“FURY”: Πόλεμος-Ευαισθησία: 0-1

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Εντός της σκοτεινής αίθουσας κατά τη διάρκεια δημοσιογραφικής προβολής μιας ταινίας που ενώ δεν είμαι λάτρης των πολεμικών ταινιών, ωστόσο αυτή τη φορά αποφάσισα να κάνω μια εξαίρεση. Και αυτά που αποκόμισα παρακολουθώντας την σε συνδυασμό με

όλους τους μετέπειτα συνειρμούς που έκανα τις επόμενες ημέρες, δικαίωσαν το αρχικό μου ένστικτο ότι αυτή η ταινία ανήκει σε εκείνες που μεταφέρουν τόσο δυνατά μηνύματα που επισκιάζεται το όποιο όνομα των λαμπερών πρωταγωνιστών. “Fury” ή αλλιώς “Οργή” που παραπέμπει στο όνομα ενός τανκ που αποτελεί την εστία συγκέντρωσης συμπολεμιστών, ανάκτησης δυνάμεων, σύσφιξης σχέσεων, υπενθύμισης της ευαίσθητης πλευράς του ανθρώπου, ακόμη και σε καθεστώς πολέμου.

Αγκαλιά, λοιπόν με τον καθιερωμένο πλέον καφέ και μια τυρόπιτα από τον παραδοσιακό φούρνο, ένα στενό πιο κάτω από τον κινηματογράφο, πέφτουν οι τίτλοι έναρξης κι από αυτό το σημείο “βυθίζομαι” σε έναν κόσμο, όπου μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ πέντε Αμερικανών πολεμιστών εναντίον ενός πολυάριθμου ναζιστικού στρατού. Δαβίδ εναντίον Γολιάθ. 

Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μαχητικά αεροσκάφη πετούν στον ουρανό σε μια ξέφρενη και μανιώδη ανταλλαγή πυρών. Αμερικανικά και γερμανικά τάγματα σε μια διελκυστίνδα δυνάμεων με σκοπό την εξόντωση του αντιπάλου και μέσα στις σκηνές των στρατιωτών στερεωμένες στο πανί, φωτογραφίες αγαπημένων προσώπων πιτσιλισμένες με αίμα…

Πρώτο πλάνο: Ένας καβαλάρης πάνω σε άλογο με φόντο έναν ήλιο που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Ένας ήλιος ασθενικός που πασχίζει να ανακτήσει τις δυνάμεις του και γύρω-γύρω παντού φωτιές, αναθυμιάσεις και μυρωδιά καμμένης σάρκας. Σκηνικό πολέμου και πλήρους αποσάθρωσης. Μυρωδιά θανάτου αλλά το άλογο είναι λευκό. Λευκό, που συμβολίζει την ελπίδα. Κάπως, κάπου, κάποτε, όταν ο πόλεμος θα “κουραστεί” και θα αποσυρθεί στα σκοτεινά του μπουντρούμια, επειδή αναμετρήθηκε με την ειρήνη και βγήκε ηττημένος. 

 
Οι σκηνές τρόμου και αποτροπιασμού μεγεθύνουν την ανάγκη του ανθρώπου να ξαναθυμηθεί την εύθραυστη και ευάλωτη πλευρά του και να πάψει να τροφοδοτεί όλα όσα τον χωρίζουν από το διπλανό του. Ο πόλεμος δεν είναι η απάντηση σε τίποτα. Τίποτα δεν δικαιολογεί το να πάρεις στα χέρια σου την πέτρα και να αρχίσεις να λιθοβολείς το διπλανό σου. Κανένα “βάλλω”, κανένα “Ανταποδώστε τα πυρά!” και κανένα “Ο στόχος καταστράφηκε!” δεν οδήγησε ποτέ πουθενά πέρα από λαβωματιές και κατάγματα στο σώμα και στην ψυχή. Από όποια πλευρά κι αν βρίσκεται κανείς και σε όποιο στρατόπεδο κι αν ανήκει.  

Επιστροφή στο τώρα. Κοιτάζω γύρω μου μήπως και ενοχλώ κάποιον με το φωτάκι του κινητού μου που κάθε τρεις και λίγο ανοιγοκλείνω για να καταγράψω στο μπεζ σημειωματάριο αυτά που θέλω να μοιραστώ στο άρθρο μου. Όλα εντάξει. Όλοι φαίνονται να έχουν αφοσιωθεί στην ταινία. Μαζί και ο συνάδελφος απέναντι που κάνει ακριβώς το ίδιο.

Καθησυχασμένη πλέον, στρέφω την προσοχή μου ξανά στην ιστορία των πέντε πολεμιστών με επικεφαλής έναν σκληροτράχηλο λοχία των αμερικανικών τεθωρακισμένων (Μπραντ Πιτ) ο οποίος κατευθύνει την ομάδα των υπολοίπων τεσσάρων μελών (Μάικλ Πένα, Σάια ΛαΜπέφ, Λόγκαν Λέρμαν, Τζον Μπέρνθαλ)  που τελούν υπό τις διαταγές του προκειμένου να επιβιώσουν μέσα στη βαρβαρότητα του πολέμου. 

Κάπου στην πορεία προστέθηκε το μέλος εκείνο που ανέτρεψε όλα όσα πίστευαν για τη ζωή, τον πόλεμο και του τι σημαίνει να είσαι ευαίσθητος και την ίδια στιγμή δυνατός, αποφασισμένος, θαρραλέος, ατρόμητος. Ο Νόρμαν Έλισον (Λόγκαν Λέρμαν), ο νεοσύλλεκτος με μηδενική πολεμική εμπειρία στις αποσκευές του, ο οποίος στέλνεται εσπευσμένα από τη διοίκηση ως αντικαταστάτης του δεύτερου οδηγού του τεθωρακισμένου που έχασε τη ζωή του στο πεδίο της μάχης. Και από εκείνη τη στιγμή, η μοίρα “παίρνει την πένα” της και γράφει την ιστορία με τους νόμους που μόνο η ίδια η ζωή γνωρίζει να θεσπίζει.

 
“Δεν μπορώ να σκοτώσω”, φωνάζει με όλη του τη δύναμη ο νεοσύλλεκτος που τολμάει να εμφανίζει ευαισθησία, αθωότητα, αφοσίωση στα ιδανικά του ανθρωπισμού και σε μια ιδεολογία στην οποία δεν έχει θέση η ψυχρή λογική και η αδίστακτη αλληλοεξόντωση. Τολμάει να δείχνει ευαισθησία στην πολεμική αρένα που δεν δικαιολογεί

τον παραμικρό χτύπο της καρδιάς πάρα μόνο εκείνον που προκαλείται από το αντίκρισμα της φρίκης του πολέμου και του φόβου μπροστά σε ανοιχτά μέτωπα και τεμαχισμένα ανθρώπινα σώματα. Επιβιώνει, όμως στον πόλεμο ο ευαίσθητος; Με ποιον τρόπο να καταφέρει να κάνει την αθώα και παιδική ακόμη καρδιά του να πάψει να χτυπά στο ρυθμό της συμπόνιας, της αλληλεγγύης και της αγάπης για το συνάνθρωπο; 

Ίσως τελικά να είναι γραφικός αυτός που σε συνθήκες πολέμου φανερώνει την ευαισθησία που κρύβει εντός του, όταν γύρω του ακούγονται παντού ιαχές πάλης. Ή ίσως και όχι. Ίσως ιδίως σε τέτοιες συνθήκες να χρειάζονται οι ευαίσθητοι για να ξαναθυμίσουν στους απανταχού “σκληρούς” τις ευαισθησίες που κρατούν “καταχωνιασμένες” μέσα τους και που άφησαν να “πολτοποιηθούν” στην πορεία. Ακριβώς όπως πολτοποιούνται στο πεδίο της μάχης οι σάρκες των ανθρώπων, όταν περνάνε από πάνω τους τα τανκς. Ίσως ο κόσμος μας να έχει ανάγκη από ευαίσθητους. Γιατί αυτοί είναι που θα αλλάξουν τον κόσμο…

“Μου είσαι άχρηστος αν δεν σκοτώνεις”, ακούγεται κάποια στιγμή από τα χείλη του λοχία προς τον νεαρό Νόρμαν και συνεχίζει λέγοντας: “Τα ιδανικά είναι ειρηνικά. Η ιστορία είναι βίαιη!” Ίσως να είναι και έτσι. Η βία, όμως γεννά βία. Και η ιστορία εκτός από το να είναι βίαιη, έχει επίσης την τάση να επαναλαμβάνεται. Άρα το να εξακολουθούμε να

καταφεύγουμε στη βία, θα οδηγήσει σε περισσότερη βία, περισσότερο πόνο, περισσότερο μαρασμό. Ενώ αν επιτέλους δοθεί το βήμα στους ευαίσθητους…! Τότε είναι που η ροή της ιστορίας θα αλλάξει και ο ένας αυτός ευαίσθητος θα μεταδώσει λίγη από την ευαισθησία του και σε άλλους και εκείνοι με τη σειρά τους σε άλλους μέχρι να γίνουν πολλοί. Πάρα πολλοί. Και να αγκαλιάσουν τον κόσμο σε όλη τη γη. Οι ευαίσθητοι που κάποτε έρχεται η στιγμή που ανδρώνονται και αποκτούν επίγνωση ότι εκτός από το τρωτό της ύπαρξής τους φέρουν εντός τους και το μεγαλείο της δύναμης. 

Εκείνης της δύναμης που τους δίνει το θάρρος και το κουράγιο να μην τα παρατούν

και να επιβιώνουν παρά τις αρχικές προβλέψεις των δήθεν “δυνατών” και όταν έρχεται η ώρα να φεύγουν πολεμώντας γενναία και πάντοτε στο πεδίο της μάχης. Με το κεφάλι ψηλά. 

“Δεν το σκάσαμε ποτέ! Δεν το σκάω τώρα! Θα μείνω και θα πολεμήσω!”. Τα λόγια του λοχία όταν τα τάγματα των SS βρίσκονται πλέον σε απόσταση αναπνοής. Κι όμως, κανείς δεν τρέπεται σε φυγή και ας είναι “πέντε εναντίον τριακοσίων”.

…γιατί γνωρίζουν ότι τώρα πλέον έχουν τη δύναμη να αλλάξουν την ιστορία…



    
Στοιχεία Ταινίας:

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Άγερ

Με τους: Μπραντ Πιτ, Σάια ΛαΜπεφ, Λόγκαν Λέρμαν, Τζέισον Άιζακς