Αόρατη Κλωστή...ρετρό αλλά και διαχρονικό

Τι είναι αυτό που ενώνει έναν άνδρα και μια γυναίκα; Είναι το πάθος, η αγάπη, ο έρωτας; Πρόκειται για μια "Αόρατη Kλωστή" που τραυματίζει βάναυσα τον εγωισμό και μας ξυπνά από τον λήθαργο...
Σκέψεις προβληματίζουν και ενίοτε αφυπνίζουν απολαμβάνοντας απλά μια καλογυρισμένη ταινία στο κινηματογραφικό πανί: Ο έρωτας σαρώνει τα πάντα στο διάβα του, αφήνει παντού την μυρωδιά του και κάπως έτσι συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι θεός ούτε ημίθεος, δεν μπορείς να του κρύψεις τίποτα, όλα στα αρπάζει, όταν τον βιώνεις στην απόλυτη μορφή του!

της Μαρίας Αλιμπέρτη


Μια  τέτοια περίπτωση αποτελεί η ταινία "Αόρατη Κλωστή" με τον γοητευτικό παρά τα σημάδια του χρόνου Ντάνιελ Ντέι Λιούις. Ο Πωλ Τόμας Άντερσόν παρουσιάζει με μαεστρία την ιστορία ενός  μεσήλικα επιτυχημένου μόδιστρου- Ρέινολντς Γούντοκ τον αποδίδει ο μοναδικά ο Λιουις . Ο ήρωας, που ζει στο Λονδίνο την δεκαετία του 50', είναι βολεμένος στην μοναξιά του αλλά στην πραγματικότητα ευνουχισμένος από την εκλιπούσα μαμά του, την παράδοση της οποίας ακολουθεί πιστά η επίσης μοναχική αδερφή του, Σιρίλ. Αποσπασματικά

διάφορες περιπέτειες ταράζουν την ησυχία του, η οποία του επιτρέπει να διοχετεύει την δημιουργικότητα του σε μεγάλες επαγγελματικές επιτυχίες, αλλά και αυτές φροντίζει να τις ξεφορτώνεται μέσω της αδερφή του. Αναπάντεχα μπαίνει στη ζωή του ο έρωτας με τη μορφή μιας ανεπιτήδευτης επαρχιωτοπούλας, της Άλμα, η οποία αρνείται να υποκύψει στα όρια και τους κανόνες της αυτοπροσδιοριζόμενης ιδιοφυΐας του. Και κάπως έτσι αρχίζει η μάχη του έρωτα...

Μια ταινία με vintage στοιχεία, αλλά τόσο επίκαιρο ψυχογράφημα του σύγχρονου μοναχικού ανθρώπου, ο οποίος νιώθει την ζωή να

περνά από δίπλα του, να απλώνει απρόθυμα το χέρι του, αλλά στη συνέχεια πετρώνει. Ο χρόνος όμως δεν χαρίζεται, όπως και ο έρωτας, ακόμη απλά και η ανθρώπινη επαφή απαιτούν κόπο, υποχωρήσεις, κατανόηση. 
Η ταινία που δεν πραγματεύεται κάποια φιλοσοφία, αλλά  αναλώνεται σε ένα lovestory μεταξύ ενός ζευγαριού με εμφανή την διαφορά ηλικίας, δηλαδή μια κλασική κινηματογραφική συνταγή που όμως υπενθυμίζει κάτι βασικό, αναγκαίο και διαχρονικό: ότι  έρωτας καταλύει τον απόλυτο έλεγχο, κάθε αντίσταση και ιδιορρυθμία του χαρακτήρα. Κάποιες φορές παίρνει και σαδομαζοχιστικές διαστάσεις - βασανισμός αλλήλων- όταν προβάλεις σθεναρή εγωιστική αντίσταση. 
Και κάπως έτσι ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος κλείνει το μάτι σε εμάς - τους θεατές- αλλά και σε έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ.