“Birdy”: Τα πουλιά φέρνουν την αληθινή Άνοιξη στο Θέατρο “Altera Pars”

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Υπάρχουν κάποιοι στίχοι τραγουδιών από αυτούς που από τη στιγμή που τους ακούς για πρώτη φορά, νιώθεις σαν να γράφτηκαν για εσένα, σαν ένας δημιουργός να τους άγγιξε με το μαγικό του ραβδάκι όταν ήταν ακόμη “μωρά στην κούνια” τους κι αυτοί κληρονόμησαν το

χάρισμα να μεταφέρουν σε όλους τους ανθρώπους τη χαρά, τη δύναμη και την αισιοδοξία. Λίγες μόνο λέξεις που αν διαβάσει κανείς πίσω από αυτές και τοποθετηθούν μαζί, μπορεί να σημάνουν για κάποιον τον κόσμο ολόκληρο, αυτό που τη δεδομένη χρονική στιγμή έχει ανάγκη να ακούσει περισσότερο από ποτέ για να δει ξανά τον ήλιο της ζωής να του χαμογελά: “…κι αν δεν είδες χελιδόνια μην πεις πως είναι αργά…” 

Τους θυμήθηκα τους στίχους αυτούς πριν από λίγες μέρες, όταν μια θεατρική φωλιά στο κέντρο της Αθήνας, άνοιξε τη ζεστή αγκαλιά της και μέσα σε 95 λεπτά “κέρασε” απλόχερα το θαυματουργό νέκταρ του θάρρους και της ψυχικής αντοχής που χρειάζονται όλοι όσοι προσπαθούν να εκπληρώσουν τα όνειρά τους ενώ όλα φαίνεται να είναι εναντίον τους. Όλοι όσοι ακολουθούν το χρυσό νήμα που τους δείχνει το δρόμο για την εκπλήρωση της αποστολής τους, την ίδια στιγμή που η ζωή τους μοιάζει με μπλεγμένο κουβάρι. 

Κι όμως, το κουβάρι αυτό ξετυλίχτηκε μέσα από την ιστορία του αγοριού που είχε την ικανότητα να μιλάει και να αποκωδικοποιεί τη γλώσσα των πουλιών ψιθυρίζοντάς ο ένας στον άλλον γλυκά στο αυτί ένα-ένα τα γράμματα που σχηματίζουν το αλφαβητάρι του ονείρου. Η γλώσσα των πουλιών ισοδυναμεί με την ελπίδα και το όνειρο, φτάνει να μην αφήνουμε τη σπίθα του να βάφεται με γκρίζο  χρώμα και σιγά-σιγά να ξεθωριάζει μέχρι να σβήσει και τίποτα πια να μην θυμίζει την πρότερη ύπαρξή του. Κανείς μας δεν θα άφηνε το όνειρό του να σβήσει, αν συνειδητοποιούσε ότι “το πιο αληθινό πράγμα στη ζωή είναι το όνειρο”.

 

“Birdy- Το αγόρι πουλί”, που ονειρεύεται να “πετάξει” μακριά από ό,τι του αφαιρεί το δικαίωμα να υμνεί τη ζωή με κάθε του ανάσα με κάθε του λέξη, με κάθε του πράξη. Το δικαίωμα να αφήνει την ελευθερία να του δίνει το “φιλί της ζωής” κάθε φορά που νιώθει κάγκελα να ορθώνονται γύρω του. Ακριβώς όπως τα πουλιά.

“Πουλιά που πετάνε ελεύθερα η στέκονται αποφασιστικά στα πόδια τους” σχεδιάζοντας το επόμενο βήμα τους. Ένα βήμα που θα τα φέρει λίγο πιο κοντά σε ό,τι κάνει την καρδιά τους να χτυπά και να φλέγεται από επιθυμία για ανακάλυψη νέων οριζόντων όπου θα αποδημήσουν ανοίγοντας τα φτερά τους και πετώντας μακριά από το σκοτάδι που συνθλίβει καθετί

που λαχταρά το φως. Πουλιά που πετάνε πλάι-πλάι στον ουρανό σε απόσταση αναπνοής από τον ήλιο. Κι όμως δεν καίγονται, γιατί πετούν μαζί. Και το ένα προσέχει το άλλο. Όπως ο “Birdy” και ο αδερφικός του φίλος, Αλ. Όπως έκαναν από την εποχή που ήταν ακόμη παιδιά μέχρι που “άγγιξε” το μικρόκοσμό τους ο Β’Παγκόσμιος Πόλεμος χωρίζοντάς τους απότομα και αναγκάζοντάς τους να μεγαλώσουν πρόωρα πλάθοντας με την “πλαστελίνη” της σκληρής όψης της ζωής, το πραγματικό τους πρόσωπο. Τον αληθινό τους εαυτό.

Ο ευαίσθητος, παρέα με αυτόν που προσπαθεί να κρύψει την ευαισθησία του κάτω από το πέπλο της βίας και της επιθετικότητας αφού ο δρόμος του “διασταυρώθηκε” από την τρυφερή ηλικία με το “τέρας” της κακοποίησης. Της κακοποίησης από τον πατέρα με την ανοχή μιας μάνας-άβουλο ον που υπέμενε στωικά τη σκουρόχρωμη μοίρα της. Ο ονειροπόλος, παρέα με αυτόν που ονειρεύεται μόνο στα κρυφά, όταν κανείς δεν μπορεί να δει το ευάλωτο της ύπαρξής του. Ο “τρελός”, παρέα με το “γνωστικό”. Ποιος όμως είναι αυτός που είναι στα αλήθεια ο “τρελός”; Αυτός που ζει έντονα και ρουφάει τη ζωή μέχρι την τελευταία της σταγόνα και με θάρρος αποδέχεται τη διαφορετικότητά του ή αυτός που υποκρίνεται τον “γνωστικό” φτάνοντας στο τέλος της ζωής του χωρίς να έχει πραγματικά ζήσει;

Όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν “Birdy” και έναν Αλ. Την τρυφερή και την άγριά μας πλευρά που “κονταροχτυπιούνται” σε μια μάχη που φαίνεται να μην σταματά ποτέ έως ότου δούμε την τελευταία σκηνή της ζωής μας να εκτυλίσσεται μπροστά μας σαν κινηματογραφική ταινία. Σε ποια όμως από τις δύο αυτές όψεις του ίδιου νομίσματος επιλέγει ο καθένας μας να δίνει καθημερινά το προβάδισμα;

Πουλιά με φτερά πολύχρωμα που κελαηδούν αφιερώνοντας στη ζωή τα πιο όμορφα τραγούδια και που η λατρεία που τρέφουν το ένα για το άλλο εκφράζεται μέσα από μια βελούδινη τρυφερότητα που κλείνει μέσα της το μεγαλείο της αγάπης. Μασάνε την τροφή πριν ταΐσουν το σύντροφο, το φίλο, το παιδί τους για να απαλύνουν τις “τραχείες” της επιφάνειες. Να απαλύνουν την κούραση. Να εισχωρήσουν στην εστία της ψυχής και να μείνουν εκεί για πάντα. Το ένα μέσα στην αγκαλιά του άλλου.

Φτερά που συμβολίζουν την ελευθερία, την αξία της φιλίας, τη δύναμη να στέκεται κανείς μπροστά στον καθρέφτη αντικρίζοντας κατάματα τα λάθη, τους φόβους και τις αδυναμίες του, τη συμφιλίωση με αυτό που πραγματικά είναι ο καθένας από εμάς, την

ευκαιρία που πάντοτε ανέβαλλε για να συνάψει ειρήνη με τον εαυτό του. “Υπάρχουν νάρκες εκεί έξω”, όπως βγαίνει σε κάποιο σημείο της παράστασης από τα χείλη του “Birdy”. Κι όμως εκεί ακριβώς έγκειται η αντοχή μας. Στο να συνεχίζουμε να διατηρούμε την ισορροπία στο σχοινί αποφεύγοντας να πέσουμε στις λακούβες της “αρένας” ό,τι κι αν συμβαίνει και όποια μορφή κι αν παίρνει η εκάστοτε παγίδα που απειλεί να μας απομακρύνει από το όνειρο αφήνοντάς μας να κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας. 

Το πέταγμα θέλει φτερά καμωμένα από “ατσάλι” και εμπιστοσύνη στο ένστικτο για να γευτεί κανείς την απεραντοσύνη που κρύβει στα σπλάχνα του. Θέλει ψυχή και ζέση, καρδιά που αψηφά τον κίνδυνο και ορθώνει πάντα το ανάστημά της. Μια ανάσα όμως πριν την τελική νίκη έρχεται η ίδια η ζωή να μας δοκιμάσει και να διαπιστώσει αν όντως “το λέει η καρδιά μας”. Αν παραμείναμε πιστοί στο όνειρό μας από την αρχή μέχρι το τέλος και δεν λιποτακτήσαμε δίνοντας τη συγκατάθεσή μας στη μετατροπή μας σε ίδια και απαράλλαχτα “ρομποτάκια” του όποιου συστήματος. “Εμείς ήμασταν αλλιώτικοι. Πώς γίναμε σαν κι αυτούς;”, ακούγεται από τον ώριμο πλέον Λοχία Αλ προς τον επίσης ώριμο “Birdy”, που έχει χάσει τη λαλιά του σαν μια απόπειρα να εκφράσει σιωπηλά τη δυσαρέσκεια και την αντίδρασή του στην τάση του ανθρώπου να έχει φωνή αλλά να μην τη χρησιμοποιεί. Να έχει δύναμη αλλά να τη σκορπάει αλόγιστα δεξιά και αριστερά παραδίδοντας τα ηνία της ζωής του σε ξένα χέρια και αφήνοντας τα όνειρα να σβήσουν.

Τελικά κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ ευαίσθητοι γι’αυτόν τον κόσμο…

Κι όμως. Αυτοί οι ευαίσθητοι είναι που έχουν μέσα τους τόση δύναμη που ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν. Τόση ΔΥΝΑΜΗ, όση χρειάζεται για να αλλάξει αυτός ο κόσμος φτάνει μόνο να μην τα παρατήσουν στα μισά της διαδρομής γιατί “το πιο σημαντικό είναι να κρατήσεις το όνειρο ζωντανό. Δεν θα είναι απλό αλλά αξίζει η προσπάθεια”.  

Άνθρωποι που χρειάζεται απλά να πουν στον εαυτό τους “Είσαι αλλιώτικος, αυτό είναι όλο!”. Άνθρωποι που κόντρα στο ρεύμα της εποχής “γυμνάζονται από μέσα προς τα έξω” γνωρίζοντας ότι ο δρόμος τους δεν θα είναι εύκολος. Τότε μόνο όμως είναι που

μπορεί κανείς πραγματικά να πετάξει και να νιώσει ελεύθερος σαν τα πουλιά: Όταν κυνηγάει το όνειρό του και όταν έχει πάθος για ΖΩΗ και ζει τη ζωή του με ΠΑΘΟΣ ό,τι κι αν τον περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου. 

Κι αν κάπου την πορεία νιώσουμε τις δυνάμεις μας να μας εγκαταλείπουν, ας ψάξουμε μέσα μας να σχηματίσουμε τα χαμένα μας “φτερά”, γιατί τα χρειαζόμαστε για να μπορέσουμε να πετάξουμε ξανά ψηλά στον ουρανό. Εκεί που μιλά κανείς με τα πουλιά κι εκείνα τον καταλαβαίνουν και μέχρι να μπορέσει να ξαναβρεί τη δύναμη να πετάξει με τα δικά του φτερά, εκείνα του δανείζουν απλόχερα τα δικά τους.

“Κι αν είναι αργά, δεν είναι αργά για θαύματα…”, έλεγαν οι στίχοι εκείνου του τραγουδιού που σε κάποια χρονική περίοδο είχε αναλάβει το ρόλο της κινητήριας δύναμης για να βλέπω κάθε μέρα τον ήλιο και να ευχαριστώ για το δώρο της ζωής παρά τις δυσκολίες.

Αυτά τα θαύματα και την πίστη στην ύπαρξή τους, μου τα υπενθύμισε μετά από αρκετό καιρό η εν λόγω θεατρική παράσταση που φέρει την ξεχωριστή σκηνοθετική σφραγίδα του Πέτρου Νάκου μέσα από εξαιρετικές ερμηνείες που υπογραμμίζονται εύστοχα από τις ιδανικές μουσικές πινελιές και οι οποίες χαράζουν το δικό τους δρόμο δίνοντας το βήμα στην αλήθεια να θριαμβεύσει, στην αγάπη να ανέβει στο βάθρο του νικητή και στο όνειρο να ξαναγεννηθεί. Πιο όμορφο, πιο αληθινό, πιο λαμπερό και πιο αυθεντικό από ποτέ!

Πέτρος, Στέφανος, Τάσος, Γιώργος, Τάσος και Μιχάλης. Ηθοποιοί που αποτελούν την ανθρώπινη “αλυσίδα” που δίνει τα χέρια και ενώνεται θυμίζοντας σε όλους μας το μαγικό συστατικό που χρειάζεται να βάλουμε στις αποσκευές μας πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας στη ζωή και στις γειτονιές του ονείρου και της φαντασίας. Το στοιχείο της ελευθερίας. Και την πίστη στα θαύματα. Έστω κι αν προσωρινά φαίνεται να σε έχουν εγκαταλείψει, σκούπισε τα δάκρυα και “φόρεσε” ξανά το χαμόγελό σου.

…γιατί όπως λέει και ο τίτλος ενός αγαπημένου παιδικού παραμυθιού: “Αν τ’αγαπάς, ξανάρχονται..!”

Στοιχεία Παράστασης:

“Birdy-Το αγόρι πουλί” του William Wharton

Συντελεστές:

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Δραματουργική επεξεργασία-Σκηνοθεσία: Πέτρος Νάκος
Σκηνικά: Altera Pars
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Κοστούμια: Δέσποινα Χειμώνα
Μουσική-Σύνθεση Ήχων-Βίντεο: Νίκος Τσέκος
Επιμέλεια Μουσικής: Πέτρος Νάκος

Παίζουν:

Λοχίας Αλ : Πέτρος Νάκος
Μπέρντυ : Στέφανος Κακαβούλης
Νεαρός Αλ: Τάσος Περάκης
Νεαρός Μπέρντυ : Γιώργος Δαφνόπουλος
Ψυχίατρος Βάϊς: Τάσος Μπλάτζιος
Ρενάλντι: Μιχάλης Δελής


Παραστάσεις: Παρ.-Σάβ.-Κυρ: 21.15
Εισιτήρια: 12€ (κανονικό) – 10€ (μειωμένο) – 8€ (ανέργων-ομαδικά)
Πληροφορίες-Κρατήσεις θέσεων: 210-3410011, fax 210-3410950

Θέατρο “Altera Pars”

Μεγ. Αλεξάνδρου 123-Κεραμεικός (Στάση Μετρό Κεραμεικός)