Ποτέ δεν φυλακίζεται μια “Μαγεμένη Ψυχή”…

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Σκέφτομαι πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα, αν. Αν η ψυχή κάποιων γυναικών δεν ήταν καμωμένη από άνεμο μανιασμένο και σαρωτικό, κόκκινο της φωτιάς, κύματα αφρισμένα και ουρανό. Πολύ ουρανό. Τόσο, που αν κάτι της στερούσε το φτερούγισμά της σε κάθε γωνιά της απέραντης αγκαλιάς του, εκείνη θα έπαυε να ανασαίνει την ίδια στιγμή. Θα έπαυε να μετράει τα άστρα και να υφαίνει το όνειρο ότι κάποτε θα. Θα μπορέσει να απλώσει το χέρι της και να φέρει κοντά της έναν άνεμο ισχυρότερο από εκείνη και μαζί θα πλάσουν τον κόσμο από την αρχή. Έναν κόσμο όπου δεν θα έχει θέση κανένα ξεθωριασμένο ροζ και άτονο πορτοκαλί παρά μόνο κόκκινο. Έντονο κόκκινο. Από εκείνο το ανεξίτηλο, που σαν αγγίξει τα κύτταρα, όλη η ύπαρξη μεταμορφώνεται. Και τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Όλα αλλάζουν, μα η ψυχή η ατίθαση και ανυπάκουη μένει πάντοτε η ίδια. “Διαρκώς ερωτευμένη. Διαρκώς επαναστατημένη. Και πολύ ζωντανή για να είναι φρόνιμη…”. Μια ψυχή μαγεμένη…

Και όταν μια ψυχή είναι τέτοια, καθώς συνεχίζει το ταξίδι της στη γήινη επιφάνεια, έρχεται αργά ή γρήγορα η ώρα που ο δρόμος της διασταυρώνεται με όλες όσες σκέφτονται, δρουν και ονειρεύονται ακριβώς όπως και του λόγου της. Με θάρρος, τόλμη, δύναμη και την επιθυμία για κόκκινο. Για πολύ κόκκινο. Από εκείνο, το έντονο. Το εκτυφλωτικό. Όπως και οι ψυχές δυο γυναικών που συνάντησα πρόσφατα στη σκηνή του “Θεάτρου Αλκμήνη”. Η Αννέτα (Ξανθή Ταβουλαρέα) και η Συλβί (Φίλη Μαρσώ). Ασυμβίβαστες, ριψοκίνδυνες, έτοιμες να πάνε κόντρα στο ρεύμα, στους κανόνες και τη λογική για να κάνουν το χατίρι στην ψυχή να εξακολουθήσει να ανασαίνει ελεύθερα. Να μιλάει χωρίς λογοκρισία. Και να ρίχνει τις μάσκες στην πυρά. 

 

Ανήκουν σε εκείνες που ακροβατούν στο χείλος του γκρεμού κι όμως δεν κάνουν πίσω όσο απειλητική κι αν μοιάζει η χαράδρα μπροστά τους. Δεν διστάζουν να κλείσουν το μάτι στην άβυσσο αν αυτό είναι που χρειάζεται για να κερδίσουν κι άλλη μια στάλα ουρανό. Και στο επόμενο βήμα κι άλλη μία. Κι άλλη μία. Μέχρι τα αποτυπώματά τους να τις φέρουν εκεί όπου θα γίνονται μέρα με τη μέρα η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Εκεί όπου ο έρωτας παραμονεύει για να αγκαλιάσει και να μετασχηματίσει. Να αφυπνίσει και να αφουγκραστεί. Εκείνες και τα θέλω τους. Εκείνες και τα όνειρά τους. Εκείνες και την ψυχή τους. Τη μαγεμένη τους ψυχή. Εκείνη που τους φωνάζει “μείνε”, όταν όλα γύρω δείχνουν μάταια. Εκείνη που τους φωνάζει “φύγε”, όταν το χρώμα που κυριαρχεί δεν είναι το κόκκινο…

“Δεν μπόρεσα να του αντισταθώ. Πώς να αντισταθώ στον ίδιο μου τον εαυτό; Και θα του τα δώσω όλα…”. Γιατί, όταν η φωνή του αληθινού έρωτα διατάζει, τότε η ψυχή μιας γυναίκας υπακούει και εμπιστεύεται τυφλά. Όσο ασυμβίβαστη και αντισυμβατική κι αν είναι. Όσο δυνατή κι αν είναι. Παραχωρεί τα ηνία σε εκείνον. Με τη θέλησή της. Απόλυτα, αδιαμαρτύρητα και ολοκληρωτικά. Σε εκείνον τα παραχωρεί. Γιατί εκείνη χωρίς εκείνον ζει χωρίς να ζει. Νιώθει χωρίς να νιώθει πραγματικά. Και τότε το συναίσθημα ευτελίζεται, αποδυναμώνεται μέχρι που αποσύρεται θυμωμένο και γυρίζει την πλάτη σε εκείνον που τόλμησε να το κακομεταχειριστεί. Να το υποτιμήσει. Να μετρήσει με τη λογική μια ύπαρξη που έχει γεννηθεί για να κερδίζει έδαφος μόνο αν μετριέται με γνώμονα τους χτύπους της καρδιάς. Τους χτύπους που φωλιάζουν σε ψυχές που το λέει η καρδιά τους. Από εκείνες που ρίχνονται θαρραλέα στη μάχη και δεν δέχονται κουβέντα όταν πρόκειται να διαπραγματευτούν την ένταση του κόκκινου…

 

Δεν έχει όρια το πάθος σαν αποφασίσει να βγει από την κρυψώνα του και να διεκδικήσει το μερτικό του στην αρένα του έρωτα. Έτσι λένε και έτσι είναι. Έτσι συμβαίνει όταν το αληθινό αποφασίζει να κάνει χρήση της δύναμής του για να δώσει το φιλί της ζωής. Στον έρωτα. Τον πραγματικό. Όπως έκανε κι εκείνη, όταν αφέθηκε στα χέρια του προκειμένου να δουν μαζί τα αστέρια. Αστέρια πολλά, που όταν νιώθουν ότι τα κοιτάζουν μάτια ερωτευμένα, τότε με έναν τρόπο μαγικό γίνονται ακόμη πιο λαμπερά, ακόμη πιο όμορφα, ακόμη πιο έτοιμα να λούσουν με το φως τους καρδιές άτακτες και ανυπότακτες που κατοικούν σε ψυχές μαγεμένες. Τόσο μαγεμένες όσο χρειάζεται για να παίξουν έξυπνα ένα άσχημο φύλλο και να κερδίσουν τη μάχη. Τη μάχη με την αλήθεια. Τη μάχη για την επικράτηση του ισχυρότερου. Δηλαδή, του κόκκινου. Σε όλα. Και ιδίως στον έρωτα. Ιδίως εκεί…

Αννέτα και Συλβί. Συλβί και Αννέτα. Καθρέφτης και προβολή. Προβολή και καθρέφτης. Και ισορροπίες που παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή καθώς η ζήλια και ο ανταγωνισμός καραδοκούν απειλώντας με την παραμικρή στραβοτιμονιά να τα τινάξουν όλα στον αέρα. Είναι εύθραυστες αλλά συγχρόνως τόσο μα τόσο δυνατές. Γιατί σε αντίθεση με ό,τι πολλοί απ’έξω πιστεύουν, εκείνες δεν είναι καμωμένες από ζάχαρη αλλά από ατσάλι. Από ατσάλι και όχι από ζάχαρη. Χρόνια τώρα. 

 

…και καθώς εκείνες και κάθε εκείνη σκέφτεται την ανάγκη της ψυχής της για ελευθερία, η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει. Ο χρόνος έφτασε, σήμανε η ώρα που με μια βαλίτσα στο χέρι, φτάνουν στην αποβάθρα την κατάλληλη στιγμή. Τη στιγμή που το τρένο ξεκινάει τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το μέλλον. Μόνο που αυτή τη φορά υπάρχει μια διαφορά. Το τρένο ξεκινάει και εκείνες έχουν προλάβει επιτέλους να επιβιβαστούν. Ξεκινάει με αυτές να είναι μέσα στο βαγόνι. Και τρέχουν με ταχύτητα. Φωτός. Με κατεύθυνση το μέλλον. Το μέλλον τους…

*Προφίλ παράστασης 

“Η Μαγεμένη Ψυχή”:

Θεατρική απόδοση – Σκηνοθεσία: Ξανθή Ταβουλαρέα

Φιλική συμμετοχή: Φίλη Μαρσώ

Σκιές: Βαρβάρα Πεντζερίδου

Μουσική: Βαλάντης Τερζόπουλος aka Electric Loser

Σκηνικά – Κοστούμια: Ρέον

Κίνηση: Κωνσταντίνα Μαντζίκα

*Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ρομαίν Ρολάν

*Κάθε Τρίτη του Μαΐου (16,23,30/5), στις 21:30

Λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων, απαραίτητη η κράτηση θέσης

“Θέατρο Αλκμήνη”: Αλκμήνης 8-12, Γκάζι 

Τηλ. Κρατήσεων: 210-3428650

  

*Πλοκή:

Δύο γυναίκες. Η Αννέτα και η Συλβί. Δύο κόσμοι διαφορετικοί. Ένα έργο που αφορά κάθε γυναίκα. Αφορά τις δυσκολίες, τις αποφάσεις, τις επιλογές που μας υποχρεώνουν να κάνουμε. “Μας υποχρεώνουν”; Μα η Αννέτα μπορεί! Μπορεί να επιλέξει αλλιώς! Μπορεί να κρατήσει ελεύθερη την ψυχή της. Με όποιο κόστος. Όταν η Αννέτα ανακαλύπτει την ετεροθαλή αδερφή της, τη Συλβί, τότε οι δύο γυναίκες ξεκινάνε μαζί ένα μακρινό ταξίδι μέσα στη ζωή. Ο έρωτας, η ζήλια, η εξασφάλιση και η ελευθερία, η εργασία, τα χρήματα, η πνευματικότητα, η μόρφωση, το παιδί. Αλλά στο τέλος, η ίδια η γυναίκα. Η Ψυχή της. Η μαγεμένη της Ψυχή.