Κριτική: Guest Star – Μια τρυφερή σάτιρα για το τέλμα, το τραύμα και την ανάγκη για σύνδεση

 

Μπορεί μια "ανάλαφρη" ταινία να σε προβληματίσει; Στην περίπτωση της ταινίας του Βασίλη Χριστοφυλάκη "Guest Star" η απάντηση είναι καταφατική. Πρόκειται για μια δραματική κομεντί που ισορροπεί ανάμεσα στη σάτιρα της ελληνικής τηλεοπτικής πραγματικότητας και στην ανθρώπινη ιστορία ενός ενήλικα που δεν κατάφερε ποτέ να ενηλικιωθεί πραγματικά.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

 Σύμφωνα με την επίσημη σύνοψη, ο Λουκιανός Ασβεστόπουλος, γιος δύο διάσημων γονιών, ζει ακόμη στη σκιά τους και αποδέχεται την πρόταση να γίνει παρουσιαστής σε βραδινή εκπομπή. Όμως τα πράγματα περιπλέκονται όταν το κανάλι στήνει γύρω του ένα ψεύτικο ειδύλλιο με μια εκκεντρική τραγουδίστρια, την Τζένα.

Η σκηνοθετική ματιά

Ο Χριστοφυλάκης επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία μέσα από ένα ιδιόμορφο, αυτοσαρκαστικό χιούμορ, που δεν κρύβει όμως τον βαθύ πόνο του ήρωα. Ο Λουκιανός είναι ένας άνθρωπος που «πιάνει πάτο», κάνει απόπειρες να σταθεί στα πόδια του, αλλά κάθε φορά η πραγματικότητα τον τραβάει πίσω.  Κάνει ακόμη και απόπειρες να τερματίσει την ζωή του. Ο σκηνοθέτης  δεν επιλέγει ακραίες σκηνές, αντίθετα, χρησιμοποιεί κωμικοτραγικά επεισόδια για να δείξει το τέλμα στο οποίο βρίσκεται.

Η αφήγηση μοιάζει να χωρίζεται σε δύο μέρη

Το πρώτο σατιρίζει την ελληνική τηλεόραση, τη δήθεν λάμψη της, την ευκολία με την οποία κατασκευάζονται «τηλεοπτικά προϊόντα» και ανθρώπινες περσόνες βασισμένες στο ψέμα. Το δεύτερο μέρος γίνεται πιο ανθρώπινο: αναδεικνύει τις πληγές που αφήνουν οι απόντες γονείς, το παιδικό τραύμα της εγκατάλειψης, την αδυναμία να χτίσεις ταυτότητα όταν δεν έχεις ποτέ καθρεφτιστεί σε μια σταθερή φιγούρα.

Οι σουρεαλιστικές καταστάσεις που ξετυλίγονται –το δημοσιογραφικό «σαφάρι» της είδησης, η τρέλα της showbiz, η υπερβολή της τηλεοπτικής βιομηχανίας– λειτουργούν ως σάτιρα ενός κόσμου που τρέφεται από το θέαμα και όχι από την αλήθεια.

Το ψυχολογικό υπόστρωμα

Παρότι η ταινία αρχίζει  σαν ανάλαφρη κωμωδία, σταδιακά αποκαλύπτει ένα βαθύ ψυχολογικό σχόλιο: Το πώς οι πληγές της παιδικής ηλικίας διαμορφώνουν τον ενήλικατο πώς η απουσία γονεϊκής φροντίδας γεννά ανασφάλεια,ακομη πώς η αυτολύπηση γίνεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Ο Λουκιανός θα μπορούσε να αποτελεί case study για ψυχολόγους που μελετούν ναρκισσιστικούς ή συναισθηματικά απόντες γονείς. Η ταινία δείχνει ότι η ενηλικίωση δεν είναι δεδομένη, αλλά μια μάχη που πολλές  φορές πρέπει να δώσεις με φαντάσματα του παρελθόντος.

Οι ερμηνείες

Ο Βασίλης Χριστοφυλάκης αποδίδει εξαιρετικά την εκκεντρικότητα και την εύθραυστη αυτοεικόνα του ήρωα Λουκιανού. Παίζει έναν άνθρωπο που ζει μέσα στην αυτολύπηση, που φοβάται να αλλάξει, αλλά τελικά προσπαθεί να βρει αυτοεκτίμηση και νόημα στη ζωή του.

Η Έλλη Τρίγγου, ως Τζένα, είναι ωμή, ειλικρινής, τσαμπουκαλού, και σταδιακά μεταμορφώνεται σε μια απρόσμενη καλή νεράιδα της ιστορίας. Η χημεία τους είναι εμφανής και λειτουργεί ως άγκυρα για τον θεατή: υπενθυμίζει ότι η ανθρώπινη σύνδεση είναι συχνά το μόνο που μπορεί να μας ισορροπήσει.

Το μήνυμα

Παρά τον ανάλαφρο τόνο, η ταινία μιλά για σοβαρά θέματα:τη σημασία του να παίρνουμε τον γονεϊκό ρόλο στα σοβαρά, το πώς οι παιδικές φιλίες μπορούν να λειτουργήσουν σαν αδελφικές σχέσεις, το πώς η αγάπη και η αποδοχή μπορούν να σπάσουν τον κύκλο της αυτοκαταστροφής.

Το Guest Star είναι μια ταινία που σε κάνει να γελάς, να στεναχωριέσαι και να αναγνωρίζεις κομμάτια του εαυτού σου. Μια τρυφερή, σουρεαλιστική, ανθρώπινη ματιά πάνω στο χάος της ενηλικίωσης.