Γιατί ο J. Miró ήθελε να «δολοφονήσει τη ζωγραφική»; Έκθεση 150 σημαντικών έργων στο Grand Palais

Οι απλές του φόρμες και τα βασικά χρώματα σφυρηλατούσαν ένα ιδιαίτερα προσωπικό καλλιτεχνικό σύμπαν… Σε αυτόν ανήκει η παροιμιώδης έφραση «χρειάστηκε να γεράσω για να ζωγραφίζω σαν παιδί». Ο Joan Miró ξεχώρισε για τον ιδιαίτερο τρόπο εργασίας του, το μέγεθος των καμβάδων του, τα ισχυρά του χρώματα και την εκφραστική τους χρήση του καθώς και την ενσωμάτωση αντικειμένων στα έργα του  με αποτέλεσμα να τον καθιστούν σαφή εκφραστή της σύγχρονης καλλιτεχνικής ευαισθησίας.

 Η μεγαλύτερη έκθεση στο Grand Palais στο Παρίσι του έργου του Miró, έρχεται να τονίσει τη τενχική και την στιλιστική του εξέλιξη . Υπενθυμίζεται ότι η πρώτη μεγάλη αναδρομική έκθεση πραγματοποιήθηκε στο Grand Palais  το 1983.

Οι ζωγραφιές και τα σχέδια, τα κεραμικά, τα γλυπτά και τα εικονογραφημένα βιβλία - περίπου 150 σημαντικά έργα από μεγάλα αμερικανικά και ευρωπαϊκά μουσεία, καθώς και ιδιωτικές συλλογές, θα παρουσιάσουν ένα ταξίδι που απεικονίζει τις κεντρικές στιγμές μιας γόνιμης καριέρας. Άξιο λόγου είναι ότι πολλά εκτίθενται δημόσια για πρώτη φορά.

 της Μαρίας Αλιμπέρτη

Ο φοβιστής, κυβιστής, παθιασμένος με την λεπτομέρεια, ο Καταλανός καλλιτέχνης  δεν άργησε να εισέλθει στο σουρεαλιστικό κίνημα. Συναναστράφηε με τον Τζαρά , τον Μπρετόν κ.ά΄..Σύντομα έγινε ένας από τους μεγάλους δασκάλους, επινοώντας ένα εντελώς νέο στυλ, που τρέφεται από τη «γεύση» του για το όνειρο,όπου οι μορφές και τα σημάδια έχουν μυστηριώδη σημασία.

Ανακάλυψε τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό στη Νέα Υόρκη κατά τη δεκαετία 40’. Λίγο καιρό αργότερα, στη μέση του Β Παγκοσμίου Πολέμου, ο Joan Miró επέστρεψε από την εξορία στη Γαλλία και εγκαταστάθηκε στην Πάλμα ντε Μαγιόρκα, η οποία έγινε καταφύγιο και χώρος εργασίας του και όπου ο φίλος του Josep Lluís Sert σχεδίασε το στούντιο των ονείρων του.

Αξιομνημόνευτος είναι ο αφηρημένος, αλλά μη βίαιος κόσμος του στους «άγριους» πίνακες της δεκαετίας του 1930 την περίοδο του εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία. Ο Joan Miró  σταδιακά αποσυνδέθηκε από όλους τους δεσμούς με την προηγούμενη τέχνη και την καλλιτεχνική του γλώσσα. Αυτή η καλλιτεχνική αποσύνθεση και η διεύρυνση των οριζόντων αντανακλάται από μεγαλύτερη ανεξαρτησία, ελευθερία έκφρασης και ριζοσπαστισμό.

 Η προθυμία του να συνεχίσει να διερευνά τις τεχνικές και ο συνεχής διάλογος του με τα πρωτοποριακά κινήματα οδήγησε σε ένα πλήθος έργων υπό την επίδραση της Αφαίρεσης, της Ανατολικής τέχνης και του λαϊκού πολιτισμού.

Είναι χαρακτηριστικές οι μικρές μορφές στο Varangéville-sur-mer (μεταξύ 1940 και 1941) όπου χορεύουν ως πλάσματα, γυναίκες, αστέρια και πουλιά. Το έργο του ήταν ένας μόνιμος διάλογος με τα όνειρα που ασκούσε και στην πρακτική του στα κεραμικά και στα γλυπτά του.

Ο Miró αφιερώθηκε κι επιδίωξε αυτή τη διαρκή αναζήτηση για ανανέωση της Τένχης μέχρι το θάνατό του. Ο ναίφ ζωγράφος έχει κατηγορηθεί πολλάκις για την απλότητα και την ευκολία της ζωγραφικής του. Μπορεί να δήλωσε ότι θέλει να «δολοφονήσει τη ζωγραφική», αλλά ο Miró πάνω απ 'όλα έσωσε την ποιητική ουσία, από τους κώδικες που επέβαλε η αγορά και η ιστορία της τέχνης.

«Για μένα, ένας πίνακας πρέπει να είναι σαν σπινθήρας», είπε. "Πρέπει να θαμπώνει σαν την ομορφιά μιας γυναίκας ή ενός ποιήματος". Και όχι ένα είδος πολυτελείας, ένα προνόμιο των εύπορων. Απαρνήθηε τα στερεότυπα όπως τους καμβάδες, ζωγράφιζε όπου μπορούσε...

Στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο του επίτευγμα ήταν ότι απέφυγε τον ακαδημαϊσμό στην συνεχή αναζήτηση του για μια καθαρή, παγκόσμια τέχνη, με αποτέλεσμα ο εν λόγω καλλιτέχνης  δεν θα μπορούσε να ταξινομηθεί σε κανένα συγκεκριμένο κίνημα. Αυτοτελής με τους τρόπους και τις δημόσιες εκφράσεις του, ο Joan Miró έδειξε την επαναστατικότητα και την έντονη ευαισθησία του στα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα γύρω του. Αυτές οι αντίθετες δυνάμεις τον οδήγησαν να δημιουργήσει μια μοναδική και εξαιρετικά προσωπική γλώσσα που τον κάνει έναν από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του 20ού αιώνα.

Έως 4 Φεβρουαρίου

πηγές: www.grandpalais.fr , www.france.fr,  www.fiac.com