Η Κωνσταντίνα Συλίκου με τους «Διάφανους Κήπους» μας έφερε την Άνοιξη μέσα στην πόλη

 

Χρώματα ερεθίζουν τα μάτια μου, ευωδιές γαργαλούν την μύτη μου, παιδικές αναμνήσεις από τον κήπο της γιαγιάς μου  έρχονται στο μυαλό μου. Η μυρωδιά των ζουμπουλιών που φύτευε ο παππούς μου είναι τόσο έντονη γύρω μου, μια εποχή ξεγνοιασιάς και αθωότητας αναδύεται παρατηρώντας τα έργα της Κωνσταντίνας Συλίκου στην έκθεση «Διάφανοι Κήποι» στην gallery genesis.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Η ρομαντική διάθεση και ο λυρισμός της κ.Συλίκου με συγκινούν και με κάνουν να νιώθω την Άνοιξη στο γκρίζο τσιμεντένιο κέντρο της πόλης. Τα έργα της μου θυμίζουν την αναγέννηση της φύσης μέσα στη στενάχωρη ρουτίνα και αγχωτική καθημερινότητα. Η καλλιτέχνης υπενθυμίζει ότι η Άνοιξη βρίσκεται στο διπλανό άχτιστο οικόπεδο με τα χαμομήλια και τις άγριες μαργαρίτες, στη ζαρντινιέρα του πεζοδρομίου που προσπερνάμε , στην γλάστρα του μπαλκονιού που αναζητά την φροντίδα μας…

Έχοντας μελετήσει καλά τα "μονοπάτια" και έχοντας αφομοιώσει τα διδάγματα μεγάλων καλλιτεχνών, έτσι τουλάχιστον διαπίστωσα, βάζει τη δική της πινελιά ή καλύτερα στραβοβελονιά...Παρατηρώ τους κρίνους- κάλες  και μου θυμίζουν τα σύμβολα σεξουαλικότητας των γυναικών της Georgia O' keef και το ευαίσθητο «χάιδεμα» της πεταλούδας επάνω στην μαργαρίτα μου θύμισε τις πινελιές-άγγιγμα του Βακ Γκόγκ στα ηλιοτρόπια. Αισθάνθηκα στα έργα της ίχνη ευαισθησίας από τα νούφαρα του Μανέ, την ζωντάνια από  τους κήπους του Κλιμτ. Λάτρεψα το έργο «Το μαύρο ρόδο» που με ταξίδεψε στο κατακόκκινο ρόδο του Σαλβαντόρ Νταλί.

Αυτό που με γοήτευσε πιο πολύ ήταν η τεχνική σύλληψη του συνδυασμού του ασπρόμαυρου κάρβουνου και της προβολής της κεντημένης διαφάνειας από επάνω. Σαν η καλλιτέχνης να μας μαθαίνει να μην μένουμε στην επιφάνεια, ούτε στην πρώτη ανάγνωση.  Η αίσθηση της ορατότητας, του εύθραυστου και  της εμβάθυνσης έγινε εφικτή χάρη στη τούλινη επιφάνεια, δημιουργώντας την εντύπωση της εμβύθισης σε ένα εσωτερικό κόσμο. Ενδεικτικά είναι και τα σχόλια της επιμελήτριας της έκθεσης Ελισάβετ Πλέσσα, η οποία αναφέρει ότι «Η Συλίκου σχεδιάζει μορφές από κάρβουνο σε διαφορετικά στρώματα καμβά και οργάντζας, προσθέτοντας στη συνέχεια το χρώμα με γραφή από βελονιές μεταξωτής κλωστής. Πηγάζοντας από την παράδοση, αλλά μέσα από μια σύγχρονη προσέγγιση και εφαρμογή, τα νήματα υποδύονται την πένα ή το πινέλο, ανάλογα με τις αραιώσεις και τις πυκνώσεις τους, αποτελώντας ταυτόχρονα ρίζες μιας προσωπικής όσο και συλλογικής μνήμης. Παλλόμενα περιγράμματα και υπαινικτικά επίπεδα συνομιλούν με τις τονικότητες κεντημένων χρωμάτων και τη διαφάνεια των υφασμάτων, αποδίδοντας την αγάπη για τη φύση με πολύτιμες εικόνες της εφήμερης ζωής ολάνθιστων λουλουδιών και κήπων».

 Η τρυφερότητα, η τόλμη στην επιλογή των μεταξωτών κλωστών και η αμεσότητα μέσα από την απλότητα καθιστούν μια επίσκεψη στην έκθεση της κ. Συλίκου απαραίτητη για κάθε ευαίσθητη ψυχή που ψάχνει την ανθοφορία μέσα και έξω της.