Γιάννης Χριστοδουλόπουλος: «Με ένα “κλικ” μπορούμε να βρεθούμε στη θέση του διπλανού μας και να χάσουμε το αυτονόητο»

Απειροελάχιστες δέσμες φωτός καταφέρνουν να βρουν το δρόμο να τρυπώσουν στο εσωτερικό του καθεδρικού ναού, από τα πολύχρωμα κρυσταλλάκια βιτρό που σχηματίζουν την επιφάνεια των παραθύρων με τα περίτεχνα σκαλίσματα. Τριγύρω παντού τοιχογραφίες Αγίων, μοιάζουν λες κι έχουν σμιλευτεί από πινέλο που έχει την ικανότητα να ζωντανεύει τις μορφές στη στιγμή, με έναν τρόπο μαγικό. Στασίδια ολόγυρα, χαμηλός φωτισμός, από κάπου στο βάθος υφαίνονται μελωδίες από πνευστά μουσικά όργανα. Ατμόσφαιρα μυσταγωγίας. Στο κέντρο του ναού, παίρνει τη θέση του δίπλα στο πιάνο, ένας νέος άνθρωπος που με συντροφιά τις μουσικές νότες και τη θέλησή του να δώσει τον πρώτο λόγο στο συναίσθημα, υλοποιεί ένα όνειρο ζωής, τα οποίο γεννήθηκε μέσα του πριν από αρκετά χρόνια, όταν στα ταξίδια του ανά τον κόσμο, επισκεπτόταν καθεδρικούς ναούς της εκάστοτε πόλης. “Από τότε είχα στο μυαλό μου πως θα ήθελα πολύ να κάνω παραστάσεις σε τέτοιους χώρους, και λόγω της συγκλονιστικής ακουστικής, αλλά περισσότερο γι’ αυτό που αποπνέει ο κάθε χώρος ιστορικά”, μου λέει στην αρχή της κουβέντας μας, ο νεαρός συνθέτης. Το όνομά του, Γιάννης Χριστοδουλόπουλος. 

Και το πλήρωμα του χρόνου για να λάβει σάρκα και οστά αυτός ο οραματισμός, ήρθε πριν από λίγο καιρό, φέρνοντας στο φως της ζωής, τη μουσική παράσταση “Cathedrals”. Μελωδικές δημιουργίες που φέρουν την ξεχωριστή μουσική του υπογραφή, μουσικοί και τραγουδιστές που έχουν έρθει από όλον τον κόσμο για να συμπράξουν επί σκηνής, και ζωντανή σύνθεση ευφάνταστων μουσικών θεμάτων με βάση τα συναισθήματα που έχουν οι θεατές εκείνη την ώρα. Πάθος, ελευθερία, ευτυχία, μελαγχολία. “Η μουσική είναι ο ωκεανός. Όλα τα υπόλοιπα στη ζωή μου είναι τα “λιμάνια”, όσο κι αν σταθώ κάπου, πάντα στον ωκεανό θα βρίσκομαι”, προσθέτει κάπου ανάμεσα σε όσα μου εκμυστηρεύεται για τη μουσική δημιουργία, το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα, το διαγωνισμό της Eurovision, όπου είχε λάβει μέρος πριν από κάποια χρόνια συνθέτοντας τη μουσική για το τραγούδι “Watch my dance”, την απόφασή του να αντισταθεί στον πειρασμό να μεταβεί στο εξωτερικό για να συνεχίσει εκεί την πορεία του, όπως τόσοι άλλοι νέοι άνθρωποι σήμερα. 

“Όλοι είμαστε το ίδιο και παλεύουμε να υπάρξουμε με κάποιον τρόπο σε αυτήν τη γη”, λέει λίγο πριν ολοκληρωθεί η κουβέντα μας. Κι έχει απόλυτο δίκιο. Κι αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, κάθε ημέρα θα αποτελεί κίνητρο από την αρχή για να βγούμε εκεί έξω και να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό! Για να υπάρξει ο καθένας μας με κάποιον τρόπο σε αυτήν τη γη. Με τον δικό του, μοναδικό, ιδιαίτερο, ανεπανάληπτο και ξεχωριστό τρόπο! Τον τρόπο με τον οποίο γεννιούνται, πλάθονται και πραγματοποιούνται τα μεγαλύτερά μας όνειρα…

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Ένα νέο μουσικό εγχείρημά σας είδε πρόσφατα το φως της ζωής. Η μουσική παράσταση “Cathedrals”, με την οποία εγκαινιάσατε μια σειρά συναυλιών στην Ευρώπη. Ποια εσωτερική επιθυμία πυροδότησε στην ψυχή σας τον οραματισμό και την υλοποίησή της;

Οι καθεδρικοί ναοί πάντα για κάποιο λόγο με τραβούσαν σαν μαγνήτης να τους επισκεφτώ και να αφουγκραστεί η ψυχή μου τις μοναδικές μυσταγωγικές δονήσεις που φέρουν. Σε όλα μου τα ταξίδια πάντα επισκέπτομαι τους καθεδρικούς ναούς της εκάστοτε πόλης. Το κάνω αυτό πάνω από 15 χρόνια και είχα στο μυαλό μου πως θα ήθελα πολύ να κάνω παραστάσεις σε τέτοιους χώρους, και λόγω της συγκλονιστικής ακουστικής, αλλά περισσότερο γι’ αυτό που αποπνέει ο κάθε χώρος ιστορικά. Η υλοποίηση έγινε φέτος, αρκετά χρόνια δηλαδή μετά από τον “σπόρο” που είχα, και αυτό συνέβη μετά από μια κοινή ιδέα που είχαμε με την “Celdi Partners Productions”, μια εταιρεία που εδρεύει στο Λονδίνο και γνωρίζει ακριβώς τον τρόπο να διαχειρίζεται τέτοιου είδους μεγάλα θεάματα. Πρέπει να σας πω εδώ, πως είναι πολύ πιο εύκολο να κλείσεις μια συναυλία κάποιου καλλιτέχνη σε έναν οποιονδήποτε σημαντικό χώρο π.χ. στο Λονδίνο –σε ένα μια αίθουσα συναυλιών– παρά σε έναν καθεδρικό ναό. 

Δείτε το βίντεο με το μουσικό θέμα “Μαζί σου”, του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου (feat. Tora Rostvik)

Οι απαιτήσεις που ζητούνται σε επίπεδο βιογραφικού του καλλιτέχνη αλλά και σε επίπεδο τελειότητας της οργάνωσης, καθώς επίσης και στα έξοδα παραγωγής είναι απροσπέλαστες αν δεν ξέρεις πού απευθύνεσαι, για το λόγο ότι αυτοί οι χώροι έχουν τεράστια ιστορική σημασία καθώς και θρησκευτική. Εκεί, δε σας κρύβω πως έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο η προηγούμενη εμφάνιση μου στη “Royal opera” του Λονδίνου –σημαντικός και φημισμένος χώρος όπου παρουσιάζονται όπερες και σπουδαία καλλιτεχνικά θεάματα– μιας και είχε αφήσει αρκετά καλές εντυπώσεις, αλλά πολύ μεγάλο ρόλο έπαιξε επίσης ακόμη το ότι είχα τα διαπιστευτήρια της σύνθεσης της μουσικής των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 καθώς και μια σειρά από μουσικές συνθέσεις που έχω κάνει για το σινεμά και το θέατρο. Έτσι μπόρεσε η “Celdi Partners” να αναλάβει το εγχείρημα και να φτιάξουμε σιγά-σιγά ένα πρόγραμμα με μια σειρά από συναυλίες που θα ανακοινωθούν σύντομα, αρχικά σε όλο το Λονδίνο και ύστερα στην Ευρώπη. 

Πρώτος σταθμός της περιοδείας σας ήταν ο καθεδρικός ναός St.James’s Piccadilly Church, στο Λονδίνο. “Παντού μπορεί να ανακαλύψει κανείς τη μουσική, ακόμη και στα δάκρυα”, έχει ειπωθεί. Εδώ, την βλέπουμε να ζωντανεύει σε έναν χώρο επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό. Τι μπορεί να επιφέρει η μουσική στον τρόπο που βιώνει το κοινό τη μαγεία της, όταν αυτή συνδυάζει και το στοιχείο της μυσταγωγίας;

Καταρχήν, το προσωπικό ταξίδι της κάθε ψυχής και η μοναδική αποκωδικοποίηση που κάνει ο καθένας στον εγκέφαλό του και στα κύτταρά του. Ο λόγος που επελέγησαν αυτοί οι χώροι, είναι γιατί υπάρχει η αίσθηση της ένωσης με αυτό που βρίσκεται πιο πάνω από εμάς, αυτό το φλερτ του αγνώστου βάζει το κοινό σε αυτή τη διαδικασία, να αφήσει τα πάντα απ’έξω και να επικοινωνήσουμε ο ένας με τον άλλον  απευθείας με τη μουσική και τα συναισθήματα. Δεν διαφέρει και πολύ από ένα είδος διαλογισμού, μόνο που εδώ γίνεται με καθοδηγητή, τη μουσική. 

Στο δεύτερο μέρος της εν λόγω μουσικής παράστασης, αφουγκράζεστε τον παλμό των θεατών και συνθέτετε επί τόπου μελωδίες ανάλογα με τη συναισθηματική τους κατάσταση εκείνη τη στιγμή. Κατά πόσο είναι εφικτό να αποκωδικοποιηθεί το συναίσθημα και να μετουσιωθεί σε νότες, όταν δεν βρίσκεστε στο στούντιο –όπου συνθέτετε μόνος σας– αλλά πρέπει να συνδιαλλαγείτε με θεατές, τους οποίους βλέπετε για πρώτη φορά;

Αυτό είναι το πιο αυτονόητο. Γράφω μουσική για να περιγράψω τους ανθρώπους και το τι ζουν. Τι καλύτερο από το να τους έχω live (ζωντανά) μπροστά μου, να τους “σκανάρω” και να παίρνω από την ενέργειά τους δίνοντάς της τους πίσω με κάτι ξεχωριστά γραμμένο για τον καθένα! Το στούντιο πάλι είναι μια άλλη διαδικασία. Υποθετική.

Η σχέση σας με τον κόσμο της μουσικής έκφρασης φαίνεται να είναι από αυτές που διαρκούν για πάντα και δυναμώνουν ακόμη περισσότερο όσο περνάει ο χρόνος. Νιώθατε ανέκαθεν ότι η μουσική θα γινόταν το μόνιμο “λιμάνι” σας;

Η μουσική είναι ο ωκεανός. Όλα τα υπόλοιπα στη ζωή μου είναι τα “λιμάνια”, όσο κι αν σταθώ κάπου, πάντα στον ωκεανό θα βρίσκομαι και ερήμην πολλές φορές. 

 

Ανήκετε στους νέους ανθρώπους που έχοντας στις “αποσκευές” τους μεράκι και ακλόνητη πίστη σε αυτό που κάνουν, τολμούν να χαράξουν το δρόμο τους παραμένοντας στη χώρα μας, διαδίδοντας συγχρόνως την διαχρονική αξία της και εκτός των συνόρων. Πώς δεν ενδώσατε μέχρι στιγμής στο να “ανοίξετε τα φτερά σας” μεταβαίνοντας μόνιμα στο εξωτερικό;

Χαίρομαι που το παρατηρείτε, ξέρετε, αυτό θα ήταν το πιο εύκολο πράγμα να το κάνει κανείς, ειδικά μετά τη μοναδική ευκαιρία με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου όντας 19 ετών, η μουσική μου ακούστηκε σε όλον τον πλανήτη και θα μπορούσα με αυτό το διαβατήριο να κάνω πολλά πράγματα στο εξωτερικό. Παρόλα ταύτα, καθώς πάντα παράγω πράγματα που βγαίνουν και έξω από τη χώρα μας, θεωρώ μεγαλύτερο κατόρθωμα το να είσαι στη χώρα σου και να σε “ψωνίζουν” απ’έξω. Με αυτό φλερτάρω και έχω καταφέρει 2-3 σημαντικά πράγματα και σε διεθνές επίπεδο. Τώρα μόλις επέστρεψα από τις Κάννες, όπου η ταινία που κάναμε με τον Θοδωρή Παπαδουλάκη απέσπασε το βραβείο του καλύτερου καλλιτεχνικού βίντεο (best art video award) και όπου έζησα όλη αυτή την εμπειρία του κόκκινου χαλιού, των διεθνών επαφών κλπ. Αλλά αυτά θέλω να λέω με υπερηφάνια ότι παράγονται στην Ελλάδα και ύστερα βγαίνουν προς τα έξω. Επίσης, δεν μ’ αρέσει να “την κάνω στα δύσκολα”, όπως λέγεται. Αγαπώ την χώρα αυτή, και τίποτα απ’όλα αυτά δεν θα υπήρχε στην Τέχνη και όχι μόνο, εάν δεν υπήρχαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας να τα διδάξουν σε όλον τον πλανήτη. 

 

“…μη μας ξεχνάς, είσαι από’μας, το ίδιο άστρο μας οδηγεί, μην μας ξεχνάς, ζεις σαν εμάς, μετανάστης στη Γη…”, μεταφέρουν οι στίχοι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, στο τραγούδι “Μετανάστης στη Γη”, που ερμηνεύει η Έλλη Πασπαλά, και στο οποίο υπογράφετε τη σύνθεση. Περίπου έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του, το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα –στο οποίο αναφέρεται το τραγούδι– εξακολουθεί να υφίσταται σε όλη την Ευρώπη. Πώς αξιολογείτε αυτό το φαινόμενο μέσα από τη ματιά ενός νέου ανθρώπου και καλλιτέχνη;

Εδώ δεν μπορώ να πω πολλά. Ό,τι κι αν πεις, δεν μπορεί να περιγράψει την άθλια διαδικασία που κάποιοι άνθρωποι βάζουν σε άλλους να υποστούν δίχως επιλογή. Όλα είναι θέμα ανθρώπινης βλακείας και εγωισμών. Τα πάντα! Δεν το χωράει ο νους μου αυτό που λαμβάνει χώρα. Μια διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων θα μπορούσε να λύσει κάθε τέτοιο θέμα, μιλάμε για το ανθρώπινο όφελος. Όχι για κάτι άλλο. Όλοι είμαστε το ίδιο. Το κομμάτι αυτό γράφτηκε αρκετό καιρό πριν ξεκινήσει όλο αυτό. Το 2013. Ήταν καθαρά προφητικό ακόμα και το μέρος που γυρίσαμε το βίντεο κλιπ και το κυκλοφορήσαμε πριν από σχεδόν ένα χρόνο. Μιλάει, λοιπόν για το ότι τελικά πρέπει να καταλάβουμε ότι με ένα “κλικ” μπορούμε να βρεθούμε στη θέση του διπλανού μας και να χάσουμε το αυτονόητο. Αυτό είναι το μήνυμα, ότι όλοι είμαστε το ίδιο και παλεύουμε να υπάρξουμε με κάποιον τρόπο σε αυτήν τη γη. Όχι με την ξεπερασμένη αριστερίστικη προέκταση, αλλά με την τρέχουσα και επείγουσα και αληθινά ανθρώπινη. 

 

Άλλη μια μουσική δημιουργία σας είναι εκείνη με τον τίτλο “Πετάω”, που ερμηνεύει η Μαρίζα Ρίζου και ο Πάνος Μουζουράκης. “Θα’μαι κοντά σου όταν με θες”, ακούμε σε κάποιο σημείο. Εσείς, τι είναι αυτό που έχετε πάντοτε μαζί σας για να αντλείτε δύναμη κατά τη διάρκεια της τωρινής ευρωπαϊκής περιοδείας σας, και γενικότερα στις εμφανίσεις σας επί σκηνής;

Οι άνθρωποι που έχω κοντά μου βασικά, και ύστερα το αίσθημα ευθύνης απέναντι στο κοινό που έρχεται και σου χαρίζει δύο ώρες από το χρόνο του.

Θα απαντούσατε θετικά στο ενδεχόμενο να παρουσιάσετε την παράσταση “Cathedrals” και σε έναν χώρο που συνδέεται έντονα με το θρησκευτικό και εθνικό μας στοιχείο, όπως είναι για παράδειγμα η Αγιά Σοφιά στην Πόλη των πόλεων;

Φυσικά. Έχει γίνει ήδη και μια συζήτηση πάνω σε αυτό το ενδεχόμενο και για την Αγιά Σοφιά. 

Το 2011 συμμετείχατε στην εκπροσώπηση της Ελλάδας στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, μελοποιώντας τους στίχους της Ελεάνας Βραχάλη, στο τραγούδι “Watch my dance” (βλ.ελλ.“Κοίτα τον χορό μου”) που ερμήνευσε ο Λούκας Γιώρκας και ο Stereo Mike. Τι εντύπωση σας δημιούργησε το τραγούδι που εστάλη φέτος στο διαγωνισμό, το οποίο ωστόσο δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την πρόκριση στον τελικό;

Στο θέμα αυτό γενικώς υποφέρουμε από επαρχιωτισμό. Οι ξένοι θέλουν να ακούν αυθεντική μουσική από την εκάστοτε χώρα από την οποία αυτή προέρχεται. Όχι κουτές ποπ αντιγραφές και δήθεν φεστιβαλικές μουσικές εξάρσεις –μιλώ και για άλλες χώρες που λαμβάνουν μέρος– οι οποίες πολλές φορές είναι και πιο κιτς από τις δικές μας. Το φετινό κομμάτι δεν το πρόσεξα όσο θα έπρεπε, γιατί την ίδια περίοδο βρισκόμουν σε πυρετό προβών και ταξιδιών, απλώς δεν πρόλαβα να το ακούσω σε βάθος ώστε να έχω άποψη. 

Στην περίπτωση του τραγουδιού “Watch my dance” είχαμε τον Λούκα και τον Stereo Mike , κι εγώ προσωπικά για να το κάνω τότε έθεσα εξαρχής τον όρο πως το κομμάτι που θα στήσουμε θα είναι ζεϊμπέκικο με ελληνικό στίχο και αίσθημα, και ας πάει όπως θέλει. Ύστερα, αφού συμφωνήσαμε με τους ιθύνοντες σε αυτή την ιδέα, πήραν μέρος και οι υπόλοιποι συνεργάτες. Βγήκαμε πρώτοι στον ημιτελικό –τη στιγμή που μας ήθελαν αποκλεισμένους– τρίτοι στην ψηφοφορία του κοινού με γραπτά μηνύματα (sms) και σε συμψηφισμό με τις επιτροπές, καταλάβαμε τελικά την αξιοπρεπή έβδομη θέση. Αυτό συνέβη, γιατί η Ευρώπη κατάλαβε ότι πηγαίνεις με αλήθεια να εκπροσωπήσεις μια χώρα με την κουλτούρα της, και όχι σαν παρωδία ξένων προτύπων. Επίσης, για να είμαστε αντικειμενικοί, δεν μιλάμε και για τα “Grammys” (ιδιαίτερα σημαντικά και δημοφιλή μουσικά βραβεία, που απονέμονται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ, για τη βράβευση επιτυχημένων καλλιτεχνών στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας). Ένα σόου χωρίς ιδιαίτερα σημαντικό καλλιτεχνικό υπόβαθρο είναι η Eurovision, ας μην το μεγαλοποιούμε. 

 

Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια παράλληλα με την εξέλιξη της περιοδείας σας με την μουσική παράσταση “Cathedrals”; 

Δισκογραφία, θέατρο και σινεμά, και κάποια εγχειρήματα που ετοιμάζω, τα οποία όμως είναι ακόμα μη ανακοινώσιμα. Σας ευχαριστώ θερμά για την πολύ όμορφη κουβέντα!

*Διαβάστε περισσότερες πληροφορίες για τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο και τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες, στην επίσημη ιστοσελίδα του: 

www.giannischristodoulopoulos.com

Δείτε στο ακόλουθο βίντεο, το τρέιλερ της μουσικής παράστασης "Cathedrals":

*Ενημερωθείτε στους ακόλουθους συνδέσμους για όλες τις λεπτομέρειες της περιοδείας του νεαρού συνθέτη, όπου παρουσιάζει τη μουσική παράσταση “Cathedrals” :

https://www.facebook.com/cathedralsmusicshow/

https://www.facebook.com/cathedrals.giannischristodoulopoulos

https://www.facebook.com/giannischristodoulopoulos/

https://www.instagram.com/cathedrals_music_show/

*Πηγή φωτογραφιών: Προσωπικό αρχείο Γιάννη Χριστοδουλόπουλου