Χρήστος Τερζίδης: “Οι δυναμικές διαφορετικών χαρακτήρων που αναγκάζονται να συνυπάρξουν, είναι αυτές που δημιουργούν τις πιο αποκαλυπτικές καταστάσεις”

Κάθε γωνιά του δωματίου παίρνει και από μια σκουρόχρωμη απόχρωση. Τη δική της σκουρόχρωμη απόχρωση, που δίνει στη μοναδικότητά της υπόσταση και μορφή. Το κερί πάνω στο τραπέζι του γραφείου κοντεύει να σβήσει, κι όμως, με κάποιον τρόπο ζωντανεύει ξανά η φλόγα του. Λες και την τελευταία στιγμή, κάποια αόρατη δύναμη, δίνει παράταση στην εύθραυστη ζωή του. Καθώς οι δείκτες του ρολογιού τρέχουν να προφτάσουν τον άπιαστο χρόνο, ένας άνδρας, ο συγγραφέας Χρήστος Τερζίδης, βουτάει στη σκοτεινή του πλευρά, και γράφει μια ιστορία που εκτυλίσσεται στους αχανείς αυτοκινητοδρόμους της αμερικανικής ηπείρου. Εκεί, όπου δρα μια αινιγματική φυσιογνωμία, που αφαιρεί ανθρώπινες ζωές, χωρίς να αφήνει πίσω της ίχνη παρά μόνο ένα νόμισμα. 

Η μουσική του Μάιλς Ντέιβις κάνει την πένα του συγγραφέα να κινείται ακατάπαυστα, στοχευμένα. Σαν να μην γνωρίζει από εμπόδια, καθυστερήσεις, άσκοπη εκσφενδόνιση λέξεων, και φλυαρία συναισθημάτων. “Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει πραγματική ισορροπία με την σκοτεινή μας πλευρά. Η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η απομόνωσή της στα πιο βαθιά μπουντρούμια της ψυχής μας…”, μου λέει καθώς ακροβατούμε μέσα από τη συζήτησή μας, ανάμεσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια που ξεδιπλώνονται στις σελίδες του νέου του αστυνομικού μυθιστορήματος “Franklin, Killer on the Road”. Και ίσως και να έχει δίκιο τελικά. Ίσως και να χρειάζεται να κλείσουμε όλες τις σκοτεινές αποχρώσεις της ύπαρξής μας, μέσα σε ένα μπαούλο, και να πετάξουμε τα κλειδιά. Ίσως να πρέπει να τους ρίξουμε κάποιες κλεφτές ματιές για να τις “καλοπιάσουμε” να μας αφήσουν στην ησυχία μας. Ή ίσως και να έχει έρθει η ώρα να αναμετρηθούμε μαζί τους, δείχνοντάς τους ότι πλέον “είναι λίγα τα ψωμιά τους”. Η απάντηση βρίσκεται στο τέρμα του τούνελ. Και αυτό πρέπει να το διασχίσει ο καθένας μόνος του...

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Τι νιώθετε ότι είναι αυτό που αποτέλεσε το “καύσιμο” για να μεταφέρει η πένα σας στο χαρτί, τις λέξεις, οι οποίες μπήκαν στη σειρά, έτσι ώστε να δημιουργηθεί το νέο σας μυθιστόρημα “Franklin, Killer on the Road”;

Τα εσωτερικά μου πάθη, οι προσωπικοί μου δαίμονες, τα μεταφυσικά μου οράματα είναι οι “δυνάμεις”, οι οποίες προσπαθούν μέσα από την πλατφόρμα της γραφής να πάρουν μορφή στον κόσμο της αντίληψης. Οι ιστορίες μου είναι το μέσο, το οποίο τους δίνει υλική υπόσταση, σε μια πνευματική διάσταση.

Το να εκδοθεί ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, τη δεδομένη χρονική στιγμή, ήταν κάτι που το είχατε αποφασίσει πριν ξεκινήσετε να το γράφετε ή “ευθύνεται” γι’αυτό η έμπνευση, που διεκδίκησε να αποτυπωθεί γραπτά, μη δεχόμενη…αντίρρηση;

Για εμένα όλα μου τα βιβλία λειτουργούν ως προσωπικά ημερολόγια, όπου αποτυπώνονται οι φιλοσοφικές μου αναζητήσεις μέσα στον χρόνο. Η μορφή που επιλέγουν να πάρουν, κατά μία έννοια, είναι προσωπική τους υπόθεση και όχι προειλημμένη απόφασή μου, που έχει να κάνει με παράγοντες πέρα από την ειλικρινή και ανόθευτη έκφραση.

Στις σελίδες του βιβλίου παρακολουθούμε δύο εντελώς αντίθετους χαρακτήρες –τον Γουίλιαμ και τον Τζιμ– που προσπαθούν να συνεργαστούν προκειμένου να λάμψει η αλήθεια. Μια επιτυχημένη συνεργασία συνίσταται στο να υπάρχουν διαφορές και να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον ή στο να “μιλάνε την ίδια γλώσσα”;

Οι δυναμικές διαφορετικών χαρακτήρων που αναγκάζονται να συνυπάρξουν λόγω συγκυριών ή αποφάσεων, είναι αυτές που δημιουργούν τις πιο ενδιαφέρουσες και αποκαλυπτικές καταστάσεις. Αυτή η αλήθεια είναι ένα μεγάλο κομμάτι του “Franklin”. Μια επιτυχημένη συνεργασία επικυρώνεται μόνο από το αποτέλεσμα, και στην συγκεκριμένη περίπτωση ίσως αποδειχτεί θανατηφόρο.

 

Παρακολουθώντας την πλοκή, τίθεται συχνά το ερώτημα “κατά πόσο, και με ποιον τρόπο είναι εφικτό να βρίσκει κανείς την ισορροπία με ό,τι σκοτεινό κουβαλάει μέσα του”. Ποια είναι η άποψή σας και εκτός μυθιστορηματικού πλαισίου;

Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει πραγματική ισορροπία με την σκοτεινή μας πλευρά. Η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η απομόνωσή της στα πιο βαθιά μπουντρούμια της ψυχής μας. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, ο κίνδυνος του να χαθούμε σε μια “μαύρη τρύπα” του υποσυνειδήτου, είναι μεγάλος. 

“…αν θέλεις να βρεις την αλήθεια, πρέπει να διαλέξεις τον δρόμο που δεν σου υποδεικνύει η λογική”, υποστηρίζει σε κάποιο σημείο ένας από τους ήρωες. Πόσο συχνά είμαστε σήμερα διατεθειμένοι να “θυσιάζουμε” τη λογική, στο όνομα της πολυπόθητης αλήθειας;

Καθόλου. Προτιμάμε να ακολουθούμε την λογική για να συναντήσουμε αυτό που επιθυμούμε. Ουσιαστικά όμως δεν είναι η λογική αυτή που ακολουθούμε αλλά η λογική που μας υποδεικνύει μια δυσλειτουργική κοινωνία. Με αυτό τον τρόπο αποπροσανατολιζόμαστε “εθελοντικά”, και όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το αναπόφευκτο, στέκουμε σαστισμένοι ως λαγοί στην εθνική οδό που παρακολουθούν τους προβολείς ενός αμαξιού να κατευθύνονται προς το μέρος μας. Η εξέλιξη μοιραία...

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο, συναντάμε την περιγραφή “ανθρώπων με μάτια κενά, σαν αυτά να έχουν πεθάνει χρόνια πριν το σώμα”. Γιατί άραγε συναντάμε έξω στο δρόμο, αρκετούς τέτοιους ανθρώπους; Τι τους λείπει;

Μόρφωση, ανατροφή, κίνητρα, πραγματικοί στόχοι, συμπαγείς ιδεολογίες. Όλα αυτά τα στοιχεία, τα οποία θα τους βοηθούσαν να είναι ισορροπημένοι άνθρωποι, όμως τους τα έχουν στερήσει οι κοινωνικές συνθήκες. 

 

Ποια σκέψη ήταν αυτή, που έμεινε εντονότερα χαραγμένη μέσα σας, όταν βάλατε και την τελευταία τελεία, ολοκληρώνοντας την ιστορία του “Franklin” ή αλλιώς του “δολοφόνου της δεκάρας”;

Η συγγραφή του “Franklin” με βύθισε στην σκοτεινή πλευρά του υποσυνείδητού μου και αυτό μου δημιούργησε, πέρα από οτιδήποτε άλλο, και πολλά ψυχοσωματικά προβλήματα. Βρίσκομαι ακόμα στην διαδικασία επαναφοράς...

Η πένα ενός συγγραφέα είναι πάντοτε σε εγρήγορση. Έχετε ήδη ξεκινήσει να γράφετε το επόμενο βιβλίο σας;

Παρόλο που έχω πολλές ιδέες που περιμένουν να έρθουν στην ζωή, δεν έχω ξεκινήσει την διαδικασία συγγραφής για διαφορετικούς λόγους. Ένας βασικός λόγος είναι γιατί ακόμα αναρρώνω από τον “Franklin”. Άλλος βασικός λόγος είναι γιατί θέλω να δώσω βάση στην μετάφρασή του για να μπορέσω να εξερευνήσω τις πιθανότητες έκδοσής του εκτός Ελλάδος και κυρίως στην Αμερική καθώς είναι η αγορά που με ενδιαφέρει για την συγγραφική μου επιβίωση.

*Το βιβλίο του Χρήστου Τερζίδη, με τον τίτλο “Franklin, Killer on the Road”, κυκλοφορεί από την “Εμπειρία Εκδοτική”. 

Δείτε στο βίντεο, εικόνες από το "Φάκελο Franklin", και το τέταρτο και πιο σκοτεινό βιβλίο του Χρήστου Τερζίδη.

Πλοκή: 

Ο Franklin είναι ένας serial killer ο οποίος έχει δράσει σε όλη σχεδόν την επικράτεια της Αμερικής αφήνοντας πίσω του είκοσι δύο θύματα σε συνολικά δεκαπέντε χτυπήματα. Η δράση του είναι τυφλή. Χτυπάει σε διαφορετικές πολιτείες και η δολοφονική του μανία δεν έχει συγκεκριμένο άξονα. Τα εγκλήματά του συνδέονται μόνο από δύο στοιχεία. Το πρώτο είναι το όπλο του εγκλήματος. Το δεύτερο στοιχείο είναι αυτό, στο οποίο οφείλει και το όνομά του. Ένα νόμισμα των 10 cent που απεικονίζει τον πρόεδρο Ρούζβελτ και αφήνει στην παλάμη του κάθε θύματος. Η δράση του Franklin σταμάτησε απότομα κάποια χρόνια πριν χωρίς κανένας να γνωρίζει ή καλύτερα να υποψιάζεται αν ο δολοφόνος αποφάσισε να αποσυρθεί, αν πέθανε ή αν απλώς βρίσκεται σε κάποιος είδος ανάπαυλας...

Ο Γουίλιαμ και ο Τζιμ είναι δημοσιογράφοι στο αστυνομικό ρεπορτάζ της “Metro NewYork”. Πιστεύουν ότι βγαίνοντας στον δρόμο και ταξιδεύοντας από πολιτεία σε πολιτεία ακολουθώντας τα εγκλήματα του Franklin, θα μπορέσουν να εξιχνιάσουν το μυστήριο της ταυτότητας και της εξαφάνισής του. Αυτή η επιτυχία πιστεύουν ότι θα τους βοηθήσει να ξεκολλήσουν από τη θλιβερή ζωή τους που φαίνεται ότι βρίσκεται βαλτωμένη στους βρώμικους δρόμους της Νέας Υόρκης.

Το πιο επικίνδυνο μυθιστόρημα του πιο αντισυμβατικού συγγραφέα της γενιάς του.

Χρήστος Τερζίδης: “Δεν υπάρχει το συναίσθημα της αυτοθυσίας αν μιλάμε για πραγματικά όνειρα”

Το φως της λάμπας πάνω στο τραπέζι αχνοφέγγει για να βρίσκουν οι λέξεις πιο εύκολα το δρόμο τους μέσα στο σκοτάδι. Παντού γύρω γαλήνη και ο μόνος ήχος που ακούγεται, αυτός που αναδύεται από το πληκτρολόγιο. Έξω από το παράθυρο το φεγγάρι σκορπά το θαμπό του φως που σε λίγο θα παραδώσει τη σκυτάλη στις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Κι εκείνος γράφει, συνέχεια γράφει δίνοντας ζωή σε χάρτινους ήρωες. Ο Χρήστος Τερζίδης. Ένας άνθρωπος που ξεκίνησε ως δημοσιογράφος και από την αγάπη του για το μουσικό ρεπορτάζ πέρασε τη γέφυρα της μουσικής βιομηχανίας ενδίδοντας πλέον όλο και συχνότερα στην αγκαλιά της συγγραφής. “Άδεια Δωμάτια”, ο τίτλος του πρόσφατου βιβλίου του, όπου αναζητά το θάρρος και τη δύναμη να διεκδικεί κανείς τα όνειρά του. Μια ιστορία για όσους παλεύουν ενάντια στην εικόνα που έχουν πλάσει οι άλλοι γι’αυτούς. Μα έχει τελικά σημασία το τι πιστεύουν οι άλλοι για εσένα όταν γνωρίζεις ποιο ακριβώς είναι το όνειρό σου; “Όχι”, μας απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη, “γιατί όταν βαδίζεις προς αυτό, ο αυτοσκοπός σου δεν είναι πλέον η εικόνα σου προς το περιβάλλον, αλλά η ολοκλήρωσή σου ως άνθρωπος”. Και συμφωνούμε. Απόλυτα και ολοκληρωτικά.

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

“Κάθε συγγραφέας είναι μια βροχή αστεριών. Μία βροχή που γεννάει ερωτήματα…”, αναφέρετε στην ιστοσελίδα σας. Μήπως ο κάθε συγγραφέας μέσα από τις λέξεις προσπαθεί να ανακαλύψει αυτήν ακριβώς τη βροχή;

Η συγγραφή εξυπηρετεί πολλές ανάγκες. Και για τον συγγραφέα και για τον αναγνώστη. Ανάλογα με το τι ανάγκη προσπαθεί να καλύψει ο καθένας, γίνεται το πάντρεμα μεταξύ τους. Εγώ προσωπικά ενδιαφέρομαι να θέτω ερωτήματα, τα οποία αφορούν σκεπτόμενους ανθρώπους. Απεχθάνομαι την κατήχηση και τα αντίστοιχα λογοτεχνικά έργα.

Ποια είναι τα κυρίαρχα συναισθήματά σας κάθε φορά που πλέετε στη θάλασσα των λέξεων για να δώσετε ζωή στους χαρακτήρες των μυθιστορημάτων σας;

Αγωνία και έξαψη. Μία διαδικασία, η οποία πιστεύω ότι μπορεί να συγκριθεί με έναν τοκετό. Πολλές φορές ακολουθεί επιλόχεια κατάθλιψη. Γι’ αυτόν και μόνον τον λόγο, για κάποιον που εκφράζεται μέσα από την γραφή, ο μοναδικός τρόπος για να παραμείνει ισορροπημένος είναι να είναι παραγωγικός.

Το βιβλίο σας “Άδεια Δωμάτια” είναι μια ιστορία για όσους παλεύουν ενάντια στην εικόνα που έχουν πλάσει οι άλλοι γι’αυτούς. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να ανατρέψει κανείς εντυπώσεις γύρω από την ύπαρξή του που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα;

Όταν ξέρεις ποιό είναι το όνειρο σου και βαδίζεις προς αυτό, σου είναι αδιάφορο το τι πιστεύουν γύρω σου. Γιατί ο αυτοσκοπός σου πλέον δεν είναι η εικόνα σου προς το περιβάλλον σου, αλλά η ολοκλήρωσή σου ως άνθρωπος.

Στις σελίδες του βιβλίου εκμυστηρεύεστε ότι “γράφω από την αγωνία μου να κρατήσω το σύμπαν μου αναλλοίωτο και ενωμένο στο πέρασμα του χρόνου”. Πώς επιτυγχάνεται αυτό μέσω της συγγραφής;

Η δική μας αλήθεια γι’ αυτόν τον κόσμο είναι μοναδική. Αλλά ακόμα και απέναντι στην ίδια μας την ύπαρξη, αυτή η αλήθεια φθείρεται από τον χρόνο. Γιατί εμείς, δεν είμαστε το ίδιο άτομο. Είμαστε άπειρες συνεχόμενες εκδοχές του εαυτού μας σμιλευμένες από τον χρόνο, το περιβάλλον και από τυχαία γεγονότα. Ξεχνάμε μέσα από μία φυσιολογική διαδικασία ποιοί πραγματικά υπήρξαμε και ποιά ήταν η εκάστοτε αλήθεια μας. Οποιαδήποτε μορφή τέχνης κατορθώνει να αιχμαλωτίσει αυτή την στιγμή και λειτουργεί ως μνημείο απέναντι στον χρόνο. Τόσο ισχυρό όσο ισχυρή είναι η παρόρμηση, η έμπνευση και η ανάγκη έκφρασης του δημιουργού της.

Παρακολουθούμε τον κεντρικό ήρωα να ταξιδεύει από την Ελλάδα στην Αμερική για να εκπληρώσει το σκοπό της ζωής του. Ταξίδι αυτογνωσίας και υπέρβασης των προσωπικών ορίων. Αλήθεια πόσο μακριά χρειάζεται να φτάνει κανείς για να κυνηγήσει τα όνειρά του;

Μία συνειρμική απάντηση ίσως θα ήταν “όσο πιο μεγάλο το όνειρο, τόσο πιο μακρύς ο δρόμος”. Εγώ από την άλλη πιστεύω ότι την διαδρομή και τις δυσκολίες της, τις καθορίζει το πόσο ξεκάθαρα γνωρίζουμε το όνειρο που θα μας οδηγήσει στην αυτογνωσία. Όσο πιο ξεκάθαρο αυτό, τόσο πιο εύκολη, ευχάριστη και ίσως σύντομη η διαδρομή.

Μέχρι ποιο σημείο είναι απαραίτητο και το στοιχείο της αυτοθυσίας, προκειμένου να δει κανείς τα όνειρά του να πραγματοποιούνται;

Δεν πρέπει να υπάρχει το συναίσθημα της αυτοθυσίας αν μιλάμε για πραγματικά όνειρα. Τίποτα δεν είναι μεγάλο να δοθεί μπροστά στην υλοποίησή τους.

Πόσο σημαντικό είναι κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας να στέκεται κανείς απέναντι στον καθρέφτη αντικρίζοντας χωρίς φόβο τον αληθινό του εαυτό;

Θα ήταν ευτύχημα για τον καθένα μας να μπαίνουμε σε αυτή την διαδικασία και όχι μόνο κατά τη διάρκεια της προσέγγισης των στόχων μας. Ο συχνός εσωτερικός απολογισμός είναι κάτι, το οποίο μπορεί να μας θωρακίσει απέναντι σε πολλές καταστάσεις, αλλά κυρίως απέναντι στις ανασφάλειες και τους φόβους μας.

Κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να δείχνουμε στην καθημερινότητά μας τον αληθινό μας εαυτό έστω κι αν αυτό κάποιες φορές κοστίζει ακριβά;

Αυτό πιστεύω διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ιδανικά δεν θα έπρεπε να μας κοστίζει να αντικρίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν έχουμε υπαρξιακά προβλήματα, με πόση συνέπεια και ευθύνη μπορούμε να σταθούμε απέναντι στους συνανθρώπους μας και τους κοντινούς μας ανθρώπους;

Τι ήταν αυτό που έπλασε μέσα σας την ανάγκη να μεταβείτε από το μουσικό ρεπορτάζ και μάνατζμεντ, στη συγγραφή βιβλίων;

Δεν έχω μεταβεί. Αυτοί οι κόσμοι συνυπάρχουν στην ζωή μου και τρέφουν ο ένας τον άλλον με εικόνες και συναισθήματα. Απλώς, λόγω παντελούς έλλειψης μουσικού ταλέντου και προφανούς ανάγκης να εκφραστώ, διοχέτευσα τα συναισθήματά μου στην γραφή.

Τι κάνει την ψυχή σας να χαμογελά εντονότερα; Η ενασχόληση με τη μουσική ή η αναμέτρηση με τον κόσμο των λέξεων που ανυπομονούν να γεμίσουν τις λευκές σελίδες;

Είναι διαφορετικές διαδικασίες. Η μία μου προσφέρει ευχαρίστηση και με βοηθάει να δω εικόνες. Η άλλη είναι δημιουργία που πολλές φορές τυχαίνει να είναι επώδυνη. Προσφέρει ικανοποίηση, αλλά παράλληλα για εμένα είναι και πεπρωμένο.

Έχετε ήδη σκεφτεί το θέμα του επόμενού σας μυθιστορήματος; 

Η πρώτη γραφή του επόμενου μυθιστορήματός μου έχει τελειώσει ήδη. Είναι μία βουτιά στην σκοτεινή μου πλευρά μέσα από μία ιστορία που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αστυνομικό μυθιστόρημα. 

Διαβάστε στον ακόλουθο σύνδεσμο το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου:

http://www.epbooks.gr/product/101122/%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%B1

*Το βιβλίο του Χρήστου Τερζίδη, “Άδεια Δωμάτια”, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος. Είναι υποψήφιο για δύο βραβεία στον διαγωνισμό PUBLIC, ως καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς και υποψήφιο για το βραβείο του πιο ερωτικού χαρακτήρα.