Γράφει
η Βίκυ Καλοφωτιά
“…με
τρεις διαφορετικούς τρόπους μπορεί να πλησιάσει κανείς τη Σκιάθο. Με το
αεροπλάνο, με το καράβι –και με την καρδιά…”, διαβάζω
καθώς ξεφυλλίζω τις πρώτες σελίδες του βιβλίου “Kosmos Skiathos”. Το
χάρτινο παιδί του φιλέλληνα Dieter
Seidel, που αποτελεί τον καρπό της
αγάπης του για την Ελλάδα και το οποίο ήρθε στη ζωή μέσω των λέξεων, των
φωτογραφιών και των συναισθημάτων που χάραξε μέσα στην ψυχή του η δεύτερη
πατρίδα του –όπως νιώθει το νησί της Σκιάθου. Σαν να ακούω τον παφλασμό των
κυμάτων που πέφτουν με την υδάτινη ορμή τους στα βράχια, και το θρόισμα του
ανέμου καθώς αγγίζει με την αναπνοή του τους λόφους με τα αγριολούλουδα, τις
παπαρούνες και τα φύλλα, που μαζί με τον κορμό, σχηματίζουν τα ολόχρυσα λιόδεντρα.
Λέξη προς λέξη, εικόνα προς εικόνα ξετυλίγονται
μπροστά μου γήινοι θησαυροί και αέρινα μυστικά ενός τοπίου που μοιάζει να έχει
σμιλευτεί από πινέλα και μπογιές που ξεπηδούν από το κασελάκι με τα σύνεργα
ζωγραφικής των αγγέλων. Μια χάρτινη διαδρομή που κλείνει μέσα της όλο το
μπλε του κόσμου! Όλο το μπλε του ουρανού και της θάλασσας, μέσα στα δαντελένια
νερά της οποίας, αν σαλπάρει κανείς στα ανοιχτά, συναντά ακόμη και δελφίνια…
Δρομάκια πλακόστρωτα κατά μήκος της οδού Παπαδιαμάντη,
φρεσκοασβεστωμένα σπίτια με ολάνθιστες αυλές, γλάστρες με γεράνια,
τριαντάφυλλα, ζουμπούλια, μενεξέδες και μαργαρίτες την Άνοιξη, σοκάκια με
λευκές και διάφανες πινελιές από το χιόνι, το Χειμώνα. Σαν διαμαντένιοι ιριδισμοί
που ενσταλάζουν το μαγικό στοιχείο που φέρουν εντός τους, όπου ακουμπήσουν την
ύπαρξή τους. Το βλέμμα πέφτει στις
πεταλούδες και τις μέλισσες που πετούν από λουλούδι σε λουλούδι, στα μπαλκόνια
όπου οι νοικοκυρές απλώνουν με καμάρι τα φρεσκοπλυμμένα ασπρόρουχα, στο γραφικό
καφενείο στο παλιό λιμάνι, εκεί όπου αράζουν αποκαμωμένες οι βάρκες με τα
ονόματα Αγίων και παραδοσιακών ονομάτων του νησιού χαραγμένων με μαύρη μπογιά
στο πλάι του σκαριού τους. Ο ήλιος στέλνει τις πύρινες ακτίνες του στη
σκεπή του γραφικού ξωκλησιού στο μονοπάτι προς το βουνό, στα μπρούτζινα
παραθυρόφυλλα στο Μοναστήρι της Ευαγγελίστριας και στον τρούλο με την απόχρωση
του κεραμιδιού, που στέκει εκεί σαν κορώνα στη Μονή της Παναγίας της Κεχριάς, σε
ύψωμα που απέχει περίπου οκτώ χιλιόμετρα από το κέντρο του νησιού.
Στη
χάρτινη επιφάνεια της σελίδας 37, μια μουριά απλώνει τον
παχύ ίσκιο της πάνω από τα ξύλινα τραπεζάκια της παραδοσιακής ταβέρνας στην
πλατεία της περιοχής του καμπαναριού, δίπλα στο κύμα, εκεί όπου μόλις
σκοτεινιάζει αρχίζουν τις βόλτες τους οι ντόπιες φυσιογνωμίες του νησιού, με τα
πλατύγυρα καπέλα και το κομπολόι τους οι άνδρες, και με φορέματα στα χρώματα
του ουράνιου τόξου οι γυναίκες, οι οποίες φοράνε τα καλά τους έχοντας πλέον ετοιμάσει
από το απόγευμα σπιτική μαρμελάδα, λεμονάδα και γλυκό του κουταλιού βύσσινο για
να τα σερβίρουν την επομένη έξω στην αυλή, στις γειτόνισσες που θα μαζευτούν
για να πουν τα νέα τους, τις έγνοιες τους, τις χαρές και τα βάσανά τους. Έχω πάψει εδώ και πολλή ώρα να είμαι απλά
ένας αναγνώστης του βιβλίου που κάθε του ανάσα αποτελεί και μια ωδή στη Σκιάθο,
τη βασίλισσα των Σποράδων. Δεν είμαι πια ένας απλός αναγνώστης, όχι. Πλέον
έχω γίνει ένας από τους ανθρώπους που την κατοικούν, ένας από αυτούς που
περιπλανιούνται στο μονοπάτι προς το
Μπούρτζι ή ένας από αυτούς που γράφουν ποιήματα κάθε φορά που ο ουρανός
ζωγραφίζει στον αέρινο καμβά του, τα μοναδικά ηλιοβασιλέματά του.
Ένας από αυτούς που κολυμπούν στις αμμώδεις παραλίες της,
τις Κουκουναριές, την Αγία Ελένη, τα Λαλάρια, την παραλία στο
Κάστρο. Εκεί, όπου αν κοιτάξεις ψηλά, βλέπεις να διακρίνονται στην κορυφή
του βράχου τα κτίσματα από τις εκκλησίες εντός των τειχών –όπου οι μοναχοί κερνούν
τους επισκέπτες λουκούμι τριαντάφυλλο σε πιατάκι με γυάλινο “κέντημα”– το
κανόνι, απόκρημνες βουνοπλαγιές και λίγο πιο ψηλά, η ελληνική σημαία που
κυματίζει περήφανα ακολουθώντας το ρυθμό του ανέμου και της βροχής. Της
αστραπής και της κίνησης που κάνουν οι ακτίνες όταν ο ήλιος λάμπει. Κίνηση ανεπαίσθητη,
που γίνεται αντιληπτή, μόνο αν καταφέρει κανείς να κλείσει τις “περσίδες” της
οχλαγωγίας δυναμώνοντας την ένταση του “διακόπτη” μέσα του. Του διακόπτη της
ψυχής του. Μόνο τότε…
“…για’
μένα η Σκιάθος είναι το νησί των ονείρων μου, ο κόσμος μου. Ποτέ δεν αισθάνθηκα
κάπου αλλού τόσο ευτυχισμένος όσο εδώ…”, γράφει κάπου στις
σελίδες του γραπτού του “ψηφιδωτού”, ο άνθρωπος που φωτογράφισε τη Σκιάθο να
αναπνέει, να χαίρεται, να στοχάζεται, να αποσιωπά και να αποκαλύπτει κάθε εκατοστό
της γης που την σχηματίζει και της θάλασσας που την ντύνει με το πιο
εντυπωσιακό μπλε “φόρεμα”. Μπλε της
θάλασσας και του ουρανού που ενώνονται και δημιουργούν το άπειρο, το ανεξάντλητο,
“το απ’ αλλού φερμένο”. Όπου
αγναντεύει η ματιά, στο απέραντο του ορίζοντα και στο άπιαστο του τοπίου, εκεί
όπου ο συγγραφέας της “Φόνισσας”
βούτηξε την πένα στο μελάνι και εμπνεύστηκε τους χάρτινους και διαχρονικούς
ήρωές του, παντού πνοή θαλασσινή, αέρας
που φυσάει άλλοτε μανιασμένα και άλλοτε γαλήνια, σαν γυναίκα που επιστρατεύει
τα τεχνάσματα της φύσης της για να έλξει κοντά της αυτόν που θα την αντικρίσει
και θα την ερωτευτεί για πάντα. Κι εκείνος δεν θα αφήνει να περάσει ούτε
μια στιγμή χωρίς να της δηλώνει πόσο την αγαπά. Σαν μια ερωτική εξομολόγηση
δίπλα στο κύμα, με τη σελήνη να καθρεφτίζει τη λάμψη της στα νερά της θάλασσας,
προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να υπογραμμίσει την αλήθεια μιας μεγάλης αγάπης που διαρκεί για πάντα. Για πάντα…
…και το βιβλίο φτάνει στο τέλος του. Ή όλα αυτά είναι
μόνο η αρχή; Η αρχή ενός μεγάλου κεφαλαίου που υμνεί όλα εκείνα που έρχονται
στη ζωή μας για να μείνουν. Όλα εκείνα που με το μαγικό τους άγγιγμα μας “πλάθουν”
στο να γίνουμε αυτό που ο καθένας είναι προορισμένος να γίνει. Αυτά που λάμπουν
δια της σιωπής τους. Αυτά που μπορεί κανείς να τα πλησιάσει μόνο με την καρδιά.
Ένα νησί που σπάει το φράγμα της
ομορφιάς που σε πλανεύει για να σε συνθλίψει, δίνοντας το σκήπτρο στην ομορφιά
που σε ελκύει για να σε κάνει να την αγαπήσεις, όπως δεν αγάπησες ποτέ σου
νησί, καρδιά, ύπαρξη…
Και τότε, κύματα παντού. Αφρός που αναδύεται από τα
σπλάχνα της θάλασσας και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του…
…όλη η πλάση, ένα νησί. Ένα νησί που αναπνέει, κινείται και καρδιοχτυπά από πραγματικό έρωτα
για το ωραίο, το ατόφιο, το αληθινό. Η βασίλισσα των Σποράδων. Η Σκιάθος…
*Το βιβλίο του Dieter Seidel
“Kosmos Skiathos” κυκλοφορεί
σε τρίγλωσση έκδοση (γερμανικά-ελληνικά-αγγλικά) από τις Εκδόσεις της εφημερίδας “Griechenland Zeitung”.
*Για
περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε τον ακόλουθο σύνδεσμο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου