“Big Eyes”: Μάτια με υπογραφή….από καρδιάς!

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Ξαφνικά τα πάντα γύρω μεταμορφώνονται, χάνονται, αιωρούνται σε έναν άλλο χωροχρόνο, σε μιαν άλλη εποχή, κάπου μεταξύ της δεκαετίας του ’50 και του ’60 και χωρίς να το

καταλάβω, βρίσκομαι από τη σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου, στο ατελιέ της γυναίκας που δημιούργησε την “τέχνη που αγγίζει” κατορθώνοντας να εισχωρήσει στα πιο μύχια μονοπάτια της ψυχής και να τους δώσει φωνή. 

Μάργκαρετ Κιν. Η ζωγράφος-που ενσαρκώνεται από την πέντε φορές προτεινόμενη για Όσκαρ, Έιμι Άνταμς-η οποία αποτύπωσε στους πίνακές της, παιδιά και γυναίκες με τεράστια, λυπημένα μάτια που δακρύζουν αιχμαλωτίζοντας το συναίσθημα με τα πιο μυστηριώδη χρώματα στη σφαίρα της αιωνιότητας. Ένα χάρισμα που σκορπίστηκε αλόγιστα δεξιά και αριστερά και κάποια στιγμή έγινε θηλιά γύρω από το λαιμό της στερώντας της την ουσιαστική ελευθερία και την ευτυχία που φέρνει η αναγνώριση ότι πράγματι ήταν το δικό της πινέλο εκείνο που έδωσε ζωή σε όλα αυτά τα θλιμμένα πρόσωπα. Πρόσωπα που ήταν προέκταση του εαυτού της και μέρος της ύπαρξής της. 

Μια αληθινή ιστορία σκηνοθετημένη από τον μετρ του είδους, Τιμ Μπάρτον, που μέσα από την ταινία “Μεγάλα Μάτια” (“Big Eyes”)-η οποία θα προβάλλεται από την Πρωτοχρονιά-ανασύρει από το χρονοντούλαπο το σκάνδαλο που συγκλόνισε κάποτε την παγκόσμια καλλιτεχνική κοινότητα αποδεικνύοντας ότι, όποτε κάποιος δεν εκτιμά αρκετά το χάρισμά του και δεν φροντίζει να το προστατεύει από κάθε λογής “αρπακτικά”, τότε αυτό γίνεται λεία στα χέρια όλων όσων περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να το σφετεριστούν. 

Ακόμη κι αν πρόκειται για εκείνον που ισχυρίζεται ότι τρέφει βαθιά αισθήματα αγάπης και στοργής για το δημιουργό. Μα για ποια αγάπη μιλάμε σε μια τέτοια περίπτωση; Και για ποια στοργή; Από τη στιγμή που το συμφέρον και η δίψα για εύκολο κέρδος κάνουν την εμφάνισή τους στη σκακιέρα της υποτιθέμενης αγάπης, τότε η αγάπη, η αγάπη η πραγματική, κάνει κυριολεκτικά φτερά χωρίς να κοιτάξει ξανά πίσω της. 

Ουόλτερ Κιν. Ένας άνθρωπος-που τον υποδύεται ο δύο φορές βραβευμένος με Όσκαρ, Κριστόφ Ουόλτζ- ο οποίος οσμίζεται το ταλέντο της γυναίκας που έχει γεννηθεί για να ζωγραφίζει και μέσα από τα έργα της να κάνει τον κόσμο πλουσιότερο συναισθηματικά. Πιο

τρυφερό. Πιο ευαίσθητο. Πιο ανθρώπινο. Ένα ταλέντο που έχει όλα τα φόντα να “στεφανωθεί” με κλάδο ελαίας κι όμως “πνίγεται” μέσα στο ίδιο του το πάθος, αφού του λείπει αυτό το ένα που θα του εξασφάλιζε την επιβίωση. Η πίστη στις δυνατότητές του και στην απαράμιλλη ισχύ του. 

Κι έτσι τα “παιδιά” που εκείνη όλο μεράκι και αγάπη δημιούργησε κλεισμένη στο πατάρι του σπιτιού της με το νέφτι και τη μυρωδιά από τα χρώματα να της προκαλούν ζάλη, γεννιούνται από εκείνη αλλά αμέσως μετά τη “γέννα” τα αποχωρίζεται από την αγκαλιά της και πέφτουν στο έλεος του άνδρα που κάποτε είχε υποσχεθεί ότι θα την κάνει ευτυχισμένη. Του συζύγου της, που όταν οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν, της έταξε “τον ουρανό με τα άστρα” κι όμως τώρα είναι εκείνος που της δίνει τη χαριστική βολή αδημονώντας να εισπράξει τα εύσημα για τα έργα που φέρουν αποκλειστικά το αποτύπωμα της ψυχής της. Της δικής της ψυχής. Γιατί παρ’όλο που “βγήκαν από τα σπλάχνα” της, δεν μπορούσε να το ομολογήσει. Και αυτό, επειδή βρέθηκε αναμεμειγμένη σε μια απάτη που με μία και μόνο λέξη της θα συμπαρέσυρε στον γκρεμό μια ολόκληρη “αυτοκρατορία” από τραπουλόχαρτα που θα στοίχιζε τη ζωή της ίδιας και της λατρεμένης κόρης της. 

“Μπορείς να δεις πράγματα στα μάτια. Ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί τα μάτια είναι τα

παράθυρα της ψυχής…”, βγαίνει από τα χείλη της Μάργκαρετ. Και τα δικά της μάτια “λένε” πολλά, που τα “πνίγει” στο όνομα ενός άνδρα που δεν την αγάπησε ποτέ, της πρόσκαιρης χαράς που προσφέρει το εύκολο κέρδος, της ανάγκης της να ακουμπήσει στον ώμο κάποιου που θα δει μέσα στην ψυχή της…

Έρχεται, όμως κάπως, κάπου, κάποτε η στιγμή, που ο πόνος που προκαλεί το φορτίο της συνενοχής σε μια απάτη σε βάρος του ίδιου σου του εαυτού, είναι μεγαλύτερος από τον πόνο που προκαλεί μια ζωή τυλιγμένη στη μοναξιά, τη θλίψη και την απομόνωση. Τότε είναι, που αυτός που τόσο καιρό σώπαινε καταπίνοντας αμέτρητες φορές τα δάκρυά του, αποφασίζει επιτέλους να δώσει σάρκα και οστά στην εντιμότητά του και να πάρει τη μοίρα του στα χέρια του ορθώνοντας με θάρρος το ανάστημά του και δηλώνοντας δυναμικά το παρών. 

Αργά ή γρήγορα η αλήθεια λάμπει και “ο κάθε κατεργάρης κάθεται στον πάγκο του”, γιατί έτσι μόνο δύναται να συνεχίσει να ζει ένας άνθρωπος πραγματικά χαρισματικός και έντιμος. Ένας άνθρωπος, όπως η Μάργκαρετ Κιν, που δενόταν συναισθηματικά με τα έργα της και που στο καθένα από αυτά έκανε πράξη αυτό που της ψιθύριζαν γλυκά στο αυτί όλα εκείνα τα μεγάλα μάτια που ζωγράφισε: “Η καρδιά σου είναι στη δουλειά σου. Εκεί φαίνονται όλα…”

Και έτσι ακριβώς είναι. Εκεί φαίνονται όλα. Εκεί που βρίσκει νόημα όλη σου η ύπαρξη και γεννιέσαι ξανά και ξανά με κάθε σου λέξη και με κάθε πινελιά. Γιατί παντού μέσα σε όλα αυτά υπάρχει η καρδιά σου…

Από την πρώτη κουκκίδα μέχρι και την τελευταία.

Γιατί όλα αρχίζουν και όλα τελειώνουν εκεί…

 

Παρακολουθείστε στο παρακάτω βίντεο, το τρέιλερ της ταινίας “Big Eyes”, που θα προβάλλεται από την 1^η Ιανουαρίου 2015, στις κινηματογραφικές αίθουσες: