχή ξεγνοιασιάς και αθωότητας αναδύεται παρατηρώντας τα έργα της Κωνσταντίνας Συλίκου στην έκθεση «Διάφανοι Κήποι» στην gallery genesis.
Η ρομαντική
διάθεση και ο λυρισμός της κ.Συλίκου με
συγκινούν και με κάνουν να νιώθω την Άνοιξη στο γκρίζο τσιμεντένιο κέντρο της πόλης.
Τα έργα της μου θυμίζουν την αναγέννηση της φύσης μέσα στη στενάχωρη ρουτίνα
και αγχωτική καθημερινότητα. Η καλλιτέχνης υπενθυμίζει ότι η Άνοιξη βρίσκεται
στο διπλανό άχτιστο οικόπεδο με τα χαμομήλια και τις άγριες μαργαρίτες, στη ζαρντινιέρα
του πεζοδρομίου που προσπερνάμε , στην γλάστρα του μπαλκονιού που αναζητά την φροντίδα μας…
Έχοντας μελετήσει
καλά τα "μονοπάτια" και έχοντας αφομοιώσει τα διδάγματα μεγάλων καλλιτεχνών, έτσι
τουλάχιστον διαπίστωσα, βάζει τη δική της πινελιά ή καλύτερα στραβοβελονιά...Παρατηρώ
τους κρίνους- κάλες και μου θυμίζουν τα
σύμβολα σεξουαλικότητας των γυναικών της Georgia O' keef και το ευαίσθητο «χάιδεμα» της πεταλούδας επάνω στην μαργαρίτα μου θύμισε τις
πινελιές-άγγιγμα του Βακ Γκόγκ στα ηλιοτρόπια. Αισθάνθηκα στα έργα της ίχνη ευαισθησίας από τα νούφαρα του Μανέ, την ζωντάνια από τους κήπους του Κλιμτ. Λάτρεψα το έργο «Το
μαύρο ρόδο» που με ταξίδεψε στο κατακόκκινο ρόδο του Σαλβαντόρ Νταλί.
Η τρυφερότητα, η τόλμη στην επιλογή των μεταξωτών κλωστών και η αμεσότητα μέσα από την απλότητα καθιστούν μια επίσκεψη στην έκθεση της κ. Συλίκου απαραίτητη για κάθε ευαίσθητη ψυχή που ψάχνει την ανθοφορία μέσα και έξω της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου