Μια σάτιρα για τις μικρές παρακάμψεις και τα μεγάλα αδιέξοδα: Οι νόμοι μοιάζουν με βιτρίνες — καθαρές, εντυπωσιακές, μα πίσω τους το σκοτάδι. Σε τέτοιες εποχές, η ηθική δεν είναι πια απόφαση αλλά πολυτέλεια. Και η αξιοπρέπεια δεν κατοικεί σε χρυσά διαμερίσματα, αλλά σε σκοτεινές κουζίνες με παλιούς καταψύκτες.
της Μαρίας Αλιμπέρτη
Εκεί, στο ψυχρό φως μιας βελόνας θερμομέτρου και στην απουσία μιας σύνταξης, ξετυλίγεται η πικρή φάρσα της ταινίας «Βάλε τη γιαγιά στο ψυγείο» — μια μαύρη κωμωδία που μοιάζει με παραμύθι για μεγάλους, μόνο που εδώ ο λύκος είναι η ίδια η πραγματικότητα και η Χιονάτη δεν ξυπνά από το φιλί της δικαιοσύνης. Τη ταινία είδα χωρίς χρέωση στο erflix.
Όταν το κράτος σου χρωστάει, αλλά απαιτεί ακρίβεια
Η Κλαούντια δεν είναι εγκληματίας. Είναι τεχνίτρια, εργάζεται για το κράτος και περιμένει. Περιμένει την πληρωμή της, την ευκαιρία της, ίσως κι έναν μικρό σεβασμό. Μα το κράτος είναι πιο απρόσωπο κι από τη σιωπή της γιαγιάς της.
Κι έτσι, όταν εκείνη πεθαίνει, δεν θρηνεί με κλασικά δάκρυα. Θρηνεί με πράξεις. Την κρατά «ζωντανή» όπως μπορεί. Όχι από απληστία, αλλά από λύπη. Από φόβο. Από την βαθιά, ανομολόγητη αγωνία των καιρών: αν δεν βοηθήσεις τον εαυτό σου, ποιος θα το κάνει;
Ηθική και ανάγκη: δυο λέξεις με κοινή ρίζα, αλλά διαφορετικό βάρος
Σε μια κοινωνία που τιμωρεί τη μικροπαρανομία με ευκολία και ξεχνά τη μακροκοροϊδία στα γραφεία εξουσίας, ποιος είναι στ’ αλήθεια ο ανήθικος;
- Ο πολίτης που παγώνει τη συνείδησή του για έναν μήνα ακόμα πληρωμών;
- Ή ο μηχανισμός που παγώνει τις τύχες χιλιάδων με μια σφραγίδα καθυστέρησης;
Η Ιταλική ταινία, που θα μπορύσε να αναφέρεται άνετα στο Ελληνικό Κράτος, με το αιχμηρό της χιούμορ και την εύθραυστη της ευαισθησία, μάς καλεί να δούμε την παράνομη πράξη όχι σαν έγκλημα, αλλά σαν κραυγή. Μια κραυγή επιβίωσης, που δεν φωνάζει για προσοχή, αλλά ψιθυρίζει: "δεν είχα άλλη επιλογή." Και σήμερα με όλα αυτά τα σκάνδαλα που ζούμε με την αφαίμαξη δημόσιο χρήματος η ταινία είναιι επίκαιρη όσο ποτέ!
Το γέλιο ως μάσκα και καθρέφτης
Το χιούμορ της ταινίας είναι σχεδόν παιδικό στην υπερβολή του. Κι όμως, αυτή η υπερβολή είναι που φωτίζει τη σκοτεινότερη πλευρά της κανονικότητάς μας. Όταν γελάμε με την Κλαούντια, γελάμε με την αμηχανία μας. Γιατί ίσως, αν ήμασταν στη θέση της, θα βρίσκαμε έναν τρόπο να βάλουμε τη «γιαγιά» μας στον καταψύκτη και τη συνείδηση σε προσωρινή νάρκη.
Συμπέρασμα ή ερώτημα;
Η ταινία δεν μας προσφέρει λύσεις. Μας προσφέρει μια αντανάκλαση!Και στην αντανάκλαση, το πρόσωπο του νόμου είναι θολό. Το πρόσωπο του πολ ίτη — εξαντλημένο. Και η γιαγιά στον καταψύκτη μοιάζει λιγότερο κωμική και περισσότερο σύμβολο: μιας κοινωνίας που καταψύχει την ενσυναίσθηση για χάρη της λογιστικής.
Εάν σας αρέσουν τέτοιου είδους ταινίες, σας προτείνω:
l Capitale Umano (2013) – Ανθρώπινο Κεφάλαιο
- Ιταλική κοινωνική σάτιρα που ξεγυμνώνει την απληστία, την ταξική υποκρισία και την ηθική παρακμή της μεσαίας και ανώτερης τάξης.
- Μέσα από ένα φαινομενικά απλό τροχαίο, ξετυλίγεται ένα κουβάρι κοινωνικών συγκρούσεων και προσωπικών συμφερόντων.
The Square (2017)
- Σουηδική μαύρη κωμωδία που σατιρίζει τον κόσμο της σύγχρονης τέχνης, την πολιτική ορθότητα και την κοινωνική αδιαφορία.
- Βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα, είναι μια ταινία που σε κάνει να γελάς και να νιώθεις άβολα ταυτόχρονα.
Thank You for Smoking (2005)
- Σαρκαστική ματιά στον κόσμο των δημοσίων σχέσεων και της χειραγώγησης της κοινής γνώμης.
- Ο πρωταγωνιστής είναι λομπίστας της καπνοβιομηχανίας και η ταινία ξεγυμνώνει με χιούμορ την ηθική ευλυγισία της εξουσίας.
Parasite (2019)
- Αν και πιο δραματική, έχει έντονα στοιχεία μαύρου χιούμορ και σατιρίζει την κοινωνική ανισότητα με τρόπο που κόβει την ανάσα.
- Η σύγκρουση των τάξεων παρουσιάζεται με ειρωνεία, ανατροπές και μια δόση σουρεαλισμού.
Dr. Strangelove (1964)
- Κλασική πολιτική σάτιρα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ για τον Ψυχρό Πόλεμο και την παράνοια της εξουσίας.
- Αποδεικνύει πως το γέλιο μπορεί να είναι το πιο ισχυρό όπλο απέναντι στον παραλογισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου