Σκοπούς που δημιούργησαν με μαεστρία άνθρωποι της βιοπάλης, "ζεστοί" στην ψυχή και χωρίς σπουδές σε ωδεία, αλλά με πηγαίο και ανεξάντλητο ταλέντο, που έζησαν όλα τους τα χρόνια και έδωσαν όλο τους το είναι σε αυτή την λαϊκή συνοικία της δυτικής Αθήνας.
Περνώ από την πλατεία Δαβάκη, την πιο παλιά πλατεία που υπάρχει στην περιοχή, λίγα τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου, και εντελώς αναπάντεχα αντικρίζω από μακριά μια προτομή.
Του Ανδρέα Αναγνωστόπουλου
Γεμάτος περιέργεια για το ποιός μπορεί να απεικονίζεται σε αυτή την προτομή, πλησιάζω και όταν φθάνω κοντά της σταματώ τα βήματα μου. Την περιέργεια διαδέχεται πλέον η μεγάλη μου συγκίνηση, αφού βλέπω την πιο εμβληματική μορφή της συνοικίας: τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη και τραγουδοποιό, που δόξασε το "Αιγάλεω Σίτι", όπως ο ίδιος αποκάλεσε τον αγαπημένο του τόπο, στον οποίο έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του και του σπουδαίου καλλιτεχνικού έργου του.
Την προτομή του Γιώργου Ζαμπέτα στην Πλατεία Δαβάκη έχει φιλοτεχνήσει ο Γιώργος Μαυρογένης, ενώ το έργο αποτελεί δωρεά του Κοινωφελούς, Επιστημονικού, Πολιτιστικού Ιδρύματος "Φώτος Φωτιάδης".
Ο μεγάλος Ζαμπέτας στέκει αγέρωχος χαμογελώντας στους περαστικούς και φορώντας το χαρακτηριστικό καπέλο του, κοντά στην γειτονιά του, που τυχαίνει να είναι και δική μου γειτονιά. Βουρκώνω, πραγματικά δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, γιατί συνειδητοποιώ πόσο κοντά μου ζούσε και μεγαλουργούσε ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς που γνώρισε η σύγχρονη Ελλάδα. Αν και ήμουν έφηβος ακόμα όταν ο χιλιοτραγουδισμένος Ζαμπέτας έφυγε από τη ζωή,το 1992, αισθάνομαι ότι η αύρα του, η προσωπικότητά του και το ευρηματικό πνεύμα του, η μεγάλη του ψυχή, δεν έχουν φύγει ποτέ από αυτή την βασανισμένη εργατική περιοχή.
Φεύγω από την πλατεία και προχωρώντας στην οδό Μαυροκορδάτου έρχομαι μπροστά σε
μια δεύτερη ευχάριστη έκπληξη. Ανακαλύπτω ένα παλιό σπίτι με το μικρό του μπαλκόνι, ένα σπίτι τόσο ανθρώπινο, σκέτη "παραφωνία" με τις "ψυχρές" πολυκατοικίες που βρίσκονται τριγύρω του κα θαρρείς ότι θα το "καταβροχθίσουν". Τα μάτια μου βλέπουν τοποθετημένη μια πινακίδα που αναφέρεται σε μια άλλη εμβληματική μορφή του λαϊκού τραγουδιού, τον Θόδωρο Πολυκανδριώτη.
Η πινακίδα με πληροφορεί ότι σε αυτή την οικία έζησε και δημιούργησε ο μεγάλος Έλληνας ρεμπέτης, από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 έως το 2004, όταν έφυγε για να παίξει μπουζούκι στην γειτονιά
των αγγέλων. Αυτός ο σπουδαίος αυτοδίδακτος μπουζουξής, εκτός από τα αθάνατα τραγούδια του, έδωσε και άλλους τρεις διαπρεπείς μουσικούς στο ελληνικό τραγούδι: τους γιους του, Θανάση, Γιάννη και Σπύρο. Η κληρονομιά που άφησε στο ελληνικό λαϊκό τραγούδι είναι αναμφισβήτητα μεγάλη.
Σημειωτέον ότι το ξεκίνημα του Θεόδωρου Πολυκανδριώτη έγινε κοντά στον "πατριάρχη" του ρεμπέτικου, Μάρκο Βαμβακάρη, το μνήμα του οποίου και η προτομή του βρίσκεται στο Γ΄ Νεκροταφείο, στη Νίκαια. Ευρισκόμενος πρόσφατα στο εν λόγω κοιμητήριο, παρατήρησα το χαρακτηριστικό πρόσωπο του μεγάλου ρεμπέτη από την Σύρο να κοιτά όσους περνούν από εκεί, υπενθυμίζοντας μου το ανεπανάληπτο μουσικό έργο του, που έγινε γνωστό στα πέρατα της Γης.
Πίσω από την προτομή, ο περαστικός μπορεί να διαβάσει δηλώσεις άλλων σπουδαίων του λαϊκού τραγουδιού για τα πόσα χρωστούν στον δάσκαλό τους, τον Μάρκο Βαμβακάρη. Σκέφτομαι, "μακάρι η Ελλάδα να έβγαζε ξανά τέτοια καλλιτεχνικά μεγέθη".
Δεν μπορώ να μην "πλημμυρίσω" από συγκίνηση και να αισθανθώ περήφανος για τους σπουδαίους ανθρώπους που ανέδειξαν οι κάποτε γεμάτες χρώματα και μελωδίες δυτικές συνοικίες της Αθήνας. Γιώργος Ζαμπέτας, Σπύρος Ζαγοραίος, Βίκυ Μοσχολιού, Θόδωρος Πολυκανδριώτης, Μανώλης Αγγελόπουλος, Λίτσα Διαμάντη και τόσοι άλλοι έζησαν και αναδείχτηκαν στο Αιγάλεω και την Αγία Βαρβάρα. Περιοχές που έχουν πλέον αλλάξει ριζικά μέσα στην σκοτεινή τσιμεντούπολη, όμως αφήνουν μεγάλους καλλιτέχνες ως λαϊκή παρακαταθήκη για το παρόν και το μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου