Χάρης Γαντζούδης: «Η πένα μου δεν βρίσκεται ποτέ στο “λιμάνι”»

Απαλό μπεζ με μια υποψία κίτρινου. Σελίδες στο χρώμα που παίρνει το χαρτί των παλιών βιβλίων, όταν ο χρόνος περνά από πάνω τους χωρίς όμως να τις αγγίζει, γιατί πρόκειται για σελίδες που έχουν τη δύναμη να βάζουν στην ψυχή του χαρτιού, τη δική τους ξεχωριστή σφραγίδα. Τη σφραγίδα που φέρει εντός της, το άχρονο στοιχείο. Πολλές γραμμές σκόρπιες και ξεθωριασμένες αποκτούν σιγά σιγά μορφή, όταν η μία βρει την άλλη και ενωθούν… όπως τα σώματα που γεννήθηκαν για να “κουμπώσει” η ψυχή του ενός στην ψυχή του άλλου, σώματα που γεννήθηκαν για να συναντηθούν, σώματα από εκείνα που δεν καταλαβαίνεις από πού ξεκινούν και πού καταλήγουν, γιατί είναι σμιλεμένα έτσι ώστε να σχηματίζουν το άπειρο που γεννά η ένωση…

Γι’αυτού του είδους τα κορμιά, που συνδέονται με μια λεπτή, νοερή κλωστή, η οποία ενώνει τη σάρκα με την καρδιά και “βουτάει” στο άπειρο, διάβασα πρόσφατα μια συλλογή ποιημάτων. “Σώματα”, με την υπογραφή της πένας του Χάρη Γαντζούδη. Σελίδες που δίνει η μία το χέρι στην άλλη και προχωρούν μαζί. Λέξεις που διανύουν την απόσταση μεταξύ της ψυχής και του μπεζ χαρτιού, που γίνεται φωλιά για να υμνήσει τον απόλυτο έρωτα και την πολυπόθητη αλλά άπιαστη αγάπη. 

“…ήθελα μια βόλτα να είναι η ζωή μου. Μια βόλτα με λιακάδα κι ένα δροσερό αεράκι να τρυπώνει ανάμεσά μας. Ήθελα χώμα, στεριά, με σιγουριά τα βήματά μας να κυλούν πάνω της. Ήθελα…”.

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Τι ήταν αυτό, που έκανε την πένα σας να αφήσει το “λιμάνι” και να σηκώσει ξανά άγκυρα για το ταξίδι με προορισμό τη νέα σας ποιητική συλλογή “Σώματα”;

Η πένα μου δεν βρίσκεται ποτέ στο “λιμάνι”. Ακόμη κι όταν δεν γράφω στο χαρτί, στο μυαλό μου πάντα γράφεται μια ιστορία, ένα ποίημα. Τα “Σώματα” γράφτηκαν αυτόματα, σχεδόν με μια ανάσα. Καταστάσεις δικές μου και φίλων, που δεν μπορούσαν να μείνουν σκέψεις, κι έτσι πήραν ζωή πάνω στο χαρτί.

Αριθμοί, υπολογισμοί, πράξεις, γλώσσες προγραμματισμού, λέξεις σε συντομογραφίες. Ο κόσμος της επιστήμης της Πληροφορικής, τον οποίο σπουδάσατε. Τι έθεσε σε λειτουργία, εκείνο τον άνεμο, που φύσηξε, και σας μετέφερε στον κόσμο της συγγραφής;

Η συγγραφή πάντα υπήρχε μέσα μου σαν ανάγκη. Θυμάμαι τον εαυτό μου από μικρή ηλικία να έχει την ανάγκη να εκφραστεί μέσα από αυτή. Οι πρώτες λέξεις, οι πρώτες προσπάθειες να δημιουργήσω νέα δεδομένα, ζωές... Με μολύβι και χαρτί. Και κάπως έτσι άρχισα να σκαρώνω τις πρώτες μου ιστορίες. 

 

“Τα κενά… και άλλα σκόρπια συναισθήματα”, είναι ο τίτλος της προηγούμενης ποιητικής σας συλλογής. Ποια είναι τα συναισθήματα, που αν τα ενώσουμε, θα μπορέσουμε να βιώσουμε στο έπακρο τη χαρά της ζωής;

Δύσκολη ερώτηση, καθώς τη ζωή και την ευτυχία την ανακαλύπτουμε κάθε μέρα. Ωστόσο, πιστεύω πως ο έρωτας, η αγάπη, ο σεβασμός απέναντι στην ίδια τη ζωή είναι μερικά από αυτά που μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους.

Στον πρόλογο του πρόσφατου βιβλίου σας, ο Χρήστος Δασκαλάκης αναφέρει ότι “τα Σώματα είναι μια σιωπηλή προσευχή για εκείνες τις ψυχές που θα έπρεπε να πορεύονται παρέα…”. Πιστεύετε ότι η πορεία δυο ανθρώπων είναι προδιαγεγραμμένη και ότι η μοίρα σκαρφίζεται τρόπους ώστε κάποια στιγμή να συναντηθούν και να ενώσουν τις ζωές τους;

Ναι, το πιστεύω. Δυο άνθρωποι που είναι να ενωθούν, η ζωή θα βρει τον τρόπο να τους φέρει κοντά. Τώρα, αν αυτοί οι άνθρωποι θα καταφέρουν να μείνουν μαζί μέχρι το τέλος ή αν θα νικήσουν τη φθορά και θα ξεπεράσουν τα εμπόδια, είναι άλλο θέμα.

Στο ποίημά σας “Δεν είναι το σώμα σου”, αναφέρετε ότι “δεν είναι το σώμα σου για εμένα… το ξέρω, το ξέρεις κι ας κλείνουμε τα μάτια στις διαφορές”. Γιατί κατά τη γνώμη σας αρκετά ζευγάρια εθελοτυφλούν και συνεχίζουν μια σχέση, της οποίας τα χρώματα έχουν προ πολλού ξεθωριάσει;

Για πολλούς λόγους. Είτε γιατί θέλουν να δώσουν ακόμη μια ευκαιρία, είτε γιατί δεν θέλουν να χρεωθούν την αποτυχία ότι δεν τα κατάφεραν, είτε γιατί φοβούνται τη μοναξιά. 

“Ήθελα μια βόλτα να είναι η ζωή μου… μια βόλτα στη λιακάδα”, διαβάζουμε ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του. Με ποιον τρόπο μπορούμε να διαμορφώσουμε σήμερα τη ζωή μας, προκειμένου να είναι σαν “μια βόλτα στη λιακάδα”;

Με το να αφηνόμαστε ελεύθεροι στη ζωή και να γευόμαστε τις απλές και καθημερινές στιγμές με τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας. 

Πόσο ρεαλιστικό είναι το να επιδιώκουμε στην εποχή μας “το κούμπωμα της ψυχής”, με έναν σύντροφο, όταν υποκύπτουμε στον πειρασμό μιας πρόσκαιρα “λαμπερής” συνεύρεσης, που όμως κατά πάσα πιθανότητα μπορεί να μην είναι… χρυσός;

Το “κούμπωμα της ψυχής” είναι η βαθιά μας επιθυμία, αλλά αυτό ποτέ δεν μπορείς να το ξέρεις. Μπαίνεις σε μια κατάσταση, τη ζεις κι ελπίζεις. 

Και τα εννέα ποιήματα της συγκεκριμένης γραπτής σας κατάθεσης, είναι καλυμμένα από το πέπλο της μοναξιάς, που πηγάζει από την έλλειψη ενός συντρόφου, ο οποίος θα μας πιάσει σφιχτά από το χέρι και θα περπατήσουμε μαζί στη ζωή. Το είδος της μοναξιάς, που ακινητοποιεί κι όμως φαίνεται να την επιζητούμε όλο και συχνότερα. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Νομίζω, επειδή όλοι έχουμε κλειστεί στο “καβούκι” μας, στον μικρόκοσμό μας κι έχουμε αφεθεί στους φόβους μας. Έχει να κάνει και με την εποχή που ζούμε, και τις δυσκολίες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά. 

 

Για ποια λογοτεχνικά ταξίδια θα βάλει πλώρη το επόμενο διάστημα, το συγγραφικό σας “σκαρί”;

Υπάρχουν πολλά όνειρα κι ελπίζω σύντομα να καταφέρω να τα πραγματοποιήσω.

…και κάπου εκεί στο βάθος, μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, ακούγεται ένας ήχος σαν βγαλμένος από όνειρο. Είναι ένας ψίθυρος, από νότες με χροιά γλυκόπικρη, σιγανές, σιωπηλές, μα συνάμα τόσο δυνατές και έντονες, σαν να πρόκειται για μια κραυγή. Τις αφουγκράζομαι, μου μιλούν. Τις αναγνωρίζω. Την αναγνωρίζω. Είναι μια σιωπηλή προσευχή για εκείνες τις ψυχές που θα έπρεπε να πορεύονται παρέα… μια διακαής λαχτάρα πως κάποτε θα μπορούσε να γίνει το θαύμα, που ο καθένας μας ελπίζει…”.

*Η ποιητική συλλογή “Σώματα”, του Χάρη Γαντζούδη, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Θράκα. 

Προφίλ συγγραφέα

Ο Χάρης Γαντζούδης γεννήθηκε το Μάιο του 1985 στο Αγρίνιο και ζει στην Αθήνα. Το 2012 ξεκίνησε να δημοσιεύει τα πρώτα του κείμενα σε διάφορα blogs και ηλεκτρονικά περιοδικά (deity.gr, onestory.gr, shortstory.gr, microstory.gr, Σοδειά odeia.net, Στάχτες, Συγγραφολόγιο, Τεύχος, Ποίηση και Λογοτεχνία, τοβιβλίο.net). Το 2013 δημιούργησε το ηλεκτρονικό περιοδικό Λογοτεχνικό Ταξίδι [http://logotaxidi.blogspot.gr/] ενώ από τον Ιανουάριο του 2014 διατηρεί τη στήλη “Χαρη...τολογώντας”, στο διαδικτυακό τόπο τοβιβλίο.net

Έχει εκδόσει δύο συλλογές διηγημάτων (“Οι πρώτες σελίδες”, “Κύκλοι στη θάλασσα και άλλες ιστορίες”), δυο παραμύθια (“Δικό μου, δικό μου”, “Μα δε θέλω αδερφάκι”), μια νουβέλα (“Για μια πόλη”), δυο ποιητικές συλλογές (“Τα κενά κι άλλα σκόρπια συναισθήματα”, “Σώματα”). Επίσης έχει συμμετάσχει και σε πολλές συλλογικές συγγραφικές προσπάθειες (“Tweet_Stories, Λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες”, “Μια παράξενη Κυριακή”, “Τριάντα τρία”, “Ένα ταξίδι αλλιώς”).