Τα Τέρατα του Γιάννη Βαρελά στο υπόγειο της Στέγης

Ένας λαγός, ένα αρκουδάκι στις βιντεο-οθόνες και... μια μπανάνα η οποία ζωγραφίζει το πορτραίτο του Elvis Prisley, ενώ ακούγεται το Love me tender. Ένα πράσινο πλάσμα, μοιάζει με κάμπια, κάνει αλχημείες και βοηθά το αρκουδάκι να ανακατέψει ένα κρεμώδες υλικό...θυμίζει  με σουρρεαλιστικό παιχνίδι! Υποψιάζομαι όμως ότι ο καλλιτέχνης που σε αυτή την έκθεση σχολιάζει την ταυτότητα και την σύγχρονη κουλτούρα του εμμονικού αυτοπροσδιορισμού ανακαλύπτει εκ νέου  την έννοια του καλλιτέχνη, ο οποίος από αλχημιστής κατά τον Μεσαίωνα ανάγεται σε διανοούμενος...

της Μαρίας Αλιμπέρτη


Στο απέραντο μαύρο φόντο του υπογείου της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, τα "Τέρατα" ή  "Monster" κοιμούνται αλλά ξυπνούν μόλις ο υπάλληλος ανοίξει τις οθόνες... Μη φοβάστε τα έργα του εικαστικού διεθνούς φήμης Γιάννη Βαρελά δεν είναι τρομακτικά, αν και αρχικά το σκοτάδι με προβλημάτισε. Μου θύμισε την αίσθηση του σκοτεινού θαλάμου, αλλά για καλή μου τύχη δεν μύριζε κανένα χημικό για την εμφάνιση των φωτογραφιών...Ωστόσο, σε αυτό το ημίφως τα έντονα χρώματα, σχεδόν φωσφόριζε, "εγκλωβίζουν" την ματιά ευκολότερα. Δεν είναι τέρατα απλά είναι "τεράστια" διαστήματα της ζωής μας ...δυο χέρια, δυο παλάμες συναντώνται, σφίγγονται. Παράλληλα, ακούγεται ο θόρυβος από τη τριβή  και η ανάσα ενός χορευτή στη "Λίμνη των Κύκνων"επιτείνουν την προσοχή του θεατή. 
Ένας χορευτής βρίσκεται πριν την μεγάλη στιγμή να βγει στη σκηνή, τα δευτερόλεπτα πριν δεν είναι η μεγάλη του στιγμή, αντικατοπτρίζει όμως όλη την αγωνία της προετοιμασίας.

Το τατάμι- το μπλε δάπεδο των πολεμικών τεχνών- με προβληματίζει καθώς προχωρώ στην προκαθορισμένη διαδρομή και πλησιάζω μια από τις πολλές οθόνες: ένας χορευτής υποδύεται τον αθλητή του καράτε ή τον ληστή καθώς φοράει μάσκα...όμως δεν είναι ξυπόλητος, φοράει σπορτέξ, επαναλαμβάνει συνέχεια τις ίδιες κινήσεις, δεν εκτελεί ποτέ άλλη κίνηση, ενώ  και οι τέσσερις οθόνες παίζουν  παράλληλα τις ίδιες κινήσεις αλλά όχι την ίδια σκηνή. Εκτελεί επίμονα και ατέρμονα τις ίδιες ασκήσεις.

Στον κεντρικό τοίχο εκτίθενται τα δυο τεράστια τελάρα με πολύ έντονα χρώματα που μοιάζουν να θέλουν να με ρουφήξουν μέσα τους. Καθώς τα κοιτάζω αναγνωρίζω τον παιδικό αυθορμητισμό και μάλλον μαντεύω σωστά γιατί σε αυτό το πολύχρωμο κολάζ ο καλλιτέχνης έχει επιλέξει να "παντρέψει" σχέδια παιδιών με διαταραχές. Δυο χαλκάδες πάνω σε δυο μύτες με προβληματίζουν. Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται και στην επόμενη μεγάλη ζωγραφική του εγκατάσταση- σύνθεση επιμέρους μικρότερων καμβάδων. Αλλοιωμωνές μορφές που μοιάζουν να βγάζουν κραυγή, διαφημίσεις ενσωματώνονται, μουτζούρες  μου δημιουργούν την αίσθηση το βλέπω ένα γκράφιτι. Το τυχαίο δεσπόζει και αυτό το μοτίβο με τον χαλκά στη μύτη γίνεται εμμονικό.

Ο περίπατος μου κλείνει με χιούμορ, καθώς ο καλλιτέχνης έχει βιντεοσκοπήσει τον εαυτό του ως άλλο στοχαστή του Ροντέν να αγναντεύει το άπειρο σε μια ασπρόμαυρη εικόνα που σταδιακά γίνεται έγχρωμη. Ο ήρωας της ιστορίας ανοιγοκλείνει τα μάτια του καθώς βαριέται και νυστάζει, μετά από ένα δραματικό dissolve, η κάμερα ζουμάρει σε μια αναζήτηση- έσκαφή : ο καλλιτέχνης άφησε τον στοχασμό και ξύνει τη μύτη του! 


Είσοδος ελεύθερη.